Czopy łojowe we włosach - Przyczyny, Objawy i Skuteczne Metody Leczenia

Wpływ łojotoku na wypadanie włosów

W pierwszej kolejności weryfikujemy jak duży jest nadmiar sebum/łoju u pacjenta i na co ten nadmiar ma wpływ.
W 70% łojotok ma podstawowy wpływ na wypadanie włosów, wręcz powoduje to wypadanie w bardzo ekstremalnym stopniu! Dlatego kupno preparatu przeciw wypadaniu na własna rękę nie rozwiąże tej sytuacji. Schorzenie może usunąć jedynie dobór odpowiednich preparatów z zawartością najlepszej jakości surowców, to powinien być mądry i sprawdzony wybór.
Przy łojotoku dochodzi do silnego zaczopowania mieszków włosowych, przez to brak dostępu krwi, tlenu do cebulki, mieszka, a także mechaniczne wypychanie zdrowego włosa. We wnętrzu mieszka dochodzi do zjawiska krystalizacji zalegającego tam wciąż sebum co czyni wnętrze mieszka niemożliwym do wypuszczenia nowego włosa. Łojotok się pogłębia, proces krystalizacji łoju również wraz z kolejnymi pustymi mieszkami, które nie są w stanie wyprodukować włosa. Bez oczyszczenia skóry głowy, głębokiego detoksu, udrożnienia ujść mieszków włosowych łysienie będzie postępowało. Czas odgrywa ważną rolę, im później włącza się domową kurację trychologiczną czy zabiegi gabinetowe tym odrost nowych włosów może być mniej zadowalający.

Łojotok w ostatnich latach stał się bardzo popularnym i dotkliwym schorzeniem. Główna przyczyna to geny i hormony, jednak w ostatnim czasie możemy uznać łojotok za chorobę cywilizacyjną. Jego podstawową przyczyną staje się stres w życiu codziennym, środowisko, w którym żyjemy, żywność, którą na co dzień spożywamy oraz niewłaściwa pielęgnacja. Daletego też dzielimy łojotok na wrodzony (predyspozycje genetyczne) oraz na nabyty (czynniki zewnętrzne). Określenie rodzaju łojotoku w trakcie badania trychologicznego jest niezbędne do ustalenia przebiegu kuracji i wdrożenia wszelkich niezbędnych działań mających na celu przywrócenie naturalnych właściwości skóry oraz możliwości właściwego wzrostu włosa oraz zahamowanie rozwoju innych schorzeń o podłożu łojotokowym. Ważna jest wczesna interwencja, gdyż nieleczony łojotok prowadzi do łysienia.

Leczenie przerostu gruczołów łojowych

W leczeniu przerostu gruczołów łojowych stosuje się środki farmakologiczne, np. miejscowe retinoidy i kwas salicylowy o działaniu przeciwłojotokowym, keratolitycznym i przeciwzapalnym. Ważna jest odpowiednia higiena. Przerośnięte gruczoły łojowe można usunąć, stosując peelingi chemiczne i laseroterapię, która jest obecnie metodą najbardziej popularną i niezwykle skuteczną. Przed zabiegiem skóra twarzy zostaje znieczulona. Następnie wypala się pojedynczo gruczoły łojowe. Bezpośrednio po zabiegu pojawić się mogą niewielkie nadżerki, ranki, które goją się w ciągu kilku dni. Przyspieszenie tego procesu przyniosą specjalne kremy. Zabieg to koszt rzędu 300–650 zł.

W przypadku torbieli gruczołów łojowych zmiany niewielkich rozmiarów są najczęściej nacinane i drenowane, a większe torbiele usuwa się chirurgicznie. Zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym. Niekiedy stosuje się też procedury mniej inwazyjne, np. laseroterapię i kriochirurgię. W sytuacji zakażenia torbieli konieczna jest wcześniejsza antybiotykoterapia.

Objawy łojotoku

Nadprodukcja łoju występuje zazwyczaj w miejscach o zwiększonej ilości gruczołów łojowych jak owłosiona skóra głowy, tzw. strefa T na twarzy: czoło, nos również fałdy nosowo – policzkowe czy okolica mostka, międzyłopatkowa i za uszami.

Łojotok skóry głowy objawia się tłustymi, zlepionymi włosami już niedługo po umyciu. Podczas trichoskopii na skórze głowy widać zaczopowane ujścia mieszków włosowych, tzw. czopy rogowe, często puste ujścia mieszków włosowych.

Wytwarzanie sebum zmienia się wraz z wiekiem: duże u noworodków z tendencją do zmniejszania, aż do okresu dojrzewania, gdzie gwałtownie wzrasta, po zakończeniu pokwitania znów spada.

Stanowi podłoże do powstania łupieżu tłustego, z którego z kolei może rozwinąć się łojotokowe zapalenie skóry.
Łojotok ulega stopniowemu zmniejszeniu wraz postępowaniem łysienia, zwłaszcza podczas łysienia androgenowego, któremu może towarzyszyć czy przy łojotokowym zapaleniu skóry, które może być jego następstwem.

Podczas łojotoku z nieprawidłowej pielęgnacji występują cechy suchej skóry, mogą występować zaczerwienienia i odczuwalny dyskomfort i swędzenie.

Rozpoznanie

Pierwszą kwestią jest ustalenie charakteru łojotoku, czy jest on stały czy nabyty co umożliwi właściwe dalsze postępowanie i przedstawienie rozwiązań. To kwestia zadania odpowiednich pytań odnośnie codziennej pielęgnacji, stanu zdrowia, współistniejących schorzeń czy analizie badań morfologicznych. Jeśli badania nie były wcześniej wykonywane, należy zlecić podstawowy komplet celem postawienia odpowiedniej diagnozy.

Czasem łojotok jest mylony z nadpotliwością lub odwrotnie. Najważniejsza kwestią w odróżnieniu jest fakt, że gruczoły potowe są ściśle połączone z układem nerwowym oraz nie występują w okolicy mieszków włosowych, wydziela pot bezpośrednio na skórę przez swój kanał wyprowadzający, nie przez ujście mieszka włosowego. Gruczoły łojowe są ściśle połączone z ujściami mieszków włosowych, dlatego ich praca ma tak ważny wpływ na jakość i ilość włosów, steruje nimi głównie układ hormonalny. Wydzielają sebum przez ujście mieszka włosowego, to jest ich kanał wyprowadzający, dlatego w powiększeniu jesteśmy w stanie bezbłędnie sprawdzić czyjego gruczołu jest to wydzielina.
Wewnętrzna część ludzkich dłoni oraz podeszwy stóp pocą się, a są to miejsce jedynie z gruczołami potowymi, pozbawione gruczołów łojowych. Najczęstszą przyczyną zaburzeń gruczołów potowych jest podłoże emocjonalne. Na nadpotliwość mają również wpływ czynniki atmosferyczne, występuje w przebiegu różnych chorób, np. nadczynność tarczycy, gruźlicy czy cukrzycy.

Pocenie się może być uogólnione lub występować jedynie w konkretnych obszarach jak pachy, dłonie, twarz, stopy. Nie powoduje łysienia skóry głowy.

Wstępne rozróżnienie można przeprowadzić w warunkach domowych. Należy jedynie przyłożyć chusteczkę do badanego miejsca. Przy nadpotliwości na chusteczce ślad będzie niewielki lub żaden, bo pot ma w swoim składzie dużo wody, przy łojotoku, jak sama nazwa wskazuje, zostanie tłusta plama.

Przyczyny łojotoku

Część badaczy uważa, iż problem jest związany z nadreaktywnością gruczołów łojowych oraz z niewłaściwym składem łoju wyprodukowanym przez nie. To właśnie przez nadmiar sebum dochodzi do podrażnień oraz nieprawidłowego złuszczania skóry. Łojotok stwarza idealne warunki dla rozwoju drożdżaków.

Łojotok dzielimy na wrodzony, związany z uwarunkowaniami genetycznymi oraz nabyty, wywołany przez niewłaściwą pielęgnację skóry głowy. Czym jest niewłaściwa pielęgnacja?

To wszystkie agresywne działania, które pozbawiają skóry bariery ochronnej, swoich naturalnych właściwości, jak na przykład częste mycie szamponami z wysoką zawartością agresywnie działających środków powierzchniowo czynnych. Dochodzi wtedy do tzw. błędnego koła łojotoku, ponieważ skóra w obronie przeciw wysuszeniu i pozbawieniu jej naturalnych tłuszczy wysyła sygnał gruczołom łojowym by przyspieszyły swoją pracę, ponieważ jest deficyt lipidów. Mimo znacznego zwiększenia ilości łoju przez pobudzenie gruczołów łojowych, co skutkuje pojawieniem się łojotoku, skóra nie zyskuje nawilżenia, jest sucha, pragnie wody. Nazywa się to pozornie przetłuszczona skóry głowy.

Czynniki torujące drogę do łojotoku:

• skłonności osobnicze
  • wrodzona ilość i rozmieszczenie receptorów androgenowych w obrębie komórek skóry i gruczołów łojowych w danych okolicach skóry, tzw. okolice łojotokowe
  • wpływ funkcji komórek gruczołu łojowego (sebocytów) oraz skłonności do rogowacenia, szczególnie w obrębie mieszków włosowych, na nasilenie łojotoku

  ---