U nas zapłacisz kartą
Zdjęcia pęcherzy z wodą na nogach - Piękno i troska o zdrowie
Epidemiologia pęcherzycy – kogo najczęściej dotyka
Pęcherzyca może dotknąć osoby w każdym wieku, ale najczęściej diagnozowana jest u osób starszych, powyżej 60. roku życia. Nie ma znaczących różnic w częstości występowania pomiędzy kobietami i mężczyznami. Niewielka liczba przypadków odnotowywana jest u dzieci, a gdy już do tego dojdzie, choroba zazwyczaj przebiega w łagodniejszej formie. Choć pęcherzyca jest chorobą rzadką, jej częstość występowania różni się w zależności od regionu geograficznego. W Europie i Ameryce Północnej odnotowuje się około 0,1-0,5 nowych przypadków na 10 000 osób rocznie.
Ważnym aspektem w łagodzeniu objawów pęcherzycy jest odpowiednia dieta . Osoby cierpiące na tę chorobę powinny unikać pokarmów, które mogą pogorszyć objawy, takich jak owoce cytrusowe, czekolada, orzechy czy pikantne jedzenie. Zaleca się natomiast spożywanie produktów bogatych w białko, witaminę C i cynk, które wspierają zdrowie skóry. W zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta, dieta może być dostosowana przez dietetyka.
Pęcherzyca
Pęcherzyca (Pemphigus) to choroba pęcherzowa skóry o podłożu autoimmunologicznym i przewlekłym przebiegu. Występuje w dwóch podstawowych odmianach: pęcherzyca zwykła i liściasta. Cechuje się występowaniem pęcherzy w obrębie naskórka (śródnaskórkowo) i błon śluzowych. Przyczyną powstawania zmian pęcherzowych jest występowanie w surowicy chorego autoprzeciwciał skierowanych przeciw własnym komórkom naskórka (keratynocytom) lub nabłonka. Są to tzw. przeciwciała pemphigus, które po związaniu się z powierzchnią keratynocytów powodują akantolizę, czyli utratę łączności pomiędzy poszczególnymi komórkami warstwy kolczystej naskórka i komórkami błony śluzowej. W wyniku tego powstają pęcherze.
Choroba może mieć podłoże genetyczne, choć nie jest to w pełni wyjaśnione. Znane są przypadki ujawniania się choroby pod wpływem niektórych leków, takich jak penicylamina, leki przeciwnadciśnieniowe z grupy ACE-inhibitorów (np. kaptopryl), niektóre niesteroidowe leki przeciwzapalne (fenylbutazon), i inne lub pod wpływem światła słonecznego lub oparzenia skóry.
Przypadki te dotyczyły chorych, u których występowała wcześniej skłonność do innych chorób autoimmunologicznych, takich jak m.in. myasthenia gravis, reumatoidalne zapalenie stawów czy autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Bywały również przypadki występowania pęcherzycy ograniczonej do błon śluzowych jamy ustnej, które pojawiły się pod wpływem zażywania pokarmów zawierających związki tiolowe i disulfidowe z roślin należących do rodzaju Allium, np. porów, czosnku i cebuli. Wykazano, że u takich chorych odstawienie tych pokarmów powodowało spadek miana przeciwciał pemphigus i ustąpienie objawów.
Uważa się, że poza czynnikiem wyzwalającym chorobę (leki, światło słoneczne) musi istnieć również podatność osobnicza związana z genetyką.
Co robić w razie wystąpienia objawów?
W razie wystąpienia objawów należy udać się szybko do lekarza, najlepiej dermatologa lub, w przypadku nasilonych zmian skórnych, do szpitala na Oddział Dermatologiczny.
Aby postawić rozpoznanie pemfigoidu pęcherzowego lekarz musi stwierdzić obecność na skórze dobrze napiętych pęcherzy oraz wykwitów rumieniowych i obrzękowych. Dodatkowo ważnym czynnikiem rozpoznawczym jest przewlekły przebieg choroby i jej występowanie w wieku starszym. Rozstrzygające dla ustalenia rozpoznania jest jednak badanie histologiczne wycinka skóry (w którym stwierdza się pęcherz podnaskórkowy) łącznie z badaniem immunologicznym surowicy na obecność przeciwciał i badaniem immunologicznym fragmentu skóry pacjenta (jest to tzw. badanie immunopatologiczne).
U osób starszych wskazane są dodatkowe badania w celu wykluczenia lub też wykrycia nowotworów złośliwych.