U nas zapłacisz kartą
Leczenie biologiczne łuszczycy - Skuteczność, Metody i Nowe Perspektywy
Kto może zachorować na łuszczycę?
Łuszczycę stwierdza się względnie często u rasy białej, natomiast prawie nie chorują na nią rdzenni Amerykanie lub Japończycy. Jej częstość jest najwyższa w krajach skandynawskich i w północnej Europie. Najczęściej choroba rozpoczyna się w 20. – 35. roku życia. 75% przypadków pojawia się po raz pierwszy u osób, które nie ukończyły 40. roku życia, jednak łuszczyca może występować w każdym wieku.
Dieta w łuszczycy
Mimo licznych badań nie określono konkretnej diety, która mogłaby korzystnie wpływać na przebieg łuszczycy i łagodzić objawy. Dla zachowania ogólnego zdrowia ważne jest stosowanie zbilansowanej, zróżnicowanej diety, obfitującej w warzywa, owoce, produkty pełnoziarniste i zdrowe tłuszcze. Nie można zapominać o piciu wody. Zaleca się by dziennie wypijać 1,5–2 litry wody.
Jak leczyć łuszczycę?
Łuszczyca jest chorobą o nie do końca poznanej etiologii, co sprawia, że nie ma możliwości jej całkowitego wyleczenia. Ze względu na nieprzewidywalny przebieg choroby, zapobieganie i leczenie łuszczycy nie należą do łatwych. Celem leczenia jest utrzymanie chorego jak najdłużej w stanie remisji , redukcja objawów, zmniejszenie ryzyka powikłań oraz umożliwienie powrotu do aktywności życiowej i zawodowej.
Dobór odpowiedniej terapii opiera się na ocenie nasilenia zmian chorobowych. Dokonuje się jej przy pomocy skali BSA (Body Surface Area) i PASI (Psoriasis Area and Severity Index). Skala PASI bierze pod uwagę obecność i stopień nasilenia rumienia, nacieku i łuski w skali 0-4 oraz wielkość powierzchni, jaką zajmują wykwity skórne na poszczególnych obszarach ciała – głowie, tułowiu, kończynach górnych i kończynach dolnych. Im wyższy wynik, tym wyższy stopień nasilenia łuszczycy. Skala BSA uwzględnia procentową ocenę powierzchni ciała zajętej przez zmiany łuszczycowe. Jeśli wskaźnik PASI lub BSA wynosi mniej niż 10, rozpoznaje się łuszczycę łagodną, natomiast wynik powyżej 10 wskazuje na łuszczycę umiarkowaną i ciężką.
Leczenie biologiczne łuszczycy i AZS
Jeszcze kilkanaście lat temu leczenie biologiczne łuszczycy oraz atopowego zapalenia skóry zarezerwowane było dla zaledwie kilkuset pacjentów w Polsce, którzy ze względu na najcięższą formę choroby mogli skorzystać z darmowego leczenia. Nieustanne osiągnięcia współczesnej dermatologii sprawiają, że leczenie biologiczne łuszczycy, nazywane także terapią celowaną, jest obecnie dostępne dla coraz większej liczby pacjentów, którzy mogą leczyć się bezpłatnie. Ta wyjątkowo skuteczna metoda leczenia stosowana jest przede wszystkim u pacjentów w zaawansowanym stadium choroby, u których tradycyjna terapia nie przyniosła oczekiwanych rezultatów.
Najczęściej stosowanymi lekami biologicznymi na łuszczycę są te należące do grupy inhibitorów TNF-alfa, a mianowicie:
- infliksymab,
- adalimuma,
- certolizumab,
- golimumab,
- etanercept.
Warto przy tym wspomnieć, że, jak potwierdzają liczne badania, największą skuteczność w terapii łuszczycy dłoni i stóp wykazuje infliksymab, który nie powoduje działań niepożądanych podczas regularnego stosowania, a co najważniejsze – gwarantuje długotrwałą remisję choroby. W dermatologii jest on uznawany za lek pierwszego wyboru podczas leczenia łuszczycy krostkowej.
Objawy łuszczycy
Najbardziej charakterystycznym objawem łuszczycy są specyficzne zmiany skórne, które pojawiają się na skutek zaburzonego procesu regeneracji naskórka (dot. łuszczycy skórnej). Osoba chora może wówczas zauważać u siebie odgraniczone, czerwonobrunatne grudki, o drobnopłatowej, złuszczającej się powierzchni (wykwity pierwotne) – w początkowym etapie rozwoju choroby. W przypadku zmian w pełni rozwiniętych obserwuje się tzw. tarczki, większe od wykwitów pierwotnych i pokryte silnie przylegającymi srebrzystymi łuskami (blaszkami łuszczycowymi). Kiedy pacjent zdrapie powstałe na jego skórze łuski, zauważa błyszczącą powierzchnię. Występują też wówczas niewielkie kropelkowate krwawienia.
Uwaga: w przypadku łuszczycy aktywnej typowy jest objaw Koebnera – zmiany łuszczycowe pojawiają się po 6–12 dniach wzdłuż linii zadrapania naskórka.
Uwaga: pacjenci cierpiący na łuszczycę zgłaszają również nierzadko odczuwanie świądu – dzieje się tak przede wszystkim w przypadku zaostrzenia zmian skórnych.
Pamiętaj: typowe objawy skórne obejmują łokcie, kolana, owłosioną skórę głowy oraz okolicę lędźwiowo-krzyżową. Bardzo rzadko występują one na całej powierzchni ciała.
Należy natomiast podkreślić, że zarówno pierwsze objawy łuszczycy, jak i symptomy choroby występujące w jej późniejszym stadium, mogą się różnić, w zależności od odmiany opisywanej dolegliwości. Poszczególne postacie łuszczycy różnią się przede wszystkim pod względem lokalizacji zmian, intensywności zabarwienia wykwitów oraz charakteru pojawiającej się na ciele łuski. Przykładowo – w przypadku łuszczycy zwyczajnej (plackowatej) zmiany są wypukłe, okrągłe lub owalne, pokryte łuską i wyraźnie oddzielone od zdrowej skóry. Występuje ona na nogach, kolanach i łokciach, ramionach, głowie, rzadziej na twarzy, stopach, dłoniach czy brzuchu.
Łuszczyca stawowa natomiast objawia się przewlekłym zapaleniem stawów z łuszczycą lub bez łuszczycy skóry. Podobnie jest w przypadku łuszczycy paznokci, która może współistnieć ze zmianami skórnymi, natomiast u wielu pacjentów stanowi jedyny objaw rozwijającej się choroby. W płytce paznokciowej powstają wówczas punktowe wgłębienia ułożone liniowo bądź przypadkowo. Obserwuje się też wtedy żółtawe przebarwienia w tym obszarze. Z kolei łuszczyca wysiękowa występuje w fałdach skórnych, pod pachami, w pachwinach pod biustem, a powstałe przez nią zmiany przyjmują jaskrawoczerwone zabarwienie i są pokryte charakterystyczną łuską.
