U nas zapłacisz kartą
Beta blokery a wypadanie włosów - Przyczyny, Skutki i Sposoby Zapobiegania
Beta-blokery w sporcie, nauce a nawet w polityce!
Wielu ludzi – nawet jeśli nie mają zaburzeń natury psychicznej – źle toleruje sytuacje stresogenne. Mogą nimi być zawody sportowe, wystąpienia publiczne czy okresy napięcia nerwowego związane z czynnikami sporadycznie mającymi miejsce w codziennym życiu. W takich przypadkach można spotkać się ze stosowaniem niektórych beta-blokerów w celu osiągnięcia efektu uspokajającego, jaki daje wyciszenie podekscytowania, tremy i wyeliminowanie wspomnianego drżenia rąk. Warto zauważyć, iż w przypadku sportowców blokery beta-receptorów są objęte monitorowaniem w kierunku stosowania dopingu, który łamie zasady fair-play. Ma to także służyć ochronie zdrowia zawodników ze względu na możliwe działania niepożądane.
Choć leków zaliczanych do beta-blokerów jest dużo, należy zwrócić uwagę na istotne zagrożenia przy ich stosowaniu oraz najistotniejsze przeciwwskazania. Z oczywistych względów będą to interakcje z innymi lekami, w tym między innymi z blokerami wapnia albo innymi lekami antyarytmicznymi. Istnieje przeciwwskazanie do stosowania amiodaronu wraz z beta-blokerami. Te interakcje powodują nasilenie kardiodepresyjnego działania.
Z kolei niesteroidowe leki przeciwzapalne mogą osłabiać działanie beta-blokerów. Stosowanie niektórych beta-blokerów może ograniczać także przewlekła obturacyjna choroba płuc, nieleczona marskość wątroby, zaburzenia wątroby lub nerek. Beta-blokery są bezwzględnie przeciwwskazane u chorych z astmą oskrzelową, objawowym niedociśnieniem tętniczym, bradykardią oraz ciężką niewyrównaną niewydolnością krążenia.
Stosowanie beta-blokerów wymaga także monitorowania ciśnienia i tętna. Ponieważ leki te mogą znacząco obniżyć ich wartości, warto przed rozpoczęciem terapii mierzyć ciśnienie by określić, na jakim poziomie u danego pacjenta ono występuje.
Przy terapii beta-blokerami należy także zachować szczególną ostrożność u chorych przyjmujących jednocześnie leki przeciwcukrzycowe, ponieważ w efekcie może dojść do nasilenia działania hipoglikemicznego. Dlatego przy równoległym stosowaniu leków z tych grup należy stale kontrolować poziom glukozy we krwi.
Przyczyna 3. Choroby
Oprócz wymienionych problemów hormonalnych, istnieją inne choroby, które mogą powodować nadmierne wypadanie włosów. Zazwyczaj dotyczy to chorób autoimmunologicznych np. tocznia, reumatoidalnego zapalenia stawów, sarkoidozy czy łuszczycy. Dla tocznia rumieniowatego charakterystyczne jest łysienie bliznowaciejące, co oznacza, że włosy, które wypadły, już nie odrosną – rozwiązaniem jest tutaj przeszczep włosów u kobiet.
Oprócz tego, łysienie mogą powodować też cukrzyca i choroby wątroby. Do możliwych przyczyn należą również grzybica i łojotokowe zapalenie skóry. Wypadanie włosów czasem jest skutkiem chorób zakaźnych, szczególnie przebiegających z wysoką gorączką np. grypy czy zapalenia płuc. Jedną z najpowszechniejszych przyczyn jest anemia, na którą cierpi nawet ⅓ dorosłych kobiet. Jeśli więc pojawiają się takie problemy, jak osłabienie, chroniczne zmęczenie, blada skóra, nieregularne bicie serca, szumy w uszach, bóle głowy czy nadwrażliwość na zimno, warto zgłosić się do lekarza.
Jakie leki wpływają na wypadanie włosów?
Lekami najczęściej powodującymi nadmierne wypadanie włosów mogą być np.:
- cytostatyki stosowane w chemioterapii,
- niektóre środki antykoncepcyjne,
- retinoidy wykorzystywane w dermatologii,
- leki przeciwzakrzepowe,
- środki obniżające stężenie lipidów,
- leki immunosupresyjne – stosowane w chorobach autoimmunologicznych lub przeszczepach narządów,
- beta-blokery stosowane w schorzeniach kardiologicznych.
Wypadanie włosów zazwyczaj rozpoczyna się z pewnym opóźnieniem – nawet po kilku miesiącach - od zadziałania szkodliwego czynnika. To dlatego na polekową utratę owłosienia najbardziej narażone są osoby w trakcie długotrwałej terapii lub przyjmujące na stałe daną substancję.
Najczęstsze przyczyny wypadania włosów u kobiet – co robić?
Łysienie częściej dotyczy mężczyzn, ale nie oznacza to, że u kobiet w ogóle się nie pojawia. Zdarza się, że panie również nadmiernie tracą włosy, które nie zawsze ponownie się zagęszczają, dlatego jeśli włosy od dłuższego czasu się przerzedzają, warto wybrać się na konsultację do specjalisty. Przyczyn łysienia może być bardzo wiele: jakie są najczęstsze z nich?
Nie bez powodu, nadmierne wypadanie włosów, często uznaje się za oznakę problemów hormonalnych. W przypadku łysienia, pomóc może nie tylko trycholog, ale też ginekolog w Warszawie. Łysienie typu męskiego jest jednym z objawów za wysokiego poziomu androgenów. Oprócz tego, pojawiają się takie problemy, jak hirsutyzm, zaburzenia miesiączkowania i płodności oraz trądzik. Jeśli obecne są takie problemy, ginekolog może zdiagnozować PCOS, czyli zespół policystycznych jajników.
Do wypadania włosów mogą prowadzić również inne zaburzenia hormonalne np. niedoczynność lub nadczynność tarczycy czy choroba Hashimoto. Wypadanie włosów często pojawia się też w przypadku zaburzeń związanych z estrogenami: łysienie występuje po ciąży, odstawieniu pigułek antykoncepcyjnych czy w czasie menopauzy.
