U nas zapłacisz kartą
Jak leczyć łysienie androgenowe u kobiet?
Łysienie androgenowe u kobiet – jakie daje objawy?
Utrata włosów u kobiet i mężczyzn przebiega nieco inaczej. W przypadku „płci pięknej” obserwuje się przerzedzenie włosów o charakterze centralnym, które może być obecne m.in. w okolicy czołowej. Na powierzchni skóry – w związku z miniaturyzacją mieszków – obecne są „żółte kropki”. Są one efektem wypełnienia ujść mieszków przez keratynę i łój.
Typy łysienia androgenowego u kobiet
Wyróżnia się 3 podstawowe typy łysienia androgenowego u kobiet. Są to:
• typ Hamiltona – łysienie dotyka okolicy wierzchołkowej i występuje przesunięcie linii czołowo-skroniowej ku tyłowi (rzadki typ łysienia u kobiet),
• typ Ludwiga – obejmuje utratę włosów w okolicy centralnej, czołowej i ciemieniowej,
• typ Olsena – dotyczy okolicy centralnej i czołowej – to przerzedzenie włosów typu „szerokiego przedziałka” prowadzące do objawu „choinki”.
Warto podkreślić fakt, że w łysieniu androgenowym u kobiet i mężczyzn występują włosy o różnej grubości tzw. heterogenność grubości łodyg, co wynika z faktu miniaturyzacji mieszków włosowych przez DHT.
Przyczyny łysienia androgenowego
Badania wykazują że głównym czynnikiem powodującym łysienie androgenowe jest testosteron a jeszcze bardziej pochodna testosteronu – dihydrotestosteron (DHT). Są to męskie hormony – androgeny, które występują u mężczyzn ale również u kobiet.
Androgeny odgrywają ważną rolę w rozwoju seksualnym mężczyzn od urodzenia do dojrzewania. Regulują pracę gruczołów łojowych, wzrost apokrynowych włosów oraz libido. Wraz z wiekiem, androgeny stymulują wzrost włosów na twarzy, ale powstrzymują na skroniach i wierzchołku głowy, stan ten został nazwany „paradoksem androgennym”.
Hormony te w organizmie kontrolują one głównie funkcje układu rozrodczego zarówno u kobiet jak i u mężczyzn. Podstawowym hormonem z grupy androgenów jest testosteron. Produkowany on jest przez komórki Laydiga, ale może on pochodzić także z nadnerczy, chociaż w mniejszej ilości. Testosteron rozkładany jest przez enzym 5αreduktazę do 5α-dihydrotestosteronu (DHT). Ta forma hormonu wykazuje silniejsze działanie androgenne. Istnieją dwa różne typu enzymy 5αreduktazy jednak w mieszkach włosowych testosteron mediowany głównie przez typ II 5αreduktazy. Chociaż to nie skóra jest głównym źródłem syntezy androgenów, krążące w niej prohormony także wykazują zdolności androgenne. Mowa o DHEA i androstendionie, które w gruczołach potowych i brodawkach włosów mogą być transformowane do DHT i testosteronu. Mężczyźni z łysieniem androgenowym zazwyczaj mają wyższe stężenie 5α reduktazy. Najwyższe stężenie 5α reduktazy występuje na skórze głowy. Wspomniane hormony, jako androgeny o silnym działaniu, regulują procesy fizjologiczne, prawidłowo stymulują produkcję włosów terminalnych w różnych okolicach ciała ( okolice pachwin, broda), wywierają odmienny efekt na wzrost włosów w genetycznie predysponowanych miejscach takich jak okolice czoła i szczytu owłosionej skóry głowy. W okolicach łysiejących zwiększone jest stężenie DHT dlatego też hormon ten jest najbardziej istotnym androgenem w patogenezie AGA. Potwierdzają to badania na mężczyznach z wrodzonym niedoborem 5αreduktazy u których nie dochodzi do łysienia.
Przyjęto, że głównym miejscem działania androgenów w mieszku jest brodawka włosa. Komórki te mają małą ilość receptorów AR o wysokim powinowactwie. Receptory te odpowiedzialne są za wrażliwość komórek na androgeny. Na owłosionej skórze głowy wrażliwość na androgeny i i rozmieszczenie AR są ograniczone do konkretnych regionów. Na tej podstawie tłumaczy się zazwyczaj słaby efekt androgenny w okolicy potylicznej.
Objawy łysienia androgenowego
U mężczyzn zwykle występuje recesja linii włosów na skroniach (zakola) i łysina na wierzchołku, u kobiet zwykle objawia się w postaci rozproszonego przerzedzenia na szczycie głowy. U mężczyzn często prowadzi do całkowitego wyłysienia. U kobiet raczej nigdy nie dochodzi do wyłysienia.
Łysienie androgenowe – w większości przypadków jest uwarunkowane genetycznie.
Łysienie tego typu występuje zarówno u kobiet jak i u mężczyzn jednak powinny być traktowane jako dwa odrębne schorzenia. Różnice dotyczą między innymi wieku w którym jednostka pojawia się, ale także obrazu klinicznego i częstotliwości występowania.
Pierwsze objawy łysienia androgenowego ujawniają się u nastolatków (forma ostra). Objawia się cofaniem linii na skroniach i czole, następnie proces zaczyna obejmować koronę głowy. Na łysienie androgenowe narażone są również kobiety. U kobiet przebieg choroby jest odmienny w stosunku do mężczyzn. Włosy przerzedzają się na środku głowy w postaci rozproszonej.
Co to jest łysienie androgenowe typu męskiego?
Łysienie (łac. alopecia) to choroba dermatologiczna, której towarzyszy szybsza utrata włosów niż w przypadku ich fizjologicznego wypadania. Może być spowodowane zaburzeniami endokrynologicznymi związanymi ze zwiększoną produkcją dihydrotestosteronu, co ma miejsce w tytułowym rodzaju łysienia. Zdarza się również, że za utratą włosów „typu męskiego” stoi stosowane leczenie, które odpowiada za tzw. łysienie androgenowe indukowane lekami.
Jak klasyfikuje się łysienie androgenowe?
Obecnie typuje się ok. 500 postaci klinicznych łysienia, które klasyfikuje się jako:
- łysienie niebliznowaciejące (odwracalne, w którym mieszki włosowe zostają zachowane),
- łysienie bliznowaciejące (nieodwracalne, w którym dochodzi do utraty mieszków włosowych zastępowanych przez tkankę łączną).
Istnieje również inny podział z uwzględnieniem:
- łysienia rozlanego, które dotyczy równomiernego przerzedzenia się włosów na całej lub znaczącej powierzchni owłosionej skóry głowy,
- łysienia ogniskowego, które dotyczy ograniczonych powierzchni (mogą być pojedyncze lub mnogie).
Mając na uwadze wcześniej przytoczoną klasyfikację łysienie androgenowe umieszcza się w grupie łysienia rozlanego i niebliznowaciejącego.
Czym jest łysienie androgenowe?
Łysienie androgenowe jest najczęstszym rodzajem łysienia i dotyka zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Powoduje je zwykle wrażliwość mieszka włosowego na działanie hormonu, który powstaje w wyniku przemian testosteronu. Dokładnie chodzi o dihydrotestosteron (DHT), który należy do grupy androgenów (męskich hormonów płciowych) i u obu płci odpowiada za stan owłosienia.
Bezpośrednią przyczyną łysienia androgenowego jest wspomniana wcześniej wrażliwość mieszków włosowych na dihydrotestosteron albo zbyt wysoki poziom tego hormonu w organizmie.
Czynnikami, które predysponują do tych stanów, są:
Podłoże genetyczne
Jeśli w rodzinie występowały przypadki łysienia androgenowego, istnieje większe ryzyko wystąpienia tego schorzenia u potomków.
Zaburzenia hormonalne
U kobiet związane są one przede wszystkim z menopauzą, ponieważ w tym okresie zwiększa się udział androgenów w stosunku do estrogenów.
Choroby wpływające na produkcję hormonów
U kobiet są to m.in.:
- zespół policystycznych jajników,
- guzy nadnerczy,
- choroby przysadki mózgowej.
W ogromnej większości przypadków skłonność do łysienia androgenowego jest zapisana w genach i dotyczy to zarówno mężczyzn, jak i kobiet.
