U nas zapłacisz kartą
Jak wygląda łuszczyca?
Jakie są domowe sposoby leczenia łuszczycy?
Kluczowa jest prawidłowa pielęgnacja ciała za pomocą dermokosmetyków. Zaleca się stosowanie emolientów, szamponów, płynów zawierających dziegieć, czy siarkę oraz preparatów o działaniu keratolitycznym (złuszczają zrogowaciały naskórek).
- ogniska zapalne – np. zapalenie zatok, gardła, próchnica
- infekcje
- palenie tytoniu
- wybrane leki – np. glikokortykosteroidy podawane doustnie.
Aby zapobiec suchości skóry, wskazane jest stosowanie odpowiednich emolientów.
Zapamiętaj
- Łuszczyca jest przewlekłą, nawracającą chorobą, na którą choruje około 2% populacji. W jej rozwoju odgrywają rolę czynniki genetyczne i immunologiczne.
- Łuszczyca nie jest zakaźna.
- Do istotnych środowiskowych czynników wyzwalających łuszczycę należą m.in.: infekcje, niektóre leki, stres, palenie tytoniu, alkohol.
- Łuszczycę rozpoznaje się przede wszystkim na podstawie objawów klinicznych (nie istnieją badania krwi specyficzne dla tej choroby).
- Większość pacjentów z łuszczycą o nasileniu łagodnym do średniego można leczyć jedynie preparatami o działaniu miejscowym.
- U części pacjentów łuszczyca wymaga leczenia ogólnego.
Łuszczyca w pytaniach i odpowiedziach
Zobacz także
Łuszczycowe zapalenie stawów Łuszczycowe zapalenie stawów to przewlekła zapalna choroba narządu ruchu. Objawy łuszczycowego zapalenia stawów są bardzo różnorodne - m.in. ból i obrzęk stawów, palce kiełbaskowate, ból przyczepów ścięgnistych, ból kręgosłupa i krzyża. ŁZS najczęściej rozwija się po wystąpieniu łuszczycy skóry. Oprócz zajęcia narządu ruchu i skóry, choroba może dotyczyć też innych narządów i powodować przyspieszony rozwój miażdżycy.
Co to jest łuszczyca?
Łuszczyca jest rodzajem choroby autoimmunologicznej. Podobnie jak inne choroby autoimmunologiczne, łuszczyca występuje wtedy, gdy układ odpornościowy atakuje zdrową tkankę zamiast najeźdźców, takich jak bakterie i wirusy.
Łuszczyca powoduje, że komórki skóry gromadzą się w nieprawidłowym tempie, co prowadzi do przerostu skóry, który powoduje zmiany chorobowe. Choroba występuje najczęściej na dłoniach, stopach, twarzy, genitaliach, skórze głowy i fałdach skórnych, chociaż może rozwinąć się w dowolnym miejscu.
Lekarze nie w pełni rozumieją chorobę, chociaż wydaje się, że jest genetyczna. Ogniska łuszczycy są często wyzwalane przez takie czynniki, jak:
- naprężenie
- obrażenia na skórze
- niektóre leki
- infekcja skóry
- czynniki środowiskowe
Niektóre osoby z łuszczycą stwierdzają, że zmiany w diecie mogą zmniejszyć częstość nawrotów.
Łuszczyca nie jest zakaźna, ale jest chorobą przewlekłą i nieuleczalną. Leki i niektóre inne leki mogą pomóc w kontrolowaniu epidemii, zmniejszając częstotliwość i nasilenie objawów.
Łuszczyca na paznokciach - objawy
Choroba ta charakteryzuje się wieloma zmianami, a mianowicie:
- brunatnożółte odbarwienia na paznokciach, skupiające się w ogniska łuszczycy, tzw. plamy olejowe,
- naparstkowanie - niewielkie zagłębienia w płytce, pojawiające się w macierzy paznokcia,
- nadmierne rogowacenie paznokci – pod paznokciami robią się widoczne zgrubienia skóry,
- onychodystrofia – biały obszar pojawia się u dołu paznokcia, tworząc półokrągły kształt,
- widoczne rozdwajanie się paznokci, które jest wynikiem osłabienia płytki,
- onycholiza – czyli utrata paznokcia, wskutek oddzielenia się płytki od łożyska. Podczas tego objawu często dochodzi do rozwoju wielu, różnych drobnoustrojów,
- linie Beau – głębokie, poprzeczne bruzdy, które przecinają cały paznokieć.
Łuszczyca – przyczyny, objawy, leczenie
Łuszczyca jest niezakaźną, przewlekłą, ogólnoustrojową chorobą zapalną, która charakteryzuje się specyficznymi zmianami skórnymi wynikającymi z nadmiernego rogowacenia naskórka.
Dotyczy około 2% populacji w Europie i Stanach Zjednoczonych, w Azji i Afryce występuje rzadziej. Częstość występowania łuszczycy w populacji polskiej określa się na ok. 3%.
- genetyczne – m.in. polimorfizm genu HLA-Cw6
- immunologiczne – zaburzenia funkcjonowania zlokalizowanych w naskórku komórek Langerhansa oraz mechanizmy zależne od limfocytów T, zwłaszcza subpopulacji Th1 i Th17
- środowiskowe – infekcje, niektóre leki (m.in. przeciwmalaryczne, beta-blokery, cymetydyna, niesteroidowe leki przeciwzapalne), stres, palenie tytoniu, picie alkoholu, ciąża i poród, menopauza.
- typ I wykazuje silny związek z predyspozycją genetyczną, rozpoczyna się zwykle przed 40. rokiem życia, często w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym, cechuje go cięższy przebieg w porównaniu z typem II, trudniej reaguje na leczenie
- typ II to tzw. łuszczyca dorosłych, zaczyna się zazwyczaj między 50. a 70. rokiem życia.
Dziedziczenie łuszczycy ma charakter wielogenowy. Ryzyko zachorowania na łuszczycę dziecka zdrowych rodziców wynosi 1–2%, gdy na łuszczycę choruje jedno z rodziców wzrasta do 10–20%, przy obojgu rodzicach chorych na łuszczycę sięga 50–70%.
