U nas zapłacisz kartą
"Gronkowiec na plecach - Przyczyny, Objawy i Sposoby Leczenia"
Bibliografia
- B. Nowakowicz-Dębek, Epidemiologia wielolekoopornych szczepów Staphylococcus aureus, Probl. Hig. Epidemiol. 2016.
- Taylor TA., Unakal CG., Staphylococcus Aureus, StatPearls Publishing, Treasure Island (FL) 2017.
- W. Korpysa-Dzirba i wsp., Enterotoksyny gronkowcowe, Zakład Higieny Żywności Pochodzenia Zwierzęcego Państwowego Instytutu Weterynaryjnego, Instytutu Badawczego w Puławach, Życie Weterynaryjne 2012.
- A. Gnanamani, P. Hariharan, and M. Paul-Satyaseela, Staphylococcus aureus: Overview of Bacteriology, Clinical Diseases, Epidemiology, Antibiotic Resistance and Therapeutic Approach, InTech 2017.
- Kmieciak W., Szewczyk E.M., Gatunki koagulazododatnie rodzaju Staphylococcus - taksonomia, chorobotwórczość, Post. Mikrobiol. 2017, 56, nr 2, s. 233–244.
Anna Baranowska
Ukończyła Dziennikarstwo na Uniwersytecie Gdańskim. Autorka kilkuset artykułów o tematyce zdrowotnej i parentingowej. Należy do grona dziennikarzy medycznych jako członkini Stowarzyszenia "Dziennikarski Klub Promocji Zdrowia".
Jak można się zarazić gronkowcem?
Bakteria gronkowca bardzo szybko przenika do organizmu człowieka. Może przedostać się ponadto kilkoma drogami:
- kropelkową,
- przez kontakt płciowy z nosicielem,
- przez skaleczenie (wówczas gronkowiec wnika do krwiobiegu przez ranę),
- przez zjedzenie zakażonego gronkowcem pożywienia.
Przez wiele lat fakt bytowania gronkowca w organizmie może być utajony – bakteria nie powoduje żadnych objawów. Jeśli jednak gronkowiec zacznie być aktywny – np. w wyniku spadku odporności – niestety może spowodować wiele groźnych chorób.
Gronkowiec jest chorobą zakaźną, co oznacza, że można zarazić się bakterią przez kontakt z nosicielem lub otoczeniem, w którym przebywa nosiciel (dotykanie tych samych przedmiotów)
Na infekcje gronkowcem szczególnie narażone są osoby, które:
- mają obniżoną odporność,
- posiadają otwarte rany i skaleczenia,
- zmagają się z problemami dermatologicznymi (choroby skóry),
- często przebywają w szpitalach i przychodniach,
- są w podeszłym wieku,
- cierpią na nowotwory,
- są w trakcie terapii immunosupresyjnej,
- chorują na cukrzycę,
- cierpią na przewlekłą niewydolność nerek,
- cierpią na choroby obwodowych naczyń krwionośnych,
- mają podłączoną kroplówkę lub cewnik,
- są po zabiegu chirurgicznym.
Ponadto w grupie ryzyka są kobiety w ciąży i małe dzieci – szczególnie groźny jest gronkowiec u niemowląt.
Furunkuł - leczenie
Przy braku podjęcia jakiegokolwiek działania, furunkuł z czasem pęka sam . Warto jednak to przyspieszyć, ponieważ załagodzi pieczenie i bolesność wrzodu. W tym celu stosuje się kompresy z preparatem odkażającym (np. rywanolem, altacetem) lub octanowinian glinu w postaci roztworu lub żelu. Po wypłynięciu ropy należy odkazić ranę spirytusem salicylowym, a następnie sam czop opatrzyć maścią (cynoborowosiarkową lub z dodatkiem antybiotyku). Dalsze leczenie należy powierzyć lekarzowi, szczególnie w przypadku, w którym czyrak długo nie pęka i w konsekwencji wciąż pojawia się ból i pozostałe wyżej wymienione objawy.
Jeżeli furunkuł jest pojedynczy, lekarz może zalecić leczenie miejscowe antybiotykiem, zrobi nacięcie i przeprowadzi drenaż ropnia. Zdarzają się też przypadki czyraka gromadnego, tj. wielu krostek - wtedy osobie są podawane antybiotyki doustne lub dożylne. Czyraki należy leczyć, gdyż mogą spowodować opisane powikłania (zakażenia, choroby itd.). Wrzody mogą nawracać, wówczas stosowana jest długoterminowa (trwająca nawet ponad miesiąc) terapia antybiotykowa.
Zobacz film: Jakie funkcje pełni skóra człowieka? Źródło: Bez skazy