U nas zapłacisz kartą
Jak leczyć łysienie androgenowe u kobiet?
Jak zapobiegać i leczyć łysienie typu żeńskiego?
Jeśli zauważymy pierwsze objawy wskazujące na łysienie androgenowe, warto jak najszybciej udać się do specjalisty, który po przeprowadzeniu dokładnych badań nakreśli szczegółowy schemat leczenia. Im wcześniej rozpoczniemy leczenie, tym większa szansa na lepsze efekty. Najczęściej jest to leczenie miejscowe poprzez stosowanie różnych ampułek, lotionów, koncentratów czy wcierek do włosów, których celem jest zapobieganie miniaturyzacji mieszków włosowych i w konsekwencji zwiększenie odrostu nowych włosów.
Ponadto lekarze włączają leczenie hormonalne polegające na przyjmowaniu preparatów zawierających octan cyproteronu oraz estradiole. Pozwala to uregulować poziom androgenów w surowicy. W zaawansowanych stadiach tej choroby lekarz może dołączyć doustne leki hamujące łysienie androgenowe. Niestety kuracja nimi niesie ze sobą spore ryzyko działań ubocznych. Leki te są przeciwwskazane dla kobiet będących w ciąży lub planujących poczęcie dziecka.
Warto zadbać także o odpowiednią dietę lub suplementację bogatą w składniki odżywcze i mineralne wzmacniające włosy oraz odżywiające skórę głowy.
Podsumowując, łysienie androgenowe typu żeńskiego poprzez stosowanie odpowiednich preparatów do pielęgnacji włosów, dietę, suplementację oraz zdrowy tryb życia można efektywnie leczyć. Dlatego warto zadbać o swoje włosy, a w razie niepokojących objawów udać się do specjalisty.
Łysienie androgenowe u kobiet – jakie daje objawy?
Utrata włosów u kobiet i mężczyzn przebiega nieco inaczej. W przypadku „płci pięknej” obserwuje się przerzedzenie włosów o charakterze centralnym, które może być obecne m.in. w okolicy czołowej. Na powierzchni skóry – w związku z miniaturyzacją mieszków – obecne są „żółte kropki”. Są one efektem wypełnienia ujść mieszków przez keratynę i łój.
Typy łysienia androgenowego u kobiet
Wyróżnia się 3 podstawowe typy łysienia androgenowego u kobiet. Są to:
• typ Hamiltona – łysienie dotyka okolicy wierzchołkowej i występuje przesunięcie linii czołowo-skroniowej ku tyłowi (rzadki typ łysienia u kobiet),
• typ Ludwiga – obejmuje utratę włosów w okolicy centralnej, czołowej i ciemieniowej,
• typ Olsena – dotyczy okolicy centralnej i czołowej – to przerzedzenie włosów typu „szerokiego przedziałka” prowadzące do objawu „choinki”.
Warto podkreślić fakt, że w łysieniu androgenowym u kobiet i mężczyzn występują włosy o różnej grubości tzw. heterogenność grubości łodyg, co wynika z faktu miniaturyzacji mieszków włosowych przez DHT.
Diagnostyka łysienia androgenowego
Trichoskopia
Najbardziej popularną metodą diagnostyczną w przypadku łysienia androgenowego jest trichoskopia. Jest to nieinwazyjne badanie polegające na oglądaniu w dużym powiększeniu ujść mieszków włosowych oraz innych struktur trichologicznych na granicy różnych warstw skóry.
Dzięki użyciu dermatoskopu, specjalista oglądający skórę głowy jest w stanie osiągnąć 10-krotne powiększenie, a używając wideodermoskopu może uzyskać jeszcze wyższe parametry.
Pozwala mu to na dokładną ocenę łodyg włosów, naczyń okalających mieszki włosowe, czy samych mieszków. W ten sposób można ocenić, jakie są proporcje włosów łamiących się, dystroficznych (o zaburzonym wzroście, bardziej szorstkich, gorzej układających się), a także wypadających.
Trychogram
Zdecydowanie bardziej inwazyjnym działaniem niż trichoskopia jest trychogram. Ocenia on ilość wyrwanych włosów z naszej głowy, co oznacza, że trycholog pozbawi nas podczas tego badania co najmniej 100 włosów wyrwanych z różnych obszarów naszej głowy.
Badania laboratoryjne
Oprócz oglądania włosów pod mikroskopem, warto wykonać też badania w krwi, w celu wykrycia chorobowego podłoża łysienia. Być może ma ono związek z zaburzeniami hormonalnymi, niedoczynnością tarczycy lub cukrzycą i odpowiednie leczenie pomoże zahamować wypadanie włosów.
Polecanymi badaniami przy łysieniu androgenowym są:
- morfologia krwi,
- badanie glukozy na czczo,
- żelazo i ferrytyna (przyczyną wypadania włosów może być anemia),
- hormony: TSH, Ft4, prolaktyna, testosteron, androstendion, progesteron, DHEA-S, estradiol,
- przeciwciała przeciwjądrowe ANA,
- trójglicerydy, cholesterol całkowity oraz HDL i LDL,
- wapń,
- witamina D3.