U nas zapłacisz kartą
Jak szybko odrastają włosy po łysieniu plackowatym?
Przyczyny łysienia plackowatego
– Etiopatogeneza łysienia plackowatego nie jest do końca wyjaśniona. Obecnie uważa się, że schorzenie jest wynikiem czynników genetycznych i środowiskowych, m.in. stresu. Oznacza to, że u osób z pewnymi predyspozycjami genetycznymi niektóre czynniki środowiskowe mogą prowadzić do aktywacji układu odpornościowego i niszczenia własnych komórek. Dochodzi wówczas do tworzenia przez limfocyty T, będące komórkami naszego układu odpornościowego, nacieków zapalnych, które są odpowiedzialne za uszkodzenie mieszków włosowych – wyjaśnia dr n. med. Aleksandra Rymsza, specjalista dermatolog z Medicover.
Bardzo mylący pozostaje fakt, że choroba rozpoczyna się zazwyczaj u pacjentów w dobrym stanie ogólnym. W okresie bezpośrednio poprzedzającym pojawienie się ogniska wyłysienia pacjenci często doświadczają jednak silnego stresu psychicznego, związanego np. ze śmiercią bliskiej osoby, z rozwodem czy utratą pracy. To pierwsze, pojawiające się wówczas ognisko wyłysienia jest zazwyczaj pojedyncze, owalne, o średnicy do kilku centymetrów. Skóra w jego obrębie jest woskowobiała i, co istotne – wiotka, dająca się ująć w fałd.
Immunologia
- bielactwem,
- toczniem rumieniowatym,
- cukrzycą typu 1,
- nużliwością mięśniową,
- zapaleniem tarczycy typu Hashimoto.
Dolegliwość tę możemy również nierzadko zaobserwować u dzieci z zespołem Downa.
- z pojedynczymi lub mnogimi ogniskami łysienia,
- całkowite, gdy utrata włosów dotyczy całej głowy,
- uogólnione z całkowitą utratą włosów, również brwi i rzęs oraz włosów w pozostałych częściach ciała.
W każdym z tych rodzajów nieznajomość przyczyn ich wystąpienia utrudnia leczenie. Tymczasem w ostrej fazie tej choroby zmianom na skórze głowy towarzyszyć mogą zmiany paznokciowe o rozmaitym nasileniu.
Łysienie plackowate – objawy u dorosłych
Objawy łysienia plackowatego u dorosłych to przede wszystkim charakterystyczne łyse przestrzenie przypominające placki. Tak, jak już wspomnieliśmy, jest to przewlekła choroba dermatologiczna, która jest jedną z głównych przyczyn utraty włosów – na głowie, jednak nie tylko.
Jak szybko postępuje choroba? Wiele zależy od predyspozycji danego organizmu. Nierzadko bywa tak, że schorzenie rozpoczyna się od niewielkiego ogniska łysienia, a mieszki włosowe po rozpoczęciu leczenia zwykle odrastają w ciągu 3-6 miesięcy. Zdarza się również tak, że choroba przebiega fazowo, a nowe, odrastające włoski są pozbawione pigmentu. W przypadku zwłoki z wizytą u lekarza i wdrożeniem leczenia, a także w zaawansowanych stadiach choroby, może dość do łysienia plackowatego na nogach, rękach, brwiach, pachwinach czy innych częściach ciała.
Dostrzegasz nadmierne wypadanie włosów? Zastanawiasz się, czy to łysienie plackowate? Jakie badania warto wykonać? Jeżeli zauważysz u siebie niepokojące zmiany, warto udać się z tym do lekarza pierwszego kontaktu, aby ten zlecił Ci wykonanie pełnej morfologii. Nierzadko za problemem wypadania włosów, oprócz stresu, stoją niedobory niektórych pierwiastków, witamin czy po prostu anemia. Dobrze jest też zgłosić się do dermatologa lub trychologa. Ten ostatni dysponuje specjalistycznym sprzętem, który pozwala zbadać stan i jakość włosów, dzięki czemu może dobrać odpowiednią kurację na potencjalne łysienie plackowate. Czy włosy odrosną? Podjęcie szybkich działań, a także skrupulatne wypełnianie zaleceń lekarza lub trychologa może zahamować rozwój choroby i poprawić wygląd.
Jakie są metody leczenia łysienia plackowatego?
W łysieniu plackowatym stosuje się leczenie miejscowe i leczenie ogólne. Żadna z metod nie znalazła jednoznacznego potwierdzenia skuteczności. Do leczenia miejscowego zalicza się: glikokortykosteroidy podawane śródskórnie, miejscowe glikokortykosteroidy w postaci kremów, żeli, maści, płynów i pianek, cygnolinę, minoksydyl. Do metod leczenia ogólnego zalicza się: glikokortykosteroidy i cyklosporynę. Do innych metod stosowanych w leczeniu łysienia plackowatego należą fotochemioterapia (PUVA lub PUVA-turban) i wąskopasmowa fototerapia UVB.
Ze względu na patomechanizm tej choroby trudno podjąć działania, które miałyby na celu zmniejszenie ryzyka rozwoju łysienia plackowatego. Samoistny odrost włosów następuje zwykle w ciągu 1–2 lat u 30–60% chorych. U około 10% choroba może mieć cięższy przebieg i doprowadza do łysienia całkowitego lub uogólnionego. Gorsze rokowanie dotyczy pacjentów, u których współistnieją choroby o podłożu autoimmunologicznym. Ponadto czynnikami źle rokującymi mogą być zmiany paznokci, rodzinne występowanie choroby, wczesny początek zmian chorobowych oraz intensywna utrata włosów.
Zobacz także
Łysienie androgenowe typu męskiego Utrata włosów u mężczyzn rozpoczyna się zwykle w okolicy czołowo-skroniowej, a następnie ciemieniowej. Następnie przerzedzenie włosów rozprzestrzenia się w kierunku szczytu głowy, pozostawiając koronę włosów na potylicy i częściowo w okolicach skroniowych.
Łysienie androgenowe typu żeńskiego Kobiecy typ łysienia charakteryzuje się rozlanym łysieniem w okolicy centralnej głowy owłosionej, o największym nasileniu w części czołowej z zachowaniem linii czoła.
Przebieg łysienia plackowatego
Wyróżnia się kilka postaci łysienia plackowatego w zależności od obszarów ciała, które obejmuje choroba:
- Zwykłą – w której obserwuje się powstawanie na skórze głowy charakterystycznych łysych placków. Czasami mogą zlewać się w większe wyłysiałe obszary, chociaż nie stanowi to reguły.
- Całkowitą – kiedy dochodzi do pełnej utraty owłosienia na głowie, ale zachowane pozostają brwi, rzęsy i włosy na innych częściach ciała.
- Uogólnioną – utracone zostaje owłosienie na głowie. Często oprócz samej skóry głowy obejmuje także jej okolice takie jak brwi i rzęsy, a nawet inne części ciała. Postać występująca również w odmianie złośliwej, która nie jest podatna na leczenie. Włosy przeważnie nie odrastają niezależnie od tego, czy zastosuje się terapię, czy też nie.
Poza wspomnianymi rodzajami łysienia plackowatego, odmiany choroby podzielić można ze względu na charakter ognisk łysienia. Stąd też wymieniamy łysienie wieloogniskowe i jednoogniskowe, które obejmują jeden lub więcej obszarów. Obszary łysienia muszą być wyraźnie od siebie rozgraniczone, by je rozpoznać.
Charakteryzując łysienie plackowate z uwagi na kształt obecnych obszarów łysienia, warto wspomnieć o łysieniu wężykowatym, rozlanym i ogniskowym. Łysienie wężykowate polega na tworzeniu się łysego pasa wokół głowy, który przebiega przez okolice skroniowe, potyliczne i czołowe. W przypadku łysienia ogniskowego chorobą objęty jest tylko jeden obszar, podczas gdy w łysieniu rozlanym nie da się scharakteryzować pojedynczych ognisk łysienia.
