U nas zapłacisz kartą
Najbardziej Porażający Wariant Nowotworu - Wyłaniający Się Złowrogi Potencjał
Dwa najważniejsze rodzaje klasyfikacji TNM – kliniczna cTNM i patologiczna pTNM
Na początku procesu leczenia stopień zaawansowania określany jest na podstawie badania pacjenta, wykonanych badań obrazowych oraz biopsji - jest to klasyfikacja kliniczna TNM (cTNM). Drugim rodzajem klasyfikacji TNM jest klasyfikacja patologiczna (pTNM), określona przez lekarza patologa na podstawie badania histopatologicznego wyciętych tkanek guza oraz węzłów chłonnych.
Jeśli pierwszym zastosowanym leczeniem była chemioterapia lub radioterapia, a nie operacja radykalna usunięcia guza, to zmianie może ulec zarówno wielkość samego guza w stosunku do wielkości sprzed leczenia, jak i stan węzłów chłonnych (np. brak obecności żywych komórek nowotworowych w węzłach chłonnych). Opisany wówczas stopień zaawansowania TNM nie będzie zgodny z wcześniejszą klasyfikacją kliniczną TNM i w takiej sytuacji określa się go jako yTNM (ocena TNM po zastosowaniu leczenia systemowego lub miejscowego).
8 najbardziej zabójczych nowotworów złośliwych. Dlaczego wciąż nie ma na nie lekarstwa?
Spis treści
Uczucia, które towarzyszą diagnozie raka, to zwykle niepewność, lęk i strach. Statystyki pokazują, że tuż po chorobach układu krążenia, faktycznie nowotwory złośliwe są drugą przyczyną śmierci, nie tylko w Ameryce, ale też w społeczeństwach Europy. Nawet wcześnie zdiagnozowany i traktowany coraz nowocześniejszymi środkami terapeutycznymi, rak wciąż ma ogromną moc zabijania.
Według Światowej Organizacji Zdrowia trzy typy nowotworów, które zabiły najwięcej ludzi na świecie w 2020 r., to rak płuc (1,80 mln zgonów), rak jelita grubego (916 000 zgonów) oraz rak wątroby (830 tys. zgonów). Wbrew pozorom, nie są to jednak wcale najbardziej śmiercionośne nowotwory.
Liczba osób, które każdego roku stają się ofiarami nowotworów złośliwych, zależy od dwóch czynników: tego, ile ludzi na niego choruje (tzw. zapadalność na raka) oraz jaki procent osób, u których zdiagnozowano raka, przeżywa chorobę (tzw. przeżywalność). Mianem najbardziej zabójczych nowotworów można więc określić szczególnie te, które cechują się najniższymi współczynnikami przeżywalności.
W onkologii przeżywalność pacjentów chorych na nowotwory złośliwe określa się specjalnym parametrem, tzw. względnym wskaźnikiem przeżyć 5-letnich. Jest to odsetek osób, które prawdopodobnie przeżyją skutki danego nowotworu w ciągu pięciu lat od postawienia diagnozy. Na podstawie wieloletnich obserwacji oszacowano, że właśnie okres 5 lat stanowi przełomowy czas dla wyzdrowienia pacjenta, w którym może zdarzyć się również najwięcej niepowodzeń.
Wskaźniki takie stanowią niejako miarę rokowania danego nowotworu w populacji, pośrednio oceniają także jakość i skuteczność zastosowanej terapii onkologicznej. Przeżywalność określana w ramach wskaźnika przeżyć 5-letnich nie obejmuje natomiast zgonów z przyczyn innych niż dana choroba nowotworowa.
Ocena stopnia zaawansowania nowotworu, klasyfikacja TNM oraz inne czynniki oceny raka
W jaki sposób i na jakiej podstawie lekarze oceniają stan zaawansowania raka? Co decyduje o wyborze metody leczenia? Wyjaśniamy na czym polega istota klasyfikacji TNM oraz ocena stopnia zaawansowania nowotworu.
Do efektywnego leczenia pacjentów lekarze potrzebują jednolitego sytemu pozwalającego ocenić i opisać stopień zaawansowania (ang. staging) choroby nowotworowej. W tym celu stworzono klasyfikację TNM stopnia zaawansowania nowotworów. Dotyczy ona nowotworów litych, czyli raka (nowotwory powstałe z tkanki nabłonkowej) oraz mięsaków.
Klasyfikacja stopnia zaawansowania TNM pozwala dobrać właściwe, sprawdzone metody leczenia w zależności od stwierdzonego stopnia rozwoju choroby w oparciu o wiedzę dotyczącą przebiegu leczenia tysięcy wcześniejszych przypadków o takim samym stopniu zaawansowania. Jednolita klasyfikacja TNM ułatwia również prowadzenie badań naukowych nad skutecznością nowych leków oraz metod leczenia.
Video predstavitev
Grad Raka – Arch velja za enega najstarejših srednjeveških gradov v Sloveniji.
V zgodovinskih listinah je omenjen že od leta 1161, izrecno pa leta 1279 kot Castrum Arch. Približno v drugi polovici 12. stoletja so ga pozidali grofje iz Bogna, nato so ga podedovali grofje Andeški, za njimi so bili lastniki vojvode Spanheimi.
Neposlušne tlačane je dala tedanja grofica Barbara Bela, ki je slovela po svoji krutosti privezati na sramotilni kamen, ki ga še danes najdemo ob poti, ki vodi h gradu. Tudi zaradi tega je grad pogorel med vseslovenskim kmečkim uporom leta 1515. Grad je bil obnovljen v renesančnem slogu leta 1525.
V 17. stoletju so bili lastniki raškega gradu gospodje Verniški, ki so grad pozneje prodali rodbini Kajzelj, ki je pod gradom uredila tople grede in ribnik, v katerem so gojili rake. Med leti 1784 in 1825 je s svojo navzočnostjo baron Haller von Hallerstein rešil stari grad pred propadanjem in mu dal povsem novo in polepšano obliko.
Med drugo svetovno vojno je bila v gradu vojaška postojanka.
V letih 1948 – 1998 so v gradu živele sestre usmiljenke.
