U nas zapłacisz kartą
Sok z buraka na trądzik różowaty - Prawda czy mit?
Trądzik różowaty - objawy i leczenie. Jak wygląda początek choroby?
Niezwykle ważne jest uwrażliwienie społeczeństwa na pierwsze, często niepozorne zmiany skórne, jak nawracający rumień twarzy. Niestety pacjenci na początku choroby nie zdają sobie sprawy z konieczności leczenia i nie szukają pomocy u dermatologa, a właśnie wczesne rozpoznanie trądziku różowatego oraz rozpoczęcie właściwego postępowania i terapii to szansa na uniknięcie zaostrzeń – ekspert kampanii „Róż się do lekarza” dermatolog dr hab. Aleksandra Batycka-Baran z Katedry i Kliniki Dermatologii, Wenerologii i Alergologii Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu.
Początek trądziku różowatego może przebiegać jako napadowe czerwienienie skóry twarzy („okres prerosacea”). Między epizodami występowania rumienia skóra wygląda prawidłowo.
Trądzik różowaty – czym jest?
Zazwyczaj choroba ta pojawia się po raz pierwszy w wieku dorosłym, pomiędzy 30. a 50. rokiem życia, jednak bywa, że cierpią na nią dzieci i nastolatki lub osoby starsze. Dotyka ona zarówno kobiety, jak i mężczyzn.
Wbrew nazwie trądzik różowaty ma niewiele wspólnego z trądzikiem pospolitym. Klasyczny trądzik jest najczęściej powodowany przez namnażające się bakterie C. acnes i objawia się nadmierną produkcją sebum i stanem zapalnym oraz związanymi z tym krostami, zaskórnikami i przebarwieniami potrądzikowymi . W przypadku trądziku różowatego bakterie C. acnes nie mają większej roli w rozwoju choroby. Nie towarzyszy jej również nadmierne wydzielanie sebum. To ważne, ponieważ do pielęgnacji skóry z trądzikiem różowatym nie zaleca się produktów przeznaczonych dla skóry trądzikowej.
Podobny jest natomiast wpływ na komfort życia osób zmagających się zarówno z trądzikiem pospolitym, jak i trądzikiem różowatym. Zmiany skórne związane z trądzikiem różowatym są wyraźnie widoczne, mogą więc wpływać na niską samoocenę i złe samopoczucie.
Trądzik różowaty - diagnoza
Lekarz ustala rozpoznanie na podstawie wywiadu oraz badania pacjenta. Charakterystyczne dla trądziku różowatego jest występowanie wykwitów rumieniowych i grudkowo-krostkowych umiejscowionych głównie w środkowej części twarzy, tzw. wzmożonej reakcji naczynioruchowej (zaczerwienienie pod wpływem bodźców fizycznych i psychicznych), współistnienia objawów łojotoku. Decydujący w rozpoznaniu choroby jest rumień utrzymujący się w centralnej części twarzy. Biopsja skóry rzadko jest konieczna.
Istnieje wiele metod leczenia trądziku różowatego. Leczenie jest dobierane przez lekarza dermatologa dla konkretnego pacjenta, w zależności od objawów trądziku różowatego, jego przebiegu, stanu skóry, czynników zaostrzających, chorób towarzyszących, przyjmowanych leków i odpowiedzi na leczenie.
Trądzik różowaty – leczenie niefarmakologiczne
Trądzik różowaty - leczenie miejscowe
W leczeniu miejscowym stosuje się metronidazol w postaci żelu lub kremu.
Ponadto stosuje się kwas azelainowy, iwermektynę oraz nadtlenek benzoilu.
Lekami redukującymi zaczerwienie twarzy są brymonidyna i oksymetazolina.
Do stosowanych miejscowo antybiotyków należą: iwermektyna, erytromycyna, klindamycyna.
Trądzik różowaty – leczenie laserem
Leczenie jest zawsze zlecane przez lekarza, istnieje szereg przeciwwskazań, m.in. ciąża i laktacja, bielactwo, niewyrównana cukrzyca, poważne przewlekłe choroby układu sercowo-naczyniowego (w tym rozrusznik serca), choroby autoimmunologiczne, padaczka, tendencja do powstawania bliznowców. Zabiegi naświetlania są bezbolesne, ale mogą powodować działania niepożądane, takie jak rumień lub uczucie ściągnięcia skóry.
Trądzik różowaty – leczenie ogólne
W nasilonych postaciach trądziku różowatego lekarz może zlecić – oprócz leczenia miejscowego – także leczenie ogólne, czyli doustne.
Do leków stosowanych ogólnie (doustnie) należą antybiotyki, głównie doksycyklina, a także limecyklina, chlorowodorek tetracykliny, oksytetracyklina, azytromycyna.