U nas zapłacisz kartą
Prognoza chłoniaka skóry - Co powinieneś wiedzieć o rokowaniach
Chłoniak Hodgkina
Zachorowalność na na ten typ chłoniaka (HL) wynosi 2 na 100 tys. osób. Najczęściej chorują młodzi dorośli w wieku 20–30 lat oraz osoby po 50. roku życia.
Objawy
Zdecydowana większość chorych zgłasza się do lekarza z powodu powiększenia węzłów chłonnych. Najczęściej są to powiększone węzły chłonne obwodowe, znajdujące się powyżej przepony-szyjne, nadobojczykowe, pachowe. Węzły chłonne zwykle nie są bolesne, skóra nad nimi nie jest zaczerwieniona. W zaawansowanym stadium choroby dochodzi do powiększenia śledziony (30 proc. chorych).
W ok. 60–70 proc. przypadków zachorowań zauważa się też powiększenie węzłów śródpiersia, co może objawiać się przewlekłym kaszlem, dusznością czy bólami zamostkowymi.
Nacieki pozawęzłowe chłoniaka Hodgkina zdarzają się rzadko. Choroba może się wtedy szerzyć przez ciągłość lub rozsiewać drogą krwionośną. Do najczęściej zajmowanych narządów pozalimfatycznych należą: płuca, wątroba, szpik kostny, kości.
- gorączka,
- nocne poty,
- zmniejszenie masy ciała (> 10 proc. w ciągu 6 mies.),
- chorobie może też towarzyszyć uporczywy świąd skóry.
Czy na chłoniaka się umiera?
Czy na chłoniaka się umiera? Tak, jednak nie zawsze. Czasem niektóre chłoniaki są odporne na różne formy leczenia. Jednak bardzo duża część tych nowotworów złośliwych jest wyleczalna. W Polsce ludzie najczęściej umierają na nowotwory układu rozrodczego oraz na nowotwory układu oddechowego. Chłoniaki są na szóstym miejscu pod względem umieralności. Na rokowania ma również wpływ wola leczenia chorego – bardzo dużo osób traci nadzieje na wyleczenie i porzuca proces leczenia. Zadbanie w tak trudnym momencie o zdrowie psychiczne jest bardzo ważne. Wielu ludzi walczących z nowotworami popada w depresję, która również jest poważną chorobą. Dobrze jest obserwować pod tym kątem osoby, które leczą się na raka.
Chłoniak – jak długo się rozwija? To zależy. Chłoniak to inaczej nowotwór układu chłonnego. Rozwijać może się m.in. w szpiku kostnym, węzłach chłonnych, rdzeniu kręgowym, grasicy, kościach. Nowotwory mogą rozwijać się latami – objawy, jakie dają, są często przypisywane innym schorzeniom. Najczęstszym objawem, jaki dają chłoniaki, są utrzymujące się powiększone węzły chłonne. To, jak długo chłoniak się rozwija, jest uzależnione między innymi od tego, jak jest leczony, jaki dokładnie jest to typ chłoniaka czy w jakim stadium został zdiagnozowany. Od wszystkich tych czynników zależą również rokowania chorego.
Pamiętaj, że diagnoza to nie wyrok. Mamy coraz nowocześniejsze metody walki z rakiem. Ciężko stwierdzić, jakie są rokowania, ponieważ każdy organizm jest inny. Tylko onkolog jest w stanie określić, jakie rokowania ma osoba chorująca na nowotwór. Jednak w wielu przypadkach rokowania są bardzo dobre – chłoniaki da się wyleczyć. Najważniejsza jest wola leczenia, którą niestety wiele osób traci. Czas leczenia jest wyczerpujący nie tylko pod względem fizycznym, ale również psychicznym. Walka z tak poważną chorobą, jaką jest nowotwór złośliwy, jest dla wielu osób czasem, w którym mierzą się oni również z objawami depresji, która odbiera wolę walki. Warto wtedy skorzystać z pomocy psychologicznej. W psychologii jest specjalna dziedzina, psychoonkologia, która skupia się na osobach chorujących na nowotwory oraz na ich bliskich. Takich specjalistów znaleźć można w Centrach Onkologii, w fundacjach onkologicznych lub prywatnie.
Jak umiera się na chłoniaka? Szanse na przeżycie coraz większe
Wiele osób po otrzymaniu diagnozy wyszukuje na forach internetowych wątków związanych z tym, czy na chłoniaka się umiera lub jak umiera się na chłoniaka. Jest to zrozumiałe – ciężko być dobrej myśli, kiedy zdiagnozowano u nas nowotwór złośliwy.
Czy na chłoniaka się umiera? To zależy od wielu czynników. Medycyna ciągle się rozwija, wykorzystywane są coraz bardziej skuteczne metody walki z rakiem. Czasem walka ta przebiega bardzo pomyślnie i sprawnie. Jednak otrzymanie takiej diagnozy i proces leczenia niemal zawsze jest ciężkim przeżyciem dla chorego. Pesymistyczne myśli i chęć dowiedzenia się, jak umiera się na chłoniaka, wynika z tego, że chory chce oswoić się ze śmiercią. Jednak rokowania uzależnione są od bardzo wielu czynników – między innymi od rodzaju nowotworu i jego stadium. Diagnoza nie jest wyrokiem – mimo że wszystkie chłoniaki uznawane są za nowotwory złośliwe, to da się z tego wyjść. Wszystko zależy od tego, w jakim stadium zostanie on zdiagnozowany, jak reaguje na chemioterapię i inne formy leczenia oraz jaką część układu chłonnego zaatakował chłoniak.
Chłoniaki nieziarnicze
Chłoniaki o małej złośliwości (łagodne, indolentne)
Mają one łagodny przebieg, który wiąże się z wieloletnim okresem przeżycia bez leczenia. Często nie wymagają rozpoczęcia leczenia – obowiązuje natomiast systematyczna kontrola węzłów chłonnych i morfologii („watch and wait”).
Wskazaniem do rozpoczęcia terapii może być pojawienie się objawów ogólnych choroby (gorączka, poty, utrata masy ciała), znaczne powiększenie węzłów chłonnych śledziony, wątroby, istotne nacieczenie szpiku kostnego, czego wyrazem może być niedokrwistość i małopłytkowość.
U części chorych (3–10 proc.) po różnym czasie trwania choroby obserwuje się transformację w bardziej agresywnego chłoniaka.
Najczęściej występujące chłoniaki indolentne to: przewlekła białaczka limfocytowa, chłoniak limfocytowy, chłoniak grudkowy.
Chłoniaki o dużym stopniu złośliwości (agresywne) leczenie
Przeżycie chorych na tego typu nowotwór bez leczenia wynosi od kilku do kilkunastu miesięcy.
Najczęściej występującym chłoniakiem z tej grupy to chłoniak rozlany z dużych komórek B (DLBCL). Chłoniaki agresywne zawsze wymagają podjęcia pilnego leczenia.
Podstawą diagnostyki typów nieziarniczych, jest podobnie, jak w HL, badanie histopatologiczne (węzła chłonnego, nacieku tkankowego, szpiku).
- typ histopatologiczny zmiany,
- stopień zaawansowania choroby, przez który rozumiemy wielkość i lokalizację nacieku,
- wiek,
- stan ogólny chorego.
Leczenie obejmuje radioterapię (często wystarczającą dla niewielkich zlokalizowanych nacieków chłoniaka indolentnego), chemioterapię, złożoną najczęściej z kilku cytostatyków, immunoterapię (przeciwciała monoklonalne, które w precyzyjny sposób odnajdują komórki nowotworowe i następnie je niszczą).
Najczęściej stosowany standard rozpoczynający leczenie to kombinacja chemio- i immunoterapii. W przypadku zachorowania na chłoniaka skóry stosuje się fotochemioterapię PUVA i promieniowanie ultrafioletowe.
Czym jest chłoniak mózgu?
Chłoniak mózgu zaliczany jest do grupy chłoniaków ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Stanowi rzadko występującą przypadłość. Może występować jako zmiana pierwotna i stan ten określa się mianem pierwotny chłoniak mózgu lub w przebiegu rozsianego procesu nowotworowego i wówczas chłoniak jest przerzutem do mózgu. Guzowi towarzyszy zazwyczaj szeroko rozprzestrzeniający się naciek, niezwiązany z uszkodzeniem bariery krew–mózg.
Pierwotny chłoniak mózgu występuje zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Nieco częściej rozwija się u mężczyzn niż u kobiet. Do grupy ryzyka zachorowania na tę przypadłość zalicza się osoby z niewydolnością układu odpornościowego, powstałą w wyniku: immunosupresji po przeszczepieniu narządów, AIDS, niedoborów IgA, tocznia rumieniowatego lub reumatoidalnego zapaleniu stawów. W patogenezie istotną rolę odgrywa wirus Epsteina-Barra (EBV). W tej grupie chłoniaków rozpoznaje się niestety w większości przypadków (75%) guzy o wysokiej złośliwości o fenotypie B-komórkowym. Chłoniaki pierwotne mózgu stanowią grupę 0,3–2,5% nowotworów ośrodkowego układu nerwowego i poniżej 2% chłoniaków nieziarniczych. U osób zakażonych wirusem HIV częstość występowania tego typu chłoniaka waha się w granicach 1,6–9%.