U nas zapłacisz kartą
Tajemnica gojącego się strupka - Przyczyny, Leczenie i Porady
Strup – jak się go pozbyć? Jak przyspieszyć gojenie?
Strup jest wykwitem, który powstaje w wyniku zasychania krwi, ropy lub płynu wysiękowego na powierzchni ran, owrzodzeń, nadżerek lub pęcherzy. Pod strupem zachodzi proces gojenia rany. Po odpadnięciu może utrzymywać się czasowe przebarwienie skóry.
Strup to wykwit, który powstaje w wyniku zasychania treści ropnej, krwi lub płynu wysiękowego na powierzchni owrzodzeń, nadżerek, ran, pęcherzyków i pęcherzy. Pod warstwą strupa rana goi się, wraz zaawansowaniem procesu strup przylega coraz słabiej do podstawy, aż w końcu odpada. Skóra po jego odpadnięciu może być czasowo odbarwiona, delikatniejsza, a przy większych ranach może pojawić się blizna.
Kiedy powinno się usunąć zmianę?
Nie każda zmiana na skórze powiek, to zmiana nowotworowa. Bez względu na to, każda powinna zostać poddana okulistycznej diagnozie, w celu rozpoznania i zaproponowania odpowiedniego leczenia. Odpowiednio wcześnie podjęte działania pozwalają osiągnąć świetny rezultat kosmetyczny zabiegu. Zminimalizowane jest też ryzyko deformacji powieki, a często również i części twarzy.
Wskazaniami do zabiegu są przede wszystkim:
- owrzodzenie,
- krwawienie,
- powiększenie się zmiany skórnej,
- zmiana koloru narośli,
- utrata rzęs w okolicy guza,
- niegojący się strupek na powiece,
- asymetria zmiany,
- obecność drobnych naczyń w obrębie guza,
- wydobywanie się wydzieliny z guza.
Co to jest kriochirurgia?
Alternatywnym sposobem leczenia nowotworów w przypadku pacjentów w podeszłym wieku lub tych,
z wszczepionymi rozrusznikami serca, a także przyjmujących leki przeciwkrzepliwe jest kriochirurgia. Metoda ta polega na miejscowym, kontrolowanym niszczeniu tkanek poprzez ich zamrażanie.
Tak, jak w przypadku radykalnego usunięcia chirurgicznego zmiany, pozbywając się jej powinniśmy usunąć również margines zdrowych tkanek zarówno w obwodzie, jak i w głąb. Strefa jej wymrożenia powinna przekraczać o 0.5-1 cm widoczną klinicznie zmianę nowotworową.
Niewątpliwą zaletą wykorzystania krioterapii jest fakt, że zabieg z jej użyciem nie wymaga użycia znieczulenia i trwa zwykle tylko kilka minut.
W przypadku niektórych zmian konieczne może być wykonanie kilku cykli krioterapii, oczywiście z zachowaniem odpowiednich odstępów czasowych.
Pracujesz na słońcu – chroń się!
Przyczyną rozwoju raka kolczystokomórkowego skóry jest nieprawidłowe namnażanie się keratynocytów w efekcie długotrwałej ekspozycji na słońce (promieniowanie UV) i dlatego wśród szczególnie narażonych na zachorowania są osoby wykonujące pracę na świeżym powietrzu: rolnicy, sadownicy, ogrodnicy, rybacy czy budowniczy – szczególnie jeśli nie stosują żadnej ochrony przed promieniowaniem słonecznym. Rak skóry u tych osób określany jest nawet mianem choroby zawodowej.
- poddani w przeszłości leczeniu za pomocą promieniowania jonizującego,
- posiadający wrodzone lub nabyte upośledzenie odporności (po przeszczepieniach narządów, długotrwale leczone lekami hamującymi działanie układu odpornościowego lub glikokortykosteroidami, osoby zakażone HIV),
- cierpiący na przewlekłe choroby skóry
- osoby z genetyczną predyspozycją do zachorowania na nowotwory skóry wywołane promieniowaniem UV.
Te osoby powinny chronić się wyjątkowo, bo rak kolczystokomórkowy przebiega u nich niezwykle agresywnie i często prowadzi do śmierci.
– Ochrona przed szkodliwym promieniowaniem UV to obecnie jeden z głównych elementów profilaktyki przed rakiem kolczystokomórkowym. Szczególnie w okresie letnim, przed wyjściem z domu należy pamiętać o kremach z filtrem, nakryciu głowy, zasłaniać okolice ramion i szyi oraz pamiętać, że promienie słońca bardzo dobrze przechodzą przez warstwę chmur. Niestety wiele osób wykonujących pracę zawodową na świeżym powietrzu o tym zapomina – zaznacza Joanna Konarzewska, dyrektor Fundacji Onkologicznej Nadzieja.
I zalecają samoobserwację, przynajmniej raz w miesiącu. Chodzi o sprawdzenie skóry pod kątem nowych zmian oraz obserwację wcześniejszych. Jeśli zauważymy jakąś nową, niepokojącą zmianę wybierzmy się do dermatologa, który oceni, czy jest się czym przejmować. Powinien przeprowadzić ponadto wywiad uwzględniający czynniki środowiskowe i genetyczne oraz przyjmowane przez pacjenta leki, a następnie przeprowadzić badanie.
