U nas zapłacisz kartą
Jak wygląda łuszczyca na rękach?
Jak wygląda łuszczyca?
Łuszczyca to przewlekła i nawracająca choroba grudkowo-złuszczająca , która ma postać okrągłych, czerwonych lub zaróżowionych płaskich grudek o wyraźnie zaznaczonych brzegach różnej wielkości, pokrytych srebrzystą, narastającą łuską . Wykwity skórne mogą boleć lub swędzieć, a podrapane – krwawić. Należy jednak zaznaczyć, iż świąd nie jest stałym objawem – doświadcza go 67–95 proc. chorych w okresie zaostrzenia choroby. Gdy łuska z powierzchni grudki zostanie zdrapana, tworzy płatki przypominające zeskrobiny ze świecy, co jest znakiem rozpoznawczym tej choroby ( objaw świecy stearynowej ). Występuje też punktowe krwawienie nazywane objawem Auspitza.
Zmiany chorobowe najczęściej pojawiają się na zgięciach stawów: łokciach i kolanach oraz owłosionej skórze głowy i twarzy . Czasem usytuowane są w okolicach lędźwiowo-krzyżowych, pachwinach i pod pachami, a nawet między pośladkami. Łuszczyca może także atakować paznokcie, powodując punktowe wgłębienia (objaw naparstka), rogowacenie pod płytką paznokcia i jej rozwarstwianie się. Warto wiedzieć, że łuszczyca nie jest chorobą zakaźną i nie można się nią zarazić poprzez kontakt z drugim człowiekiem ani przez wspólnie użytkowane przedmioty.
Balneologia – lecznicza moc kąpieli i borowiny. Komu może pomóc?
Leczenie łuszczycy u dzieci – jak powinno przebiegać?
Celem terapii w łuszczycy jest zredukowanie objawów, wydłużenie czasu remisji choroby oraz zapobieganie jej powikłaniom. Całkowite wyleczenie łuszczycy nie jest obecnie możliwe. Leczenie dobiera się indywidualnie dla każdego pacjenta, biorąc pod uwagę typ schorzenia, stopień nasilenia zmian łuszczycowych i choroby współistniejące.
W zależności od ciężkości przebiegu choroby wdraża się:
- leczenie miejscowe – ma zastosowanie głównie w łagodnych postaciach choroby, gdy zmiany skórne obejmują mniej niż 25% powierzchni skóry,
- leczenie skojarzone – czyli połączenie leczenia miejscowego z podawaniem leków działających ogólnoustrojowo, taka terapia jest koniecznością u chorych z ciężką postacią łuszczycy.
Leki, które znalazły zastosowanie w leczeniu łuszczycy:
- Glikokortykosteroidy (np. hydrokortyzon, prednizolon, mometazon) – są lekami pierwszego rzutu w leczeniu miejscowym łuszczycy. Różne substancje z tej grupy wykazują zróżnicowaną siłę działania, dlatego lekarz dobiera odpowiedni preparat indywidualnie. Sterydy wykazują działanie przeciwzapalne, przeciwalergiczne, immunomodulujące i antyproliferacyjne. Często występują w postaci preparatów łączonych z substancjami antyseptycznymi lub antybiotykami. Obecnie nie zaleca się doustnego stosowania sterydów w leczeniu łuszczycy.
- Retinoidy – czyli witamina A i jej pochodne (np. izotretynoina). Działają przeciwzapalnie i normalizują proces podziału komórkowego, zmniejszając rogowacenie naskórka. Leki te występują w postaci doustnych kapsułek oraz żelu do smarowania skóry.
- Analogi witaminy D (kalcypotriol i takalcytol) – normalizują różnicowanie keratynocytów, hamując nadmierną proliferację komórek. Są stosowane zewnętrznie w postaci roztworów, maści i kremów. Takalcytol jest skuteczny w leczeniu łuszczycy paznokci.
- Środki redukujące (ditranol i dziegcie) – działają na zasadzie zwalniania tempa procesów metabolicznych poprzez zmniejszenie dostępności tlenu. Dzięki temu redukują rogowacenie naskórka. Ponadto działają odkażająco i zmniejszają świąd. Należy pamiętać, że preparaty dziegciowe wykazują działanie fototoksyczne. Substancje te dostępne są w postaci maści.
- Środki keratolityczne (mocznik i kwas salicylowy) – zmiękczają zrogowaciałą warstwę skóry, przyspieszając jej złuszczanie. Substancje te poprawiają także przenikanie innych leków przez naskórek (np. glikokortykosteroidów). Stosowane są zewnętrznie w postaci maści i płynów (na skórę głowy).
- Leki immunosupresyjne (cyklosporyna, metotreksat, hydroksykarbamid) – sięga się po nie w ciężkiej postaci łuszczycy, w której standardowe leczenie nie przynosi efektów. Cyklosporynę przyjmuje się doustnie, maksymalnie przez 6 tygodni. Metotreksat stosuje się m.in. w erytrodermii łuszczycowej, jednak wykazuje on działanie hepato- i nefrotoksyczne, dlatego podczas leczenia należy kontrolować parametry wątroby i nerek. Hydroksykarbamid wdraża się jako leczenie alternatywne w przypadku złej tolerancji metotreksatu.
- Fotochemioterapia – stanowi połączenie działania promieniowania UV (o dł. fali 320-400 nm) ze stosowaniem substancji fotouczulającej (np. metoksalen). Terapia przyczynia się do hamowania nadmiernej proliferacji komórek naskórka i działa przeciwzapalnie. Fotochemioterapię stosuje się w leczeniu rozległych zmian łuszczycowych.
- Terapia biologiczna – znajduje zastosowanie w łuszczycy o umiarkowanym i ciężkim przebiegu, w której standardowe metody z użyciem maksymalnych dawek leków nie przyniosły poprawy. Leki biologiczne wykazują dużą skuteczność, wydłużają okres remisji choroby i nie mają toksycznego wpływu na wątrobę i nerki. W Europie najczęściej stosowane są inhibitory czynnika martwicy nowotworu α (TNF-α). Są to przeciwciała monoklonalne infliximab i adalimumab oraz tak zwane białko fuzyjne o nazwie etanercept.
- Inhibitory kalcyneuryny (takrolimus i pimekrolimus) – chociaż leki te nie są zarejestrowane do leczenia łuszczycy, stanowią dobrą alternatywę dla miejscowych glikokortykosteroidów, ponieważ można je dłużej stosować także na skórę twarzy, co ma szczególne znaczenie w przypadku dzieci. Zastosowane w łuszczycy za zgodą rodziców przynoszą bardzo dobre efekty lecznicze. Ich wadą jest przejściowe nasilanie świądu na początku terapii, które powinno minąć po kilku dniach.
Rodzaje łuszczycy u dzieci
Łuszczyca wieku dziecięcego może występować w kilku postaciach klinicznych:
- Łuszczyca plackowata – to najczęściej stwierdzany rodzaj łuszczycy u pacjentów poniżej 18. roku życia. Wykwity przypominają symetrycznie ułożone blaszki o niewielkim stopniu złuszczania. Mogą lokalizować się na głowie, przewodzie słuchowym zewnętrznym i powierzchniach zgięciowych.
- Łuszczyca kropelkowa – ma postać licznych, drobnych, czerwonych plamek zlokalizowanych na tułowiu.
- Łuszczyca owłosionej skóry głowy – taka lokalizacja zmian skórnych w łuszczycy częściej występuje u dziewcząt niż u chłopców.
- Łuszczyca krostkowa – stanowi mały odsetek przypadków łuszczycy, jednak największe prawdopodobieństwo jej wystąpienia obserwuje się u niemowląt.
- Łuszczyca paznokci – częściej atakuje chłopców, zajęcie paznokci przez łuszczycę stwierdza się aż u 32,2% małych pacjentów.
- Łuszczycowe zapalenie stawów – u dzieci występuje stosunkowo rzadko (dotyczy 1-10% dzieci chorujących na łuszczycę). Zwykle rozwija się między 7. a 13. rokiem życia, a objawy ze strony stawów mogą poprzedzać dolegliwości skórne. Choroba najczęściej atakuje paliczki, stawy krzyżowo-biodrowe oraz przyczepy ścięgien, powodując ich ból. W niektórych wypadkach dochodzi do zapalenia stawów i późniejszej ich deformacji, utrudniającej sprawne poruszanie się. Prawdopodobnie wczesne pojawienie się zmian łuszczycowych na paznokciach zwiększa ryzyko zachorowania na to schorzenie. Aż 63-83% osób cierpiących na łuszczycę paznokci choruje również na łuszczycowe zapalenie stawów.
- Erytrodermia łuszczycowa – dotyka około 3% chorych na łuszczycę. To nasilony stan zapalny wymagający hospitalizacji, obejmujący niemal całą powierzchnię skóry (nawet 80-90%), któremu może towarzyszyć ból, świąd, obrzęk i gorączka. Stanowi wtórne powikłanie łuszczycy, ale może też wystąpić u osób z innymi chorobami przewlekłymi (np. AZS, łojotokowym zapaleniem skóry). Erytrodermia może pojawić się w okresie zaostrzenia łuszczycy, po nagłym przerwaniu leczenia farmakologicznego, w wyniku silnej reakcji alergicznej, przy chorobach nowotworowych lub po poparzeniu słonecznym.
Łuszczyca – leczenie
Jak leczyć łuszczycę? Niestety na to schorzenie nie ma lekarstwa. Kuracja polega więc na łagodzeniu przebiegu choroby oraz uśmierzaniu miejscowego bólu na przykład za pomocą dobranych przez specjalistę maści na łuszczycę.
Podstawą skutecznego leczenia łuszczycy jest jednak przede wszystkim jej poprawne rozpoznanie. Wiele osób myli łuszczycę z egzemą (atopowym zapaleniem sk ó ry, czyli AZS), nad którą z kolei da się zapanować.
Dbanie o cerę przy atopowym zapaleniu skóry na początku może wydawać się trudnym zadaniem. Wystarczy jednak, że zmienisz swoje nawyki, a Twoja skóra szybko Ci się odwdzięczy. Pamiętaj, żeby po każdej kąpieli delikatnie osuszać ciało ręcznikiem. Ruchy pocierające mogą Cię niepotrzebnie podrażnić.
Równie ważne w rytuale pielęgnacyjnym osób z AZS jest odpowiednie natłuszczanie skóry oraz wzmocnienie jej naturalnej bariery ochronnej. Usuń ze swojej kosmetyczki produkty silnie perfumowane, z silikonami i alkoholem w składzie. Postaw na jak najbardziej naturalne produkty. Żel pod prysznic NIVEA NATURALLY GOOD z kwiatem bawełny i bio olejkiem delikatnie oczyści skórę i przygotuje ją do dalszej pielęgnacji. W jego składzie znajdziesz aż 98% składników pochodzenia naturalnego. O odżywienie zadba z kolei Rozpieszczający Balsam do Ciała z 100% naturalnym awokado z tej samej serii.
Jeśli chcesz przeczytać więcej o AZS i sposobach pielęgnacji przy tym zapaleniu skóry, przeczytaj nasze artykuły:
Przejrzyj także odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania o łuszczycę.
Przyczyny łuszczycy
Typowe zmiany łuszczycowe mogą pojawić się na skórze osoby w każdym wieku, zdarza się, że to specyficzne zapalenie skóry rozpoznaje się już u niemowląt. Najczęściej jednak pierwsze objawy łuszczycy pojawiają się pomiędzy 20. a 40. rokiem życia (jest to tzw. I typ łuszczycy). II typ łuszczycy dotyczy osób po ukończeniu 50. roku życia.
Łuszczyca należy do grupy chorób o podłożu autoimmunologicznym i charakteryzuje się uogólnionym procesem zapalnym. Ważną rolę w rozwoju łuszczycy odgrywają czynniki genetyczne oraz bodźce środowiskowe takie jak stres, uraz, infekcje bakteryjne lub grzybicze.
Łuszczyca a dziedziczenie
Łuszczyca jest chorobą dziedziczną, co potwierdza fakt, że jeśli u obojga rodziców rozpoznano łuszczycę, prawdopodobieństwo rozwoju choroby u ich dziecka wynosi około 70%. W przypadku tylko jednego rodzica z łuszczycą dziecko ma około 20% szans, że rozwiną się u niego objawy łuszczycy. Niekiedy dochodzi do przeskoku jednego pokolenia, tzn. zostaje ominięte pierwsze pokolenie, a symptomy łuszczycy rozwijają się w kolejnym (wnuki). Łuszczyca może pojawić się także u osób bez obciążonego wywiadu rodzinnego, gdyż mogą zajść świeże mutacje.
Łuszczyca typu I, czyli objawiająca się pomiędzy 20-40. rokiem życia, dziedziczy się autosomalnie dominująco.
Czy łuszczyca jest zaraźliwa?
Łuszczyca nie jest chorobą zakaźną, zatem nie można się nią zarazić nawet w wyniku bezpośredniego kontaktu z osobą mającą objawy choroby.
