U nas zapłacisz kartą
Jak pozbyć się łojotoku - Skuteczne metody walki z problemem skórnym
Jak wygląda leczenie łojotokowego zapalenia skóry?
Głównym celem terapii ŁZS jest zmniejszenie widocznych objawów choroby oraz redukcja nasilenia świądu i rumienia.
Ważne są także działania profilaktyczne, które uniemożliwią nawrót choroby. W leczeniu ŁZS skóry głowy wykorzystywane są preparaty kortykosteroidowe o działaniu przeciwzapalnym – klobetazol, fluocynolon oraz betametazon. Stosowane są także preparaty przeciwdrożdżakowe w postaci kremów, szamponów i maści – cyklopiroksolamina oraz ketokonazol. Poza tym wykorzystuje się leki keratolityczne i cytostatyczne.
Inne substancje wspomagające leczenie skóry głowy to preparaty z siarczkiem selenu oraz dziegciem sosnowym. Lekami podstawowymi w leczeniu ŁZS skóry twarzy są preparaty o działaniu miejscowym, zawierające glikokortykosteroidy o małej lub średniej sile działania, inhibitory kalcyneuryny i pochodne imidazolowe (leki przeciwgrzybicze). Sterydy działają najszybciej, lecz ich stosowanie wiąże się z ryzykiem wystąpienia skutków ubocznych, takich jak ścienienie skóry lub pojawienie się pajączków naczyniowych. Dlatego można je stosować jako leki drugiego rzutu, a początkowo stosuje się preparaty o najniższej sile działania lub prowadzi się terapię przerywaną.
W leczeniu ŁZS powiek można delikatnie usuwać strupy poprzez przemywanie zmian szamponem dla dzieci lub zawierającym ketokonazol. Znacznie nasilone objawy mogą wymagać zastosowania maści ze sterydami, stwarza to jednak niebezpieczeństwo rozwoju jaskry lub wystąpienia trądziku posterydowego. Stosowane są również pochodne imidazolowe. W leczeniu ŁZS tułowia można stosować kortykosteroidy o średniej sile działania w formie kremu lub maści. Jeśli jednak wymagana jest długotrwała terapia, to zalecane są kremy z pochodnymi imidazolowymi lub preparaty z kliochinolem, gdyż cechuje je niższe ryzyko pojawienia się działań niepożądanych. Łojotokowe zapalenie skóry zazwyczaj można leczyć, stosując preparaty miejscowe. W skrajnych przypadkach wyjątkowo dużego nasilenia objawów można wdrożyć leczenie ogólne, podając doustne leki przeciwgrzybicze oraz retinoid w niskiej dawce w celu zmniejszenia łojotoku.
Łojotok skóry głowy - objawy
Czasem już kilka godzin po umyciu włosy są tłuste, zlepione w „strąki”. Łojotokowi początkowo często towarzyszy suchy łupież, który nieleczony przechodzi w łupież tłusty. Dochodzi wtedy do zmian zapalnych skóry głowy, wywołujących swędzenie i prowokujących do drapania, co może powodować uszkodzenia skóry i wtórne infekcje bakteryjne.
Poza terapią zaleconą przez lekarza ważna jest właściwa pielęgnacja skóry głowy. Należy zwalczać łupież, póki jest suchy – stosować specjalistyczne szampony do mycia włosów i preparaty do wcierania w skórę. Trzeba unikać kosmetyków wysuszających, np. do stylizacji, a także tłustych, zatykających pory. Włosy powinno się myć w letniej wodzie, by nie pobudzać gruczołów łojowych, lepiej też zrezygnować z suszarki. Ponadto warto przyjrzeć się swojej diecie – unikać tłuszczów zwierzęcych i słodyczy.
Profilaktyka łojotokowego zapalenia skóry – czy można mu zapobiec?
Łojotokowe zapalenie skóry należy do często występujących chorób. Niestety nie ma żadnych sposobów, które gwarantują uniknięcie choroby. Jest to spowodowane wciąż nieznaną przyczyną powstawania schorzenia. Można jedynie unikać pojawienia się jej nawrotów. W tym celu należy utrzymywać odpowiednią, zbilansowaną dietę, zwiększyć ilość ruchu na świeżym powietrzu oraz zadbać o swoją odporność. Trzeba także przeprowadzać prawidłową pielęgnację skóry przez wybór odpowiednich dermokosmetyków, szamponów, a także w przypadku niedoboru suplementów diety lub leków zawierających cynk, selen, witaminy z grupy B oraz witaminę D. Szampon z ketokonazolem lub cyklopiroksolaminą powinien być stosowany profilaktycznie raz do dwóch razy w tygodniu przez kilka miesięcy.
Po ustąpieniu objawów ŁZS o ciężkim przebiegu lekarz może również zalecić stosowanie przez jakiś czas leków przeciwgrzybiczych, aby nie dopuścić do nawrotu choroby.
Brodawka łojotokowa – usuwanie
Brodawki łojotokowe usuwa się z powodu bardzo nieestetycznego wyglądu. W tym celu sporadycznie przeprowadza się zabiegi chirurgiczne. Rozwiązanie to ma zastosowanie w przypadku, gdy zmiany zlokalizowane są na twarzy lub kolidują stale z ubraniami i biżuterią. Przeprowadza się czasem tzw. łyżeczkowanie. Polega ono na usunięciu brodawki w znieczuleniu miejscowym, przy wykorzystaniu specjalnej łyżeczki dermatologicznej. Cena zabiegu zależy od ilości i wielkości zmian (zwykle od 100 do 300 zł).
Powoli odchodzi się od stosowania do usuwania brodawek farmakoterapii, która polegała na długotrwałym zażywaniu przez chorego środków zawierających kwas salicylowy o działaniu silnie keratolitycznym, czyli mocno złuszczającym obumarłe komórki naskórka.
Do usunięcia brodawki łojotokowej stosuje się coraz częściej laser IPL, który wypala zmianę. Blizna po zabiegu jest praktycznie niewidoczna i przybiera niemalże kolor skóry. Laseroterapia jest metodą stosowaną w znieczuleniu miejscowym. Cena za usunięcie jednej brodawki wynosi 100–150 zł.
Innym sposobem jest elektrokoagulacja, która opiera się na działaniu zmiennego prądu. Dochodzi do ścięcia za pomocą specjalnego noża elektrycznego i koagulacji białek budujących brodawkę. Zabieg przeprowadza się w miejscowym znieczuleniu. Wysoka temperatura powoduje zamknięcie naczyń krwionośnych, w związku z tym w czasie zabiegu nie dochodzi do krwawienia.
Częstą praktyką jest wykorzystywanie ciekłego azotu, czyli tzw. krioterapia. Zabieg polega na bezpośrednim oddziaływaniu na brodawczaka bardzo niskiej temperatury, która prowadzi do obumarcia tworzących go komórek. Zamrożona brodawka po jakimś czasie samoistnie odpadnie. Niestety w większości przypadków rozwiązanie to pozostawia blizny. Jeden zabieg to koszt od 50 do 100 zł.
Jakie funkcje pełni skóra człowieka? Odpowiedź na filmie:
Jak wygląda łojotokowe zapalenie skóry u dzieci?
Łojotokowe zapalenie skóry najczęściej dotyczy osób dorosłych. Może jednak także występować u niemowląt. Nosi wówczas nazwę ciemieniuchy lub łagodnego łojotokowego zapalenia skóry. Najczęściej schorzenie występuje u dzieci do trzeciego miesiąca życia, bardzo rzadko pojawia się w późniejszym wieku (najpóźniej do drugiego roku życia). Ciemieniucha zazwyczaj lokalizuje się w górnej części głowy niemowlęcia (w okolicach ciemiączka) lub w miejscach pieluszkowych. Czasem pojawia się na czole w pobliżu brwi i nosa niemowlęcia. Jest to zrogowaciały, łuskowaty naskórek przypominający tłusty łupież.
Choroba pojawia się na skutek wzmożonej aktywności gruczołów łojowych. Ciemieniucha nie jest schorzeniem zagrażającym życiu lub powodującym ból, stanowi natomiast problem estetyczny. Szacuje się, że choroba dotyka niemal połowę niemowląt z atopowym zapaleniem skóry, nieco rzadziej z łuszczycą. Zmiany skórne mogą się cofać samoistnie i nie mają tendencji do nawrotów, jednak zaleca się konsultację choroby z pediatrą. Przyczyny szuka się w występowaniu Candida albicans na skórze oraz we wpływie androgenów matki. Na rynku można znaleźć liczne preparaty dostępne bez recepty, które pomogą w walce z ciemieniuchą.
