U nas zapłacisz kartą
Walka z Gronkowcem na Nogach - Skuteczne Metody Leczenia i Zapobiegania
Jak można zarazić się gronkowcem złocistym?
Newsletter Medovita - przydatne informacje, dostęp do nowych e-booków przed premierą.Do zarażenia gronkowcem złocistym może dojść w wyniku kontaktu z drugą osobą, będącą nosicielem tej bakterii. Samo zarażenie poprzez kontakt z nosicielem nie jest groźne dla organizmu pod warunkiem, że bakterie nie dostaną się do wnętrza organizmu (np. poprzez zranienia skóry). Spożycie skażonego pokarmu przygotowanego przez personel będący nosicielami szczepu baterii, który wytwarza enterotoksynę (enzym odporny na działanie enzymów trawiennych), może skutkować rozwojem gronkowcowego zatrucia pokarmowego.
Szczególnie niebezpieczny może być kontakt bakterii z osobami o obniżonej odporności (np. noworodki, chorzy przebywający długo w warunkach szpitalnych), co może prowadzić do rozwoju zakażenia. Prawidłowo funkcjonujący układ odpornościowy zazwyczaj chroni organizm przed rozwojem zakażenia (chociaż do zakażenia może dojść również u osób ze sprawnym układem odpornościowym). Jednak zaburzenie jego funkcji może przyczynić się do rozwoju zakażenia endogennego, gdzie źródłem bakterii jest własny organizm, w którym bytują bakterie gronkowca złocistego.
Zakażenia gronkowcowe u dzieci
- ropnie mnogie niemowląt - bardzo rzadko występujące zakażenie gruczołów potowych ekrynowych, ropnie są przede wszystkim zaniedbania higieniczne, wyniszczenie lub znaczne obniżenie odporności ogólnej
- liszajec pęcherzowy noworodków - to początkowo surowicze a następnie ropne pęcherze, pojawiające się na skórze noworodków w pierwszych tygodniach życia
- zapalenie pęcherzowe i złuszczające skóry noworodków - niektórzy specjaliści uznają je za ciężką postać liszajca pęcherzowego noworodków, na skórze pojawiają się szybko pękające pęcherze, które bardzo szybko ulegają przerwaniu, skóra schodzi płatami, pozostawiając sączące powierzchnie -choroba ta atakuje przede wszystkim niemowlęta, ale zdarza się także u starszych dzieci, a nawet dorosłych
Jak diagnozuje się gronkowca?
Diagnostyka gronkowca polega na przeprowadzeniu wywiadu, podczas którego lekarz uwzględni m.in. objawy kliniczne. Konieczne są także badania laboratoryjne z krwi i moczu. Pobiera się ponadto wymaz z gardła, nosa bądź pochwy, aby sprawdzić, jaka konkretnie bakteria wywołała zakażenie i jaki antybiotyk będzie odpowiedni do jej redukcji. W niektórych przypadkach stosuje się także testy na obecność koagulazy, testy PCR czy testy aglutynacji lateksowej – dzięki nim jest możliwe zidentyfikowanie poszczególnych gatunków gronkowca. Jeżeli natomiast lekarz podejrzewa zatrucie pokarmowe gronkowcem, może zlecić mikrobiologiczne badanie spożytego pokarmu w kierunku występowania w nim bakterii gronkowca.
W jaki sposób leczy się gronkowca? Niestety konieczne jest wprowadzenie antybiotykoterapii. Problemem jest fakt, że coraz więcej bakterii gronkowca staje się odporna na leczenie dostępnymi nam antybiotykami, a podstawą skutecznego wyleczenia gronkowca jest właśnie dobranie odpowiedniego antybiotyku.
Aby dobrać antybiotyk, konieczne jest badanie krwi, moczu lub fragmentu zarażonej skóry. Obecnie najczęściej stosuje się następujące antybiotyki:
- klindamycyna,
- cefadroksyl,
- spiramycyna,
- mupirocyna,
- chloramfenikol.
Czy są domowe sposoby skuteczne w walce z gronkowcem? Niestety wg dostępnej nam wiedzy medycznej, gronkowiec może być wyleczony wyłącznie z pomocą antybiotyków i żadne domowe sposoby nie pomagają, a nawet mogą przyczynić się do rozprzestrzenienia się bakterii. Trwają obecnie badania nad leczenie gronkowca złocistego z pomocą srebra koloidalnego, ale jest jeszcze za wcześnie na to, aby twierdzić o skuteczności lub nieskuteczności takiej terapii. Leczenie naturalne może zatem stanowić jedynie wsparcie leczenia profesjonalnego, po porozumieniu z lekarzem.
W ramach leczenia gronkowca stosuje się także dodatkowo terapię wspierającą odporność pacjenta, gdyż zwykle bakteria ta atakuje osoby o osłabionej odporności, po przebytych infekcjach czy chorobach. Lekarze zalecają stosować preparaty nakierowane na wzmacnianie organizmu, dbać o zdrową dietę pełną witamin i minerałów, a także zrezygnować z używek (kawa, papierosy, alkohol).
Czerwone plamy na nogach a choroby
Duże czerwone plamy na nogach obserwowane są u chorych na cukrzycę. Zmiany skórne to rumień cukrzycowy – występuje także u dzieci. Skóra staje się sucha, matowa i pogrubiona, traci elastyczność i zdolności do regeneracji, jest podatna na zakażenia. Czerwone plamy atakujące stopę i postępujące w górę, ku łydce, mogą być objawem stopy cukrzycowej, będącej powikłaniem źle leczonej cukrzycy. U pacjentów z cukrzycą właściwa terapia jest kluczowa – nieleczony zespół stopy cukrzycowej skutkuje nieodwracalnymi deformacjami oraz martwicą stopy, co często prowadzi do amputacji.
Czerwona plama na nodze w postaci rumienia wędrującego może być oznaką boreliozy (łac. borreliosis), wieloukładowej choroby zakaźnej, którą przenoszą kleszcze. Boreliozę, najczęstszą chorobę odkleszczową, wywołują bakterie należące do krętków. Rumień wędrujący pojawia się w ciągu 1–3 tygodni w miejscu wkłucia kleszcza. Na początku ma postać pojedynczej plamy bądź grudki, czerwona plama szybko się jednak rozszerza. Charakterystyczne dla rumienia wędrującego jest tworzenie się czerwonej obwódki. Rumieniowi mogą towarzyszyć objawy grypopodobne.
Czerwona plama na nogach, a także na stopach czy na nosie (lub w innym miejscu na ciele) może oznaczać naczyniaka (łac. angioma). To łagodny nowotwór wywodzący się z układu naczyń krwionośnych. Często jest wrodzony. Ma charakterystyczną formę wypukłej, sinoczerwonej plamy (bądź drobnych guzków). Głównie lokalizuje się na głowie, tułowiu lub karku – na nogach rzadziej. Naczyniaki dzielą się na:
- naczyniaki niezłośliwe (łac. haemangioma) – najczęściej,
- naczyniaki limfatyczne (łac. lymphangioma) – rzadko,
- naczyniaki krwionośne złośliwe (łac. hemangiosarcoma) – rzadko,
- naczyniaki limfatyczne złośliwe (łac. lymphangiosarcoma) – rzadko.
Bolesny rumień kończyn (łac. erythromelalgia) to inna choroba, której objawem mogą być czerwone plamy na nogach. Oprócz zaczerwienienia pojawia się charakterystyczne ocieplenie kończyn i uporczywe pieczenie. Choroba występuje rzadko, najczęściej atakuje palce. Może być dziedziczna.
Jak wykryć gronkowca złocistego?
Diagnostyka zakażenia wywołanego przez gronkowca złocistego obejmuje badanie mikrobiologiczne, w którym materiał badany pobrany jest bezpośrednio z miejsca infekcji. Badanie mikrobiologicznie można wykonać prywatnie lub w ramach skierowania otrzymanego od lekarza. Należy jednak pamiętać o prawidłowym pobraniu materiału do badania – najczęściej materiał pobierany jest w punkcie pobrań zlokalizowanym przy laboratorium mikrobiologicznym lub przez lekarza, który zleca nam wykonanie badania. Materiałem badanym może być:
-wymaz z nosa
-płyn lub ropa z rany
-krew
-plwocina
-płyn stawowy
-mleko karmiącej matki.
Już w badaniu mikroskopowym można zaobserwować charakterystyczne skupiska groniaste, tworzone przez bakterie z rodzaju gronkowców. Jednakże identyfikacja gatunku bakterii wymaga ich hodowli oraz wykonania testów identyfikacyjnych (stąd na wynik trzeba czekać nawet kilka dni). Otrzymany wynik (szczególnie dodatni) należy bezwzględnie skonsultować z lekarzem.
