U nas zapłacisz kartą
Leczenie i Zarządzanie Łuszczycą na Twarzy - Poradnik dla Pacjentów
Odmiany łuszczycy: zwyczajna, krostkowa, stawowa
Łuszczyca jest najczęściej rozpoznawaną chorobą dermatologiczną. Jej rodzaje różnią się wyglądem, lokalizacją, intensywnością zabarwienia wykwitów, charakterem łuski.
Łuszczyca zwyczajna (plackowata) występuje najczęściej (dotyczy nawet 90% chorych). Typowe dla niej zmiany są wypukłe, okrągłe lub owalne, pokryte łuską, wyraźnie oddzielone od zdrowej skóry, zlokalizowane na nogach, ramionach, kolanach i łokciach, plecach, głowie, rzadziej na twarzy, dłoniach, stopach, czy brzuchu.
Fot. 2. Łuszczyca skóry łokci
Łuszczyca krostkowa – zajęta zmianami skóra jest czerwona, opuchnięta i pokryta krostami z wydzieliną ropną. Ten rodzaj łuszczycy występuje w dwóch postaciach: uogólnionej (jest to jedna z najcięższych postaci łuszczycy) i miejscowej (na dłoniach i stopach).
Łuszczyca stawowa, czyli łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS) – manifestuje się przewlekłym zapaleniem stawów z łuszczycą lub bez łuszczycy skóry. Może występować tylko w jednej lokalizacji lub zajmować wiele stawów. Najbardziej powszechną postacią jest łuszczycowe zapalenie stawów obejmujące dystalne stawy międzypaliczkowe, często występują też zmiany łuszczycowe w obrębie paznokci. Choroba ma na ogół łagodny przebieg, w rzadkich przypadkach ciężkiej postaci może prowadzić do zniszczenia stawów i niesprawności.
Łuszczyca paznokci może współistnieć ze zmianami skórnymi lub stanowić jedyny objaw choroby. Jej objawem jest naparstkowanie – w płytce paznokciowej powstają punktowe wgłębienia ułożone liniowo lub przypadkowo. W wyniku zajęcia łożyska widoczne jest żółtawe przebarwienie wyglądające jak kropla oleju po płytką paznokcia. W zaawansowanych postaciach dochodzi do oddzielenia płytek paznokciowych (onycholizy), paznokcie są zgrubiałe, matowe, białawożółte, kruche i poprzecinane poprzecznymi bruzdami. W ciężkich postaciach płytki oddzielają się całkowicie.
Łuszczyca – leczenie miejscowe. Jak złagodzić objawy?
Właściwa pielęgnacja skóry osób chorych na łuszczycę jest niezbędna podczas leczenia zmian chorobowych. Stanowi także profilaktykę przed zaostrzeniem choroby. W pielęgnacji skóry z objawami charakterystycznymi dla łuszczycy zaleca się regularne złuszczanie naskórka, nawilżanie oraz natłuszczanie. Pomocne bywają preparaty emolientowe, które tworzą warstwę ochronną na powierzchni skóry, dzięki czemu zapobiegają nadmiernej utracie wody ze skóry oraz zmniejszają świąd. Zaleca się używanie preparatów emolientowych co najmniej 3 razy na dobę. Do substancji łagodzących objawy łuszczycy zalicza się także mocznik, kwas glikolowy, kwas mlekowy, kwas hialuronowy, glicerynę oraz dekspantenol, który ma działanie nawilżające, łagodzące i przeciwzapalne. Mocznik ma działanie keratolityczne, przez co ułatwia usunięcie blaszek łuszczycowych.
W przypadku łuszczycy skóry głowy zaleca się stosowanie szamponów przeznaczonych dla osób z łuszczycą (najczęściej zawierających dziegcie). Podczas kuracji preparatami zawierającymi dziegcie należy unikać ekspozycji na promienie słoneczne. Warto pamiętać także, aby delikatnie myć skórę głowy, dzięki czemu unikniemy uszkodzeń mechanicznych skóry głowy i powstawania nowych zmian.
Osoby mające zmiany na dłoniach powinny ograniczyć stosowanie mydeł i detergentów, gdyż prowadzą one do przesuszania skóry i jej mechanicznych uszkodzeń. Zaleca się także regularne stosowanie kremów do rąk.
Łuszczyca a solarium, tatuaż
Światło ultrafioletowe, które jest emitowane w solarium, może łagodzić objawy skórne łuszczycy, jednakże nie zaleca się korzystania z solariów, bezpieczniejszym sposobem fototerapii jest naświetlanie PUVA, które może zalecić lekarz dermatolog. Dlatego też osoby z łuszczycą nie powinny zastępować profesjonalnej terapii choroby (naświetlania PUVA) pobytem w solarium.
Należy pamiętać, że tatuaż może powodować pojawienie się zmian łuszczycowych, co jest wywołane uszkodzeniem skóry, dlatego osoby dotknięte tą chorobą skórną nie powinny wykonywać sobie tatuaży.
Łuszczyca na twarzy – jak leczyć?
Leczenie łuszczycy najlepiej rozpocząć od konsultacji ze specjalistą. W tym celu umów wizytę u dermatologa. Rodzaj dobranej terapii w dużej mierze zależy od stopnia nasilenia objawów i rozprzestrzenienia zmian zapalnych na twarzy. W niektórych przypadkach wystarczy leczenie miejscowe polegające na regularnym stosowaniu maści i kremów o działaniu przeciwzapalnym. W stanach zaostrzenia objawów konieczne może być włączenie farmakoterapii.
Przy łuszczycy twarzy cerę możesz smarować kosmetykami na bazie naturalnej wody siarczkowej. Autorski program 4 kroków Dr Dudy pomoże Ci zadbać twarz poprzez jej właściwe oczyszczenie, ochronę, regenerację i nawilżenie . Woda siarczkowa ze względu na bogactwo mikro- i makroelementów oraz keratolityczne i keratoplastyczne działanie dobroczynnie wpływa na naskórek i regeneruje go. Przy regularnym stosowaniu uzdrowiskowych kosmetyków pielęgnacyjnych osoby z cerą łuszczycową odczuwają zauważalną poprawę wyglądu skóry, znikają również dokuczliwe objawy, takie jak swędzenie i podrażnienia.
Przyczyny łuszczycy
U podłoża zmian skórnych leży współdziałanie czynników genetycznych, immunologicznych - nieprawidłowe funkcjonowanie limfocytów T i wydzielanych przez nie cytokin. Nie bez znaczenia są czynniki środowiskowe, przebyte infekcje, urazy, przyjmowane leki, stres fizyczny i psychiczny. Dzisiaj już wiadomo, że łuszczyca jest uwarunkowana genetycznie, w 30% przypadków występuje rodzinnie.
Istotą choroby jest nadmierna proliferacja komórek naskórka, co przemawia za zwiększoną ilością podziałów w warstwie podstawnej, keratynocyty mają skrócony czas dojrzewania.W łuszczycy jest nadmierne złuszczanie, co wynika nie tylko z nieprawidłowej keratynizacji, lecz także z obecnym w skórze stanem zapalnym, dochodzi do rozrostu naczyń krwionośnych.
- Łuszczyca typu pierwszego - najczęstszy, występuje u osób młodych dorosłych, często rodzinnie, choroba ma cięższy przebieg i bardziej nieregularny przebieg niż łuszczyca typu drugiego.
- Łuszczyca typu drugiego - najwięcej przypadków występuje u osób między 50. a 60. rokiem życia, rzadko występuje rodzinnie, choroba ma przebieg łagodny i miejscowy.
U około 80% pacjentów z łuszczyca typu pierwszego stwierdza się obecność antygenu HLA-Cw6, podczas gdy u osób z łuszczycą typu drugiego występuje on w 20% przypadków.
Choroba jest kapryśna i odmawia dzielenia się swoimi najskrytszymi sekretami. Czynniki środowiskowe odgrywają znaczącą rolę w jej rozwoju. U 60% pacjentów łuszczycę jest w stanie uaktywnić infekcja paciorkowcowa i gronkowcowa. Do innych istotnych czynników środowiskowych należą leki/interferon, ß-blokery, lit, leki przeciw malaryczne, glikokortykosteroidy, stres psychiczny i fizyczny. Nadmierne spożywanie alkoholu, wiąże się z pogorszeniem z zakresu objawów choroby i znaczącym utrudnieniem leczenia.
