U nas zapłacisz kartą
Jak radzić sobie z niegojącą się krostą?
Rodzaje czyraków
W zdecydowanej większości przypadków guzek czyrakowy to pojedyncza zmiana, obejmująca zakresem swojego działania mieszek włosowy i okoliczną tkankę.
Od tej reguły istnieją jednak pewne wyjątki. Pierwszym z nich jest tak zwana czyraczność, czyli tendencja do występowania u chorego mnogich czyraków, występujących w tym samym czasie, w pewnym oddaleniu od siebie. Czyraczność to wyraźny sygnał, który pozwala z dużą dozą prawdopodobieństwa założyć to, że czyraki są jedynie objawem choroby, czyli na przykład cukrzycy, niewydolności nerek czy innych problemów z odpornością u pacjenta.
Obok czyraków mnogich występują także czyraki gromadne. Tym mianem określa się występowanie wielu zmian skórnych położonych blisko siebie, które łączą się w jedną zmianę zapalną. Czyrak gromadny, określany też czasem jako karbunkuł, najczęściej pojawia się w okolicach karku, szyi czy twarzy. Czyraki gromadne zdecydowanie rzadziej zlokalizowane są na pośladkach, łydkach czy udach.
Co wspomaga gojenie się ran?
Jeśli rana nie chce się goić, należy zgłosić się do lekarza i podjąć odpowiednie leczenie. Podstawą są właściwie dobrane opatrunki, a także sama technika wykonywanie opatrunków (na przykład stosowanie kontrolowanego ucisku za pomocą bandaży). Trudno gojące się rany trzeba regularnie odkażać, oczyszczać, dlatego stan skóry powinien być kontrolowany przez lekarza.
Należy również wykonać badania, by dowiedzieć się, co jest przyczyną zaburzonego procesu gojenia się rany. Badania zleca lekarz na podstawie stanu zdrowia pacjenta, zebranego wywiadu, obserwacji.
Jednym z badań, które może zlecić lekarz w przypadku takiej rany, jest USG Doppler układu żylnego lub tętniczego. Konieczna może być także konsultacja chirurga naczyniowego.
Istotne może być także badanie poziomu glikemii we krwi, jeśli istnieje podejrzenie cukrzycy.
W przypadku niegojących się ran pobiera się również wymazy bakteriologiczne, by sprawdzić, czy rana nie uległa zakażeniu, a także wycinki do badania histopatologicznego, na podstawie którego lekarz ocenia, czy rozwinął się nowotwór.
Inne badania, które może zlecić lekarz to m.in. oznaczenie czynnika reumatoidalnego, stężenia kreatyniny i mocznika we krwi.
Warto zdiagnozować przyczynę problemów z gojeniem się rany, bo dzięki temu możliwe jest dopasowanie odpowiedniego leczenia. Postawienie odpowiedniej diagnozy może również uratować życie, zwłaszcza gdy organizm toczy poważna choroba.
Co robić, by przyspieszyć gojenie się rany?
Przede wszystkim wykonać odpowiednie badania i stosować się do zaleceń lekarza. Istotne jest regularne zmienianie opatrunków i odpowiednia pielęgnacja skóry. Zaniedbania mogą prowadzić do pogłębiania się problemu.
W przypadku problemów z krążeniem ważne jest stosowanie terapii uciskowej (kompresji), w tym skarpet, pończoch, bandaży usprawniających krążenie. Dla procesu gojenia się ran istotna jest również aktywność. Chorzy na niewydolność żylną powinni jak najmniej siedzieć i przebywać w bezruchu.
Jakich sposobów pielęgnacji wymaga sucha i pękająca skóra na palcach u nóg oraz zgięciach palców?
Stopy należy regularnie złuszczać. Przy grubej warstwie zrogowaciałego, szorstkiego naskórka, zwłaszcza w okolicach pięt i paznokci, aby zapobiec dolegliwościom, można zdecydować się na jego mechaniczne usunięcie przy pomocy peelingu. Wypróbuj np. solny peeling do stóp SWEDERM® MINT SALTY FOOT SCRUB, który dzięki zawartości ekstraktów roślinnych i witaminy E nie tylko złuszcza martwy naskórek, lecz także zmiękcza, nawilża skórę oraz przywraca jej elastyczność. Pamiętaj jednak, aby nie wykonywać peelingów częściej niż 1-2 razy w tygodniu, ponieważ zbyt intensywne złuszczanie może pobudzić proces rogowacenia i pogorszyć kondycję naskórka.
Przed peelingiem lub jako oddzielny zabieg regeneracji skóry, warto moczyć stopy w roztworze soli do kąpieli. Do miski z ciepłą wodą dodaj SWEDERM® MINT FOOT BATH SALT. Preparat zawiera sól bogatą w odżywcze minerały, ekstrakty roślinne oraz mocznik o właściwościach zmiękczających skórę. Sól jest polecana także osobom, których stopy są zmęczone po ciężkim dniu lub wysiłku fizycznym. Po kąpieli skóra będzie oczyszczona, miękka i pachnąca.
W następnym kroku, po zmiękczeniu naskórka, warto nałożyć na stopy warstwę kremu nawilżającego. Jeśli skóra jest bardzo wysuszona i zrogowaciała, można zastosować maść, np. SWEDERM® HUDSALVA SENSITIVE, która intensywnie regeneruje i nawilża suchy naskórek. Zawiera alantoinę, glicerynę i bisabolol, dzięki czemu wykazuje właściwości przeciwzapalne i regeneracyjne oraz odżywcze. Mimo bogatej konsystencji, maść szybko się wchłania. Preparat jest polecany przede wszystkim osobom, których naskórek jest odwodniony, wysuszony i skłonny do rozwarstwiania się. Oprócz stóp możesz stosować maść do pielęgnacji skóry dłoni oraz innych partii ciała potrzebujących nawilżenia i regeneracji. Jest to produkt hipoalergiczny, więc sprawdzi się też u osób ze skórą wrażliwą, atopową, a także u małych dzieci.
Wykwity pierwotne
Plama
Fot. 1. Plamy (bielactwo nabyte), w centrum widoczna nadżerka pokryta strupem
Fot. 2. Plamy rumieniowe
Plama to zmiana zabarwienia skóry na ograniczonej powierzchni, leżąca w poziomie skóry, tj. niewyczuwalna przy dotyku. Plamy mogą mieć różną wielkość, kolor i lokalizację. Mogą też towarzyszyć im różne objawy – świąd, pieczenie, łuszczenie się skóry, nadmierne ucieplenie skóry w okolicy plamy. Jeśli plamy występują na całym ciele, mówimy o wysypce (lub osutce) i opisujemy jej cechy charakterystyczne, np. wysypka drobnoplamista (kiedy plamy są niewielkie). Plamy mogą się zlewać się w większe ogniska, a także ulegać ewolucji – zmiana skórna, która początkowo była np. grudką lub pęcherzem może się zmienić w plamę.
1. Plamy z zaburzeń ukrwienia
- plamy rumieniowe: małe, najczęściej liczne wykwity, mogące się zlewać i tworzyć zmiany o charakterze wielokolistym, obrączkowatym. Obserwuje się je często w przebiegu chorób zakaźnych (orda, różyczka, płonica) i w wysypkach (osutkach) polekowych
- rumienie są wykwitami większymi od plam rumieniowych. Mogą mieć charakter przelotny, czyli chwilowy, ustępujący bez leczenia – związane są ze zwiększonym przepływem krwi przez naczynia skórne (np. rumień emocjonalny, rumień wywołany przez związki naczyniorozszerzające) lub trwały – najczęściej w wyniku przekrwienia związanego ze stanem zapalnym, np.: odczyn fototoksyczny i fotoalergiczny, róża
- erytrodermia jest uogólnionym stanem zapalnym skóry. Skóra jest zaczerwieniona jednolicie na większej powierzchni, obrzęknięta z nadmiernym złuszczaniem naskórka. Częstymi objawami towarzyszącymi są świąd, niekiedy powiększenie węzłów chłonnych, podwyższona temperatura, dreszcze, złe samopoczucie.
