U nas zapłacisz kartą
Jak skutecznie zatuszować łysienie - Poradnik i Najlepsze Metody
Zabiegi wspomagające leczenie łysienia
Kurację można wesprzeć którymś z zabiegów wykonywanych przez dermatologa lub lekarza medycyny estetycznej. Do najpopularniejszych należą:
- Mezoterapia. W trakcie zabiegu pod skórę wprowadzane są koktajle witaminowo-mineralne lub osocze bogatopłytkowe. Pozytywne efekty daje już samo nakłucie skóry: pod jego wpływem poprawia się ukrwienie, aktywują się procesy regeneracji, a do mieszków włosowych dociera więcej substancji odżywczych. Te efekty wzmacnia koktajl witamin i minerałów. Korzystniej od takiego koktajlu na włosy działa jednak osocze bogatopłytkowe. To preparat pozyskiwany z krwi pacjenta, pobranej, odwirowanej i zagęszczonej. Aktywowane płytki krwi uwalniają czynniki wzrostu, które stymulują namnażanie się komórek, odżywiają mieszki włosowe, które dzięki temu „zastrzykowi energii” zaczynają pracować, a włos zaczyna rosnąć. Osocze działa też na komórki macierzyste w opuszce włosa. Pod jego wpływem często zaczynają tworzyć się nowe mieszki włosowe. Zabiegi te zalecane są w trudnym do leczenia łysieniu androgenowym, zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn, a także w łysieniu plackowatym.
- Laseroterapia. W leczeniu łysienia często wykorzystywane są lasery biostymulacyjne o bardzo małej mocy. Konkretnie – emitowane przez nie światło czerwone i podczerwone. Działa ono na metabolizm komórek mieszków włosowych, co stymuluje je do ponownego wytwarzania włosa. Zabieg nie daje powikłań, jednak okres terapii jest dość długi, bo trwa pół roku.
Wypadanie, czy łysienie?
Każdy człowiek traci codziennie od 50 do 100 włosów, i jest to proces zupełnie normalny, związany z naturalnym cyklem wzrostu włosów, a także z różnymi czynnikami dodatkowymi, takimi jak choćby zbyt mocne szarpanie podczas czesania. Nawet jeśli włosów wypada dużo więcej, nie zawsze jest to jeszcze łysienie.
O łysieniu można mówić dopiero, kiedy proces „produkcji” włosa w mieszku włosowym na skutek różnych przyczyn stopniowo zanika. Włos stopniowo staje się wtedy coraz słabszy i cieńszy, aż w końcu wypada, a w jego miejsce nie pojawia się nowy włos.
ŁYSIENIE. Wszystko, co należy wiedzieć o rodzajach i leczeniu łysienia
Włosy są niczym czuły barometr, reagujący na każde zachwianie równowagi w organizmie. Dlatego gdy wypadają, trzeba potraktować to poważnie - to sygnał ostrzegawczy, który świadczy o tym, że w naszym ciele dzieje się coś niekoniecznie dobrego. Na szczęście nie każda nadmierna utrata włosów jest nieodwracalna i trwała.
Spis treści
- Przyczyny łysienia
- Rodzaje łysienia
- Łysienie androgenowe typu męskiego
- Łysienie androgenowe typu żeńskiego
- Łysienie plackowate
- Łysienie menopauzalne
- Łysienie poporodowe
- Łysienie psychogenne
- Łysienie po chemioterapii
- Podstawowe metody leczenia łysienia
- Zabiegi wspomagające leczenie łysienia
Na głowie mamy od 100 do 150 tysięcy włosów, na każdym centymetrze kwadratowym skóry rośnie ich od 200 do 300. A każdy z nich ma swój odrębny cykl życiowy. Najpierw przed dwa do nawet siedmiu lat rośnie z szybkością mniej więcej centymetra na miesiąc, a następnie wypada. Potem, przez jakiś czas, zwykle trzy miesiące, mieszek włosa odpoczywa. A gdy już odpocznie, cykl życiowy kolejnego włosa zaczyna się na nowo.
Dzięki temu, że każdy mieszek żyje w nieco innym tempie, włosy nie wypadają jednocześnie. Zdarza się jednak, że na skutek różnych przyczyn życie kończy znacznie więcej włosów, niż normalnie. Na początku widać to tylko na szczotce i w rachunkach za wizyty hydraulika, odtykającego zatkany włosami odpływ wanny. Ale wraz z upływem tygodni lub miesięcy problem staje się widoczny także w miejscu, którego dotyczy, a więc na głowie. Czasem proces utraty włosów jest trwały, często jednak po ustaniu przyczyny lub wdrożeniu odpowiedniego leczenia ustępuje.
Typy łysienia
W zależności od przyczyny oraz patomechanizmu wyróżnia się kilka typów łysienia.
Łysienie androgenowe
Występuje w dwóch postaciach – jako łysienie androgenowe typu żeńskiego, a także męskiego. Łysienie androgenowe dotyczące kobiet charakteryzuje się rozlaną utratą włosów w okolicy czubka głowy, z największym nasileniem w części czołowej wzdłuż przedziałka. Linia graniczna włosów na czole jest dobrze zachowana, a przerzedzenie włosów zaczyna się około 2–3 cm w kierunku okolic ciemieniowych i szczytu głowy. Łysienie androgenowe typu żeńskiego opisywane jest wg wzoru Ludwiga lub skali Sinclair.
Łysienie androgenowe typu męskiego opisywane jest wg wzoru Hamiltona i Norwood, gdzie występuje 7 typów utraty włosów. Łysienie u mężczyzn rozpoczyna się zwykle w okolicy czołowo-skroniowej, a następnie ciemieniowej (na szczycie głowy). Przerzedzenie włosów może również rozprzestrzeniać się w kierunku skroni i ciemienia, pozostawiając koronę włosów na potylicy i częściowo w okolicach skroniowych. Wiele badań potwierdziło związek łysienia androgenowego z chorobą niedokrwienną serca (istotnym czynnikiem ryzyka jest wczesny początek łysienia androgenowego – poniżej 36. r.ż.). Związek łysienia androgenowego z łagodnym rozrostem prostaty jest również dobrze udokumentowany (obie choroby są zależne od androgenów).
Łysienie plackowate
Łysienie plackowate (alopecia areata) – należy do grupy niebliznowaciejących postaci łysienia. Choroba najczęściej dotyczy osób młodych, poniżej 25 roku życia. Przyczyny łysienia plackowatego nie są do końca poznane. Najczęściej rozważa się tło autoimmunologiczne zależne od limfocytów T. W powstaniu choroby podstawową rolę odgrywają tworzące się w mieszku włosowym stany zapalne. Keratynocyty mieszka uwalniają tzw. cytokiny prozapalne, które aktywują komórki śródbłonka. Skutkiem tego jest gromadzenie wokół mieszka komórek nacieku zapalnego, głównie limfocytów T i makrofagów, które również nasilają zapoczątkowany wcześniej proces zapalny. Od stopnia nasilenia nacieku zależy uszkodzenie mieszka włosowego. W tym przypadku utrata włosów stanowi proces odwracalny, gdyż po ustąpieniu stanu zapalnego mieszki włosowe ponownie podejmują czynność produkcji włosa. Ogniska łysienia plackowatego najczęściej mają regularny kształt, są pozbawione włosów, a skóra pozostaje niezmieniona chorobowo. Najczęściej zmiany lokalizują się w okolicy potylicznej i czołowo-ciemieniowej.
Przyczyny łysienia
W to, że nadmierną utratę włosów można wywołać niewłaściwą pielęgnacją lub inwazyjnymi zabiegami fryzjerskimi nikt już chyba nie wierzy. Na to, jak mocno korzeń włosa zespolony jest z mieszkiem włosowym, i jakie procesy zachodzą w mieszku, wpływ mają zupełnie inne czynniki. Główne przyczyny wypadania włosów to:
- Leki. Niektóre leki, np. cytostatyki, preparaty obniżające odporność takie jak cyklofosfamid, czy niektóre środki stosowane w narkozie, mogą ingerować w proces podziału komórek w mieszku włosowym, zatrzymując w efekcie wzrost włosów i powodując ich przejściowe wypadanie.
- Choroby. Utrata włosów bywa jednym z lepiej widocznych objawów niektórych chorób, np. problemów z tarczycą, czy anemii, a także zaburzeń hormonalnych i chorób skóry głowy. Może też być następstwem infekcji zakaźnej przebiegającej z wysoką gorączką. Gorączka zaburza pracę mieszków włosowych, czego efektem jest przejściowe wypadanie włosów. Charakterystyczne jest to, że ich utrata następuje po 2-3 miesiącach od wyleczenia.
- Dieta. Mieszki włosowe są bardzo podatne na niedobór białka i kalorii, a także niektórych pierwiastków, m.in. cynku i miedzi. Zbyt restrykcyjna dieta odchudzająca może doprowadzić do osłabienia mieszków włosowych i zahamowania wzrostu włosów (co wynika m.in. z niedoboru pierwiastków uczestniczących w procesach wzrostu włosów). Zagrożeniem dla włosów są zwłaszcza diety ubogie w białko. Wykazano, że już po dwóch tygodniach diety bezbiałkowej w mieszkach włosowych dochodzi do zmian zanikowych. Jeśli niedobór białka trwa dłużej, włosy stopniowo stają się cieńsze i słabsze, aż w końcu wypadają. U kobiet miesiączkujących zagrożeniem dla włosów jest dieta uboga w żelazo – do niedoborów tego pierwiastka może dojść np. w efekcie obfitych miesiączek.
Jakie są rodzaje łysienia?
Łysienie androgenowe – ma charakter przejściowy lub przewlekły i może dotyczyć zarówno fragmentu głowy, jak i całej jej powierzchni. Przyczyną powstawania tego rodzaju łysienia są czynniki genetyczne i środowiskowe, dlatego też nie mamy kontroli na pojawienie się tego schorzenia. W dużej mierze odpowiadają za to hormony o takiej samej nazwie, ale kluczową rolę ma także długotrwały stres. U kobiet dodatkowym czynnikiem wywołującym ten rodzaj łysienia są tabletki antykoncepcyjne zawierające progesteron, a także zespół policystycznych jajników, który również ma ogromny wpływ na nadmierną utratę włosów.
Łysienie plackowate – to przewlekła choroba zapalna, efektem której znaczna część skóry głowy pozbawiona jest włosów. Łysienie plackowate może pojawiać się także w innych okolicach, np. na brwiach lub brodzie. W równym stopniu dotyczy ono kobiet jaki i mężczyzn. Może się ona pojawiać w dowolnym momencie życia, ale swoje początki schorzenie to ma swoje początki w dzieciństwie lub młodym wieku. Najczęstszym czynnikiem wywołującym tę przypadłość w wieku późniejszym są różne choroby na tle autoimmunologicznym, takie jak cukrzyca typu 1, atopowe zapalenie skóry, Hashimoto, reumatoidalne zapalenie stawów czy toczeń rumieniowaty.
Łysienie bliznowate – to najrzadszy rodzaj występowania łysienia, ale prowadzi on do uszkodzenia mieszków włosowych, co skutkuje trwałą utratą kosmyków. Pojawia się na skutek stanu zapalnego, który prowadzi do uszkodzenia i pojawiania się blizn meszków włosowych. W odróżnieniu od łysienia plackowatego, ujścia meszków włosowych w obszarach łysienia są niewidoczne. Istotną rolę tego schorzenia odgrywa nieprawidłowa odpowiedź immunologiczna na komórki macierzyste mieszka włosów. W rezultacie może dojść do utraty brwi, rzęs oraz zarostu na brodzie.
