U nas zapłacisz kartą
Infekcja Skóry – Przegląd Zdjęć i Objawów Wizualnych
Wykwity pierwotne
Plama
Fot. 1. Plamy (bielactwo nabyte), w centrum widoczna nadżerka pokryta strupem
Fot. 2. Plamy rumieniowe
Plama to zmiana zabarwienia skóry na ograniczonej powierzchni, leżąca w poziomie skóry, tj. niewyczuwalna przy dotyku. Plamy mogą mieć różną wielkość, kolor i lokalizację. Mogą też towarzyszyć im różne objawy – świąd, pieczenie, łuszczenie się skóry, nadmierne ucieplenie skóry w okolicy plamy. Jeśli plamy występują na całym ciele, mówimy o wysypce (lub osutce) i opisujemy jej cechy charakterystyczne, np. wysypka drobnoplamista (kiedy plamy są niewielkie). Plamy mogą się zlewać się w większe ogniska, a także ulegać ewolucji – zmiana skórna, która początkowo była np. grudką lub pęcherzem może się zmienić w plamę.
1. Plamy z zaburzeń ukrwienia
- plamy rumieniowe: małe, najczęściej liczne wykwity, mogące się zlewać i tworzyć zmiany o charakterze wielokolistym, obrączkowatym. Obserwuje się je często w przebiegu chorób zakaźnych (orda, różyczka, płonica) i w wysypkach (osutkach) polekowych
- rumienie są wykwitami większymi od plam rumieniowych. Mogą mieć charakter przelotny, czyli chwilowy, ustępujący bez leczenia – związane są ze zwiększonym przepływem krwi przez naczynia skórne (np. rumień emocjonalny, rumień wywołany przez związki naczyniorozszerzające) lub trwały – najczęściej w wyniku przekrwienia związanego ze stanem zapalnym, np.: odczyn fototoksyczny i fotoalergiczny, róża
- erytrodermia jest uogólnionym stanem zapalnym skóry. Skóra jest zaczerwieniona jednolicie na większej powierzchni, obrzęknięta z nadmiernym złuszczaniem naskórka. Częstymi objawami towarzyszącymi są świąd, niekiedy powiększenie węzłów chłonnych, podwyższona temperatura, dreszcze, złe samopoczucie.
Róża – profilaktyka
Prawdopodobieństwo zachorowania na różę wzrasta wraz z osłabieniem odporności organizmu. Dotyczy to przede wszystkim osób w podeszłym wieku, chorych na cukrzycę, jak również osób, które są podatne na infekcje bakteryjne i wirusowe.
- Najprostszą metodą uniknięcia zachorowania na różę jest skuteczne leczenie wszelakich infekcji, szczególnie wywołanych przez paciorkowce, np. anginy.
- Ponadto należy dbać o ogólną odporność organizmu przez stosowanie urozmaiconej diety bogatej w owoce i warzywa, unikanie nałogów oraz zwiększenie aktywności fizycznej.
- Istotną kwestią jest regularne wykonywanie badań kontrolnych stężenia cholesterolu, ciśnienia tętniczego oraz stężenia glukozy we krwi. Wyniki tych badań mogą pomóc zdiagnozować choroby układu sercowo-naczyniowego, które sprzyjają zachorowaniom na różę.
- Osoby z niewydolnością krążenia, szczególnie z żylakami oraz zaburzeniami odpływu chłonki, również stanowią grupę zagrożoną zwiększonym ryzykiem rozwoju róży. U takich osób nie należy lekceważyć nawet drobnych zmian skórnych, a przewlekłą niewydolność żylną i zakrzepicę w kończynach dolnych poddawać skutecznemu leczeniu.
Nie ma szczepienia przeciwko róży. Nie ma też trwałej odporności po przechorowaniu róży.
Zobacz także
Cukrzyca typu 2 Cukrzyca typu 2 to najczęściej występujący na świecie typ cukrzycy. Wyróżnia się dwie przyczyny cukrzycy typu 2: jedna to upośledzenie wydzielania insuliny, na które wpływ mają różne czynniki genetyczne, druga to oporność na działanie insuliny (insulinooporność), której przyczyną mogą być zarówno czynniki genetyczne, jak i otyłość.
Żylaki Żylakami określa się wydłużenie i poszerzenie żyły, w wyniku którego uzyskuje ona kręty przebieg. Tendencję do tworzenia żylaków mają głównie żyły na nogach.
Infekcja intymna - grzybica pochwy
Grzybica pochwy nazywana jest też drożdżycą i kandydozą. Chorobę wywołuje kilka rodzajów grzybów z gatunku Candida, najczęściej Candida albicans. Ich obecność na skórze i błonach śluzowych zdrowego człowieka jest zjawiskiem normalnym. Problemy pojawiają się, gdy spada odporność organizmu – to daje zielone światło grzybom.
Zakażeniom sprzyja stosowanie antybiotyków (niszczą nie tylko złe, ale też dobre bakterie) i leków immunosupresyjnych. Przyczyną kłopotów może być noszenie ciasnej i syntetycznej bielizny, a także obcisłych dżinsów, bo powodują przegrzanie okolic intymnych i nadmierną wilgotność, którą uwielbiają grzyby.
Chorobą można zarazić się też na basenie, w saunie czy szatni fitness klubu, a także używając ręcznika czy przyborów toaletowych osoby zakażonej. Grzybica pochwy częściej dokucza osobom chorym na cukrzycę i kobietom w ciąży.
Objawy grzybicy pochwy: Najczęściej występuje dokuczliwy świąd albo pieczenie okolic intymnych, bolesność przy oddawaniu moczu lub współżyciu płciowym. Wargi sromowe są zaczerwienione i obrzęknięte. Pojawiają się bezwonne, grudkowate upławy, wyglądem przypominające biały ser.
Leczenie grzybicy pochwy: Podczas badania ginekologicznego lekarz pobierze wymaz z pochwy. W leczeniu stosuje się leki przeciwgrzybicze w formie kremów, tabletek lub kapsułek dopochwowych. Taka terapia trwa od kilku dni do 2 tygodni. Często wraz z leczeniem miejscowym lekarz zaleca środki doustne (np. z ketokonazolem). Jeśli współżyjesz, leczyć musi się również twój partner.
Uwaga: Grzybica pochwy lubi powracać, zwłaszcza jeśli jest niedoleczona lub niewłaściwie leczona. Zwykle wtedy infekcje są znacznie silniejsze i trudniej je pokonać.