U nas zapłacisz kartą
Skąd się bierze duży pryszcz w okolicach intymnych i jak sobie z nim radzić?
Przyczyny
Przyczyn otarć i pęknięć w okolicach intymnych może być wiele, m.in. mogą prowadzić do nich niektóre formy aktywności fizycznej, niewłaściwa higiena intymna oraz noszenie źle dobranej bielizny. Do powstawania mikrourazów, ranek i piekących zmian w okolicach intymnych predysponuje także suchość pochwy, wynikająca m.in. z niedoboru estrogenu, czyli hormonów żeńskich [1-3].
Najbardziej pospolitą przyczyną powstawania otarć i pęknięć w okolicach intymnych jest noszenie obcisłej i nieprzewiewnej bielizny. Najczęściej jest to bielizna wykonana ze sztucznych włókien i wykończona np. koronką a otarcia i pęknięcia naskórka mogą powstawać zarówno podczas uprawiania sportu ale też podczas chodzenia. Noszenie bielizny typu stringi szczególnie predysponuje do podrażnień okolic intymnych. Częste są także podrażnienia po basenie, które mogą być spowodowane przez chlor. Zdecydowanie częściej podrażnienia, a co za tym idzie otarcia i pęknięcia w obrębie skóry okolic intymnych występują w okresie ciąży. Zdarzają się także po badaniu ginekologicznym, po goleniu czy depilacji woskiem. Zarówno niedostateczna jak i nadmierna higiena może także predysponować to tego typu uszkodzeń [1-3].
Podrażnienia i otarcia w okolicy intymnej mogą być też wywołane suchością pochwy. Brak nawilżenia nabłonka pochwy sprzyja otarciom w trakcie współżycia lub uprawiania sportu. Problem ten dotyczy szczególnie kobiet po menopauzie, a związane jest to ze spadkiem stężenia estrogenów. Większa skłonność po powstawania podrażnień, mikrourazów pochwy występuje także u kobiet z zaburzeniami hormonalnymi oraz przyjmujących doustną antykoncepcję hormonalną [1-3].
Pryszcze podskórne: leczenie
Po pierwsze, pryszczy podskórnych nie można wyciskać! Zmiany te są osadzone na tyle głęboko, że pryszcz może rozlać się pod skórą. Wyjątkowo łatwo też o rozdrapanie pryszcza do krwi podczas naciskania go z każdej strony. Najprostszym sposobem na pryszcze podskórne jest maść ichtiolowa, czyli niedroga maść apteczna dostępna bez recepty, która wyciąga ropę z głęboko osadzonego pryszcza na zewnątrz. Należy ją stosować ostrożnie, ponieważ bardzo brudzi. Maść nakłada się na cystę i wokół niej i zmywa po około trzydziestu minutach. Dermatolodzy przepisują ją w połączeniu z antybiotykiem, jeśli pojawi się taka potrzeba.
Innym sprawdzonym sposobem na trądzik grudkowo-cystowy jest domowa kuracja retinoidami lub seria zabiegów kwasami w salonie kosmetycznym. Niektórym osobom pomaga również zmiana diety, ograniczenie słodkich napojów, słodyczy oraz tłustych potraw i mięsa. Niestety, na pryszcze powstałe ze stresu ciężko zaradzić inaczej jak zwiększoną dawką relaksu.
Niektóre pryszcze w newralgicznych miejscach łatwo pomylić z innymi zmianami skórnymi. Mogą to być:
- tłuszczaki, czyli łagodne nowotwory w postaci twardych guzków, które w przeciwieństwie do pryszczy nie mają zabarwienia i występują przede wszystkim na plecach oraz na barkach,
- włókniaki, czyli niegroźne twarde guzki lub zwisające zmiany skórne przypominające brodawki,
- kaszaki, czyli torbiele zastoinowe to zaczopowane ujścia gruczołów łojowych, które zwykle są mniejsze niż pryszcze podskórne, mają żółte zabarwienie i niewielką ciemną kropkę we wnętrzu.
Opryszczka narządów płciowych - leczenie
Opryszczki narządów płciowych nie da się skutecznie wyleczyć, gdyż nadal nie istnieje na nią skuteczne lekarstwo. Wciąż trwają badania nad nowymi lekami, zwłaszcza szczepionkami i preparatami stymulującymi układ odpornościowy. Natomiast można znacznie złagodzić jej objawy. Stosuje się głównie leki przeciwwirusowe, tak do użytku zewnętrznego, jak i doustnego. Im wcześniej zacznie się przyjmować leki (w ciągu 72 godz. od pojawienia się owrzodzeń), tym skuteczniejsze jest ich działanie.
Leki przeciwwirusowe stosowane w leczeniu opryszczki narządów płciowych to te zawierające organiczny związek chemiczny acyklowir. Najczęściej leczenie trwa 5 dni i jest najskuteczniejsze w pierwszym etapie choroby (optymalnie, jeśli rozpocznie się je do 5 dni od pierwszych objawów).
Jeśli w tym czasie objawy nie ustępują, zwykle lekarz zmienia dawkę i wydłuża leczenie. Polecane jest także przyjmowanie preparatów z witaminą B1 i witamina B12.