U nas zapłacisz kartą
"Wyprysk w okolicy odbytu - Przyczyny, Objawy i Skuteczne Leczenie"
Ropnie odbytowo-odbytnicze: najczęściej zadawane pytania
Kiedy można podejrzewać powstanie ropnia odbytu?
Bóle okolicy odbytu nasilające się przy siadaniu, podczas ruchu lub podczas wypróżniania się, a także brudzenie bielizny i wyciek treści z okolicy odbytu powinny skłonić do wizyty u lekarza.
Czy ropnie okolicy odbytowo-odbytniczej są groźne dla zdrowia i życia?
W zdecydowanej większości przypadków ropnie nie są poważnym zagrożeniem zdrowia. Inaczej jest, gdy zachoruje osoba o bardzo obniżonej odporności lub gdy występują inne choroby sprzyjające szerzeniu się zakażenia, np. cukrzyca. Wtedy leczenie zabiegowe uzupełnia się o antybiotyki, aby zapobiec uogólnieniu zakażenia.
Czy w przebiegu ropnia może dojść do nietrzymania stolca lub zaburzeń funkcji seksualnych?
Do nietrzymania stolca w przebiegu ropni lub ich leczenia dochodzi bardzo rzadko. Ma to miejsce, gdy zniszczeniu ulega znaczna część zwieraczy. Ocenia się, że operacyjne leczenie przetok, będących następstwem ropni może wikłać się nawet w 10% nietrzymaniem stolca. Także przewlekłe stany zapalne jelit, a szczególnie choroba Leśniowskiego i Crohna, która w 10–30% przypadków przebiega z objawami odbytowo-odbytniczymi może prowadzić do objawów nietrzymania stolca. Wyjątkowo rzadko dochodzi w przebiegu ropni czy przetok do trwałej dysfunkcji seksualnej.
Czy jazda na rowerze lub długotrwałe przebywanie w pozycji siedzącej sprzyjają powstaniu ropni?
Nie ma takiego związku. W przeciwnym przypadku wszyscy rowerzyści byliby narażeni na poważne problemy. Natomiast, jeżeli już doszło do wytworzenia ropnia czy przetoki, jazda na rowerze czy długotrwałe siedzenie są przeciwwskazane.
Czy po zabiegu nacięcia ropnia może wytworzyć się przetoka?
Tak, zdarza się, że zamiast spodziewanego szybkiego wygojenia dochodzi do stałego wycieku treści w miejscu nacinanego ropnia. Może to świadczyć o obecności czynnej przetoki. Zwykle nie zamyka się ona samoistnie, także antybiotyki nie rozwiązują problemu u części chorych. Wówczas zaleca się albo wycięcie przetoki albo setonowanie, czyli założenie nitki do kanału przetoki, która będzie przecinała tkanki w kierunku kanału odbytu, umożliwiając ziarninowanie, czyli zamykanie się pierwotnego kanału przetoki.
Jakie są sposoby leczenia alergicznego wyprysku kontaktowego?
Podstawową zasadą terapii jest unikanie kontaktu z uczulającym alergenem/alergenami i stosowanie miejscowych preparatów przeciwalergicznych oraz przeciwzapalnych. Dodatkową, niezwykle istotną, rolę pełni właściwa pielęgnacja zmienionej zapalnie skóry dziecka.
Do leków o działaniu przeciwzapalnym i przeciwalergicznym należą miejscowo stosowane preparaty glikokortykosteroidów, które powinny być dobrane pod względem siły działania i podłoża do stanu klinicznego oraz wieku dziecka. Alternatywną formę leczenia stanowią inhibitory kalcyneuryny, takie jak takrolimus lub pimekrolimus, które są bezpieczne i pozbawione działań niepożądanych typowych dla miejscowych preparatów glikokortykosteroidowych.
Wśród preparatów przeznaczonych do pielęgnacji skóry zmienionej w przebiegu alergicznego wyprysku kontaktowego należy wymienić nowoczesne środki myjące i natłuszczające (emolienty), o neutralnym pH i pozbawione konserwantów, dodatków zapachowych oraz barwników. Obecnie na rynku dostępnych jest szereg takich preparatów przygotowanych z myślą o alergicznej skórze dziecka.
Przetoka okołoodbytnicza – co to jest?
Przetoka okołoodbytnicza alternatywnie nazywana jest również przetoką odbytu lub odbytniczą. Definiuje się ją jako wyścielony specjalnym nabłonkiem przewód bądź kanał zlokalizowany pomiędzy skórą okolicy okołoodbytniczej (ujście zewnętrzne przetoki) a odbytnicą lub kanałem odbytu (ujście wewnętrzne przetoki). Specjaliści biorąc pod uwagę umiejscowienie przetoki względem zwieracza zewnętrznego odbytu (mięsień zamykający odbyt), wyróżnili takie podstawowe jej rodzaje: ponadzwieraczowa, przezwieraczowa, nadzwieraczowa, międzyzwieraczowa, podskórna lub podśluzówkowa. Należy nadmienić, iż najczęściej spotykane są przetoki przezzwieraczowe i międzyzwieraczowe, które stanowią blisko 95% wszystkich przypadków.
Przyczyną powstania przetoki odbytu jest stan zapalny rozwijający się w gruczołach okołoodbytowych zwanych też przyodbytowymi. Struktury te położone są w przestrzeni międzyzwieraczowej. Stan zapalny bywa przeważnie spowodowany infekcją wewnątrz odbytu. Może być konsekwencją stanu zejściowego powstałego po spontanicznej perforacji ropnia okołoodbytniczego, czyli zbiornika ropy umiejscowionego w okolicy okołoodbytniczej. Innymi możliwymi przyczynami są: nieswoiste zapalenia jelit – wrzodziejące zapalenie jelita grubego i choroba Leśniowskiego-Crohna, zapalenie gruczołów potowych skóry okolicy odbytu, szczeliny odbytu, nisko położone torbiele włosowe. Przetoki okołoodbytnicze pojawiać się mogą w przebiegu chorób nowotworowych, gruźlicy, zapalenia uchyłków jelita grubego. Zmiana stanowić może też powikłanie po zabiegach proktologicznych lub ginekologicznych.
Jakie jest leczenie?
Jeśli ropień jest położony powierzchownie u poza tym zdrowej osoby, a najczęstsze ropnie okołoodbytowe mają właśnie taką lokalizację, to wykonuje się nacięcie w znieczuleniu miejscowym w warunkach ambulatoryjnych. W niepowikłanym przypadku leczenie antybiotykami nie jest konieczne. Zaleca się je u chorych na cukrzycę, białaczkę, z wadami zastawek serca i leczonych immunosupresyjne.
W przypadku rozległych ropni lub ropni występujących w przebiegu innych chorób, a także przetok niezbędne jest leczenie chirurgiczne. W leczeniu przetok zakłada się niewchłanialną nić tzw. seton, co umożliwia gojenie się i zamykanie ziarninowaniem kanału przetoki. W leczeniu ropni w przebiegu choroby Leśniowskiego i Crohna stosuje się antybiotyki, takie jak metronidazol i cyprofloksacyna ogólnie i miejscowo. W leczeniu opornych na konwencjonalne leczenie przetok towarzyszących tej chorobie skuteczne są leki biologiczne, czyli przeciwciała przeciw czynnikowi martwicy nowotworów anty-TNF-α (infliksymab, adalimumab).
