U nas zapłacisz kartą
Pryszcze na głowie we włosach u dorosłych - Przyczyny, leczenie i porady pielęgnacyjne
Wszy u dorosłych - przyczyny i objawy
Wszawica - mity i fakty
Wszawica jest chorobą wstydliwą, gdyż utarło się przekonanie, że powstaje ona w wyniku brudu i niedostatecznej higieny. Nie jest to prawdą, gdyż wszy przenoszą się z człowieka na człowieka bez względu na jego dbałość o higienę i status społeczny. Wszawica ludzka najczęściej występuje u dzieci, które zamieniają się szczotkami do włosów, spinkami czy czapkami. Rzadziej występują wszy u dorosłych, którzy jednak mogą również zarazić się przez kontakt z chorymi lub jego rzeczami osobistymi. Wszawicy sprzyjają duże skupiska ludzi.
Czy wszawica jest groźna dla zdrowia
Wszawica to nie tylko problem estetyczny, lecz także choroba pasożytnicza. W naszym klimacie wszawica nie jest bardzo groźna. Jednak silne swędzenie zmusza zarażonego człowieka do drapania. Zaś rozdrapanie swędzących grudek zapalnych może spowodować wtórne zakażenia bakteryjne. W miejscach po ukąszeniu może dojść do rozwoju liszaju, szczególnie jeśli osoba zakażona się drapie.
- silne swędzenie skóry głowy,
- zaczerwienienie skóry na głowie, szczególnie na linii włosów lub za uszami,
- przeczosy, czyli drobne ranki spowodowane drapaniem,
- włosy wyglądają na przetłuszczone i zaniedbane, gdyż w miejscu ukąszenia pojawia się płyn surowiczy, który skleja włosy.
Krosty z tyłu głowy i strupy w okolicach skroni
Krosty z tyłu głowy, a także w okolicach skroni mogą być jednym ze skórnych objawów kiły - groźnej choroby układowej przenoszonej przez błony śluzowe w trakcie kontaktów seksualnych, spowodowanej przez bakterię względnie beztlenową Treponema palidum (krętek blady).
Rozprzestrzeniające się w organizmie zakażenie z czasem prowadzi do wystąpienia objawów także na twarzy i na owłosionej skórze głowy, zwłaszcza na potylicy.
W przebiegu tzw. kiły drugorzędowej, po upływie kilku miesięcy od zakażenia, pojawia się tak zwana osutka. Jest to wysypka, na którą składają się grudki, krostki, plamki i inne wypryski oraz przebarwienia.
Co niezwykle istotne, u wielu pacjentów w ciągu 2-3 miesięcy od wystąpienia osutki, rozpoczyna się proces łysienia kiłowego. Jest ono bardzo charakterystyczne, ponieważ na głowie powstają niewielkie „wygryzione” łyse placki, zlokalizowane zazwyczaj tam, gdzie włosy trzymają się najlepiej, a więc na potylicy i skroniach.
Pryszcze na głowie – kogo dotyczy problem?
Chociaż temat pryszczy kojarzy się głównie z okresem dojrzewania, zmiany tego rodzaju mogą pojawić się u osób w różnym wieku. Zapalenie mieszków włosowych jest wywołane przez bakterię, która atakuje bez względu na wiek. Z kolei skłonność do trądziku w różnych częściach ciała wynika w dużej mierze z zaburzeń hormonalnych, pojawiających się nie tylko u młodzieży, ale także u kobiet po porodzie – osiągnięcie ponownej równowagi w gospodarce hormonalnej może nastąpić wiele miesięcy po rozwiązaniu.
Pryszcz podskórny lub ropny pojawiający się na skórze głowy najczęściej wynika z zaniedbań higienicznych. Ma to na ogół związek z noszeniem czapek ze sztucznych materiałów, które nie odprowadzają wilgoci z powierzchni głowy, a ponadto nie zapewniają jej odpowiedniej wentylacji. A ciepło i wilgoć sprzyjają namnażaniu się bakterii, powodują wzmożoną aktywację gruczołów potowych i łojowych. Dochodzi wówczas do nagromadzenia się w porach skóry zbyt dużej ilości sebum, a w konsekwencji do ich zablokowania.
Ponadto przyczynami tworzenia się bolących pryszczy na głowie mogą być:
- zbyt rzadkie mycie skóry głowy,
- pielęgnacja niedopasowana do rodzaju skóry,
- łuszczyca,
- łupież tłusty – powodujący bardzo silne przetłuszczanie się skóry głowy,
- nadmierny wysiłek fizyczny, który powoduje częste pocenie się,
- przewlekły stres – produkowany w sytuacjach stresowych kortyzol prowadzi do wydzielania nadmiaru łoju, który znajduje ujście w zmianach trądzikowych,
- zbyt duża zawartość cukru w diecie – do grupy „winowajców” można zaliczyć nie tylko słodycze, ale także wysokoprzetworzoną żywność,
- zapalenie mieszków włosowych,
- korzystanie z publicznych basenów i saun lub korzystanie z cudzych ręczników,
- zaburzenia hormonalne,
- grzybica,
- zakażenie bakteryjne, np. gronkowcem złocistym.
Czym leczyć krosty na skórze głowy?
Na krosty na skórze głowy stosuje się przede wszystkim leki i preparaty mające na celu zwalczanie lub łagodzenie pierwotnych przyczyn wystąpienia wykwitów, np. maść z antybiotykiem.
Nie leczy się zatem krost jako takich, lecz zakażenie gronkowcem czy krętkiem bladym, łuszczycę, łupież etc.
Typowy szampon na krosty na głowie nie istnieje, można co najwyżej używać kosmetyków ułatwiających oczyszczanie i złuszczanie, hamujących łojotok czy zapobiegających wypadaniu włosów.
Nie należy jednak wybierać ich na chybił trafił, lecz kierując się wskazaniem lekarza. Jeśli chodzi o profesjonalną terapię - przykładowo, figówkę leczy się antybiotykami przyjmowanymi ogólnoustrojowo lub miejscowo, wśród których można wymienić takie substancje jak:
Do tego w użyciu jest gencjana (fiolet goryczki), którą smaruje się powierzchnię głowy. Z kolei w przypadku łuszczycy zastosowanie znajdują w pierwszej kolejności środki o działaniu keratolitycznym, a więc ułatwiającym złuszczanie się zrogowaciałych komórek naskórka.
Należą do nich:
- kwas salicylowy,
- kwas mlekowy,
- mocznik.
Dodatkowo w terapii stosuje się słabe glikokortykosteroidy, takie jak hydrokortyzon, a także typowe leki na łuszczycę, w tym pochodne witaminy A i D oraz inhibitory kalcyneuryny.
Domowe sposoby na krosty na głowie tak naprawdę nie istnieją. Jeśli przyczyną wyprysków jest choroba, lekarz musi przepisać leki lub inne specjalne preparaty
Samodzielnie można zadbać o odpowiednią pielęgnację skóry. Ważne jest stosowanie środków oczyszczających i peelingów enzymatycznych. Warto pamiętać, że stosowanie wszelkich medykamentów powinno być wcześniej skonsultowane z dermatologiem.
Czerwone krosty na głowie to może być łuszczyca
Jeśli czerwone krosty na głowie są przykryte białymi, srebrzystymi lub jasnożółtymi łuskami, należy podejrzewać łuszczycę. Jest to przewlekła choroba zapalna o nieustalonym do końca podłożu.
Podejrzewa się, że główną rolę w jej patogenezie stanowią czynniki immunologiczne, w tym przede wszystkim wzmożona produkcja cytokin zapalnych TNF-alfa, Il-12, Il-17 i Il-23. Kluczowe są też predyspozycje genetyczne, a zwłaszcza występowanie genu HLA-Cw6, zwanego genem łuszczycy.
Na to wszystko nakładają się czynniki środowiskowe, w tym stres, dieta, używki, leki, zakażenia bakteryjne, wirusowe i grzybicze.
Wszystko to powoduje:
- nadmierne i przyspieszone rogowacenie komórek naskórka,
- stan zapalny skóry.
Krosty, grudki i łuski obejmują całą owłosioną skórę głowy, z czasem też zaczynają nachodzić na czoło oraz potylicę. W ten sposób powstaje niezwykle charakterystyczny objaw „korony łuszczycowej”.
