U nas zapłacisz kartą
Choroba pasożytnicza skóry - Objawy, przyczyny i skuteczne metody leczenia
Choroby pasożytnicze – zagrożenie dla ludzi i zwierząt
Choroby pasożytnicze u ludzi i zwierząt mogą wywoływać pasożyty należące do różnych grup systematycznych: pierwotniaków, przywr, tasiemców, nicieni, owadów, pajęczaków i innych. Z uwagi na umiejscowienie pasożyty dzieli się na wewnętrzne i zewnętrzne. Te pierwsze najczęściej bytują w przewodzie pokarmowym, układzie oddechowym, narządach miąższowych, układzie krwionośnym, itd. Pasożyty zewnętrzne bytują na powłokach zewnętrznych żywicieli, a więc na skórze lub w głębszych warstwach naskórka czy skóry właściwej. Niestety wiele gatunków pasożytów odbywa w fazie swojego rozwoju wędrówki, co może prowadzić do rozległych zmian w obrębie różnych tkanek i narządów zarażonego organizmu.
Wśród członków ESCCAP są również biolodzy, biolodzy molekularni i inni specjaliści, których zadaniem jest pełne poznanie biologii pasożytów (przede wszystkich – ich cyklu życiowego), oraz doskonalenie metod diagnostycznych pozwalających na jak najwcześniejsze i pewne rozpoznanie zarażenia pasożytami, czy to u ludzi , czy u zwierząt.
Halucynoza pasożytnicza - objawy
Chory jest przekonany, że pod skórą poruszają się „robaczki” lub „maleńkie zwierzątka”. W przebiegu choroby pojawiają się bowiem omamy dotykowe odbierane przez chorego jako pełzanie robaków bądź insektów pod skórą lub w niej. Chory wyjaśnia również, jak się rozmnażają, krążą pod skórą, wychodząc czasami poza jej obszar. Niekiedy objawem towarzyszącym jest świąd.
Pacjenci na dowód zarażenia często przynoszą do lekarza domniemane pasożyty zawinięte w papierek będą umieszczone w słoiczku lub pudełku. Zazwyczaj są to fragmenty wydrapanego, zrogowaciałego naskórka. Może domagać się jego obejrzenia pod lupą i pobrania wycinka skóry do oceny. W celu wydobycia rzekomych pasożytów chorzy używają nie tylko palców, ale również igieł i innych narzędzi. Niektóre osoby stosują własne metody pozbycia się domniemanych pasożytów, smarując skórę różnymi środkami chemicznymi, np. detergentami (środkami do WC), pestycydami, a nawet benzyną. W związku w większości przypadków dochodzi do powstania na skórze zadrapań, przeczosów, niekiedy nawet owrzodzenia.
Chorzy są kompletnie bezkrytyczni wobec swoich objawów. Uważają, że obecność pasożytów jest niepodważalna.
Pasożytami, którymi rzekomo jest zakażony chory, mogą być np. wszy. W takim przypadku początek choroby w wielu przypadkach jest podobny. Najpierw pacjent zauważa na skórze głowy (i pobliskich częściach ciała, np. szyi) swędzące zmiany. Podejrzewa, że to uczulenie. Udaje się po pomoc do dermatologa. Jeśli zleca wykonanie testów alergicznych, ich wyniki są ujemne. Świąd głowy nasila się, dodatkowo pojawiają się na niej "twarde gule", a chory "czuje robaki" pełzające pod skórą głowy. Próbuje się ich pozbyć, wyczesując je lub stosując różnego rodzaju preparaty na wszy. Jednak nic nie pomaga. Aby pozbyć się rzekomych robaków, chory bardzo mocno drapie głowę, często do krwi, ale nawet wtedy nie przestaje drapać. Rozdrapuje rany, bo wie, że "pasożyty tam są". Niekiedy chory jest przekonany, że robaki opanowały całe ciało, że są wszędzie, na nogach, rękach, twarzy. W końcu chory może sięgnąć po nóż, by wykonać nacięcia i wydobyć robaki. Jednak dochodzi do wniosku, że nacięcia okazują się zbyt płytkie, ponieważ pasożyty wciąż są pod skórą. Chory boi się wyjść z domu, w obawie przed zakażeniem innych osób.
Co zrobić, by zmniejszyć ryzyko zachorowania?
Niestety zakażenie tymi pasożytami skóry jest bardzo łatwe. Aby zapobiec zakażeniu wszawicą głowową, nie należy stosować wspólnych grzebieni, szczotek, spinek, gumek, opasek do włosów. Wesz głowowa może się również przenosić przez wspólne noszenie nakrycia głowy lub używanie tego samego ręcznika. Podobnie, rozprzestrzenianiu się świerzbu sprzyja stosowanie wspólnej bielizny, środków czystości czy pościeli. Wszawica łonowa oraz świerzb są chorobami przenoszonymi drogą płciową i żadna z dostępnych fizycznych metod zabezpieczających nie jest skuteczna w ochronie przed zakażeniem. Dlatego też wskazana jest abstynencja płciowa partnerów w przypadku tych chorób przez cały okres leczenia.
Zobacz także
Wszawica Wszawice należą do częstych pasożytniczych chorób skóry, przy czym najczęstsza postacią jest wszawica głowowa. Wszy głowowe, a zwłaszcza ich gnidy, typowo zajmują okolicę potyliczną i skroniowa głowy owłosionej, zatem warto dokonywać profilaktycznej oceny tych lokalizacji, szczególnie u dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Wszy łonowe przenoszone są natomiast poprzez kontakty seksualne, a z kolei wszawica odzieżowa może być wektorem dla groźnych dla życia patogenów
Świerzb Świerzb jest chorobą wywołaną przez świerzbowca ludzkiego. Powoduje powstanie zmian skórnych, którym towarzyszy uporczywy świąd, nasilający się zwłaszcza w nocy, po rozgrzaniu ciała w łóżku. Źródłem zakażenia jest chory człowiek. Choroba szerzy się przede wszystkim w skupiskach ludzkich (np. w żłobkach, przedszkolach, internatach, domach dziecka, domach opieki społecznej, szpitalach).
Diagnostyka zarażeń pasożytniczych Diagnostyka zarażeń pasożytniczych jest bardzo zróżnicowana i zależy od typu pasożyta, jego cyklu rozwojowego i postaci, która bytuje w organizmie ludzkim.
Halucynoza pasożytnicza - przyczyny i czynniki ryzyka
Halucynoza pasożytnicza najczęściej jest rozpoznawana u samotnych kobiet w podeszłym wieku, żyjących często w izolacji społecznej, o niskim statusie socjoekonomicznym, niskim wykształceniu.
Tego typu halucynoza u osób młodszych zwykle jest wynikiem zażywania narkotyków - kokainy (tzw. kokainowe robaczki) i innych.
Niektórzy specjaliści twierdzą, że urojenia mogą stanowić interpretację urojeniową doznań fizjologicznych, np. świądu i innych dolegliwości uwarunkowanych zmianami skórnymi w przebiegu chorób, takich jak cukrzyca, hipowitaminoza, niedokrwistość, odczyny uczuleniowe.
Choroba ta pojawić się może też w przebiegu nie tylko chorób organicznych, lecz także schizofrenii i zaburzeń afektywnych. Najczęściej towarzyszy jej depresja.
Choroby pasożytnicze skóry (świerzb i wszawica)
Wszawica jest wywoływana przez wesz ludzką. W zależności od miejsca pasożytowania wszawicę dzielimy na głowową, odzieżową i łonową.
Wesz ludzka jest stawonogiem. Dorosłe osobniki, których wielkość może dochodzić do 4,7 mm poruszają się za pomocą trzech par odnóży zakończonych pojedynczym pazurem. Wyspecjalizowane aparaty ssąco-kłujące umożliwiają żywienie się krwią człowieka. Samica pasożyta składa około 100 jaj zwanych gnidami, które są mocowane specjalną wydzieliną u nasady włosa lub ubrania. W efekcie metody usunięcia jaj, takie jak wyczesywanie włosów lub mycie ich wodą i szamponami nie daje oczekiwanych rezultatów.
Wszawica rozprzestrzenia się przez kontakt fizyczny – bezpośrednio z zakażonym człowiekiem lub pośrednio przez przedmioty w jego otoczeniu. Wszawica głowowa i łonowa nie ma bezpośredniego związku ze złym stanem higienicznym. Wszawica głowowa występuje często epidemicznie u dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym. Jest to związane z typowymi zachowaniami dla tej grupy wiekowej tj. gry zespołowe, wspólna zabawa i zajęcia. Zakażenie przez wesz łonową następuje najczęściej podczas stosunku płciowego. Natomiast wesz odzieżowa jest związana ze złymi warunkami sanitarnymi. Przytwierdza się do ubrania i bielizny, a na skórę człowieka przechodzi wyłącznie, by się pożywić. Wszy odzieżowe mogą przenosić inne choroby tj. dur plamisty lub riketsjozy.
Jakie są objawy?
Objawy wszawicy są związane z ukłuciem skóry przez pasożyta. Towarzyszy temu silny świąd. Ciągłe drapanie skóry prowadzi do powstawania sączących się nadżerek, które mogą się pokrywać strupem lub ulec wtórnej infekcji bakteryjnej. W przypadku wszawicy głowowej we włosach skóry głowy można dostrzec jaja wielkości główki od szpilki, przytwierdzone do nasady włosa. Dorosłe osobniki są trudniej dostrzegalne ze względu na fakt, że szybko się przemieszczają.
Wesz łonowa najczęściej bytuje w okolicy łonowej, chociaż może występować też na skórze krocza, ud, brzucha, a nawet na rzęsach czy brwiach. Natomiast zmiany skórne we wszawicy odzieżowej występują głównie w okolicy karku i grzbietu.
