U nas zapłacisz kartą
Skuteczne tabletki na nadmierne owłosienie dostępne bez recepty
Hirsutyzm – przyczyny
Nadmierny wzrost owłosienia w typowo męskich miejscach spowodowany jest nadmiarem androgenów u kobiet. W kobiecym organizmie hormony takie jak testosteron , androstendion i dihydrotestosteron wytwarzane są w jajnikach i nadnerczach w niskich stężeniach. Ilość wolnych androgenów we krwi jest także regulowana przez receptory SHBG (sex hormone binding globulin).
Zaburzenia owłosienia mogą być spowodowane chorobami takimi jak:
- zespół policystycznych jajników,
- wrodzony przerost nadnerczy,
- nowotwory jajnika, nadnerczy
- choroby układu hormonalnego, np. hiperprolaktynemia, niedoczynność tarczycy, akromegalia,
- dysgenezje gonad,
- otyłość.
Na wzrost poziomu androgenów mogą również wpływać leki, np.
- kortykosteroidy,
- steroidy anaboliczne,
- metoklopramid,
- metyldopa,
- fenotiazyna,
- cyklosporyna,
- fenytoina,
- streptomycyna.
Istnieje także hirsutyzm idiopatyczny , w którym nadmierne owłosienie występuje przy prawidłowym poziomie androgenów, regularnych cyklach miesiączkowych i prawidłowym obrazie jajników w badaniu USG. Przyczyną powstawania może być nadmierna aktywność enzymu 5α- reduktazy , która przekształca testosteron do jego bardziej aktywnej formy – dihydrotestosteronu. Może także wystąpić nadmierna wrażliwość mieszków włosowych na androgeny, co skutkuje wzrostem włosów.
Nadmierne owłosienie - skutek zaburzeń hormonalnych
Organizm kobiety działa prawidłowo dzięki estrogenom (żeńskim hormonom płciowym), które odpowiadają za regularne miesiączkowanie i pozwalają zajść w ciążę. Jajniki i nadnercza produkują także niewielkie ilości androgenów (męskich hormonów płciowych). U pań odpowiadają one m.in. za cechy przywódcze, męskie zachowania, energię życiową czy siłę mięśni. Wąsik może więc zdradzać, że jesteś kobietą z temperamentem albo np. świetną szefową. Ale gdy androgenów jest bardzo dużo (hiperandrogenizm), nadmiar włosków bywa widoczny także na brodzie, między piersiami, w okolicy brodawek sutkowych, między pępkiem a spojeniem łonowym, na podudziach. Występuje również bogate owłosienie łonowe, które schodzi nawet na wewnętrzne powierzchnie ud. To tzw. hirsutyzm. Często towarzyszy mu przetłuszczanie się włosów, zmiany łojotokowe na skórze czy nieregularne miesiączki. Efektem nadmiaru androgenów są też inne cechy męskie, np. obniżony głos, rozrośnięte mięśnie, niemożność zajścia w ciążę.
- zespół policystycznych jajników (PCOS) - prócz występowania nadmiernego owłosienia objawia się m.in. przetłuszczaniem się skóry i włosów, zaburzeniami miesiączkowania, łysieniem na głowie.
- przerost kory nadnerczy - charakteryzuje się nadmiernym wydzielaniem androgenów nadnerczowych. Może o nim świadczyć m.in. nasilone owłosienie, łojotok, łysienie skroniowe, zaburzenia cyklu.
- hiperprolaktynemia (choroba wywołana nadczynnością przedniego płata przysadki mózgowej produkującego prolaktynę) - poziom prolaktyny podnosi m.in. silny stres, wysiłek fizyczny, sen, ciąża, karmienie piersią, leki. Prócz hirsutyzmu mogą się pojawić problemy z zajściem w ciążę, zaburzenia cyklu, mlekotok.
- choroba Cushinga i zespół Cushinga- schorzenia te dają charakterystyczne objawy: otyłość monstrualną z odkładaniem się tkanki tłuszczowej w okolicy pasa biodrowego, barkowego, szyi, przy tym szczupłe ręce i nogi, tzw. twarz księżycowatą z silnym owłosieniem, rozstępy na skórze bioder, ud, pośladków, piersi, nadciśnienie tętnicze, osteoporoza, cukrzyca.
- wirylizujące nowotwory jajnika - są to guzy jajnika (np. jądrzak, gonadoblastoma), które produkują nadmiar androgenów.
- stosowanie leków działających androgennie - jak np. sterydy anaboliczne, progestageny (przyjmują je kobiety planujące ciążę, by stymulować owulację), danazol (lek stosowany w leczeniu endometriozy), leki przeciwnadciśnieniowe (np. minoxidil – odkąd zauważono, że powoduje nadmierne owłosienie, stosowany jest jako płyn do wcierania w skórę głowy u mężczyzn, by zwiększyć owłosienie głowy), przeciwpadaczkowe, niektóre antybiotyki i blokery histaminowe (np. stosowane w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy).
- anoreksja - wynika to ze spadku poziomu estrogenów (ustają miesiączki) i wzrostu wydzielania androgenów. Brak miesiączki powoduje trwałe zaburzenia w organizmie, których skutki – jeżeli anoreksja trwa długo – później się nie cofną.
Hirsutyzm – skala
Przy pomocy skali Ferrimana-Gallweya określa się się stopień owłosienia w dziewięciu androgenozależnych miejscach w skali od 0 do 4. Ocenia się owłosienie na:
- wardze górnej,
- podbródku,
- klatce piersiowej,
- górnej i dolnej części brzucha,
- górnej i dolnej części pleców,
- ramionach,
- udach.
Hirsutyzm stwierdza się, jeśli lekarz określi stan pacjentki na 8 lub więcej punktów . Jest to badanie bardzo subiektywne, a każdy lekarz może inaczej określić punktację. Dlatego też wykonuje się także badania laboratoryjne, w których wykrywa się stężenia:
- testosteronu,
- prolaktyny,
- 17-hydroksyprogesteronu,
- stosunku lutropiny/folitropiny.
Dodatkowo bada się tarczycę i jajniki, a lekarz może zlecić również obrazowanie rezonansem magnetycznym lub tomografem komputerowym .
Czym jest hirsutyzm?
Hirsutyzm jest to występowanie nadmiernego owłosienia na ciele kobiet, które charakterystyczne jest dla płci męskiej. Cechą nadmiernego owłosienia są włosy grube, szorstkie oraz mocno wysycone pigmentem. Obszary ciała, które najczęściej dotknięte są nadmiernym owłosieniem u kobiet to: warga górna, wewnętrzne części ud, klatka piersiowa, plecy oraz brzuch. Hirsutyzm może być dziedziczny, objawiać się w ciąży lub być spowodowany innymi zaburzeniami hormonalnymi, lub nowotworowymi.
W obecnych czasach kobiety bardzo dbają o usuwanie nadmiernego owłosienia ciała. W sytuacji, gdy zmagamy się z hirsutyzmem, ilość niechcianych włosków na ciele jest tak duża, że wymaga ogromnego nakładu czasu i pracy, aby się ich pozbyć. Kobiety dotknięte nadmiernym owłosieniem często są wycofane społecznie, a także zmagają się z zaburzeniami lękowymi oraz depresją. Obniżenie jakości życia spowodowane hirsutyzmem może negatywnie wpłynąć na rozwój emocjonalny oraz doprowadzić do ciężkich zaburzeń psychicznych. Jeśli zauważymy u siebie lub osób nam bliskich zmiany w zachowaniu, należy niezwłocznie udać się do psychologa lub psychiatry. Taka konsultacja pomoże w pokonaniu zaburzeń lękowych oraz pokieruje nasze myśli i uczucia na właściwe tory działania.
