U nas zapłacisz kartą
Sennik - łysienie na głowie - Interpretacja snu i jego znaczenie
Leczenie łysienia plackowatego i poprawa samopoczucia pacjenta
Leczenie chorób autoimmunologicznych jest bardzo trudne. Wymaga systematyczności i czasu. W przypadku osłabiania mieszków włosowych liczy się szybka reakcja. W przeciwnym razie nawet zahamowanie procesu chorobowego nie zagwarantuje tego, że włosy odrosną.
Choroby związane z utratą włosów mają ogromny wpływ na samopoczucie pacjenta. Dotyczy to zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Łysienie plackowate na brodzie uniemożliwia jej zapuszczenie, a w przypadku kilkudniowego zarostu powoduje nieestetyczny i niechlujny efekt. Jednym ze sposobów radzenia sobie z tą przypadłością może być golenie brody na gładko. Jeśli jednak jesteś zwolennikiem kilkudniowego zarostu i uważasz, że dodaje Ci on charakteru alternatywą na poprawę wizerunku może być mikropigmentacja brody .
Mikropigmentacja brody to niechirurgiczny zabieg kosmetyczny , dzięki któremu w opracowywanej strefie uzyskujemy efekt krótko ogolonego zarostu. Zabieg nie powoduje odrastania włosów, ale powala na ich wizualne zagęszczenie, co w przypadku łysienia plackowatego przekłada się przede wszystkim na wypełnienie obszarów pozostałych po utracie zarostu. Mikropigmentacja łączy techniki tatuażu i makijażu permanentnego. Uzyskany efekt jest bardzo trwały, a jego utrzymanie nie wymaga wprowadzania zmian w codziennych rytuałach pielęgnacji skóry głowy i twarzy.
Ciężko uporać się z łysieniem plackowatym
Źródło: x-news.pl/Dzień Dobry TVN
Leczenie łysienia plackowatego jest trudne, długotrwałe i może nie przynieść oczekiwanych rezultatów. Wybór terapii zależy od wieku, ilości utraconych włosów oraz efektów ubocznych, które może spowodować leczenie.
- minoksydyl - płyny do stosowania na skórę głowy oparte na minoksydylu (5 proc) pobudzają porost włosów. Roztwór wciera się w chore miejsca 2 razy dziennie. Niestety, mogą wystąpić skutki uboczne w postaci miejscowych reakcji skórnych: zaczerwienienie i łuszczenie,
- preparaty o działaniu immunosupresyjnym: cyklosporyna (doustnie) kortykosteroidy (doustnie i/lub miejscowo),
- fotochemioterapia (PUVA - psoraleny UVA) - pacjent otrzymuje psoralen (lek uczulający na światło), a następnie naświetlany jest wyselekcjonowanymi promieniami UVA. Naświetlania prowadzi się 3 razy w tygodniu,
- krioterapia - stosowanie krioterapii w tym przypadku powinno być bardzo ostrożne, ponieważ nawet krótkotrwałe nadmierne obniżenie temperatury może doprowadzić do uszkodzenia mieszków włosowych,
- immunoterapia miejscowa - jest najlepiej udokumentowanym leczeniem łysienia plackowatego. Polega na wywoływaniu nadwrażliwości kontaktowej za pomocą silnych alergenów kontaktowych,
Najnowszą, jeszcze eksperymentalną, metodą leczenia łysienia plackowatego jest ta z użyciem środka o nazwie ruksolitynib (który zwykle stosowany jest w leczeniu chorób szpiku, na przykład zwłóknieniu szpiku)
Naukowcy z Columbia University Medical Center przez pięć miesięcy dwa razy dziennie podawali trójce pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim łysieniem plackowatym ten środek i okazało się, że u wszystkich badanych proces utraty włosów zanikł, a dodatkowo włosy zaczęły odrastać.
Łysienie plackowate - rodzaje
Jeśli traci się wszystkie włosy na głowie, mowa o łysieniu całkowitym. Jeśli utrata wszystkich włosów dotoczy całego ciała, mowa o łysieniu uogólnionym.
Łysienie plackowate - przyczyny
Dokładne przyczyny łysienia plackowatego nie są znane. Przypuszcza się, że choroba ma podłoże autoimmunologiczne, tzn. w jej przebiegu układ odpornościowy atakuje mieszki włosowe, gdyż uznaje je za "obce".
Wówczas dochodzi do zmian o charakterze zapalnym, które przyczyniają się do uszkodzenia mieszków włosowych i wypadania włosów.
Za uwarunkowaniem autoimmunologicznym przemawia częste współwystępowanie łysienia plackowatego z innymi chorobami wynikającymi z autoagresji, takimi jak atopowe zapalenie skóry, bielactwo, zapalenie tarczycy (najczęściej autoimmunologiczne zapalenie tarczycy Hashimoto), zapalenie jelita grubego, reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty czy cukrzyca typu 1.
Początek choroby najczęściej ma miejsce w dzieciństwie lub w młodym wieku. Szacuje się, że 2/3 chorych to osoby poniżej 30. roku życia.
Łysienie plackowate może być także dziedziczone (występowanie rodzinne stwierdza się u 20-60 proc. chorych). Czasami niektóre antygeny mogą powodować zwiększoną podatność na łysienie plackowate, a także zwiększone jego występowanie u krewnych pierwszego stopnia lub u bliźniąt jednojajowych.
Ponadto łysienie plackowate dotyczy ok. 10 proc. osób z zespołem Downa (sugeruje to udział genów zlokalizowanych w obrębie chromosomu 21 w rozwoju tego rodzaju łysienia).
Niektórzy zaliczają łysienie plackowate do grupy schorzeń psychodermatologicznych, gdyż uważają, że tego typu utrata włosów może mieć tło nerwowe i być wynikiem stresu, ciężkich i wyczerpujących stanów emocjonalnych.
Ponadto łysienie plackowate może być związane z zaburzeniami naczyniowymi w obrębie skóry głowy, co może prowadzić do zaburzeń faz wzrostu włosa i jego utraty.
Niektórzy uważają, że na rozwój łysienia plackowatego mogą wpływać także czynniki hormonalne lub niedoborowe (np. niedobór cynku).
Czy swędząca skóra głowy i krostki to ospa wietrzna?
Silnie swędzące krosty na głowie mogą wskazywać na rozwój ospy wietrznej, Jest to choroba powodowana przez wirus VZV i najczęściej atakuje dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym.
Do typowych jej objawów należą wykwity skórne, ze szczególną intensywnością lokujące się na twarzy oraz owłosionej skórze głowy. Stosunkowo łatwo jest je rozpoznać, jako że choroba przechodzi specyficzny cykl rozwoju.
W kolejnych stadiach zmiany mają postać:
- czerwonych plam,
- twardych i zbitych grudek,
- wypełnionych ropą pęcherzy,
- krost z charakterystycznym czubkiem,
- zasychających strupów.
U małych dzieci przebieg choroby zazwyczaj jest łagodny i ogranicza się do wykwitów skórnych oraz lekkich objawów ogólnoustrojowych. Osoby dorosłe chorują na ospę znacznie rzadziej, ale w ich przypadku istnieje duże ryzyko groźnych powikłań, z zapaleniem płuc na czele.
Łysienie plackowate - objawy
Pierwsze objawy łysienia plackowatego najczęściej pojawiają się w obrębie głowy, chociaż mogą wystąpić w obrębie zarostu na twarzy lub na innych miejscach na ciele, które są owłosione.
Pierwsze ognisko łysienia jest okrągłe i ma wielkość monety. Z czasem dołączają do niego nowe ogniska łysienia, czyli nowe plackowate plamy na skórze głowy, które mogą być pojedyncze lub mnogie, a także różnej wielkości (jednak w większości przypadków zmiana ma średnicę 5–10 cm). Ponadto występują one na ograniczonej przestrzeni, rzadziej dotyczą całej powierzchni skóry głowy.
Dla łysienia plackowatego charakterystyczne są tzw. włosy wykrzyknikowe, które pojawiają się wokół ognisk wyłysienia. Są to krótko ułamane włosy, których oderwane końcówki są grubsze i ciemniejsze niż ich nasada.
Około 14–25 proc. chorych traci włosy na całej głowie.
Mimo że w przebiegu choroby dochodzi do zmian o charakterze zapalnym, objawy stanu zapalnego nie pojawiają się. Na skórze pozbawionej włosów praktycznie nie stwierdza się obecności rumienia ani złuszczania. Niektórzy chorzy mogą się skarżyć jedynie na swędzenie skóry łysiejącego miejsca.
W ciężkich przypadkach choroby objawami współtowarzyszącymi są patologiczne zmiany na paznokciach.
Po 3-6 miesiącach włosy zwykle odrastają samoistnie (choć nie u wszystkich pacjentów). Początkowo mają kolor biały lub jasny blond, ale po upływie 6–8 tygodni odzyskują swoje oryginalne zabarwienie. Należy jednak wiedzieć, że włosy mogą ponownie zacząć wypadać (nawrotowe łysienie plackowate).
