U nas zapłacisz kartą
Wszystko, co musisz wiedzieć o pęcherzach na rękach
Bąble na skórze jak po oparzeniu
Najczęstszą przyczyną powstawania bąbli na skórze są oparzenia. Do oparzenia może dojść w wyniku kontaktu skóry z wysoką temperaturą, promieniowaniem lub substancją żrącą. Bąble powstałe na skórze w skutek oparzenia, zazwyczaj są wypełnione płynem surowiczym, który ma na celu ochronę organizmu przed rożnymi zakażeniami. Z tego powodu nie należy ich przebijać.
Często oparzenia powstają przy gotowaniu, a jeśli czynność ta powtarzana jest przez nas codziennie - trudno o to, by bąble szybko i sprawnie się wygoiły. Zazwyczaj ich leczenie na dłoniach może trwać do ok. 2. a nawet 3. tygodni.
Bąble po oparzeniu różnią się wyglądem w zależności od tego, jaki czynnik je spowodował. Zazwyczaj takie bąble mają kilka milimetrów średnicy.
Ropne bąble na skórze
Bąble ropne na skórze wskazywać mogą nie tylko na jedną z postaci opryszczki, ale też tzw. czyraczność. Czyraki są objawem gronkowcowego zapalenia mieszków włosowych.
W przebiegu infekcji w pierwszej kolejności na skórze pojawiają się niezwykle bolesne, czerwone, twarde i zbite guzki. Po kilku dniach pod ich powierzchnią zaczyna się zbierać ropna treść.
W dalszej kolejności dochodzi do samoczynnego pęknięcia zmiany skórnej i rozlania się jej zawartości. Wiąże się to z kolejną porcją doznań bólowych, a dodatkowo należy się liczyć z tym, że w miejscu rozerwania czyraka pozostanie głęboka, widoczna blizna.
Czyraki występują pojedynczo. Mogą się pojawić w każdym niemal miejscu, ale zwłaszcza na plecach, ramionach, pośladkach, klatce piersiowej, szyi. W ostatnim przypadku istnieje ryzyko poważnych powikłań, z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych włącznie.
Innym schorzeniem, w przebiegu którego pojawiające się na skórze bąble wypełnione są ropą, jest choroba Duhringa. Jest to skórna postać celiakii, a więc skrajnej postaci nietolerancji glutenu. Mimo zupełnie odrębnej etiologii, zmiany skórne przypominają te, które pojawiają się u pacjentów chorych na opryszczkę.
Różni się jednak ich lokalizacja. W tym przypadku ropnie pojawiają się w takich miejscach, jak:
- kolana i łokcie,
- pośladki i lędźwie,
- okolice łopatek,
- twarz i owłosiona skóra głowy.
Uczulenie na rękach – objawy
Bez względu na czynnik sprawczy alergia na dłoniach ma zawsze podobny przebieg. Uczulenie na rękach ma przeważnie postać drobnych, czerwonych wyprysków, które zlewają się w większe plamy. Niekiedy mogą się pojawić pęcherze wykazujące tendencję do sączenia. Zmianom skórnym towarzyszy zazwyczaj silne swędzenie, pieczenie dłoni i ból. Skóra na rękach staje się wysuszona i pomarszczona. Uczuleniu nierzadko towarzyszy obrzęk. Swędząca wysypka wyzwala u chorych konieczność drapania, które nie łagodzi świądu. Zdarza się, że dodatkowo podrażnia skórę, prowadząc do powstania otarć, uszkodzeń lub piekących owrzodzeń. Stanowią one wrota wnikania do organizmu szkodliwych czynników chorobotwórczych, które zaostrzają stan zapalny. W późniejszym czasie skóra na dłoniach staje się grubsza, zmienia się jej koloryt – jest ciemniejsza, z możliwymi bliznami, wyraźnie zaznaczają się jej naturalne bruzdy. Dla niektórych chorych objawy te stanowią przyczynę dużego dyskomfortu psychicznego.
Przy ustalaniu sposobu terapii konieczne jest przeprowadzenie testów skórnych, które określą, jaki czynnik odpowiada za reakcję alergiczną. Standardowy test zawiera 20 alergenów: niektóre metale, składniki gumy, żywice, leki do stosowania zewnętrznego, konserwanty i substancje zapachowe. Dopiero dokładna identyfikacja alergenu stanowi podstawę do opracowania leczenia. Osoby z alergią na rękach powinny stosować leki antyhistaminowe (cetyryzyna, hydroksyzyna, feksofenadyna, loratadyna). W niektórych przypadkach niezbędne jest podanie leków immunosupresyjnych, które obniżają aktywność układu odpornościowego, a w ostateczności glikokortykosteroidów. Przy zakażeniach wtórnych konieczna jest antybiotykoterapia. Należy ograniczyć ekspozycję na czynnik wyzwalający uczulenie. Warto chronić zmiany skórne specjalistyczną odzieżą. Zastosowanie ma tutaj dermasilk, czyli bielizna i odzież lecznicza z modyfikowanej przędzy jedwabnej.
Jak się objawia pęcherzyca?
Pęcherzyca zwykła
Jest to najcięższa odmiana pęcherzycy, w której pęcherze występują w skórze i błonach śluzowych głównie jamy ustnej.
Zwykle zmiany na śluzówkach poprzedzają zmiany w obrębie skóry (nawet o wiele tygodni lub miesięcy), rzadziej występują równocześnie. Na początku pojawiają się nadżerki na błonach śluzowych jamy ustnej, niekiedy powstają również zmiany pęcherzowe w obrębie spojówek, jamy nosowo-gardłowej, strun głosowych, przełyku, cewki moczowej, pochwy i odbytu. W razie rozległości tych zmian może występować bolesność w obrębie jamy ustnej, co niekiedy utrudnia odżywianie, a nadżerki w gardle i na strunach głosowych mogą powodować bezgłos.
Wykwity pęcherzowe w obrębie skóry są rozmaicie zlokalizowane. Okolice predysponowane to skóra owłosiona głowy, twarz oraz okolice drażnione mechanicznie, takie jak okolice fałdów skórnych, pach, pachwin, ramiona, łokcie, plecy, pośladki. Pęcherze są wiotkie, delikatne, łatwo ulegają przerwaniu, co powoduje powstawanie bolesnych nadżerek. Nierzadko obok pęcherzy obecne są zmiany rumieniowe koliste lub obrączkowate, w obrębie których tworzą się nowe pęcherzyki i pęcherze. W okresie aktywnym choroby może występować tzw. objaw Nikolskiego, czyli spełzanie naskórka pod wpływem pocierania palcem. Objaw ten dotyczy skóry otaczającej pęcherze i nadżerki. W aktywnym okresie choroby występuje również pośredni objaw Nikolskiego, w którym po delikatnym uciśnięciu nienaruszonego pęcherza, występuje boczne szerzenie się pęcherza.
Fot. Pęcherzyca
Pęcherzyca liściasta
Postać, w której błony śluzowe nie są zajęte. Występują zmiany nadżerkowo-złuszczające i bardzo powierzchowne, krótkotrwałe pęcherze. Wykwity rozpoczynają się najczęściej na tułowiu, niekiedy zajmując duże powierzchnie ciała, co prowadzi do uogólnionego stanu zapalnego skóry (tzw. erytrodermia).
