U nas zapłacisz kartą
Jak szybko odrastają włosy po łysieniu plackowatym?
ŁYSIENIE. Wszystko, co należy wiedzieć o rodzajach i leczeniu łysienia
Włosy są niczym czuły barometr, reagujący na każde zachwianie równowagi w organizmie. Dlatego gdy wypadają, trzeba potraktować to poważnie - to sygnał ostrzegawczy, który świadczy o tym, że w naszym ciele dzieje się coś niekoniecznie dobrego. Na szczęście nie każda nadmierna utrata włosów jest nieodwracalna i trwała.
Spis treści
- Przyczyny łysienia
- Rodzaje łysienia
- Łysienie androgenowe typu męskiego
- Łysienie androgenowe typu żeńskiego
- Łysienie plackowate
- Łysienie menopauzalne
- Łysienie poporodowe
- Łysienie psychogenne
- Łysienie po chemioterapii
- Podstawowe metody leczenia łysienia
- Zabiegi wspomagające leczenie łysienia
Na głowie mamy od 100 do 150 tysięcy włosów, na każdym centymetrze kwadratowym skóry rośnie ich od 200 do 300. A każdy z nich ma swój odrębny cykl życiowy. Najpierw przed dwa do nawet siedmiu lat rośnie z szybkością mniej więcej centymetra na miesiąc, a następnie wypada. Potem, przez jakiś czas, zwykle trzy miesiące, mieszek włosa odpoczywa. A gdy już odpocznie, cykl życiowy kolejnego włosa zaczyna się na nowo.
Dzięki temu, że każdy mieszek żyje w nieco innym tempie, włosy nie wypadają jednocześnie. Zdarza się jednak, że na skutek różnych przyczyn życie kończy znacznie więcej włosów, niż normalnie. Na początku widać to tylko na szczotce i w rachunkach za wizyty hydraulika, odtykającego zatkany włosami odpływ wanny. Ale wraz z upływem tygodni lub miesięcy problem staje się widoczny także w miejscu, którego dotyczy, a więc na głowie. Czasem proces utraty włosów jest trwały, często jednak po ustaniu przyczyny lub wdrożeniu odpowiedniego leczenia ustępuje.
Rodzaje łysienia
Ponieważ przyczyny nadmiernego wypadania włosów są bardzo zróżnicowane, dermatolodzy wyróżniają też różne rodzaje łysienia. Najczęściej spotykane to:
Łysienie androgenowe typu męskiego charakteryzuje się stopniową utratą włosów, zaczynającą się od skroni. Na początku na czubku głowy pojawiają się płytkie zakola, które wraz z upływem czasu pogłębiają się. Z czasem na głowie zostaje wąski pas włosów z tyłu i po bokach. Za ten typ łysienia odpowiada pochodna testosteronu, dihydrotestosteron (DHT). Mieszki włosowe są na niego wrażliwe – jeśli jest go zbyt dużo, zanikają. Charakterystyczne jest to, że włosy tworzące pas wokół głowy nie wypadają, gdyż ich mieszki nie mają receptorów dla dihydrotestosteronu. W leczeniu tego typu łysienia podaje się substancje hamujące wzmożoną aktywność enzymu 5 α-reduktazy, który odpowiada za przekształcenie testosteronu do dihydrotestosteronu.
Przyczyny łysienia plackowatego
Chociaż, nie istnieją żadne dane, które jednoznacznie wskazywałyby na przyczynę łysienia plackowatego, wyodrębniono pewne czynniki mogące wpływać na jego rozwój. Szczególne znaczenie wydaje się mieć kwestia autoimmunologiczna. Wokół mieszków włosowych gromadzą się wówczas związki, które pobudzają odpowiedź odpornościową, w konsekwencji czego dochodzi do stopniowej utraty włosów.
Oprócz tego wspomina się o czynnikach związanych z układem hormonalnym, genetycznym, środowiskiem i dostarczaniem odpowiedniej ilości mikro i makro elementów wraz z pożywieniem oraz ośrodkowym układem nerwowym. Stres i nieprawidłowy tryb życia mogą wpływać na rozwój choroby.
Diagnozowanie łysienia plackowatego
Diagnozowanie łysienia i wypadania włosów jest dosyć złożonym procesem, który musi uwzględniać całościowo stan zdrowia organizmu Pacjenta. W diagnozie wykorzystuje się między innymi wywiad z Pacjentem, poszerzone rutynowe badania krwi, dokładne oględziny skóry głowy i trichoskopię, która pozwala na oglądanie skóry w ogromnym powiększeniu. Jeśli konieczna jest poszerzona diagnoza lub jej potwierdzenie można wykonać także przykładowo fototrychogram i trychogram czy biopsję skóry głowy.
Rodzaje oddziaływań terapeutycznych
Leczenie łysienia plackowatego często jest złożonym procesem, który wymaga wielotorowych oddziaływań. Spośród rodzajów działań terapeutycznych w łysieniu plackowatym można wymienić między innymi:
- Leczenie miejscowe – czyli przeważnie glikokortykosteroidy podawane na skórę w postaci maści, kremów czy innych formuł, które są łatwe w stosowaniu.
- Leczenie ogólne – za pomocą prawidłowo dobranych leków podawanych doustnie.
- Fototerapię – czyli terapię za pomocą światła. Czasami łączy się ją z jednoczesnym podawaniem leków doustnych lub miejscowych, których zadaniem jest zwiększenie podatności leczonego obszaru na działanie światła.
- Wsparcie psychologiczne – przydatne z uwagi na ryzyko obniżonej jakości życia chorych, pogorszenie samopoczucia czy niskiego poczucia własnej wartości.