U nas zapłacisz kartą
Walka z łojotokiem skóry głowy - jak zapobiegać wypadaniu włosów
Zapobieganie ŁZS i domowe sposoby
Po zakończonym leczeniu trzeba otoczyć skórę specjalną uwagą i troską. Zaleca się zapobiegawczo stosować szampony cyklopiroksolaminą lub ketokonazolem raz w miesiącu przez okres około pół roku. W przypadku innych partii ciała zalecane są peelingi o działaniu złuszczającym i przeciwłojotokowym, zawierające kwas salicylowy i kwas migdałowy. Pomocne mogą okazać się także kremy z dodatkiem składników przeciwgrzybiczych. Należy unikać stosowania mydła, które będzie wysuszało i podrażniało skórę. Czynnikami nasilającymi chorobę są także stres, zmęczenie i używki, których należy unikać.
Do twarzy zaleca się używać specjalistyczne kosmetyki, które zawierają składniki lecznicze. Domowe sposoby zapobiegania chorobie to także odpowiednio zbilansowana, zdrowa dieta. W miejsca dotknięte świądem można wmasowywać olejki eteryczne, np. eukaliptusowy, miętowy, rumiankowy, lawendowy lub olej migdałowy. W gabinetach kosmetycznych można skorzystać z różnorodnych kuracji, natomiast ich rodzaj i częstotliwość powinny być konsultowane z dermatologiem. Gabinety kosmetyczne stosują maski mineralne bogate w cynk, siarkę, miedź, serycyt, wapń, kwarc czy krzem. Oferowane są też zabiegi przeznaczone dla skóry łojotokowej, np. kawitacja lub jonoforezy. Pamiętać jednak należy, że podstawa to odpowiednio dobrana codzienna pielęgnacja.
Dr n. med. Piotr Turkowski
Chirurg plastyczny, lekarz medycyny estetycznej, trycholog, specjalista transplantacji włosów. Jedyny oficjalnie zarejestrowany w Warszawie członek międzynarodowej światowej organizacji chirurgii odtwórczej włosów (ISHRS), zrzeszającej najlepszych na świecie specjalistów w tej dziedzinie.
Przyczyny łojotokowego zapalenia skóry głowy
Jedną z głównych przyczyn łojotokowego zapalenia skóry głowy jest wzmożona aktywność gruczołów łojowych oraz niepoprawny skład łoju. Obserwuje się również, że pacjenci posiadający osłabiony układ odpornościowy są bardziej narażeni na chorobę. Szczególnie narażone są osoby chore na cukrzycę, AIDS, zapalenie wątroby typu C, zespół Downa i inne schorzenia obniżające odporność. Zwiększona podatność występuje także u osób chorych na padaczkę, porażenie nerwu twarzowego i depresję.
Czynnikami wzmagającymi chorobę jest też niewłaściwa pielęgnacja skóry, przewlekły stres, nadużywanie alkoholu, zaburzenia odżywiania, podrażnienie wywołane przez środki chemiczne w kosmetykach, częste opalanie i długie naświetlanie skóry np. w solarium. Łupież jest jedną z form łojotokowego zapalenia skóry -jest to jednak postać najłagodniejsza. Występowanie łupieżu łączone jest z występowaniem na skórze drożdżaków. Wielu lekarzy podaje, że drożdżaki odgrywają dużą rolę w powstaniu łojotokowego zapalenia skóry. Im więcej drobnoustrojów, tym bardziej nawrotowy charakter ma choroba i trudniej się ją leczy.
Łojotokowe zapalenie skóry głowy u niemowląt
Choroba ta u niemowląt nazywana jest ciemieniuchą. Na główce dziecka pojawiają się wówczas łuszczące się i tłuste plamy, którym mogą towarzyszyć strupy. Łuski mają brązowawy lub żółty kolor i z biegiem czasu zaczynają odrywać się od powierzchni skóry. Ciemieniucha w większości przypadków jest nieszkodliwa i mija w ciągu kilku miesięcy. U niemowląt choroba może występować także na innych obszarach ciała i w miejscach stosowania pieluch.
W większości przypadków ciemieniucha nie powoduje innych dolegliwości niż delikatne swędzenie. Żaden lek nie pozwala w pełni wyleczyć łojotokowego zapalenia skóry, jednak podjęcie leczenia pozwoli ograniczyć rozwój choroby. Dobrze dobrane leczenie pozwoli na pozbycie się łusek z powierzchni skóry, a także ograniczy swędzenie i infekcje. W większości przypadków choroba nie wymaga leczenia, jednak każdy przypadek warto skonsultować z lekarzem, który może zalecić nałożenie odpowiedniego leku. Ciemieniucha występuje zazwyczaj w okresie od 6. do 12. miesiąca życia dziecka. Przypadki łojotokowego zapalenia skóry u niemowląt są jednak bardzo rzadkie.
Łojotok - przyczyny, objawy, leczenie
Łojotok to wzmożone wydzielanie łoju przez gruczoły łojowe na powierzchnię skóry, najwyraźniejsze w okolicach obfitujących w te gruczoły. Skóra jest tłusta, lśniąca, z rozszerzonymi ujściami gruczołów łojowych, wypełnionymi masami łojowo-rogowymi.
- stres
- nadmiar androgenów
- niedobór witaminy A (zwiększona skłonność do rogowacenia ujść mieszków włosowych)
- niedobór witaminy E (powoduje to utlenianie nienasyconych kwasów tłuszczowych)
- niedobór witaminy B2 (która reguluje procesy przemiany komórkowej i rogowacenia)
- niedobór witaminy PP (która wpływa na przemianę wodną w skórze, proces utlenienia, rozszerza naczynia krwionośne)
- niedobór witaminy C (która uszczelnia naczynia krwionośne, wzmaga odporność organizmu i reguluje czynność wydzielniczą).
Istotną rolę odgrywa również zakażenie drożdżakami, głównie Pityrosporum ovale.
Co robić po zakończeniu leczenia łojotoku
Po zakończeniu leczenia łojotoku należy postępować profilaktycznie, stosować odpowiednie preparaty do pielęgnacji skóry z tendencją do łojotoku, wdrożyć wspomnianą dietę i zmienić styl życia.
Zobacz także
Łupież łojotokowy Łupież jest częstym schorzeniem owłosionej skóry głowy. W jego powstawaniu istotną rolę odgrywa grzyb drożdżopodobny – Pityrosporum ovale.
Choroby włosów Wypadanie włosów może być objawem różnych chorób. Oprócz utraty nadmiernej liczby włosów, włosy mogą stać się suche, cienkie, pozbawione blasku i matowe. Utrata włosów może być efektem przebytej choroby, stresu, niedokrwistości z niedoboru żelaza, nieodpowiedniej diety, przyjmowania niektórych leków (np. cytostatyków, leków immunosupresyjnych, witaminy A, β-blokerów). Do nadmiernego wypadania włosów przyczynia się także nieprawidłowa pielęgnacja – m.in. niewłaściwe czesanie i szczotkowanie włosów, prostowanie włosów, trwała ondulacja. Prawidłowo dziennie dochodzi do utraty 60–100 włosów.
Wybrane treści dla Ciebie
Hipermelanozy Hipermelanozy to grupa zmian skórnych, w których, występują plamy z nadmiaru barwnika.
Pemfigoid pęcherzowy Pemfigoid pęcherzowy to najczęstsza podnaskórkowa autoimmunologiczna choroba pęcherzowa. Występuje w wieku starszym, po 65.roku życia, rzadko dotyczy dzieci.
Nabyte pęcherzowe oddzielanie się naskórka Nabyte pęcherzowe oddzielanie się naskórka to przewlekła autoimmunologiczna choroba pęcherzowa zbliżona do pemfigoidu. Zmiany skórne umiejscawiają się w okolicach narażonych na urazy mechaniczne.
