U nas zapłacisz kartą
Nabłoniak na twarzy - Przyczyny, Objawy i Metody Leczenia
Rodzaje raka podstawnokomórkowego
Rak podstawnokomórkowy we wczesnym etapie choroby wygląda jak drobna grudka, z licznymi małymi naczynkami. W trakcie rozwoju nabłoniak może przybierać kilka postaci, co pozwala wyróżnić kilka jego podtypów morfologicznych:
Rak podstawnokomórkowy pojawia się zwykle u osób starszych, ze względu na to, że negatywne działanie promieni słonecznych kumuluje się przez całe życie. Jednym z czynników ryzyka jest osłabienie odporności. Wobec tego nowotwory skóry pojawiają się u osób po przeszczepieniach narządów, ponieważ przyjmowane przewlekle leki upośledzają sprawne działanie układu odpornościowego.
Za główną przyczynę raka skóry uznaje się nadmierną ekspozycję na promieniowanie UV. Dlatego rak skóry często pojawia się u osób wykonujących prace na otwartej przestrzeni: rolników i rybaków. Inne przyczyny powstawania raka podstawnokomórkowego to:
- Kontakt z czynnikami chemicznymi: środkami ochrony roślin, pochodnymi ropy naftowej, środkami grzybobójczymi, węglowodorami aromatycznymi, związkami arsenu.
- Narażenie na przewlekłe drażnienie chemiczne, termiczne lub mechaniczne wśród osób palących papierosy, mających przewlekłe przetoki, bądź narażonych na infekcje wirusem brodawczaka.
Rak neuroendokrynny Merkla
Zmiany w obrębie znamienia budzące niepokój - bo sugerujące czerniaka - określa się skrótem ABCD, gdzie: A to asymetria, zmiana kształtu znamienia z okrągłego na niesymetryczne, B to brzegi nierówne lub postrzępione, C to kolor (od ang. colour), czyli zmiana zabarwienia, np. ściemnienie, rozjaśnienie lub różne zabarwienie na jednym znamieniu, D to rozmiar (od ang. diameter) – każde znamię o średnicy większej niż 6 mm powinno być dokładnie zbadane
Mięsak Kaposiego - jako nowotwór pochodzenia naczyniowego szerzący się w obrębie skóry objawia się obecnością niebolesnych, rosnących guzków (lub zlewnych plam lub nacieczeń) najczęściej w okolicach podudzia lub na stopach (stanowią one tak zwaną postać zapalną – charakterystyczną dla początku choroby skóry). Po pewnym czasie zmiany te zlewają się w większe formy, tworząc fioletowe lub ciemnoczerwone plamy (postać naczyniakowa) by w końcu stwardnieć i zgrubieć (postać guzowata – ostatnia faza rozwoju mięsaka Kaposiego). Guzom potrafią towarzyszyć owrzodzenia i krwotoki, utrata masy ciała, gorączka i pocenie się. Choroba zwykle atakuje obie kończyny (niekoniecznie na raz), a z czasem potrafi zająć również narządy płciowe, uda, twarz, tułów lub nawet organy wewnętrzne.
Jak leczy się raka płaskonabłonkowego skóry?
Leczenie większości chorych na raka płaskonabłonkowego skóry polega na prostym chirurgicznym wycięciu zmiany z marginesem (najlepiej około 1 cm, ale w wielu miejscach ciała uzyskanie takiego marginesu bocznego nie jest możliwe, wówczas za wystarczający trzeba uznać margines możliwy do uzyskania). Jeśli po wycięciu zmiany ubytek skóry jest zbyt duży, aby ranę można było zszyć, lekarz operujący wykonuje tak zwaną plastykę – np. przesuwa fragment skóry z sąsiedztwa lub przeszczepia kawałek własnej skóry chorego pobranej z innej okolicy ciała. Takie operacje czasem wymagają znieczulenia ogólnego, ale u znacznej części chorych można je wykonać w znieczuleniu miejscowym.
Jeśli na podstawie wykonanej biopsji cienkoigłowej stwierdza się obecność przerzutów w regionalnych węzłach chłonnych, konieczne jest chirurgiczne wycięcie odpowiedniej grupy węzłów (np. w pachwinie lub pod pachą albo na szyi).
Uzupełniającą radioterapię stosuje się czasem u chorych, u których operacja nie była doszczętna i nie da się poszerzyć jej zakresu, a także jako uzupełnienie operacji przeprowadzonej z powodu nawrotu choroby lub zajęcia przez nowotwór węzłów chłonnych.
W przypadku obecności przerzutów odległych w innych narządach stosuje się leczenie systemowe (chemioterapię).
Zapobieganie występowaniu raka podstawnokomórkowego
Profilaktyka związana z niwelowaniem ryzyka pojawienia się raka podstawnokomórkowego opiera się na:
- Ocenie u każdego pacjenta cech ryzyka oraz dostosowaniu postępowania profilaktycznego.
- Szczegółowej opiece wobec osób z grup ryzyka.
- Unikaniu nadmiernej ekspozycji na słońce, a przede wszystkim na korzystaniu z krótkich epizodów intensywnego nasłoneczniania powodujących oparzenia skóry.
- Troszczeniu się o odpowiednią ochronę przed słońcem i stosowaniu kremów z filtrem UV.
Przekonanie, że rak podstawnokomórkowy pojawia się głównie wśród osób starszych jest myśleniem błędnym. Owszem, w wieku starszym pojawia się większe ryzyko zachorowania, natomiast należy zdawać sobie sprawę z tego, że choroba może rozwinąć się w każdym wieku. W związku z tym, istotne jest zapobieganie występowaniu nabłoniaka.
Zwłaszcza że ta odmiana raka występuje aż 10 razy częściej niż pozostałe podtypy raka skóry. Aktualnie, szacuje się, że nawet 50 proc. osób starszych zachoruje na nabłoniaka, co wynika z fotostarzenia się skóry. Dlatego tak istotne jest rozważne korzystanie z kąpieli słonecznych już w młodym wieku. Szkodliwe działanie słońca kumuluje się na przestrzeni życia. Dlatego tak ważna jest odpowiednia ochrona przed promieniowaniem słonecznym.
Czy opalanie w solarium zwiększa ryzyko zachorowania na raka skóry?
Rak podstawnokomórkowy – objawy
Nabłoniak może przybrać postać niedużego guzka, otoczonego wałowatym brzegiem. Należy być ostrożnym, jeśli pojawi się na ciele niegojąca ranka, pokryta strupem, a strup ten cyklicznie odpada i odsłania niewielkie owrzodzenie. Wygląd nabłoniaka jest charakterystyczny.
Rak podstawnokomórkowy może występować jako jedna z pięciu postaci:
- Guzkowo-wrzodziejąca.
- Barwnikowa.
- Twardzinopodobna.
- Powierzchniowa.
- Włóknisto – nabłonkowa.
Najbardziej agresywną postacią raka podstawnokomórkowego jest postać twardzinopodobna, rosnąc naciekająco w płaszczyźnie pionowej oraz poziomej. Zmiany nowotworowe mogą być zlokalizowane w miejscach najbardziej eksponowanych na słońce, w tym zwłaszcza na czole, na wargach, na nosie, na policzkach, na szyi, na udach, na ramionach i w okolicach krocza.
Rak podstawnokomórkowy może też pojawić się na podłożu uszkodzonej skóry: w obrębie blizny poszczepiennej, blizn pourazowych bądź pod protezami. Do objawów podmiotowych zalicza się:
Ból.
Pieczenie.
Obrzęk.
Zaburzenia mowy i połykania.
Powiększenie węzłów chłonnych.
