U nas zapłacisz kartą
Czy można być uczulonym na człowieka?
Diagnostyka oraz leczenie alergii pokarmowej u kota
Alergia pokarmowa i nietolerancja pokarmowa u kota to problem złożony, który rozwiązuje się głównie poprzez zastosowanie diety eliminacyjnej. Polega ona na wyeliminowaniu z diety kota alergenów, na które jest uczulony. Dieta ta trwa co najmniej 8 tygodni. Jeśli objawy alergii ustąpią, oznacza to, że przyczyną alergii był jeden z wyeliminowanych składników diety.
Objawy alergii pokarmowej zwykle sprowadzają się do zmian skórnych okolicy głowy oraz szyi.
Na czym polega dieta eliminacyjna?
Dieta eliminacyjna to rodzaj diety, która polega na wyeliminowaniu z diety zwierzęcia wszystkich składników, które mogą wywoływać u niego objawy alergii pokarmowej. Jest to metoda diagnostyczna, która może być stosowana w celu zidentyfikowania alergenu pokarmowego, na który zwierzę jest uczulone.
Dieta eliminacyjna u kota alergika powinna trwać co najmniej 8 tygodni, ponieważ okres eliminacji z organizmu określonego alergenu wynosi minimum 14 do 21 dni. W tym czasie zwierzę powinno otrzymywać pokarm, który zawiera tylko jeden nowy składnik. Jeśli objawy ustąpią, oznacza to, że przyczyną alergii był jeden z wyeliminowanych elementów diety.
Dobór składnika, który zostanie wyeliminowany z diety, powinien być przeprowadzony przez lekarza weterynarii. Należy wziąć pod uwagę dietę, jaką kot otrzymywał wcześniej, oraz prawdopodobieństwo wystąpienia alergii na dany składnik.
Przykładowe składniki, które można wyeliminować z diety kota, by zidentyfikować, co powoduje alergię pokarmową u twojego pupila:
- Mięso — kurczak, wołowina, indyk, ryby.
- Zboża — pszenica, ryż, kukurydza.
- Warzywa — ziemniaki, marchew, buraki.
- Owoce — jabłka, banany, truskawki.
- Dodatki — tłuszcze, oleje, witaminy, minerały.
Czy mogę odczuwać objawy nie będąc uczulonym?
Co ciekawe, przyczyną ewentualnych podrażnień po kontakcie z roślinami nie musi być alergia. Niektóre kwiaty doniczkowe w ramach mechanizmów obronnych wydzielają substancje, które mogą drażnić skórę. Do takich roślin należą syngonia, czyli popularne zroślichy [9]. Soki, które wydzielają mogą wywoływać podrażnienia u osób z wrażliwą skórą, więc warto przesadzać je w rękawiczkach [10]. Inne rośliny produkujące potencjalnie drażniące substancje to, między innymi bluszcz, difenbachia, filodendron czy kroton [11, 12, 13].
Przede wszystkim należy zweryfikować swoje podejrzenia wobec danej rośliny. Dobrą metodą jest czasowe usunięcie jej ze swojego otoczenia. Jeśli uciążliwe dolegliwości przeminą, może to świadczyć o alergii. Niezależnie jednak od wyniku takiej domowej próby, warto udać się do lekarza. Potwierdzi on podejrzenia lub pomoże szukać powodu uciążliwych dolegliwości w innych kierunkach. W przypadku potwierdzenia alergii na którąś z roślin doniczkowych, usunięcie alergenu ze swojego otoczenia zawsze będzie dobrym wyjściem [14].
Sylwia Gałązka
Uczulenie na miód: jak powstaje miód?
Miód pszczeli powstaje z nektaru kwiatów – to tzw. miód nektarowy, albo soku z żywych części roślin - to tzw. miód spadziowy. Trzecim rodzajem są miody mieszane: nektarowo-spadziowe lub spadziowo-nektarowe, które, jak nazwy wskazują, mają większą lub mniejszą zawartość jednego lub drugiego składnika.
W procesie tworzenia się miodu największe znaczenie ma… pożytek. Tak właśnie nazywana jest roślina będąca w przekonaniu pszczoły najlepszym źródłem nektaru lub spadzi. Kiedy pszczoła – zwiadowczyni go odnajdzie, wraca do ula i odpowiednim tańcem informuje pszczoły-zbieraczki, w którym kierunku się udać, aby ten pożytek znaleźć, a także jakiego rodzaju jest to pożytek i jak go jest dużo.
Pszczoły-zbieraczki zbierają nektar lub spadź – zwane nakropem - do specjalnego zbiornika, tzw. wola miodowego i po powrocie do ula oddają go pszczołom-robotnicom. Uwalniając nektar lub spadź z wola oddają także przy tym swoje własne, cenne dla nas enzymy pszczele.
Następnie nakrop magazynowany jest w komórkach plastra, w których dojrzewa, a gdy jest gotowy pszczoły pokrywają go tzw. zasklepem. Chroni on miód przed zawilgotnieniem, zepsuciem i różnego rodzaju zanieczyszczeniemi.
Podczas dojrzewania nakrop jest cały czas przenoszony z miejsca na miejsce, a więc wzbogacany w pszczele enzymy. To dlatego dojrzały miód zawiera zamiast sacharozy cukry proste: glukozę i fruktozę, a także więcej kwasów organicznych i substancji bakteriostatycznej – inhibiny.
To właśnie dzięki inhibinie miód ma właściwości bakteriobójcze i uważany jest za jeden z najlepszych produktów wzmacniających odporność naszego organizmu. Inhibina bowiem hamuje namnażanie się i rozwój drobnoustrojów chorobotwórczych.
Alergia na rośliny domowe. Piękne i niebezpieczne
W ostatnich latach rośliny pretendują do rangi najmodniejszych elementów wystroju wnętrz. Przybywa też osób uprawiających przydomowe ogródki. Rosną także ceny sadzonek kolekcjonerskich. Zdarza się jednak, że rośliny doniczkowe powodują u nas uciążliwe objawy? Wtedy może pojawić się pytanie: czy to alergia?
Wyobraź sobie, że wchodząc do jakiegoś pomieszczenia zawsze po jakimś czasie zaczynasz odczuwać uciążliwe dolegliwości. Może to być, na przykład łzawienie oczu lub pokrzywka. Wykluczając kolejne potencjalne przyczyny twojego stanu można uznać, że jedynym logicznym wytłumaczeniem jest alergia na konkretne pomieszczenie. Zanim w akcie desperacji wyburzysz lub sprzedasz dom, zastanów się czy objawy nie są skutkiem uczulenia na rośliny. Symptomy takiej nadwrażliwości bywają różne. Wśród nich można wymienić zapalenie spojówek i błony śluzowej nosa, problemy oddechowe, skórne oraz pokrzywkę [1].
Czy można mieć alergię na złoto? Fakty i wątpliwości
Rola złota w powstawaniu alergii kontaktowej nie została jeszcze dokładnie zbadana, podobnie zresztą jak mechanizm interakcji tego metalu ze skórą [5]. Temat alergii na złoto jest kontrowersyjny.
Niektórzy badacze podkreślają, że złoto może wywołać wyprysk kontaktowy tylko w określonych warunkach klinicznych – gdy dojdzie do jonizacji [5,7]. Metal ulega wówczas przekształceniu w postać rozpuszczalną przez aminokwasy znajdujące się w płynach ustrojowych takich jak pot. Dopiero wtedy może być wchłaniany przez skórę. Złoto metaliczne jest jednak trudne do rozpuszczenia, więc ilość uwolnionego złota rzadko bywa wystarczająca do wywołania reakcji alergicznej [5].
Zanim stwierdzono, że złoto w wyrobach biżuteryjnych może uczulać, znane były przypadki nietolerancji leków, które zawierają ów pierwiastek [6]. Z biegiem czasu coraz więcej osób zgłaszało pojawianie się zmian skórnych po kontakcie ze złotymi kolczykami i pierścionkami. Obecnie wiadomo, że większość osób ze stwierdzoną alergią na złoto to kobiety – prawdopodobnie dlatego, że częściej niż mężczyźni używają biżuterii [5].
Występują także przypadki nadwrażliwości u pacjentów z uzupełnieniami stomatologicznym na złocie [6]. Ponadto udowodniono, że alergia kontaktowa na złoto często dotyczy pacjentów ze stentami. Stenty pokryte złotem uwalniają jony do otaczających tkanek. W wyniku ciągłego uwalniana jonów może dojść nawet do zapalenia śródbłonka w naczyniu, w którym znajduje się stent [5].
Obecnie nie ma wątpliwości co do tego, że kontakt ze złotem może wiązać się z reakcjami skórnymi. Reakcje na złoto bywają opóźnione (do 3 tygodni po kontakcie) i uporczywe. Ale wiedza ta jest stosunkowo świeża.
Szybko jednak okazało się, że sama dodatnia próba płatkowa nie jest wystarczającym dowodem na występowanie nadwrażliwości. Dużą część wyników dodatnich uznano za nieistotną klinicznie [5]. Alergia na złoto wymaga potwierdzenia w próbie prowokacyjnej [7]. Jej wykrycie pozostaje więc dużym wyzwaniem diagnostycznym [5].
