U nas zapłacisz kartą
Różowa skóra po strupie - Przyczyny, leczenie i pielęgnacja
Jak często występuje róża?
Róża jest stosunkowo często występującą chorobą. Zgodnie z danymi epidemiologicznymi w Polsce w 2013 r. odnotowano 5242 zachorowania na różę, w tym 44,8% przypadków związanych z pobytem w szpitalu.
Róża jest chorobą zapalną skóry i tkanki podskórnej o nagłym początku i szybkim przebiegu. Główne objawy róży to zmiany skórne.
Najczęstsza lokalizacja róży to podudzie (>80% przypadków), twarz oraz u kobiet po usunięciu piersi z powodu nowotworu kończyna górna. Skóra jest żywoczerwona, błyszcząca, obrzęknięta, wyraźnie odgraniczona od skóry zdrowej, bolesna przy dotyku, cieplejsza. Niekiedy zarówno w obrębie skóry zmienionej zapalnie, jak i na obrzeżu nacieku występują drobne wybroczyny. Mogą pojawić się też linijne zaczerwienienia skóry wzdłuż przebiegu naczyń chłonnych zmienionych zapalnie („smugi”, „pręgi”). Węzły chłonne położone najbliżej miejsca zakażenia mogą być powiększone i bolesne przy dotyku (np. w róży kończyny dolnej – węzły pachwinowe).
Naciekowi zapalnemu towarzyszą obrzęki, ponieważ paciorkowce rozsiewają się m.in. naczyniami chłonnymi. Oprócz zmian skórnych, chorobie często towarzyszą objawy ogólne: dreszcze, wysoka gorączka do 40–41°C, złe samopoczucie. Dochodzi do powiększenia okolicznych węzłów chłonnych.
Choroba nie pozostawia odporności na zakażenie, toteż często nawraca, zwłaszcza u osób predysponowanych. Powikłana róża może powodować poważne zaburzenia ogólnoustrojowe.
- różę pęcherzową – pojawiają się pęcherze wypełnione jasną, surowiczą treścią, ustępuje bez pozostawienia blizn
- różę krwotoczną – występują krwawe wylewy do tkanek, ustępuje bez pozostawienia blizn
- różę zgorzelinową – ciężka postać z powstaniem obszarów martwicy, po przebyciu tej postaci choroby najczęściej pozostają blizny
- różę pełzającą lub wędrującą – gdy zakażenie szerzy się drogami naczyń limfatycznych w postaci wypustek, czasami objawy choroby mogą pojawiać się też w odległych od siebie miejscach, np. na drugiej stopie albo dłoni
- różę nawrotową – najczęściej daje powikłania w postaci słoniowacizny kończyn spowodowanej zaburzeniami odpływu chłonki.
Skóra po operacji, zranieniu, oparzeniu: pielęgnacja BLIZNY
Uszkodzenie skóry po operacji, skaleczeniu, oparzeniu, a także po niektórych chorobach kończy się blizną. I nie ma cudownego sposobu, aby się jej pozbyć. Można jednak spowodować, że będzie mniej widoczna.
Świeża blizna jest zawsze zaczerwieniona. Na całkowite wygojenie potrzebuje około roku. W ranie niemal natychmiast tworzy się zasklepiająca ją od wewnątrz tkanka ziarninowa. Aby rana dobrze się zrastała, nowo powstające komórki, tzw. miofibroblasty, powinny się ustawić we właściwym porządku. Pomaga im w tym kolagen, którego w takich sytuacjach nasz organizm wytwarza znacznie więcej niż zwykle. Na niezbyt dużej ranie wygojona blizna jest biała, a pokrywająca ją skóra lekko błyszcząca. Jeżeli dojdzie do zakażenia, naciągnięcia skóry w miejscu zranienia lub ponownego skaleczenia, na linii cięcia pojawia się wyraźne zgrubienie, tzw. blizna przerośnięta. Jest to szpecące, mocno zaczerwienione wybrzuszenie skóry, które sprawia ból przy ucisku. Aby się przed tym uchronić, o każdą ranę musimy odpowiednio dbać.
Róża - leczenie ambulatoryjne i domowe
W leczeniu róży niezbędne jest zastosowanie antybiotykoterapii. W postaci łagodnej leczenie odbywa się w warunkach domowych antybiotykiem w formie doustnej. Natomiast w ciężkiej postaci zakażenia wskazana jest hospitalizacja i zastosowanie antybiotyków w formie dożylnej. Z reguły stosuje się antybiotyki z grupy penicylin lub ich pochodne. Poprawa po zastosowanym leczeniu zazwyczaj jest szybka, czasami już na drugi dzień dolegliwości stają się mniejsze. Jednak czasami na efekty leczenia należy poczekać ponad tydzień, dlatego bezwzględnie należy przestrzegać zaleceń lekarskich i nie przerywać na własną rękę antybiotykoterapii. Stosowanie antybiotyków trwa różnie długo. Jeżeli stan chorego leczonego w warunkach ambulatoryjnych ulegnie pogorszeniu, należy bezzwłocznie zgłosić się do lekarza, gdyż może być konieczna hospitalizacja.
W celu zmniejszenia objawów choroby stosuje się leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe: paracetamol lub niesteroidowe leki przeciwzapalne. W leczeniu wspomagającym miejscowo można stosować okłady chłodzące (np. z jałowego 0,9% roztworu NaCl), nie stosować opatrunków uciskowych, a w przypadku róży na kończynie – uniesienie kończyny w celu zmniejszenia obrzęku. Niekiedy lekarz może zalecić leki moczopędne w celu zmniejszenia obrzęków oraz leki poprawiające krążenie. Po leczeniu róży podaje się czasami profilaktycznie leki przeciwzakrzepowe.
Zastosowanie odpowiedniego antybiotyku zazwyczaj zapewnia całkowite wyleczenie róży. Choroba zazwyczaj nie pozostawia powikłań. Niepowikłana i właściwie leczona róża kończy się wyzdrowieniem w ciągu 1–2 tyg. Czasem obserwuje się łuszczenie oraz miejscowe przebarwienia skóry. W przypadku róży na kończynie dolnej czasem utrzymuje się przewlekły obrzęk. Niemniej jednak, w przypadku ciężkiego przebiegu choroby może być konieczne leczenie w warunkach szpitalnych.
W przypadku róży, po przebyciu choroby, organizm nie uodparnia się na ponowne zachorowanie. Skłonności do nawrotów są na tyle charakterystyczne, że rumień zazwyczaj pojawia się dokładnie w tych samych miejscach, co przy poprzednich zachorowaniach. Obecność toksyn paciorkowców prowadzi do nieodwracalnego uszkodzenia układu chłonnego, dlatego leczenie róży nawrotowej może wymagać nawet kilkumiesięcznej kuracji.
Sposoby na zmniejszenie widoczności blizn
- Najważniejszą kwestią w przebiegu gojenia się rany jest absolutny zakaz rozdrapywania strupów. Rozdrapany strup na nowo otwiera zabliźniającą się już ranę, przez co odbudowane przez organizm komórki skóry ponownie ulegają uszkodzeniu. Ciągłe rozdrapywanie strupów nie tylko znacznie wydłuża proces gojenia, ale zwiększa również powstającą po nimi bliznę. Blizna po zdrapaniu strupa jest bardziej różowa, głębsza i utrzymuje się na skórze znacznie dłużej – czasem pozostając na niej do końca życia.
- Ślad po zdrapanym strupie wymaga natychmiastowej interwencji. Pomocne mogą być silikonowe plastry na blizny lub żele na blizny do stosowania miejscowego Sutricon, które nawilżają skórę, łagodzą swędzenie i pieczenie – dzięki czemu wspomagają skórę w procesie regeneracji, którą opóźnił zdrapany strup. Blizna przy regularnym stosowaniu plastrów i żeli stopniowa zmniejsza swoją widoczność, staje się jaśniejsza i miękka w dotyku.
- Po kuracji silikonowymi plastrami lub podobnym preparatem, miejsce po bliźnie należy chronić przed słońcem stosując w słonecznie dni wysokie filtry przeciwsłoneczne (SPF50 i więcej).
Chociaż nie można całkowicie wyeliminować blizny, większość z nich – właściwie pielęgnowana znika z czasem. Najważniejsze dla całego przebiegu gojenia się jest zachowanie samodyscypliny (nie zdrapywanie strupów) i zastosowanie odpowiednich środków wspomagających pielęgnację blizn. Warto wprowadzić je niezwłocznie po zamknięciu się rany i odpadnięciu strupa.
Regularne stosowanie silikonowych plastrów, maści lub żeli na blizny może zmniejszyć widoczność nawet bardzo rozległych blizn przerostowych – najważniejsza jednak jest prewencja i jak najszybsze podjęcie działań.
Strup – jak się go pozbyć? Jak przyspieszyć gojenie?
Strup jest wykwitem, który powstaje w wyniku zasychania krwi, ropy lub płynu wysiękowego na powierzchni ran, owrzodzeń, nadżerek lub pęcherzy. Pod strupem zachodzi proces gojenia rany. Po odpadnięciu może utrzymywać się czasowe przebarwienie skóry.
Strup to wykwit, który powstaje w wyniku zasychania treści ropnej, krwi lub płynu wysiękowego na powierzchni owrzodzeń, nadżerek, ran, pęcherzyków i pęcherzy. Pod warstwą strupa rana goi się, wraz zaawansowaniem procesu strup przylega coraz słabiej do podstawy, aż w końcu odpada. Skóra po jego odpadnięciu może być czasowo odbarwiona, delikatniejsza, a przy większych ranach może pojawić się blizna.
