U nas zapłacisz kartą
Czy trądzik można złapać od innej osoby
Zalecenia dotyczące higieny okolic oka, aby uniknąć rozprzestrzeniania infekcji
Podstawą prewencji zakażeń oka jest przestrzeganie podstawowych zasad higieny. Regularne mycie rąk zapobiega przenoszeniu bakterii na powierzchnię oka. Warto również unikać dotykania twarzy nieumytymi rękoma.
Osoby noszące soczewki kontaktowe powinny szczególnie dbać o czystość rąk i soczewek. Soczewki powinny być regularnie czyszczone i zawsze przechowywane w czystym płynie. Nie należy również używać soczewek kontaktowych dłużej, niż zaleca producent.
Ważne jest również, aby unikać dzielenia się kosmetykami do oczu, takimi jak tusz do rzęs czy eyeliner. Używanie cudzych kosmetyków może prowadzić do rozprzestrzeniania się infekcji.
Regularne zmienianie ręczników i poszewek na poduszki to kolejny krok w zapobieganiu infekcjom oczu. Bakterie mogą gromadzić się na tkaninach , dlatego ważne jest, aby utrzymywać je w czystości.
Wreszcie, jeśli pojawią się objawy infekcji oka, takie jak zaczerwienienie, swędzenie czy pieczenie, należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem. Nie lekceważ żadnych objawów , które mogą świadczyć o infekcji oka.
Trądzik odwrócony – leczenie
Leczeniem trądziku odwróconego zajmują się dermatolodzy we współpracy z chirurgami plastycznymi, gdyż możliwie wczesne leczenie operacyjne, niezależnie od stopnia zaawansowania zmian, uznaje się współcześnie za jedyną skuteczną formę terapii trądziku odwróconego. Niekiedy, ze względu na rozległość zmian, konieczne jest wykonanie kilku zabiegów operacyjnych. Wybór tej metody wynika z faktu, że jedynie chirurgiczny zabieg umożliwia usunięcie przetok, których obecność, ze względu na częste nadkażenia bakteryjne, jest przyczyną przewlekłego i nawrotowego charakteru choroby. Zabieg chirurgiczny polega na radykalnym usunięciu zmienionych chorobowo tkanek z marginesem zdrowej tkanki i zastosowaniu różnorodnych metod zamknięcia powstałych ubytków, poprzez:
- samowygojenie – proces ten trwa długo, średnio 6-12 tygodni i jest obarczony ryzykiem zakażenia rany. Wielu pacjentów preferuje jednak tę formę, ponieważ nie wymaga ona unieruchomienia i nie wiąże się z dodatkowymi dolegliwościami bólowymi, które wynikałyby z pobrania fragmentu skóry niezbędnego do przeszczepu,
- wykorzystanie metod chirurgicznych, np. przeszczepienie w miejsce ubytków płatów skóry pobranych z innych okolic. Techniki te skracają czas gojenia rany oraz zapewniają lepsze efekty estetyczne.
Wybór metody zamknięcia rany pooperacyjnej u konkretnego pacjenta zależy od lokalizacji i rozległości rany oraz od preferencji i doświadczenia operatora. Zabieg chirurgiczny jest metodą skuteczną- średnia częstość nawrotów szacowana jest na 2,5%, ale jest to ściśle uzależnione od pierwotnej lokalizacji zmian. Przykładowo, w przypadku zmian w okolicy podpiersiowej, częstość nawrotów wynosi aż około 50%, a przy zmianach okołoodbytniczych – niemal 40%.
Czy wiesz że: z badań wynika, że czas odwlekania wizyty u lekarza przy zmianach o typie trądziku odwróconego w okolicach intymnych to średnio aż 7 lat?
Czy możliwe jest całkowite wyleczenie trądziku różowatego?
Trudno jest osiągnąć całkowite wyleczenie zmian skórnych w przebiegu trądziku różowatego, choć za pomocą odpowiedniego leczenia można uzyskać długotrwałą remisję. Stosując odpowiednie leczenie preparatami miejscowymi, lekami doustnymi, zabiegi chirurgiczne (rhinophyma) lub laserowe można zminimalizować postęp choroby. Trądzik różowaty należy leczyć, ale nie ma preparatów, które raz na zawsze zwalczą chorobę. Celem terapii jest zmniejszenie i/lub usunięcie istniejących objawów, a następnie zapobieganie pojawieniu się nowych zmian.
U pacjentów z trądzikiem różowatym przeciwwskazane są takie zabiegi, jak: złuszczanie z użyciem kwasów owocowych, kwasu trójchlorooctowego, kwasu salicylowego. Powodują one przekrwienie skóry, co nasila i utrwala rumień, a także intensywne płatowe złuszczanie, któremu towarzyszy niemiłe uczucie pieczenia i palenia skóry. Niewskazane są także zabiegi rozgrzewające. Przy pielęgnacji skóry należy unikać tarcia, ucisku, a także stosowania kosmetyków bogatych w substancje aktywne, które zamiast wpływać dobroczynnie na skórę, wywołują podrażnienie lub uczulają.
Trądzik odwrócony – objawy
Newsletter Medovita - przydatne informacje, dostęp do nowych e-booków przed premierą.Pierwotne zmiany skórne w trądziku odwróconym mają charakter bolesnych, zaczerwienionych guzków podskórnych. Występują one w otoczeniu mieszków włosowych, w okolicach o dużym zagęszczeniu gruczołów potowych apokrynowych, czyli:
- pod pachami,
- w okolicy pachwin,
- w sąsiedztwie narządów płciowych,
- w okolicy okołoodbytniczej,
- u kobiet w okolicy podpiersiowej.
Obszary te w terminologii medycznej nazywane są okolicami wyprzeniowymi, czyli miejscami, gdzie na skutek pocierania o siebie fałdów skórnych występuje większa tendencja do powstawania stanów zapalnych.
Początkowo choroba zajmuje mieszki włosowe- dochodzi w nich do hiperkeratozy (nadmiernego złuszczania się naskórka), co prowadzi do niedrożności, zastoju i namnażania bakterii. Następnie mieszki włosowe rozszerzają się i mają tendencję do pękania, co sprzyja formowaniu się podskórnych guzków zapalnych. Guzki te również mogą pękać, co nasila stan zapalny i powoduje tworzenie się bolesnych, głębokich ropni, czyli ograniczonych ognisk ropy w obrębie skóry i tkanki podskórnej. Tworzą się także przetoki, z których wydobywa się ropna treść. Bardzo często może ona ulegać nadkażeniom bakteryjnym, które są odpowiedzialne za nieprzyjemny zapach wydzieliny. Po wygojeniu ostrego stanu zapalnego, w zmienionej chorobowo okolicy powstają bardzo rozległe obszary mostkowatych blizn, które są szpecące i mogą prowadzić do zaciągnięć skóry.
Zapamiętaj: Etiologia trądziku odwróconego jest niejasna, a precyzyjne ustalenie czynników mogących wywoływać to schorzenie wymaga dalszych badań.
Zmiany zapalne są dla pacjenta bardzo bolesne, nierzadko uniemożliwiając mu podstawowe codziennie czynności, takie jak chodzenie czy pracę w pozycji siedzącej. Trądzik odwrócony nie jest dla chorego jedynie problemem dermatologicznym, lecz schorzenie to wpływa na wiele aspektów jego życia. Pacjent staje się wycofany i lękliwy, wstydzi się przykrych zmian ze względu na ich nietypową lokalizację i przykry zapach, który może im towarzyszyć. Spotyka się z niezrozumieniem i stygmatyzacją przez otoczenie, a czasem nawet posądzany jest o zaniedbania higieniczne. Wszystkie te czynniki sprawiają, że jest on szczególnie podatny na rozwój zaburzeń depresyjnych i lękowych, a jego jakość życia jest znacznie obniżona.
