U nas zapłacisz kartą
Jakie Są Przyczyny Pryszczy w Okolicach Węzłów Chłonnych?
Układ limfatyczny składa się z czterech par przewodów, które przenoszą płyn z powrotem do krwiobiegu z różnych narządów i tkanek w organizmie
Układ limfatyczny składa się z czterech par przewodów, które przenoszą płyn z powrotem do krwiobiegu z różnych narządów i tkanek w organizmie. Jest on częścią zarówno układu krążenia, jak i układu odpornościowego, co oznacza, że pomaga transportować komórki krwi w organizmie, a także zwalczać infekcje.
Układ limfatyczny obejmuje narządy takie jak śledziona, grasica (narząd niefunkcjonalny), migdałki i migdałki, przewody, które przenoszą limfę, małe kanały zwane "limfatycznymi", węzły chłonne (które filtrują szkodliwe substancje), tętnice, które doprowadzają natlenioną krew z serca do tych narządów, żyły odprowadzające odtlenowaną krew z powrotem do serca przez naczynia włosowate wyściełające ściany tych naczyń, zastawki między niektórymi naczyniami zapobiegające przepływowi wstecznemu, gdy ciśnienie wzrasta podczas ćwiczeń lub kaszlu - oraz żyły odprowadzające nadmiar płynu z tych samych przestrzeni do większych poza nimi (takich jak żyły w pobliżu kostek).
Powiększone węzły chłonne - lokalizacja, przyczyny, badania, leczenie
lek. Monika Karlikowska-Skwarnik
1. Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu
2. Network of Immunity in Infection, Malignancy and Autoimmunity (NIIMA), Universal Scientific Education and Research Network (USERN), Wrocław
Niniejszy artykuł poświęcono tematyce powiększonych węzłów chłonnych, określanych w terminologii medycznej mianem limfadenopatii. Problem widocznych lub stwierdzanych w badaniu lekarskim węzłów chłonnych na szyi czy pod pachą zdarza się często. Najczęściej przyczyna powiększenia węzłów chłonnych jest przemijająca i łagodna, jednak w każdym wypadku wskazana jest staranna ocena danych z wywiadu i badanie pacjenta w celu wykluczenia rzadkich lub poważnych przyczyn limfadenopatii.
Kiedy mówimy o powiększeniu węzłów chłonnych (limfadenopatii)?
O powiększonych węzłach chłonnych u osób dorosłych mówimy, gdy ich średnica przekracza 1 cm. Dochodzi do tego jeśli w obrębie węzła chłonnego następuje zwiększenie liczby prawidłowych limfocytów lub komórek innego pochodzenia. Stwierdzenie limfadenopatii obwodowych węzłów chłonnych jest możliwe podczas wizyty u lekarza pierwszego kontaktu dzięki badaniu palpacyjnemu. Kiedy rozrost węzłów chłonnych ogranicza się do jednego miejsca na ciele (np. dołu pachowego), to mówimy o limfadenopatii zlokalizowanej, natomiast gdy znajduje się w wielu miejscach, to jest to limfadenopatia uogólniona.
Zazwyczaj węzły chłonne są trudno wyczuwalne palcami i nie przyczyniają się do wystąpienia dolegliwości bólowych. Jednak podczas niektórych infekcji można wyczuć je w miejscach ich obwodowego występowania.
Rozróżnić możemy węzły chłonne odczynowe, które pod skórą są łatwo przesuwalne, ale czynność ta sprawia ból i powoduje zaczerwienienie skóry. Przeważnie występują jako pokłosie infekcji i stan zapalny mija po ok. 2 - 3 tygodniach. Za bardziej alarmujące uznawane są węzły chłonne nieodoczynowe, które nie są bolesne, mają często do 2 cm średnicy, ale zbijają się w twarde w dotyku pakiety, których nie sposób przesunąć pod skórą, utrzymują się ponad 3 tygodnie i wymagają pilnej konsultacji z lekarzem w celu wykluczenia groźnych dolegliwości.
Zakażenia
Stanowią one ⅔ przypadków, w których dochodzi do limfadenopatii, wyróżniamy:
- Zakażenia wirusowe: wirus opryszczki, ospa wietrzna, odra, różyczka, mononukleoza zakaźna, cytomegalia, wirusowe zapalenie wątroby, rumień nagły (gorączka trzydniowa), półpasiec, HSV czy wirus HIV.
- Zakażenia bakteryjne: angina, gruźlica, zapalenie gardła, zapalenie migdałków (w tym także przewlekłe), salmonella, choroba kociego pazura, gronkowiec, szkarlatyna, kiła, próchnica zębów, jersinioza, promienica.
- Zakażenia grzybicze: kryptokokoza (drożdżyca europejska), histoplazmoza (choroba Darlinga), kokcydioidomykoza, blastomykoza (drożdżyca, choroba Gilchrista), sporotrychoza.
- Zakażenia pierwotniakowe: toksoplazmoza.
Jak rozpoznać powiększone węzły chłonne? Ich objawy oraz leczenie
Węzły chłonne są niewielkimi strukturami kształtem przypominającymi ziarna fasoli. Występują w grupach i są zlokalizowane w różnych okolicach organizmu człowieka. Wchodzą w skład układu odpornościowego i są odpowiedzialne za wytwarzanie przeciwciał i usuwanie obcych antygenów (komórek lub drobnoustrojów obcych dla organizmu). W wielu sytuacjach klinicznych dochodzi do powiększenia określonych grup węzłów chłonnych. W nomenklaturze medycznej stan ten jest określany limfadenopatią.
O powiększonym węźle chłonnym mówimy najczęściej w przypadku, kiedy jego średnica przekracza 1 cm. Limfadenopatia może mieć charakter miejscowy lub uogólniony w zależności od tego, czy dotyczy jednej czy większej liczby grup opisywanych struktur. Największe skupiska węzłów chłonnych lokalizują się pod żuchwą, na szyi, w dołach pachowych oraz w pachwinach.
Czy wiesz że: człowiek ma około 600 węzłów chłonnych?
To właśnie w tych okolicach najczęściej można wyczuć pod skórą „fasolkowate” struktury – będące węzłami chłonnymi. W przypadku jamy brzusznej, czy klatki piersiowej limfadenopatię można rozpoznać jedynie wykonując badania obrazowe. Taką decyzję podejmuje lekarz na podstawie rozmowy z pacjentem oraz przeprowadzonego badania. U około 50% zdrowych osób mogą występować pojedyncze powiększone węzły chłonne szyjne. Jeśli są one wyczuwalne powyżej jednego roku i nie zmieniają swoich rozmiarów to najprawdopodobniej są to węzły zwapniałe, poinfekcyjne, niewymagające żadnego leczenia.
Powiększone węzły chłonne (limfadenopatia) – przyczyny, diagnostyka
Układ odpornościowy ma za zadanie bronić organizm przed infekcją. Układ odpornościowy obejmuje: narządy i naczynia limfatyczne, obecne w tych narządach i krążące komórki uczestniczące w reakcjach immunologicznych oraz wydzielane przez nie przeciwciała, cytokiny i inne czynniki. Narządy limfatyczne to grasica, szpik kostny, grudki limfatyczne samotne i skupione, migdałki, wyrostek robaczkowy, węzły chłonne i śledziona.
- Grasica jest w pełni rozwinięta w momencie urodzenia człowieka. Składa się z dwóch płatów, a każdy z wielu płacików. W płacikach można wyróżnić część korową i cześć rdzenną, otoczona jest torebką łącznotkankową. Na komórkach zrębu grasicy występują w dużym stężeniu cząsteczki głównego układu zgodności tkankowej. Ma to znaczenie dla czynnościowego dojrzewania limfocytów T. Prekursory tymocytów dostają się do grasicy w życiu płodowym najpierw z wątroby potem ze szpiku. Szpik kostny dostarcza je również po urodzeniu, choć w mniejszym stopniu. Prekursory tymocytów ulegają w grasicy intensywnej proliferacji i różnicowaniu w limfocyty T. Po opuszczeniu grasicy limfocyty T zasiedlają obszary grasiczozależne narządów limfatycznych, a część z nich krąży w ustroju. W krwi dorosłego człowieka stanowią one średnio 72% wszystkich limfocytów.
- Szpik kostny jest gąbczastą tkanką zlokalizowaną w kościach, m.in. w mostku, kręgach, żebrach, czaszce, kościach miednicy, a także w kościach długich kończyn górnych i dolnych, w której wytwarzane są wszystkie komórki krwi – erytrocyty, granulocyty, monocyty i płytki krwi, również limfocyty. Szpik kostny pełni rolę centralnego narządu limfatycznego, w którym powstają limfocyty B. Ze szpiku limfocyty B przechodzą do krwi, gdzie stanowią ok. 13% wszystkich limfocytów. Komórki plazmatyczne powstające w trakcie odpowiedzi immunologicznej limfocytów B osiadają ponownie w szpiku, gdzie jest też syntetyzowana większość przeciwciał obecnych we krwi.
