U nas zapłacisz kartą
Różowa skóra po strupie - Przyczyny, leczenie i pielęgnacja
Sposoby na zmniejszenie widoczności blizn
- Najważniejszą kwestią w przebiegu gojenia się rany jest absolutny zakaz rozdrapywania strupów. Rozdrapany strup na nowo otwiera zabliźniającą się już ranę, przez co odbudowane przez organizm komórki skóry ponownie ulegają uszkodzeniu. Ciągłe rozdrapywanie strupów nie tylko znacznie wydłuża proces gojenia, ale zwiększa również powstającą po nimi bliznę. Blizna po zdrapaniu strupa jest bardziej różowa, głębsza i utrzymuje się na skórze znacznie dłużej – czasem pozostając na niej do końca życia.
- Ślad po zdrapanym strupie wymaga natychmiastowej interwencji. Pomocne mogą być silikonowe plastry na blizny lub żele na blizny do stosowania miejscowego Sutricon, które nawilżają skórę, łagodzą swędzenie i pieczenie – dzięki czemu wspomagają skórę w procesie regeneracji, którą opóźnił zdrapany strup. Blizna przy regularnym stosowaniu plastrów i żeli stopniowa zmniejsza swoją widoczność, staje się jaśniejsza i miękka w dotyku.
- Po kuracji silikonowymi plastrami lub podobnym preparatem, miejsce po bliźnie należy chronić przed słońcem stosując w słonecznie dni wysokie filtry przeciwsłoneczne (SPF50 i więcej).
Chociaż nie można całkowicie wyeliminować blizny, większość z nich – właściwie pielęgnowana znika z czasem. Najważniejsze dla całego przebiegu gojenia się jest zachowanie samodyscypliny (nie zdrapywanie strupów) i zastosowanie odpowiednich środków wspomagających pielęgnację blizn. Warto wprowadzić je niezwłocznie po zamknięciu się rany i odpadnięciu strupa.
Regularne stosowanie silikonowych plastrów, maści lub żeli na blizny może zmniejszyć widoczność nawet bardzo rozległych blizn przerostowych – najważniejsza jednak jest prewencja i jak najszybsze podjęcie działań.
Co robić w przypadku wystąpienia objawów róży?
Przy podejrzeniu róży należy zgłosić się do lekarza rodzinnego, celem ustalenia dalszego postępowania. W zależności od stanu ogólnego pacjenta i chorób współistniejących lekarz może zadecydować o włączeniu leczenia w warunkach domowych lub skierować pacjenta do leczenia szpitalnego.
Zazwyczaj do ustalenia rozpoznania i włączenia leczenia wystarczają zgłaszane przez pacjenta dolegliwości oraz nieprawidłowości stwierdzane w badaniu fizykalnym. Lekarz może posiłkować się badaniami laboratoryjnymi: morfologią krwi, w której można zaobserwować leukocytozę, w rozmazie krwi przeważają neutrofile, podwyższone wartości CRP, podwyższone miano antystreptolizyny O (ASO). W niektórych wypadkach wskazane jest wykonanie USG kończyn dolnych metodą Dopplera w celu wykluczenia zakrzepicy żył kończyn dolnych.
Róża – profilaktyka
Prawdopodobieństwo zachorowania na różę wzrasta wraz z osłabieniem odporności organizmu. Dotyczy to przede wszystkim osób w podeszłym wieku, chorych na cukrzycę, jak również osób, które są podatne na infekcje bakteryjne i wirusowe.
- Najprostszą metodą uniknięcia zachorowania na różę jest skuteczne leczenie wszelakich infekcji, szczególnie wywołanych przez paciorkowce, np. anginy.
- Ponadto należy dbać o ogólną odporność organizmu przez stosowanie urozmaiconej diety bogatej w owoce i warzywa, unikanie nałogów oraz zwiększenie aktywności fizycznej.
- Istotną kwestią jest regularne wykonywanie badań kontrolnych stężenia cholesterolu, ciśnienia tętniczego oraz stężenia glukozy we krwi. Wyniki tych badań mogą pomóc zdiagnozować choroby układu sercowo-naczyniowego, które sprzyjają zachorowaniom na różę.
- Osoby z niewydolnością krążenia, szczególnie z żylakami oraz zaburzeniami odpływu chłonki, również stanowią grupę zagrożoną zwiększonym ryzykiem rozwoju róży. U takich osób nie należy lekceważyć nawet drobnych zmian skórnych, a przewlekłą niewydolność żylną i zakrzepicę w kończynach dolnych poddawać skutecznemu leczeniu.
Nie ma szczepienia przeciwko róży. Nie ma też trwałej odporności po przechorowaniu róży.
Zobacz także
Cukrzyca typu 2 Cukrzyca typu 2 to najczęściej występujący na świecie typ cukrzycy. Wyróżnia się dwie przyczyny cukrzycy typu 2: jedna to upośledzenie wydzielania insuliny, na które wpływ mają różne czynniki genetyczne, druga to oporność na działanie insuliny (insulinooporność), której przyczyną mogą być zarówno czynniki genetyczne, jak i otyłość.
Żylaki Żylakami określa się wydłużenie i poszerzenie żyły, w wyniku którego uzyskuje ona kręty przebieg. Tendencję do tworzenia żylaków mają głównie żyły na nogach.