U nas zapłacisz kartą
Trądzik różowaty - Objawy, Przyczyny i Skuteczne Metody Leczenia Ocznego
Trądzik różowaty – zapobieganie
Trądzik różowaty występuje u osób z predyspozycją genetyczną (występuje również u innych członków rodziny) bądź u osób ze skłonnością osobniczą do tego typu zmian skórnych. Tacy pacjenci powinni prawidłowo pielęgnować skórę, unikać pikantnych potraw, silnego nasłonecznienia (podczas ekspozycji na słońce stosować preparaty z filtrami co najmniej SPF 30), alkoholu, w miarę możliwości zredukować sytuacje stresowe.
Czy kontynuować leczenie izotretynoiną? Zażywam izotretynoinę, jednak cały czas wątpię, czy ten lek jest odpowiedni w moim przypadku. Czy może powinnam poszukać innego lekarza i zacząć leczyć się kolejny raz środkami antykoncepcyjnymi? Dodam, że podczas przyjmowania leku zmiany zajęły całą twarz. Nigdy wcześniej nie miałam problemów z cerą.
Trądzik różowaty – pierwsze objawy Czy na tym etapie wystarczyłoby leczenie laserem, czyli zamknięcie naczynek i pozbycie się rumienia, czy trzeba udać się do dermatologa i wdrożyć jakieś leczenie?
Czy trądzik różowaty jest chorobą zakaźną? Czy trądzik różowaty jest chorobą zakaźną? Mam w pracy kolegę, który ma zdiagnozowany - wygląda po prostu paskudnie, z jakimiś czerwonymi „czyrakami” na twarzy.
Jak wyleczyć trądzik różowaty? Od ponad trzech lat mam problem z trądzikiem różowatym. Dwukrotnie z polecenia dermatologa stosowałam antybiotyk Unidox Solutab 100 mg przez 2-3 miesięce (2x dziennie) bez większych rezultatów. Co mogę zrobić, żeby się go pozbyć?
Trądzik różowaty na nosie (rhinophyma), czyli podskórne zmiany guzkowate na nosie Proszę o podanie najnowszych metod leczenia trądziku różowatego. Mam 70 lat i cale życie z nim walczę. Ostatnio robią mi się zgrubienia na nosie.
Wybrane treści dla Ciebie
Trądzik - leczenie izotretynoiną: retinoidy doustne i stosowane miejscowo Od początku 2011 r. leczę trądzik na twarzy. Zaczęłam od kuracji antybiotykiem, przyjmowałam zastrzyki, próbuję leczyć trądzik laserem. Czym mogę wyleczyć tak uciążliwy trądzik?
Co to jest trądzik różowaty?
Po raz pierwszy trądzik różowaty został opisany przez francuskiego chirurga Guya de Chauhae w XIV wieku. Pozostawił on dokładny opis objawów choroby i nazwał ją couperose, co oznacza w tłumaczeniu „czerwona kropelka”. Do czasów współczesnych nazwa ta pozostała w języku potocznym i medycznym we Francji. Według różnych statystyk na trądzik różowaty choruje od 0,5 do 10 pro. populacji. Najczęściej pierwsze objawy występują po 30 roku życia. Chorują głównie kobiety, stanowią aż 75 proc. chorych z rozpoznaniem trądziku różowatego, jednak to u mężczyzn zwykle przebieg choroby jest najcięższy.
Kto choruje na trądzik różowaty?
Na trądzik różowaty chorują osoby o celtyckim typie urody, prezentujące I i II fototyp skóry. Obserwuje się też rodzinne występowanie choroby, często chorzy to osoby nerwowe i nadpobudliwe. Z badań wynika, że postać rumieniowo-grudkowo-krostkowa u kobiet pojawia się na tle zaburzeń hormonalnych. Wzmożona zapadalność występuje również w okresie ciąży, pokwitania, owulacji i menstruacji. Ryzyko zachorowania na trądzik różowaty jest większe u osób ze zdiagnozowanym łojotokowym zapaleniem skóry oraz u tych, które przeszły trądzik młodzieńczy.
Trądzik różowaty - diagnoza
Lekarz ustala rozpoznanie na podstawie wywiadu oraz badania pacjenta. Charakterystyczne dla trądziku różowatego jest występowanie wykwitów rumieniowych i grudkowo-krostkowych umiejscowionych głównie w środkowej części twarzy, tzw. wzmożonej reakcji naczynioruchowej (zaczerwienienie pod wpływem bodźców fizycznych i psychicznych), współistnienia objawów łojotoku. Decydujący w rozpoznaniu choroby jest rumień utrzymujący się w centralnej części twarzy. Biopsja skóry rzadko jest konieczna.
Istnieje wiele metod leczenia trądziku różowatego. Leczenie jest dobierane przez lekarza dermatologa dla konkretnego pacjenta, w zależności od objawów trądziku różowatego, jego przebiegu, stanu skóry, czynników zaostrzających, chorób towarzyszących, przyjmowanych leków i odpowiedzi na leczenie.
Trądzik różowaty – leczenie niefarmakologiczne
Trądzik różowaty - leczenie miejscowe
W leczeniu miejscowym stosuje się metronidazol w postaci żelu lub kremu.
Ponadto stosuje się kwas azelainowy, iwermektynę oraz nadtlenek benzoilu.
Lekami redukującymi zaczerwienie twarzy są brymonidyna i oksymetazolina.
Do stosowanych miejscowo antybiotyków należą: iwermektyna, erytromycyna, klindamycyna.
Trądzik różowaty – leczenie laserem
Leczenie jest zawsze zlecane przez lekarza, istnieje szereg przeciwwskazań, m.in. ciąża i laktacja, bielactwo, niewyrównana cukrzyca, poważne przewlekłe choroby układu sercowo-naczyniowego (w tym rozrusznik serca), choroby autoimmunologiczne, padaczka, tendencja do powstawania bliznowców. Zabiegi naświetlania są bezbolesne, ale mogą powodować działania niepożądane, takie jak rumień lub uczucie ściągnięcia skóry.
Trądzik różowaty – leczenie ogólne
W nasilonych postaciach trądziku różowatego lekarz może zlecić – oprócz leczenia miejscowego – także leczenie ogólne, czyli doustne.
Do leków stosowanych ogólnie (doustnie) należą antybiotyki, głównie doksycyklina, a także limecyklina, chlorowodorek tetracykliny, oksytetracyklina, azytromycyna.
Trądzik różowaty – podstawowe informacje o schorzeniu
Trądzik różowaty jest zapalną chorobą skóry twarzy. Związane z nim zmiany skórne rzadko pojawiają się w obrębie owłosionej skóry głowy, a także na szyi i dekolcie. Nie należy mylić trądziku różowatego z trądzikiem pospolitym, który występuje przede wszystkim u młodzieży.
Pierwszym objawem trądziku różowatego jest rumień przelotny, który z czasem przeobraża się w rumień stały. Trądzik różowaty pojawia się pomiędzy 20. a 30. rokiem życia. Rumień zlokalizowany jest na czole, policzkach oraz w okolicy brody. Trądzik różowaty to zapalna choroba skóry twarzy, która częściej diagnozowana jest u kobiet. Trzeba jednak wiedzieć, że trądzik różowaty występuje również u mężczyzn. Badania dowiodły, że u mężczyzn często ma on cięższy przebieg.
Czynniki ryzyka, które sprzyjają rozwojowi trądziku różowatego, to przede wszystkim zaburzenia endokrynologiczne m.in. w okresie ciąży oraz menopauzy, a także choroby tarczycy. Istotny wpływ na zwiększenie się ryzyka rozwoju trądziku różowatego mają także zaburzenia emocjonalne oraz nadpobudliwość psychoruchowa.
Trądzik różowaty częściej rozwija się u osób o jasnej karnacji. Wyróżniamy kilka typów trądziku różowatego. Zmiany charakterystyczne dla trądziku różowatego mają podłoże neurologiczne i są związane zaburzeniami w obrębie naczyń krwionośnych (zaburzenia naczynioworuchowe). W przebiegu choroby na skórze pojawiają się drobne, poszerzone naczynia krwionośne. Typowe dla trądziku różowatego jest uczucie pieczenia i palenia skóry twarzy, które może utrudniać normalne funkcjonowanie.
Wyodrębniono czynniki, które nasilają objawy trądziku różowatego. To m.in. spożywanie ciężkostrawnych potraw, ostre przyprawy, kawa, alkohol, palenie papierosów oraz przewlekły stres.
Trądzik różowaty - higiena i pielęgnacja skóry
Skóra z trądzikiem różowatym jest bardzo wrażliwa, podatna na podrażnienia i wymaga specjalnej pielęgnacji, która pomaga odbudować uszkodzoną warstwę ochronną. Przy pielęgnacji skóry należy unikać tarcia, ucisku, a także stosowania kosmetyków bogatych w substancje aktywne, które zamiast wpływać dobroczynnie na skórę, wywołują podrażnienie lub uczulają. Do codziennej pielęgnacji i mycia twarzy zaleca się dermokosmetyki do skóry wrażliwej, zawierające substancje nawilżające i zmiękczające, takie które nie niszczą ochronnej warstwy lipidowej. W pielęgnacji skóry z trądzikiem różowatym należy unikać mydeł lub detergentów syntetycznych, ponieważ działają drażniąco i wysuszająco, niszcząc warstwę ochronną naskórka. Nie zaleca się również kosmetyków i leków miejscowych, które zawierają substancje drażniące oraz kosmetyków zawierających środki zapachowe, gdyż mogą podrażnić skórę.
Ważnym elementem wspomagającym leczenie trądziku różowatego jest odpowiednio skomponowana dieta. Należy w niej unikać produktów wysokoprzetworzonych oraz żywności typu fast-food. Z diety należy wyeliminować także cukier i produkty o dużej zawartości cukru oraz produkty charakteryzujące się wysokim indeksem glikemicznym.
- alkohol (w szczególności czerwone wino, ale zalecana jest także eliminacja mocnych alkoholi)
- nadmierne ilości kawy i herbaty
- pikantne oraz gorące potrawy.
Niektóre publikacje wskazują na konieczność ograniczania w diecie produktów bogatych w histaminę, są to przede wszystkim sery pleśniowe. Niewskazane jest spożywanie potraw zawierających siarczany, azotany oraz glutaminian sodu, czyli związki charakterystyczne dla przetworzonego mięsa oraz kuchni chińskiej.
