U nas zapłacisz kartą
Pryszcz u niemowlaka - przyczyny, leczenie i porady dla rodziców
Zmiany na ustach - dlaczego się pojawiają?
Nasze usta są niestety podatne na występowanie wszelkiego rodzaju zmian, gdyż pokrywa je bardzo cienka i delikatna błona śluzowa. Ta cienka bariera ochronna ust ma je chronić przed warunkami atmosferycznymi, takimi jak wiatr, mróz czy słońce, a tymczasem łatwo ją podrażnić lub przesuszyć. Usta odzwierciedlają też czasem stan naszego zdrowia - można z nich wyczytać niektóre choroby oraz niedobory witamin, zwłaszcza A i B2.
Białe krosty (grudki) na ustach
Jeśli na ustach masz małe jasne (czasem żółtawe lub czerwone) plamki, krosty (grudki) wielkości kilku milimetrów (zwykle ok. 5 mm), są to najprawdopodobniej plamki Fordyce’a.
Plamy Fordyce’a, nazywane też granulkami Fordyce’a, mogą mieć postać skupiska grudek. Zwykle są lepiej widoczne po naciągnięciu skóry. Plamki Fordyce'a są bezbolesne, nie swędzą i nie można się nimi zarazić. Skąd się biorą?
Plamki te powstają w wyniku gromadzenia się sebum w gruczołach łojowych. Są obecne w naszej skórze od urodzenia, ale wraz z wiekiem mogą się coraz bardziej powiększać i być bardziej widoczne.
Jak się okazuje, zmiany te są bardzo powszechne - występują u około 80% społeczeństwa. Nie trzeba ich leczyć, gdyż nie są niebezpieczne dla naszego zdrowia. Mogą jedynie stanowić problem estetyczny.
Jak im przeciwdziałać?
- zadbaj o nawilżenie skóry, pij regularnie niegazowaną wodę,
- ogranicz spożycie cukrów, soli i produktów przetworzonych,
- unikaj alkoholu i napojów gazowanych,
- rzuć palenie,
- zdrowo się odżywiaj - pamiętasz szczególnie o kwasach omega-3, witaminie A, D i witaminach z grupy B, które dobrze wpływają na naszą skórę,
- stosuj miejscowo kremy zawierające tretinoinę, która wspomaga złuszczanie się komórek blokujących ujścia mieszków włosowych,
- używaj płynów do cery trądzikowej na bazie nadtlenku benzylu i kwasu salicylowego.
Jakie są objawy ropnia okołomigdałkowego?
- wysoka gorączka,
- dreszcze,
- ból głowy,
- trudności z całkowitym otwarciem jamy ustnej (szczękościsk),
- problemy z przełykaniem (w tym również śliny),
- nieprzyjemny zapach z ust,
- jednostronny obrzęk twarzy, okolicy kąta żuchwy lub szyi (często bolesny przy dotyku),
- kurcz szyi po stronie infekcji (chory utrzymuje pochyloną głowę, stara się nią nie ruszać gwałtownie),
- powiększenie węzłów chłonnych po stronie ropnia,
- ból ucha po stronie ropnia (spowodowany upośledzeniem wentylacji ucha środkowego i promieniowaniem bólu),
- zmiana głosu na „kluskowaty”.
W badaniu pacjenta uwagę zwraca charakterystyczny szczękościsk. Zazwyczaj migdałek po stronie ropnia jest znacznie powiększony, co powoduje przesunięcie języczka na stronę zdrową. Błona śluzowa jest zaczerwieniona, okolica migdałka obrzęknięta, może być widoczne wyraźne uwypuklenie, jeśli ropień osiągnął znaczne rozmiary. Z powodu dokuczliwego bólu gardła utrudniającego przełykanie, pacjent może wykazywać objawy odwodnienia. Czasem, jeśli szerokość otwartej jamy ustnej na to pozwala, laryngolog może spróbować zbadać ropień palcem.
Czy możliwe jest całkowite wyleczenie?
Niestety, tak jak w przypadku każdej alergii, również w odniesieniu do alergicznego wyprysku kontaktowego nie istnieje skuteczne leczenie przyczynowe. Aktualne metody postępowania pozwalają jedynie zmniejszyć stan zapalny skóry oraz dolegliwości świądowe, ale ponowny kontakt z alergenem może je znowu wywołać. Raz rozpoznana alergia kontaktowa będzie się utrzymywać przez całe życie chorego.
W celu uniknięcia wysiewu kolejnych zmian skórnych konieczne jest przede wszystkim unikanie kontaktu skóry z uczulającym alergenem. Można na przykład zastąpić metalowe elementy w ubrankach plastikowymi. Po zakończeniu leczenia wskazana jest odpowiednia pielęgnacja skóry z użyciem preparatów bezzapachowych i bez dodatku środków konserwujących.
Jak lekarz stawia diagnozę ropnia okołomigdałkowego?
Lekarz stawia diagnozę na podstawie starannie zebranego wywiadu i badania pacjenta. W razie wątpliwości lub w celu pewnego potwierdzenia rozpoznania laryngolog spróbuje aspiracji treści ropnej za pomocą igły i strzykawki. W przypadku znacznych wątpliwości diagnostycznych może być wskazane wykonanie tomografii komputerowej.
Ropień okołomigdałkowy można leczyć zapobiegawczo za pomocą antybiotyków, zazwyczaj podawanych dożylnie ze względu na szybszy efekt terapeutyczny. Niestety, w wielu przypadkach leczenie zapobiegawcze nie jest wystarczające, dlatego bardzo często wybiera się od razu metody chirurgiczne, stosowane w osłonie antybiotyku. Wykonuje się nacięcie i drenaż ropnia w znieczuleniu miejscowym, w pojedynczych wypadkach trzeba użyć krótkiego znieczulenia ogólnego, np. jest to postępowanie z wyboru w przypadku małych dzieci.
Jeśli ropień był spowodowany stanem zapalnym migdałków, a pacjent skarży się na nawracające anginy lub leczy się z powodu przewlekłego zapalenia migdałków zaleca się planowe ich usunięcie, ponieważ mogą być źródłem ponownych infekcji, a ropnie okołomigdałkowe mogą nawracać.
W przypadku znacznego odwodnienia pacjenta może być konieczne dożylne podawanie płynów. Zwykle istnieje także potrzeba leczenia przeciwbólowego.
