U nas zapłacisz kartą
"Zdjęcia Rak Powieki - Wartość Wczesnego Wykrywania"
Co robić w razie wystąpienia objawów?
Pojawienie się jakichkolwiek guzów na powiekach powinno skłonić do wizyty u specjalisty. Szczególny niepokój powinny budzić zmiany, którym towarzyszy: owrzodzenie, krwawienie, powstawanie krost, wydobywanie się wydzieliny z guza, uniesienie brzegów przypominających wyglądem masę perłową, obecność drobnych naczyń w obrębie guza, uszkodzenie brzegu powieki czy utrata rzęs. Nie wolno także lekceważyć zmian nawracających w tym samym miejscu po przeprowadzonym leczeniu. W takich wypadkach należy udać się do gabinetu okulistycznego lub dermatologicznego, aby specjalista ustalił diagnozę i podjął odpowiednie leczenie. Guzy o charakterze przedrakowym i nowotwory złośliwe mogą zagrażać nawet życiu chorego, dlatego ich leczenie jest bezwzględnie konieczne.
W ustaleniu rozpoznania pomocne jest badanie w biomikroskopie okulistycznym (lampie szczelinowej, zob. Badanie w lampie szczelinowej [biomikroskopia]). Niejednokrotnie badanie kliniczne nie wystarcza do postawienia ostatecznej diagnozy, często bowiem zmiany skórne mają podobny wygląd makroskopowy mimo różnej budowy histopatologicznej. Z tego względu wykonuje się biopsję zmiany.
Biopsja diagnostyczna polega na pobraniu jedynie fragmentu guza z reprezentatywnego obszaru nowotworu. Musi ona zawierać zdrowe brzegi, być wystarczająco duża, aby w ogóle możliwe było badanie histopatologiczne, i nie może prowadzić do zmiażdżenia lub innego uszkodzenia pobieranych tkanek. Biopsja diagnostyczna pozwala rozstrzygnąć, czy zmiana ma charakter złośliwy. Miejsce pobrania materiału biopsyjnego należy dobrze i precyzyjnie oznaczyć, umożliwi to ostateczne usunięcie nowotworu.
Biopsja z całkowitym wycięciem zmiany daje odpowiedź na pytanie o charakter guza i jednocześnie zapewnia usunięcie komórek nowotworowych. Typowo kwalifikują się do niej małe guzy umiejscowione daleko od punktu łzowego, guzy kąta zewnętrznego, guzy nieobejmujące brzegu powiek lub położone w ich centrum. Niejednokrotnie chirurdzy, chcąc oszczędzić pacjentowi dodatkowego zabiegu, związanych z nim stresów i niedogodności, podejmują się wycięcia od razu w całości także bardziej skomplikowanych guzów.
Jak często występuje?
Rak kolczystokomórkowy jest po raku podstawnokomórkowym drugim pod względem częstości występowania rakiem skóry. W Stanach Zjednoczonych liczba zachorowań na raka kolczystokomórkowego wynosi ok. 17 przypadków na 100 000 mieszkańców rocznie. Natomiast w Australii, kraju o dużym odsetku osób o jasnej karnacji skóry narażonych na silne działanie słońca – stwierdza się 321 przypadków na 100 000 osób w roku. Rak kolczystokomórkowy występuje 2–3 razy częściej u mężczyzn niż u kobiet.
Najczęstszą zmianą przedrakową jest rogowacenie słoneczne. W Stanach Zjednoczonych u ponad 80% osób w wieku 60–69 lat stwierdza się co najmniej jedno ognisko. Ryzyko, że rogowacenie słoneczne przekształci się w ciągu roku w raka, wynosi 0,34%. W zależności od statystyk wieloogniskowe rogowacenie słoneczne w długotrwałej obserwacji przechodzi u 0,025–20% chorych w raka kolczystokomórkowego. Rak kolczystokomórkowy rozwijający się na podłożu rogowacenia słonecznego jest mniej agresywny niż rak powstający na nowo w zdrowej skórze. W przypadku choroby Bowena u 4–6% pacjentów dochodzi do rozwoju raka kolczystokomórkowego.
Siatkówczak
Siatkówczak to najczęstszy wewnątrzgałkowy nowotwór złośliwy oka u dzieci. Wywodzi się z niedojrzałych komórek siatkówki, które ulegają zezłośliwieniu i rozrastają się nieprawidłowo w oku, prowadząc do zniszczenia pozostałych struktur gałki ocznej. Charakterystycznymi obawami guza siatkówki są leukokoria (biały refleks źreniczny) i zez.
Najczęstszą przyczyną występowania guzów w obrębie oczodołu u dorosłych są przerzuty, które zwykle ujawniają się w wieku średnim lub podeszłym, częściej u mężczyzn. Guz gruczołu łzowego objawia się wytrzeszczem, podwójnym widzeniem (w wyniku zajęcia przez guz mięśni okoruchowych) i obniżeniem ostrości wzroku (w wyniku uszkodzenia nerwu wzrokowego).