U nas zapłacisz kartą
Przyczyny i sposoby leczenia pryszczy wokół ust u dziecka
Co robić w razie wystąpienia objawów?
Zmiany wywoływane przez HSV-1 są zwykle typowe w wyglądzie i znane większości osób, stąd rzadko bywają przyczyną zgłaszania się do lekarza. Chorzy nie leczą się lub stosują sposoby „domowe”. Jednak z uwagi na możliwość rozprzestrzeniania się zakażenia w otoczeniu, osoby chore powinny zgłosić się do lekarza i zastosować miejscowo leki przeciwwirusowe, zwłaszcza w przypadku długotrwałego utrzymywania się zmian czy zajęcia większego obszaru skóry lub błony śluzowej. Chorzy z towarzyszącymi objawami ogólnymi (gorączka, objawy grypopodobne) wymagają podawania leku przeciwwirusowego w postaci doustnej lub dożylnej. Pacjenci, u których występują dodatkowo zmiany narządowe, wymagają leczenia w warunkach szpitalnych. Niemowlęta i małe dzieci z pierwotnym zakażeniem wirusem HSV-1 często również wymagają leczenia w szpitalu, ponieważ ze względu na ból w jamie ustnej i/lub gorączkę odmawiają przyjmowania płynów oraz posiłków i wymagają nawodnienia dożylnego, a także podania leku przeciwwirusowego drogą dożylną. Do lekarza powinny zgłaszać się kobiety ze zmianami opryszczkowymi na narządach płciowych. Jeżeli opryszczka genitalna pojawi się po raz pierwszy w terminie porodu, stanowi to wskazanie do wykonania cięcia cesarskiego. Jednak nie jest konieczna izolacja matki od noworodka ani innych położnic, nie ma również przeciwwskazań do karmienia piersią. Należy natomiast obserwować i badać noworodka, aby stwierdzić, czy nie doszło do zakażenia.
Wygląd zmian opryszczkowych jest dosyć charakterystyczny, zwykle więc rozpoznanie jest stawiane na podstawie badania lekarskiego. Przy podejrzeniu zakażenia wrodzonego, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych czy zmian narządowych, wykonywane są badania serologiczne dla wykrycia swoistych przeciwciał w surowicy krwi, badania wirusologiczne umożliwiające identyfikację wirusa oraz inne badania dodatkowe. Ze względu na predyspozycję wirusa do zajęcia ośrodkowego układu nerwowego i narządu wzroku, noworodki powinny być ocenione przez okulistę oraz neurologa.
Alergiczny wyprysk kontaktowy u dzieci
Wyprysk (egzema) należy do najczęstszych chorób skóry i oznacza stan zapalny w obrębie naskórka oraz skóry właściwej. Charakterystycznym dla wyprysku wykwitem jest grudka, chociaż w obrazie klinicznym widuje się również rumień, pęcherzyki i nadżerki, a niekiedy pogrubienie naskórka i jego nadmierne złuszczanie. Obraz tej jednostki chorobowej może być więc różnorodny, jednak bardzo często towarzyszy jej świąd i pieczenie skóry.
Jedną z postaci wyprysku, którą coraz częściej stwierdza się wśród najmłodszych pacjentów, jest alergiczny wyprysk kontaktowy lub alergiczne kontaktowe zapalenie skóry.
Jest to nabyty powierzchowny odczyn zapalny skóry rozwijający się na podłożu alergicznym. Jednak jest to nieco odmienny typ reakcji odpornościowej niż reakcja na przykład na pyłki traw czy niektóre pokarmy. W przypadku alergicznego wyprysku kontaktowego mamy do czynienia z tzw. reakcją opóźnioną, która rozwija się dopiero po 24–48 h od kontaktu z alergenem. W reakcji tej bierze udział jedna z frakcji białych krwinek, czyli limfocyty T, mające tzw. pamięć immunologiczną, umożliwiającą im wyzwolenie reakcji alergicznej po kontakcie z uczulającym alergenem.
W zależności od „siły” danego antygenu w niektórych przypadkach do wyzwolenia reakcji odpornościowej wystarczy już pierwsza ekspozycja, w innych reakcja może się ujawnić dopiero po wielokrotnych kontaktach z uczulającym związkiem – po tygodniach, a nawet latach. Do najczęstszych alergenów kontaktowych u dzieci należą: nikiel – składnik zapięć w ubrankach, neomycyna – antybiotyk, mertiolat – konserwant w kroplach do oczu oraz szczepionkach, balsam peruwiański – substancja zapachowa, formaldehyd – konserwant, quaternium-15 – konserwant, kalafonia – składnik żywicy drzew iglastych, i lanolina – składnik kosmetyków.
Pryszcze – jak się ich pozbyć?
Szacuje się, że około 85% nastolatków musi borykać się z pryszczami. Pierwsze zmiany skórne pojawiają się zarówno u dziewczynek, jak i chłopców między 11. a 13. rokiem życia. W większości przypadków objawy zanikają wraz z wiekiem. Niestety należy zdać sobie sprawę, że pryszcze pojawiają się także u osób dorosłych, które okres dojrzewania już dawno mają za sobą. Zdarza się, że bolesne krosty można zauważyć nie tylko na twarzy czy szyi, ale także na ramionach, plecach czy nawet w okolicach sfer intymnych. Ponieważ czynników wpływających na powstawanie pryszczy jest bardzo wiele, czasem trudno znaleźć skuteczną metodę ich zwalczania.
Zazwyczaj wypryski możemy dostrzec na twarzy. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że niektóre pryszcze powstają zaledwie w ciągu jednej nocy – tymczasem jest to cały proces, który dopiero w końcowej fazie daje efekt bolesnej, nieprzyjemnie wyglądającej krosty.
Wszystko zaczyna się w chwili, kiedy gruczoły łojowe – na skutek różnych czynników – zaczynają w zdecydowanie krótszym czasie produkować nadmierne ilości łoju (zwanego również sebum). Skóra nie jest w stanie poradzić sobie z tą barierą, co prowadzi do zatkanych porów. Tak rodzą się zaskórniki, które przybierają dwie postacie: zamkniętą lub otwartą. Dobrze już na tym etapie zatroszczyć się o pielęgnację skóry, ponieważ z biegiem czasu zaskórniki uszkadzają tkankę znajdującą się wokół mieszka włosowego. Tkanki ulegają zrogowaceniu, a ze względu na zablokowaną przez sebum skórę nie są w stanie samodzielnie się zregenerować. Rozszerzone mieszki włosowe możemy zauważyć gołym okiem w postaci rozszerzonych porów.
Jeśli zignorujemy te poszczególne objawy, zatkane gruczoły łojowe zaczną wytwarzać bakterie. Są one normalną częścią flory bakteryjnej skóry, jednak w większych ilościach mogą ją podrażniać. Zaskórniki pękają, a ich zawartość rozlewa się na okoliczne tkanki. W ten sposób mamy już do czynienia ze stanem zapalnym, który powoduje szereg zmian skórnych: krost, grudek, a nawet guzków. Wypryski nie tylko są bardzo widoczne ze względu na towarzyszący im obrzęk, ale często też bolą przy najlżejszym dotyku. Na dodatek wiele osób ma tendencję do wyciskania pryszczy, sądząc, że pozbywając się zawartej w nich ropy przyspieszą proces gojenia. To duży błąd. O ile pojedyncza krosta rzeczywiście stanie się przez to mniejsza, to jednak z dużym prawdopodobieństwem na jej miejscu już wkrótce powstanie nowa. W ten sposób przyczyniamy się też do rozsiewania bakterii na większy obszar, więc pojedyncze pryszcze w naturalny sposób pociągają za sobą kolejne.