U nas zapłacisz kartą
Ropny pryszcz u dziecka - Przyczyny, leczenie i porady dla rodziców
Jak leczyć ropień u kota w domu
Każdy właściciel wie, że koty są bardzo wytrwałe i rzadko chorują. Jednak statystyki pokazują, że te zwierzęta są bardziej podatne na ropne rany, ropnie i inne choroby skóry niż inne zwierzęta. Często można również znaleźć ropień u kota, który nigdy nie wyszedł z domu. Jak tego uniknąć i udzielić pierwszej pomocy zwierzęciu - w tym artykule.
Istnieją dwa rodzaje tej choroby.:
Jedyna różnica dotyczy obszaru powstawania ropnia.
Przyczyny występowania
W przypadku ropnia zębowego w jamie ustnej pojawiają się ropnie, a źródłem infekcji są bakterie powstałe w uszkodzonym zębie. Brak leczenia powoduje powikłania w postaci wypełniających się ropą jam podskórnych i infekcji. Ropień w jamie ustnej występuje, gdy kot cierpi na chorobę przyzębia. Przyczyną pojawienia się ropnia w jamie ustnej może być kot zjadający małe kości z ryb. Wbijają się w skórę, powodując infekcję..
W ropniu walczącym ognisko infekcji jest kolejnym zwierzęciem, które ugryzło kota podczas walki. W miejscu ukąszenia powstaje niewielka rana, do której infekcja dostaje się z ust napastnika lub z otoczenia. Rana goi się szybko, a bakterie chorobotwórcze pozostają pod skórą, powodując ból, gromadzenie się ropy, gorączkę u kota i inne objawy.
W bardzo rzadkich przypadkach ropnie występują z powodu nieprawidłowego wstrzyknięcia do mięśnia. Oznacza to, że podczas zabiegu specjalista zaniedbał zasady aseptyki i antyseptyki. Preparaty o tłustej strukturze są słabo wchłaniane, aw niektórych przypadkach powodują ropień.
Objawy kliniczne i diagnoza
Główne objawy edukacji to:
- zapalenie skóry w obszarze dotkniętym chorobą,
- rozwój guza,
- wysoka temperatura,
- wełna odpada i blaknie,
- ból po naciśnięciu,
- ropa z rany, pojawienie się łysych plam w okolicy guza,
- nieprzyjemny zapach z ropnia,
- gorączka,
- brak apetytu.
Ropne pryszcze w przebiegu trądziku
O ile nie doszło do zakażenia wtórnego to ropne pryszcze są w tym przypadku skutkiem aktywności bakterii trądzikowych. Jak z nimi postępować? Na pewno nie wyciskać, bo z braku odpowiednich zabezpieczeń (kłania się antyseptyka) może dojść do zakażeń wtórnych drobnoustrojami znacznie agresywniejszymi niż bakterie trądzikowe. Co więc robić? Stosować normalną kurację przeciwtrądzikową, oczyszczać cerę, dbać o to by bakterie nie rozprzestrzeniały się na większych obszarach twarzy, a w razie potrzeby stosować środki zapisane przez lekarza. Jeśli zmiany tego typu nie są zbyt duże to bakterie można zwalczyć środkami przeciwbakteryjnymi (tabletki np. Nonacne, żele np. Trioxil, olejek herbaciany).
Pojedyncze pryszcze ropne mogą być tak naprawdę nie tyle pryszczami ile czyrakami. To zjawisko spowodowane jest przez gronkowce i obejmuje mieszki włosowe oraz ich bezpośrednie otoczenie. Tworzenie się czyraka może przypominać formowanie się zwykłego pryszcza takiego, jak w trądziku. Najpierw w skórze formuje się bolesna grudka, która zmienia się w krostę, czy wręcz guzek zapalny. Na szczycie takiego guzka (krosty) tworzy się charakterystyczny czop z martwych tkanek. Kiedy czop ten oddzieli się od skóry wypływa z niego ropa i dolegliwości bólowe mijają, ale pozostaje wrzód, czyli charakterystyczna otwarta rana na powierzchni skóry. Po czyrakach i powstających w ich następstwie wrzodach bardzo często pozostają pamiątki w postaci blizn. Najgorsze są te, które tworzą się na twarzy w okolicach górnej wargi – mogą być nie tylko niebezpieczne dla zdrowia, ale i życia. Chyba nie muszę dodawać, że takich zmian ropnych nie należy pod żadnym pozorem wyciskać, a gdy już czyrak pęknie trzeba uważać, by nie roznieść infekcji (gronkowców) po innych częściach ciała.
Jeśli czyrak utworzy się na twarzy należy go natychmiast potraktować antybiotykami (tabletki) – bez lekarza się nie obejdzie. Pozostałe leczone są z reguły miejscowo tj. przy użyciu maści antybiotykowych. Czasem pojawia się konieczność chirurgicznego ich nacięcia – z reguły wtedy, gdy są bardzo bolesne.
Wyładowanie z nosa kota: przyczyny i leczenie
Choroby z nieżytem nosa nie są rzadkie u kotów. Wiele infekcji wirusowych jest z tego szczególnie znanych. W tym artykule opisano główne wydzielanie z nosa kota: każdy miłośnik zwierząt powinien znać przyczyny i leczenie tych schorzeń..
Wodnista wydzielina z dróg nosowych
Jednym z najczęstszych rodzajów wydzieliny z nosa jest wodnista wydzielina z nosa. I nie zawsze są oznaką stanów patologicznych:
- Wyciek „wody” z nosa może być reakcją organizmu na ciepło, duszność i zbyt suche powietrze.
- Ponadto „wodospad” z przewodów nosowych często występuje, gdy w pomieszczeniu znajduje się zbyt dużo kurzu, pyłków, dymu itp. W ten sposób organizm stara się zapobiec przedostawaniu się dużej ilości zanieczyszczeń do górnych dróg oddechowych..
Jednak w wielu przypadkach ciągłe i narastające wydzielanie z upływem czasu jest surowiczym wysiękiem, który pojawia się w pierwszych stadiach procesu zapalnego i / lub alergie. Następnie może „mutować”, zamieniając się w nieżytowy (śluzowy) lub ropny wysięk. Głównym powodem jego pojawienia się są infekcje wirusowe i bakteryjne o różnej etiologii..
Leczenie
Leczenie zawsze zależy od podstawowej przyczyny pojawienia się wydzieliny, ale ogólne zalecenia we wszystkich przypadkach są dość standardowe:
- Aby stale płynący wysięk nie przyczyniał się do maceracji (zmiękczenia) skóry wokół nosa, smaruje się go czymś w rodzaju maści oksolinowej lub tetracyklinowej.
- Zbyt długa sierść (szczególnie jeśli zwierzę jest szczególnie kudłate), zalecamy wcześniejsze przycięcie. To znacznie ułatwi proces leczenia..
- Z reguły surowicze zapalenie błony śluzowej nosa (ale nie zawsze z przyczynami, które go spowodowały) można leczyć za pomocą kropli leczniczych, takich jak Anandin lub Fosprenil.
- Jeśli wydech jest konsekwencją alergii, zwierzę otrzymuje dziennie ½ tabletki difenhydraminy, ale nie więcej niż trzy dni z rzędu. W przypadkach, gdy nie można zatrzymać reakcji alergicznej w tym okresie, należy skontaktować się z weterynarzem.
Jak często występuje alergiczny wyprysk kontaktowy? (tu: czy występuje rodzinnie)
Tak jak wspomniano, wyprysk jest często występującą jednostką dermatologiczną, przy czym w populacji dorosłych dominuje kontaktowe zapalenie skóry z podrażnienia wywołane drażniącym działaniem substancji zewnętrznych na skórę człowieka, takich jak detergenty, rozpuszczalniki, kwasy i zasady. U dzieci występowanie tej postaci wyprysku jest co prawda możliwe, jednak ze względu na brak kontaktu z wymienionymi substancjami należy ona do rzadkości, częściej stwierdza się alergiczne kontaktowe zapalenie skóry. W przypadku alergicznego wyprysku kontaktowego nie obserwuje się podłoża genetycznego ani występowania rodzinnego. Obecność chorób atopowych (astmy, alergicznego nieżytu nosa, atopowego zapalenia skóry) nie zwiększa ryzyka rozwoju tego schorzenia, chociaż w populacji dzieci z rozpoznaniem atopowego zapalenia skóry, ze względu na uszkodzenia naskórka, ta postać wyprysku może się rozwinąć niezależnie.
Alergiczny wyprysk kontaktowy cechuje się występowaniem różnorodnych zmian skórnych. Jak już wspomniano, podstawowym wykwitem jest grudka, która przekształca się w pęcherzyk, a ten z kolei w sączącą nadżerkę, pokrywającą się z czasem strupkiem. Zmiany te lokalizują się na rumieniowym podłożu, są wyraźnie odgraniczone od zdrowej skóry i mogą się ze sobą zlewać, tworząc rozległe ogniska. Zmianom skórnym towarzyszy nasilony świąd, a w okresie gojenia obserwuje się złuszczanie naskórka. W fazie przewlekłej dominuje pogrubienie naskórka, może nawet dochodzić do jego bolesnych pęknięć. Zmiany lokalizują się zwykle w miejscu kontaktu z uczulającym alergenem. W przypadku niklu, który jest jednym z najczęstszych alergenów, zmiany skórne mogą być umiejscowione na pleckach dziecka (w miejscu przylegania do skóry metalowych zapinek), w okolicy pępka (z powodu kontaktu z metalowym guzikiem) czy na nadgarstku (w wyniku kontaktu z metalowym paskiem od zegarka).