U nas zapłacisz kartą
Leczenie łojotokowego wyprysku - Skuteczne metody i strategie
Łojotokowe zapalenie skóry (wyprysk łojotokowy) - przyczyny, objawy, leczenie
Łojotokowe zapalenie skóry (wyprysk łojotokowy) to przypadłość osób w okresie dojrzewania, rzadziej pojawiająca się u dorosłych, a nawet u niemowląt. Objawem łojotokowego zapalenia skóry jest nadmierne złuszczanie się naskórka. Choroba ma tendencję do uporczywego nawracania.
Łojotokowe zapalenie skóry kojarzone jest zwłaszcza z objawami dermatologicznymi, jakie występują w okresie dojrzewania (tłusta cera, wypryski). Rzadziej może wystąpić również u osób dorosłych, a nawet u niemowląt. Łojotokowe zapalenie skóry należy do schorzeń przewlekłych i bywa trudne do wyleczenia z uwagi na fakt, że ma tendencję do nawracania. Jest to głównie przypadłość osób ze skórą łojotokową (tłustą), u której nadczynność gruczołów łojowych powoduje wzmożoną produkcję łoju (łojotok). Przyczyna choroby nie jest do końca znana. Podejrzewa się, że do jej rozwoju przyczynia się rozmnażania drożdżaków - grzybów naturalnie bytujących na skórze. Dolegliwość objawia się stanem zapalnym, w wyniku którego dochodzi do nadmiernego złuszczania się naskórka.
Jak wyleczyć wyprysk łojotokowy?
W przypadku wyprysku łojotokowego niezwykle ważna jest konsultacja dermatologiczna. W takiej sytuacji lepiej jest zrezygnować z poszukiwania leków i rozwiązania problemu jak się pozbyć wyprysków na własną rękę, gdyż możemy jeszcze bardziej zaszkodzić już i tak narażonej na dyskomfort skórze.
Dermatolog po przeprowadzeniu wywiadu i dokładnym zbadaniu naszej skóry postawi diagnozę i przepisze nam odpowiednie leki. W zależności od stanu choroby pacjenta stosuje się leczenie miejscowe i/lub ogólne. Druga opcja zazwyczaj dotyczy pacjentów, których zmiany skórne są bardzo nasilone, nie reagują na dotychczasowe leczenie miejscowe lub mają charakter nawrotowy. W takiej sytuacji często stosuje się odpowiednie antybiotyki lub kremy o działaniu przeciwgrzybiczym (np. ketokonazol) i przeciwzapalnym. Nie jest wskazane przyjmowanie silnych glikokortykosteroidów. Chociaż szybko i skutecznie łagodzą świąd, mogą jednak sprzyjać powstawaniu działań niepożądanych jak chociażby nawrót choroby w większym nasileniu po zakończeniu leczenia.
W przypadku łojotokowego zapalenia skóry odpowiednia pielęgnacja jest niezbędna. Osoba cierpiąca na to schorzenie zazwyczaj posiada skórę tłustą i trądzikową, która musi zostać poddana prawidłowej pielęgnacji. Przede wszystkim należy unikać produktów, które zawierają w składzie mydło, alkohol czy inne środki mające silne działanie oczyszczające. Posiadają one równocześnie silnie działanie wysuszające, dlatego używanie ich przez osoby cierpiące na wyprysk łojotokowy może prowadzić do podrażnień i pogłębienia stanu zapalnego.
To, czego potrzebuje taka skóra to łagodne oczyszczanie w celu usunięcia nadmiaru sebum oraz gromadzących się na jej powierzchni zanieczyszczeń. W tej sytuacji idealnym rozwiązaniem będzie Żel delikatnie oczyszczający marki Mixa. Jego formuła została dodatkowo wzbogacona aktywnym cynkiem. Skutecznie redukuje niedoskonałości dzień po dniu.
W pielęgnacji skóry łojotokowej niezwykle ważną rolę odgrywa także odpowiednie nawilżenie. Do tego celu świetnie sprawdzi się Krem nawilżający Przeciw niedoskonałościom od marki Mixa. Dzięki formule 2w1 skutecznie redukuje niedoskonałości, reguluje wydzielanie sebum oraz odpowiednio nawilża skórę.
Łojotokowe zapalenie skóry głowy
Wyprysk łojotokowy z reguły w pierwszej kolejności atakuje owłosioną skórę głowy. Łuszczenie, świąd i pieczenie mogą powodować dyskomfort, a także utrudniać codzienną pielęgnację włosów.
W leczeniu łojotokowego zapalenia skóry głowy stosuje się zazwyczaj szampony lecznicze, których zadaniem jest zmniejszanie ilości grzybów bytujących na skórze. Preparaty te zawierają substancje przeciwgrzybiczne (np. siarkę, selen, dziegieć), które likwidują przyczyny dolegliwości oraz zmniejszają dyskomfort powodowany objawami.
Podczas kuracji należy unikać mydeł i detergentów, które mogłyby podrażniać skórę, a także - w miarę możliwości - powstrzymać się przed drapaniem łuszczącej się skóry.
Profilaktycznie warto stosować szampony lecznicze także po zakończeniu kuracji - ograniczy to ewentualny nawrót dolegliwości.
Diagnoza - jakie badania przeprowadza się przy podejrzeniu łojotokowego zapalenia skóry (ŁZS)
Rozpoznanie łojotokowego zapalenia skóry ustala się na podstawie badania dermatologicznego. W typowych przypadkach nie są wymagane żadne badania dodatkowe, lekarz rozpoznaje chorobę na podstawie charakterystycznego wyglądu zmian skórnych i informacji uzyskanych od pacjenta na temat przebiegu choroby. W uzasadnionych sytuacjach, zwłaszcza w przypadku różnicowania z łuszczycą lub zmianami skórnymi o charakterze wyprysku, może być konieczne wykonanie biopsji i pobranie wycinków do badania histopatologicznego.
U niemowląt leczenie łojotokowego zapalenia skóry (ŁZS) polega na stosowanie środków zmiękczających i nawilżających (emolientów), które wpływają na rozluźnienie łusek (np. olej mineralny, oliwa z oliwek lub wazelina). Dermokosmetyki te nanosi się na głowę dziecka przed kąpielą, a następnie spłukuje i pocierając ściereczką lub szczotką do włosów dla niemowląt można usunąć łuski.
Łagodne łojotokowe zapalenie owłosionej skóry głowy można leczyć dostępnymi bez recepty szamponami przeciwłupieżowymi (zawierającymi siarczek selenu, pirytionian cynku lub dziegcie). Korzystne może być także używanie szamponu z olejkiem z drzewa herbacianego. Długotrwałą kontrolę objawów może zapewnić stosowanie szamponów przeciwgrzybiczych zawierających ketokonazol lub cyklopiroks, które stosuje się codzienne lub przynajmniej 2–3 razy w tygodniu przez kilka tygodni, aż do uzyskania rezultatu. Następnie, w zapobieganiu nawrotom można stosować te szampony raz w miesiącu. Należy przestrzegać zaleceń dotyczących ich stosowania, m.in. zapewnić odpowiednio długi (ok. 5 min) czas pozostawienia ich na skórze głowy. W cięższej postaci choroby lekarz może zalecić stosowanie szamponu z glikokortykosteroidami.
W leczeniu łojotokowego zapalenia skóry twarzy i tułowia mają zastosowanie zarówno leki przeciwzapalne, jak i przeciwgrzybicze. Do leków przeciwzapalnych należą miejscowe glikokortykosteroidy (stosowane pod nadzorem lekarza) oraz inhibitory kalcyneuryny (takrolimus i pimekrolimus). Tę ostatnią grupę można stosować bezpiecznie nawet na skórę twarzy i przez dłuższy czas. W leczeniu zmian na owłosionej skórze głowy wykorzystuje się także pirytonian cynku, dziegcie, ichtiol czy siarkę. W bardziej nasilonych postaciach łojotokowego zapalenia skóry lekarz może rozważyć leczenie lekami przeciwgrzybiczymi stosowanymi doustnie.
Profilaktyka łojotokowego zapalenia skóry (ŁZS)
Profilaktyka nawrotów choroby polega na stosowaniu szamponów leczniczych o działaniu przeciwgrzybiczym zgodnie z zaleceniami lekarza.
Zobacz także
Choroba Parkinsona Choroba Parkinsona dotyka w Polsce około 60-70 tys. osób. Z powodu starzenia się społeczeństwa jej częstość będzie rosła.
Padaczka Padaczka jest przewlekłą chorobą mózgu, polegającą na występowaniu powtarzających się napadów padaczkowych.
Łojotok - przyczyny, objawy, leczenie Skłonność do łojotoku jest cechą genetyczną, ale zależy także od wpływu hormonów płciowych. Jest szczególnie nasilony w okresie pokwitania i przekwitania, przy zaburzeniach hormonalnych i zaburzeniach przemiany materii.
Wybrane treści dla Ciebie
Choroby wirusowe skóry Do najczęstszych chorób wirusowych zaliczamy opryszczkę zwykłą, brodawki wirusowe skórne i płciowe, półpasiec, ospę wietrzną oraz mięczaka zakaźnego.
Modzele i nagniotki Nagniotki (zwane odciskami) i modzele są rodzajem pogrubienia naskórka (konkretnie jego warstwy kolczystej i rogowej), które powstają w wyniku długotrwałego działania czynnika mechanicznego. Stanowią one rodzaj odpowiedzi obronnej skóry na powtarzający się ucisk.
Bielactwo nabyte Bielactwo nabyte jest chorobą skóry, w przebiegu której w różnych miejscach na ciele pojawiają się plamy hipopigmentacji, czyli białej, odbarwionej skóry. Granica między plamami a zdrową skórą jest dobrze zaznaczona. Bielactwo nabyte najczęściej pojawia się w drugiej dekadzie życia. Przyczyny i mechanizm powstawania bielactwa nabytego nie są dokładnie wyjaśnione, ale bielactwo może się wiązać z występowaniem chorób autoimmunologicznych (np. chorób tarczycy).