U nas zapłacisz kartą
Jak szybko odrastają włosy po łysieniu plackowatym?
Przebieg łysienia plackowatego
Wyróżnia się kilka postaci łysienia plackowatego w zależności od obszarów ciała, które obejmuje choroba:
- Zwykłą – w której obserwuje się powstawanie na skórze głowy charakterystycznych łysych placków. Czasami mogą zlewać się w większe wyłysiałe obszary, chociaż nie stanowi to reguły.
- Całkowitą – kiedy dochodzi do pełnej utraty owłosienia na głowie, ale zachowane pozostają brwi, rzęsy i włosy na innych częściach ciała.
- Uogólnioną – utracone zostaje owłosienie na głowie. Często oprócz samej skóry głowy obejmuje także jej okolice takie jak brwi i rzęsy, a nawet inne części ciała. Postać występująca również w odmianie złośliwej, która nie jest podatna na leczenie. Włosy przeważnie nie odrastają niezależnie od tego, czy zastosuje się terapię, czy też nie.
Poza wspomnianymi rodzajami łysienia plackowatego, odmiany choroby podzielić można ze względu na charakter ognisk łysienia. Stąd też wymieniamy łysienie wieloogniskowe i jednoogniskowe, które obejmują jeden lub więcej obszarów. Obszary łysienia muszą być wyraźnie od siebie rozgraniczone, by je rozpoznać.
Charakteryzując łysienie plackowate z uwagi na kształt obecnych obszarów łysienia, warto wspomnieć o łysieniu wężykowatym, rozlanym i ogniskowym. Łysienie wężykowate polega na tworzeniu się łysego pasa wokół głowy, który przebiega przez okolice skroniowe, potyliczne i czołowe. W przypadku łysienia ogniskowego chorobą objęty jest tylko jeden obszar, podczas gdy w łysieniu rozlanym nie da się scharakteryzować pojedynczych ognisk łysienia.
Przyczyny łysienia plackowatego
– Etiopatogeneza łysienia plackowatego nie jest do końca wyjaśniona. Obecnie uważa się, że schorzenie jest wynikiem czynników genetycznych i środowiskowych, m.in. stresu. Oznacza to, że u osób z pewnymi predyspozycjami genetycznymi niektóre czynniki środowiskowe mogą prowadzić do aktywacji układu odpornościowego i niszczenia własnych komórek. Dochodzi wówczas do tworzenia przez limfocyty T, będące komórkami naszego układu odpornościowego, nacieków zapalnych, które są odpowiedzialne za uszkodzenie mieszków włosowych – wyjaśnia dr n. med. Aleksandra Rymsza, specjalista dermatolog z Medicover.
Bardzo mylący pozostaje fakt, że choroba rozpoczyna się zazwyczaj u pacjentów w dobrym stanie ogólnym. W okresie bezpośrednio poprzedzającym pojawienie się ogniska wyłysienia pacjenci często doświadczają jednak silnego stresu psychicznego, związanego np. ze śmiercią bliskiej osoby, z rozwodem czy utratą pracy. To pierwsze, pojawiające się wówczas ognisko wyłysienia jest zazwyczaj pojedyncze, owalne, o średnicy do kilku centymetrów. Skóra w jego obrębie jest woskowobiała i, co istotne – wiotka, dająca się ująć w fałd.
Immunologia
- bielactwem,
- toczniem rumieniowatym,
- cukrzycą typu 1,
- nużliwością mięśniową,
- zapaleniem tarczycy typu Hashimoto.
Dolegliwość tę możemy również nierzadko zaobserwować u dzieci z zespołem Downa.
- z pojedynczymi lub mnogimi ogniskami łysienia,
- całkowite, gdy utrata włosów dotyczy całej głowy,
- uogólnione z całkowitą utratą włosów, również brwi i rzęs oraz włosów w pozostałych częściach ciała.
W każdym z tych rodzajów nieznajomość przyczyn ich wystąpienia utrudnia leczenie. Tymczasem w ostrej fazie tej choroby zmianom na skórze głowy towarzyszyć mogą zmiany paznokciowe o rozmaitym nasileniu.
Łysienie psychogenne
Związane jest ze stresem, pod wpływem którego może dojść do nagłej utraty włosów. Charakterystyczne w badaniu trychologicznym są nieregularne ogniska pozbawione włosów.
Związane z podawaniem leków przeciwnowotworowych, które niszczą DNA komórek macierzy włosów, w efekcie czego dochodzi do osłabienia, a następnie wypadania włosów.
Diagnoza to podstawa
Każdy z typów łysienia leczy się inaczej, dlatego podstawową sprawą jest to, by ustalić, z jakiego właściwie powodu włosy tak bardzo wypadają. Z tym problemem najlepiej zgłosić się do dermatologa. Do takiej wizyty trzeba się dobrze przygotować, bo by postawić trafne rozpoznanie, lekarz musi przeprowadzić bardzo szczegółowy wywiad.
W pierwszej kolejności zapyta o ogólny stan zdrowia, przyjmowane leki, zdarzenia medyczne – w tym przebyte operacje, rodzaj znieczulenia - gdyż towarzyszący im stres oraz kombinacje leków mogą wpłynąć na stan zdrowia, a więc i włosów. Kobiety w wieku rozrodczym lekarz zapyta też o regularność miesiączek, ewentualny poród, karmienie piersią. Będzie chciał wiedzieć wszystko na temat diety, może też zapytać o różne dolegliwości - przemęczenie, bóle stawów, nadwrażliwość na słońce – które pozornie nie mają związku z wypadaniem włosów, mogą jednak sygnalizować to, że w organizmie rozwija się inna choroba, np., autoimmunologiczna, której jednym z objawów jest właśnie utrata włosów.
Jeśli uzna to za konieczne, zleci też szereg badań krwi, które mogą wykazać anemię, niedobór niektórych pierwiastków. Niekiedy dermatolodzy zlecają też badania poziomu hormonów tarczycy . W niektórych przypadkach dermatolodzy wykonują również badania samych włosów i ocenę stanu skóry głowy, a także ocenę stanu mieszków włosowych.
Jakie są metody leczenia łysienia plackowatego?
W łysieniu plackowatym stosuje się leczenie miejscowe i leczenie ogólne. Żadna z metod nie znalazła jednoznacznego potwierdzenia skuteczności. Do leczenia miejscowego zalicza się: glikokortykosteroidy podawane śródskórnie, miejscowe glikokortykosteroidy w postaci kremów, żeli, maści, płynów i pianek, cygnolinę, minoksydyl. Do metod leczenia ogólnego zalicza się: glikokortykosteroidy i cyklosporynę. Do innych metod stosowanych w leczeniu łysienia plackowatego należą fotochemioterapia (PUVA lub PUVA-turban) i wąskopasmowa fototerapia UVB.
Ze względu na patomechanizm tej choroby trudno podjąć działania, które miałyby na celu zmniejszenie ryzyka rozwoju łysienia plackowatego. Samoistny odrost włosów następuje zwykle w ciągu 1–2 lat u 30–60% chorych. U około 10% choroba może mieć cięższy przebieg i doprowadza do łysienia całkowitego lub uogólnionego. Gorsze rokowanie dotyczy pacjentów, u których współistnieją choroby o podłożu autoimmunologicznym. Ponadto czynnikami źle rokującymi mogą być zmiany paznokci, rodzinne występowanie choroby, wczesny początek zmian chorobowych oraz intensywna utrata włosów.
Zobacz także
Łysienie androgenowe typu męskiego Utrata włosów u mężczyzn rozpoczyna się zwykle w okolicy czołowo-skroniowej, a następnie ciemieniowej. Następnie przerzedzenie włosów rozprzestrzenia się w kierunku szczytu głowy, pozostawiając koronę włosów na potylicy i częściowo w okolicach skroniowych.
Łysienie androgenowe typu żeńskiego Kobiecy typ łysienia charakteryzuje się rozlanym łysieniem w okolicy centralnej głowy owłosionej, o największym nasileniu w części czołowej z zachowaniem linii czoła.
ŁYSIENIE. Wszystko, co należy wiedzieć o rodzajach i leczeniu łysienia
Włosy są niczym czuły barometr, reagujący na każde zachwianie równowagi w organizmie. Dlatego gdy wypadają, trzeba potraktować to poważnie - to sygnał ostrzegawczy, który świadczy o tym, że w naszym ciele dzieje się coś niekoniecznie dobrego. Na szczęście nie każda nadmierna utrata włosów jest nieodwracalna i trwała.
Spis treści
- Przyczyny łysienia
- Rodzaje łysienia
- Łysienie androgenowe typu męskiego
- Łysienie androgenowe typu żeńskiego
- Łysienie plackowate
- Łysienie menopauzalne
- Łysienie poporodowe
- Łysienie psychogenne
- Łysienie po chemioterapii
- Podstawowe metody leczenia łysienia
- Zabiegi wspomagające leczenie łysienia
Na głowie mamy od 100 do 150 tysięcy włosów, na każdym centymetrze kwadratowym skóry rośnie ich od 200 do 300. A każdy z nich ma swój odrębny cykl życiowy. Najpierw przed dwa do nawet siedmiu lat rośnie z szybkością mniej więcej centymetra na miesiąc, a następnie wypada. Potem, przez jakiś czas, zwykle trzy miesiące, mieszek włosa odpoczywa. A gdy już odpocznie, cykl życiowy kolejnego włosa zaczyna się na nowo.
Dzięki temu, że każdy mieszek żyje w nieco innym tempie, włosy nie wypadają jednocześnie. Zdarza się jednak, że na skutek różnych przyczyn życie kończy znacznie więcej włosów, niż normalnie. Na początku widać to tylko na szczotce i w rachunkach za wizyty hydraulika, odtykającego zatkany włosami odpływ wanny. Ale wraz z upływem tygodni lub miesięcy problem staje się widoczny także w miejscu, którego dotyczy, a więc na głowie. Czasem proces utraty włosów jest trwały, często jednak po ustaniu przyczyny lub wdrożeniu odpowiedniego leczenia ustępuje.
