U nas zapłacisz kartą
Skuteczne tabletki na nadmierne owłosienie dostępne bez recepty
Jaki lekarz zajmuje się hirsutyzmem? Jakie badania są potrzebne?
Choć może się wydawać, że nadmierne owłosienie to problem dla ginekologa, w praktyce najlepiej udać się do lekarza endokrynologa lub ginekologa-endokrynologa. Do podjęcia leczenia niezbędne jest wykonanie kompleksowych badań. Tylko dzięki nim można zająć się przyczyną, a nie wyłącznie skutkiem. Do oceny samego hirsutyzmu służy skala Ferrimana-Gallweya, która określa, w jakich miejscach na ciele pojawia się owłosienie i jak intensywne jest. Ocenia się 9 okolic i przyznaje się punkty od 1 do 4, gdzie 1 to minimalne owłosienie, a 4 – przypominające męskie. Jeśli liczba punktów przekracza 8, stwierdza się hirsutyzm.
Następnym krokiem jest określenie poziomów hormonów płciowych, ale jeśli występują również inne niepokojące objawy, diagnostyka jest bardziej złożona. Najczęściej bada się:
- testosteron,
- progesteron,
- hormon luteinizujący,
- hormon folikulotropowy,
- hormon tyreotropowy (TSH),
- przeciwciała przeciwko tyreoperoksydazie (anty-TPO),
- tyroksynę.
Co więcej, nadmierne owłosienie może być symptomem wielu różnych chorób, dlatego przeprowadza się także badania obrazowe, takie jak USG – na przykład w celu stwierdzenia zespołu policystycznych jajników.
Przyczyny hirsutyzmu
W zależności od podłoża hirsutyzm wtórny może być spowodowany przez:
- guzy jajników lub zespół policystycznych jajników,
- guzy kory nadnerczy, zespół Cushinga, zespół nadnerczowo-płciowy (wrodzony przerost nadnerczy), otyłość połączona z cukrzycą typu 2,
- zaburzenia endokrynne, takie jak niedoczynność tarczycy, hiperprolaktynemia czy akromegalia,
- stosowanie określonych leków – np. anabolików czy glikokortykosteroidów,
- wahania hormonalne po menopauzie – szacuje się, że nawet 3 na 4 kobiety po przekwitaniu mogą być dotknięte tym problemem,
- nadreaktywność mieszków włosowych na androgeny, nawet wtedy, gdy ich stężenie jest prawidłowe.
Może się także zdarzyć, że problem ma podłoże dziedziczne, zwłaszcza wtedy, gdy mówimy o podwyższonym poziomie testosteronu, dla którego trudno znaleźć konkretną przyczynę. Z kolei hirsutyzm idiopatyczny nie ma przyczyn ogólnoustrojowych.
Nadmierne owłosienie (hipertrychoza) - objawy
- wrodzone uogólnione nadmierne owłosienie 1 (zespół Ambras)
- wrodzone uogólnione nadmierne owłosienie 2 (ten typ przez niektórych autorów został opisany jako atawizm, czyli nawrót do sierści typu zwierzęcego)
- włóknistość dziąseł z nadmiernym owłosieniem
- zespół Cantu.
Uogólniona hipertrychoza nabyta jest najczęstszą nabytą postacią nadmiernego owłosienia. Rozwija się ona na podłożu genetycznie uwarunkowanego przerostu mieszków włosowych na całym ciele, nawet przy prawidłowych poziomach androgenów. Chorobą zazwyczaj dotknięte bywają dzieci obu płci.
Do hipertrychozy ograniczonej zalicza się dwie najczęstsze postaci: włosy wyrastające ze znamienia melanocytowego (obecne już przy urodzeniu) oraz tzw. znamię Beckera, w którym najpierw pojawia się nadmierna pigmentacja skóry (ciemnienie), a nadmierne owłosienie staje się widoczne w okresie pokwitania.
Przyczyną uogólnionej hipertrychozy mogą też być niektóre leki. Leki mogą przekształcać włosy meszkowe we włosy dojrzałe, natomiast nie mogą pobudzać wzrostu nowych włosów. Do leków przyczyniających się do hipertrychozy zalicza się: ACTH, glikokortykosteroidy, androgeny, cyklosporynę, danazol, diazoksyd, gonadotropiny, interferon-α, minoksydyl, doustne środki antykoncepcyjne.
U pacjentów z różnymi typami porfirii występuje skłonność do nadmiernego owłosienia, zwłaszcza na skroniach i policzkach. Zaburzenia endokrynologiczne, w tym akromegalia i niedoczynność tarczycy, również mogą powodować nadmierne owłosienie. Hipertrychoza może występować też u kobiet z jadłowstrętem psychicznym lub zapaleniem skórno-mięśniowym.
Czasem nadmierne owłosienie, zwłaszcza pojawiające się na głowie i szyi, z tendencją do szerzenia się na tułów i kończyny może być objawem nowotworu złośliwego. Mówi się wtedy o zespole paranowotworowym. Zwykle dochodzi do tego, kiedy nowotwór jest zaawansowany i daje już przerzuty. Leczenie nowotworu powoduje ustąpienie nadmiernego owłosienia. Ten typ hipertrychozy może być także wrodzony.
Jak leczy się hirsutyzm?
Hirsutyzm leczony jest na dwa sposoby: farmakologicznie oraz mechanicznie. Podstawę farmakoterapii stanowią doustne leki antykoncepcyjne, które regulują pracę układu hormonalnego. Usuwanie owłosienia mechanicznie łączy się z licznymi depilacjami. Skuteczną i długotrwałą formą usuwania nadmiernego owłosienia jest depilacja laserowa, którą możemy wykonać w wielu gabinetach kosmetycznych, pod czujnym okiem wykwalifikowanego kosmetologa. Dobór odpowiedniego lasera oraz odpowiednio dobrana częstotliwość wykonywania zabiegów niweluje niechciane włoski, a nam oszczędza mozolnej depilacji w warunkach domowych.
Z hirsutyzmem można skutecznie walczyć. Zarówno terapia lekami, jak i skuteczna depilacja bardzo korzystnie wpływają na psychikę osób dotkniętych hirsutyzmem. Nadmierne owłosienie szczególnie na twarzy jest często krępujące, a takie zabiegi pomogą pozbyć się niechcianych włosków. Pamiętajmy jednak, że często hirsutyzm jest problemem nie tylko wizualnym, ale również zdrowotnym. W związku z tym, jeśli zauważymy u siebie jakiekolwiek objawy mogące wskazywać na hirsutyzm, należy bezwzględnie udać się do lekarza rodzinnego, a ten skieruje nas do innych specjalistów w celu szczegółowej diagnostyki.
Do wybranego specjalisty można umówić się bez wychodzenia z domu poprzez portal LekarzeBezKolejki.pl.
Bibliografia:
- Otlewska A., Hackemer P., Menzel F. (2018). Hirsutyzm. Pediatria i Medycyna Rodzinna, 14(4): 392-395,
- Żana B., Jonas A. Diagnostyka i leczenie hirsutyzmu u dziewcząt. (2009). Ginekologia Polska, 80: 374-378.
