U nas zapłacisz kartą
Zdjęcia pęcherzy z wodą na nogach - Piękno i troska o zdrowie
Jak często występuje pemfigoid pęcherzowy?
Pemfigoid pęcherzowy to najczęstsza podnaskórkowa autoimmunologiczna choroba pęcherzowa. Występuje w wieku starszym, po 65.roku życia, rzadko dotyczy dzieci.
Objawy skórne pemfigoidu pęcherzowego mogą być rozmaite: rumieniowo-obrzękowe, pokrzywkowate, pęcherzowe i pęcherzykowe. Pęcherze są dobrze napięte, różnej wielkości, od olbrzymich po drobne o wianuszkowatym układzie. Zawierają treść surowiczą lub krwistą. Mogą występować w obrębie rumieni lub na skórze pozornie nie zmienionej.
Lokalizacja wykwitów jest rozmaita - często rozsiane są na całej skórze, najczęściej jednak dotyczą tułowia i zgięciowych powierzchni kończyn. Mogą pojawiać się także na błonach śluzowych jamy ustnej. Występują też pewne nietypowe odmiany pemfigoidu, np. pefigoid łojotokowy, bujający, młodzieńczy, guzkowy czy dyshydrotyczny.
Zmianom na skórze może towarzyszyć świąd i pieczenie.
Specyfika pęcherzycy – różne formy i nasilenie objawów
Pęcherzyca to choroba autoimmunologiczna , która charakteryzuje się powstawaniem pęcherzy na skórze i błonach śluzowych. Początkowo mogą one być niewielkie, ale z czasem mogą zwiększać swoją wielkość. Objawy mogą występować na różnych obszarach ciała, w zależności od formy choroby.
Pęcherzyca zwykła to najczęstsza forma tej choroby. Charakteryzuje się występowaniem pęcherzy na skórze, które są wypełnione płynem. Mogą one występować na dowolnym obszarze ciała, ale najczęściej dotyczą skóry twarzy, ramion, nóg i tułowia.
Pęcherzyca liściasta to forma choroby, która charakteryzuje się występowaniem pęcherzy na skórze, które przypominają liście. Są one zazwyczaj umiejscowione na skórze tułowia i kończyn. Pęcherzyca liściasta może być szczególnie bolesna i powodować dyskomfort.
Pęcherzyca opryszczkowata to rzadka forma choroby, która charakteryzuje się występowaniem pęcherzy na skórze, które przypominają opryszczkę. Są one zazwyczaj umiejscowione na skórze twarzy, wokół ust i nosa.
W przypadku każdej formy pęcherzycy, objawy mogą być różne pod względem nasilenia. U niektórych osób mogą one być łagodne i przemijać po kilku dniach, podczas gdy u innych mogą być ciężkie i utrzymywać się przez dłuższy czas.
Spis treści:
Pęcherzyca jest chorobą stosunkowo rzadką. Występuje głównie u osób dorosłych, równie często u kobiet, jak u mężczyzn. Najczęściej ujawnia się między 30. a 60. rokiem życia. Może współistnieć z innymi chorobami autoimmunologicznymi (czyli schorzeniami, które rozwijają się wskutek ataku układu odpornościowego na komórki i tkanki własnego organizmu).
U osób cierpiących na pęcherzycę zwykłą, najczęściej występującą odmianę pęcherzycy, zmiany są obecne zarówno na skórze, jak i w obrębie błon śluzowych. Na początkowym etapie choroby w jamie ustnej – na wewnętrznej stronie policzków, podniebieniu lub dziąsłach – powstają niebolesne nadżerki (ranki). Z czasem nadżerki zaczynają sprawiać ból i utrudniać jedzenie. Mogą pojawiać się także na spojówkach, błonie śluzowej krtani i przełyku, w okolicach odbytu oraz narządów płciowych.
W większości przypadków pęcherze lub pęcherzyki na skórze pojawiają się dopiero po paru tygodniach lub nawet miesiącach od wystąpienia nadżerek na błonach śluzowych. Wykwity mogą być zlokalizowane w różnych miejscach na ciele, ale najczęściej występują na owłosionej skórze głowy, twarzy, klatce piersiowej, w okolicy pępka i miejsc narażonych na podrażnienie mechaniczne (np. pach, pośladków, pachwin).
Pęcherze są delikatne i wypełnione płynem surowiczym. Mogą samoistnie pękać, tworząc sączące nadżerki. Po potarciu skóry otaczającej pęcherze i nadżerki można zaobserwować schodzenie naskórka (tzw. objaw Nikolskiego). Zmianom może towarzyszyć uczucie pieczenia, rzadziej swędzenie. W ciężkiej postaci pęcherzycy dochodzi do spełzania płytek paznokci.