U nas zapłacisz kartą
Infekcja Skóry – Przegląd Zdjęć i Objawów Wizualnych
Jak często występuje róża?
Róża jest stosunkowo często występującą chorobą. Zgodnie z danymi epidemiologicznymi w Polsce w 2013 r. odnotowano 5242 zachorowania na różę, w tym 44,8% przypadków związanych z pobytem w szpitalu.
Róża jest chorobą zapalną skóry i tkanki podskórnej o nagłym początku i szybkim przebiegu. Główne objawy róży to zmiany skórne.
Najczęstsza lokalizacja róży to podudzie (>80% przypadków), twarz oraz u kobiet po usunięciu piersi z powodu nowotworu kończyna górna. Skóra jest żywoczerwona, błyszcząca, obrzęknięta, wyraźnie odgraniczona od skóry zdrowej, bolesna przy dotyku, cieplejsza. Niekiedy zarówno w obrębie skóry zmienionej zapalnie, jak i na obrzeżu nacieku występują drobne wybroczyny. Mogą pojawić się też linijne zaczerwienienia skóry wzdłuż przebiegu naczyń chłonnych zmienionych zapalnie („smugi”, „pręgi”). Węzły chłonne położone najbliżej miejsca zakażenia mogą być powiększone i bolesne przy dotyku (np. w róży kończyny dolnej – węzły pachwinowe).
Naciekowi zapalnemu towarzyszą obrzęki, ponieważ paciorkowce rozsiewają się m.in. naczyniami chłonnymi. Oprócz zmian skórnych, chorobie często towarzyszą objawy ogólne: dreszcze, wysoka gorączka do 40–41°C, złe samopoczucie. Dochodzi do powiększenia okolicznych węzłów chłonnych.
Choroba nie pozostawia odporności na zakażenie, toteż często nawraca, zwłaszcza u osób predysponowanych. Powikłana róża może powodować poważne zaburzenia ogólnoustrojowe.
- różę pęcherzową – pojawiają się pęcherze wypełnione jasną, surowiczą treścią, ustępuje bez pozostawienia blizn
- różę krwotoczną – występują krwawe wylewy do tkanek, ustępuje bez pozostawienia blizn
- różę zgorzelinową – ciężka postać z powstaniem obszarów martwicy, po przebyciu tej postaci choroby najczęściej pozostają blizny
- różę pełzającą lub wędrującą – gdy zakażenie szerzy się drogami naczyń limfatycznych w postaci wypustek, czasami objawy choroby mogą pojawiać się też w odległych od siebie miejscach, np. na drugiej stopie albo dłoni
- różę nawrotową – najczęściej daje powikłania w postaci słoniowacizny kończyn spowodowanej zaburzeniami odpływu chłonki.
Infekcja intymna - rzęsistkowica
Przyczyną rzęsistkowicy jest pierwotniak – rzęsistek pochwowy (Trichomonas vaginalis), którym można zarazić się podczas stosunku płciowego (bez użycia prezerwatywy) z osobą chorą, ale też przez wspólne używanie ręczników, przyborów do mycia. Rzęsistek lubi także bytować w publicznych toaletach, na basenach, w saunach. Objawy rzęsistkowicy: Upławy - wydzielina z pochwy jest obfita, pienista, o barwie żółtej lub zielonkawej i nieprzyjemnym zapachu. Zwykle towarzyszy jej świąd i podrażnienie okolic intymnych oraz bolesność podczas współżycia. Leczenie rzęsistkowicy: Ginekolog pobierze wymaz z pochwy, by stwierdzić przyczynę zakażenia. Niekiedy dodatkowo kieruje też na badanie moczu. Jeśli potwierdzą się przypuszczenia, konieczna będzie kuracja (również twojego partnera, nawet jeśli nie ma on objawów). Taka kuracja trwa około tygodnia, choć lekarz może również przepisać ci preparat do jednorazowego zastosowania. UWAGA : Choroby nie wolno lekceważyć, bo może powodować różne powikłania, np. przewlekłe zapalenie pochwy, zapalenie pęcherza, a nawet niepłodność. Zakażenie w ciąży może prowadzić do przedwczesnego porodu.
- posiadanie wielu partnerów seksualnych,
- stosowanie antybiotyków,
- irygacje pochwy,
- zmiany hormonalne związane z menopauzą,
- ciąża,
- niedostateczna higiena okolic intymnych.
Objawy waginozy: Czasami występuje pieczenie okolic intymnych. Wydzielina z pochwy zwykle jest biaława i wodnista, o intensywnym rybim zapachu. Ale u ponad połowy kobiet nie występują żadne dolegliwości.
Leczenie waginozy: Aby rozpoznać bakteryjne zakażenie pochwy, lekarz musi wykonać dokładne badania (m.in. test oceniający pH, test zapachowy, badanie mikroskopowe). W leczeniu stosuje się środki doustne lub dopochwowe zawierające klindamycynę i metronidazol. Kuracja trwa zwykle do 7 dni. Nie wolno jej przerywać, nawet jeśli objawy ustąpią wcześniej, bo niewyleczona infekcja może przejść w stan przewlekły.
Jak wygląda czyrak? Wyjaśniamy i pokazujemy zdjęcia
Czyrak pojawia się jako dość nieestetyczna zmiana, będąca bolesną krostką na głowie, na plecach bądź innej części ciała. Czyrakiem określa się również bakteryjne zapalenie mieszka włosowego, a także tkanek, jakie go otaczają. Guz, jaki powoduje czyrak na nosie czy też czyrak w pachwinie, jest bolesny – z kolei okolica czyraka bardzo zaczerwieniona. Jak wygląda czyrak i jak można sobie z nim poradzić? Który rodzaj czyraka wymaga, by podjąć specjalistyczne leczenie? Czy zdjęcia pomogą odróżnić czyraka od pieprzyka? Wyjaśniamy!
Jeśli szukasz więcej porad i informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o zdrowiu.
Wykwity pierwotne
Plama
Fot. 1. Plamy (bielactwo nabyte), w centrum widoczna nadżerka pokryta strupem
Fot. 2. Plamy rumieniowe
Plama to zmiana zabarwienia skóry na ograniczonej powierzchni, leżąca w poziomie skóry, tj. niewyczuwalna przy dotyku. Plamy mogą mieć różną wielkość, kolor i lokalizację. Mogą też towarzyszyć im różne objawy – świąd, pieczenie, łuszczenie się skóry, nadmierne ucieplenie skóry w okolicy plamy. Jeśli plamy występują na całym ciele, mówimy o wysypce (lub osutce) i opisujemy jej cechy charakterystyczne, np. wysypka drobnoplamista (kiedy plamy są niewielkie). Plamy mogą się zlewać się w większe ogniska, a także ulegać ewolucji – zmiana skórna, która początkowo była np. grudką lub pęcherzem może się zmienić w plamę.
1. Plamy z zaburzeń ukrwienia
- plamy rumieniowe: małe, najczęściej liczne wykwity, mogące się zlewać i tworzyć zmiany o charakterze wielokolistym, obrączkowatym. Obserwuje się je często w przebiegu chorób zakaźnych (orda, różyczka, płonica) i w wysypkach (osutkach) polekowych
- rumienie są wykwitami większymi od plam rumieniowych. Mogą mieć charakter przelotny, czyli chwilowy, ustępujący bez leczenia – związane są ze zwiększonym przepływem krwi przez naczynia skórne (np. rumień emocjonalny, rumień wywołany przez związki naczyniorozszerzające) lub trwały – najczęściej w wyniku przekrwienia związanego ze stanem zapalnym, np.: odczyn fototoksyczny i fotoalergiczny, róża
- erytrodermia jest uogólnionym stanem zapalnym skóry. Skóra jest zaczerwieniona jednolicie na większej powierzchni, obrzęknięta z nadmiernym złuszczaniem naskórka. Częstymi objawami towarzyszącymi są świąd, niekiedy powiększenie węzłów chłonnych, podwyższona temperatura, dreszcze, złe samopoczucie.
Róża – profilaktyka
Prawdopodobieństwo zachorowania na różę wzrasta wraz z osłabieniem odporności organizmu. Dotyczy to przede wszystkim osób w podeszłym wieku, chorych na cukrzycę, jak również osób, które są podatne na infekcje bakteryjne i wirusowe.
- Najprostszą metodą uniknięcia zachorowania na różę jest skuteczne leczenie wszelakich infekcji, szczególnie wywołanych przez paciorkowce, np. anginy.
- Ponadto należy dbać o ogólną odporność organizmu przez stosowanie urozmaiconej diety bogatej w owoce i warzywa, unikanie nałogów oraz zwiększenie aktywności fizycznej.
- Istotną kwestią jest regularne wykonywanie badań kontrolnych stężenia cholesterolu, ciśnienia tętniczego oraz stężenia glukozy we krwi. Wyniki tych badań mogą pomóc zdiagnozować choroby układu sercowo-naczyniowego, które sprzyjają zachorowaniom na różę.
- Osoby z niewydolnością krążenia, szczególnie z żylakami oraz zaburzeniami odpływu chłonki, również stanowią grupę zagrożoną zwiększonym ryzykiem rozwoju róży. U takich osób nie należy lekceważyć nawet drobnych zmian skórnych, a przewlekłą niewydolność żylną i zakrzepicę w kończynach dolnych poddawać skutecznemu leczeniu.
Nie ma szczepienia przeciwko róży. Nie ma też trwałej odporności po przechorowaniu róży.
Zobacz także
Cukrzyca typu 2 Cukrzyca typu 2 to najczęściej występujący na świecie typ cukrzycy. Wyróżnia się dwie przyczyny cukrzycy typu 2: jedna to upośledzenie wydzielania insuliny, na które wpływ mają różne czynniki genetyczne, druga to oporność na działanie insuliny (insulinooporność), której przyczyną mogą być zarówno czynniki genetyczne, jak i otyłość.
Żylaki Żylakami określa się wydłużenie i poszerzenie żyły, w wyniku którego uzyskuje ona kręty przebieg. Tendencję do tworzenia żylaków mają głównie żyły na nogach.
