U nas zapłacisz kartą
Zdjęcia łuszczycy głowy - Piękno w nauce i świadomość
Łuszczyca stawowa – zdjęcia
Objęcie stawów stanem zapalnym występuje u 30% pacjentów z łuszczycą, co określa się jako „łuszczycę stawową” (w ang. psoriatic arthritis). Schorzenie to może być bardzo bolesne, a nawet okaleczające. Łuszczycy stawowej często towarzyszy uczucie porannej sztywności oraz ograniczenia ruchomości, które ustępują w ciągu dnia. Stawy palców dłoni oraz stóp zwykle są silnie obrzęknięte, co określane jest jako „palce kiełbaskowate”.
Mogą być zajęte również inne stawy, w tym kolanowe, barkowe. Objawy przypominają zatem inne choroby z kręgu reumatycznych. Ciężkość łuszczycy stawowej może być większa niż zmian skórnych i odwrotnie – nie istnieje tu żadna zależność. Manifestacje łuszczycy są bardzo różne i mogą współwystępować u jednego pacjenta. Dlatego za każdym razem podejście do leczenia powinno być ustalane indywidualnie.
Skuteczna terapia pozwala ograniczyć wpływ choroby na codzienne funkcjonowanie pacjenta, a nawet spowodować całkowity zanik zmian skórnych. Ważna jest jednak współpraca chorego z dermatologiem, a czasem również innymi specjalistami, tak, aby dobrać „terapię szytą na miarę”, gwarantującą jej najwyższą możliwą do osiągnięcia skuteczność.
Przyczyny łuszczycy
Typowe zmiany łuszczycowe mogą pojawić się na skórze osoby w każdym wieku, zdarza się, że to specyficzne zapalenie skóry rozpoznaje się już u niemowląt. Najczęściej jednak pierwsze objawy łuszczycy pojawiają się pomiędzy 20. a 40. rokiem życia (jest to tzw. I typ łuszczycy). II typ łuszczycy dotyczy osób po ukończeniu 50. roku życia.
Łuszczyca należy do grupy chorób o podłożu autoimmunologicznym i charakteryzuje się uogólnionym procesem zapalnym. Ważną rolę w rozwoju łuszczycy odgrywają czynniki genetyczne oraz bodźce środowiskowe takie jak stres, uraz, infekcje bakteryjne lub grzybicze.
Łuszczyca a dziedziczenie
Łuszczyca jest chorobą dziedziczną, co potwierdza fakt, że jeśli u obojga rodziców rozpoznano łuszczycę, prawdopodobieństwo rozwoju choroby u ich dziecka wynosi około 70%. W przypadku tylko jednego rodzica z łuszczycą dziecko ma około 20% szans, że rozwiną się u niego objawy łuszczycy. Niekiedy dochodzi do przeskoku jednego pokolenia, tzn. zostaje ominięte pierwsze pokolenie, a symptomy łuszczycy rozwijają się w kolejnym (wnuki). Łuszczyca może pojawić się także u osób bez obciążonego wywiadu rodzinnego, gdyż mogą zajść świeże mutacje.
Łuszczyca typu I, czyli objawiająca się pomiędzy 20-40. rokiem życia, dziedziczy się autosomalnie dominująco.
Czy łuszczyca jest zaraźliwa?
Łuszczyca nie jest chorobą zakaźną, zatem nie można się nią zarazić nawet w wyniku bezpośredniego kontaktu z osobą mającą objawy choroby.
Łuszczyca – objawy i miejsca występowania
Typowa zmiana skórna w przebiegu łuszczycy ma postać czerwonobrunatnej, wyraźnie odgraniczonej od zdrowej skóry grudki, na której obserwuje się złuszczanie jej powierzchni. Pierwsze objawy łuszczycy mają charakter małych grudek i pojawiają się na dużych powierzchniach skóry. Nierzadko pierwsze zmiany pojawiają się po przebytej infekcji. Wykwity mogą przybierać postać dużych, nierzadko kilkucentymetrowych grudek, które są pokryte mocno przylegającymi srebrzystymi łuskami (są to tzw. blaszki łuszczycowe). Opisywane zmiany mogą się stopniowo powiększać i pojawiać się w innych miejscach np. w obrębie owłosionej skóry głowy.
Łuszczyca paznokci czy łuszczyca skóry głowy nie stanowią odrębnych typów choroby. Miejsca te należą do typowych i najczęstszych miejsc występowania aktywnej postaci łuszczycy. Do typowych lokalizacji zmian zalicza się też okolicę kolan czy łokci.
Charakterystycznym symptomem łuszczycy jest objaw Koebnera (Köbnera), który polega na pojawieniu się zmian skórnych wzdłuż linii zadrapania zdrowej skóry po upływie 6–12 dni. Po zdrapaniu łuski łuszczycowej obserwuje się błyszczącą powierzchnię zmiany (jest to tzw. objaw świecy stearynowej, ang. candle sign).
Leczenie łuszczycy – jakie leki? Co stosować na łuszczycę?
W przypadku zmian o niewielkich rozmiarach i zajmujących mniej niż 10% powierzchni skóry stosuje się leczenie miejscowe, czyli nakładanie produktów leczniczych bezpośrednio na zmiany skórne. Natomiast w przypadku ciężkiego przebiegu choroby stosuje się leki doustne, dożylne wraz z leczeniem miejscowym.
Leczenie miejscowe zaczyna się od usunięcia łusek za pomocą substancji keratolitycznych, a następnie hamuje się nadmierny wzrost komórek naskórka. Substancjami leczniczymi stosowanymi na zmiany skórne w przebiegu łuszczycy są: kwas salicylowy i mocznik, które zmniejszają ilość łusek i polepszają przenikanie innych preparatów do głębszych warstw skóry, dziegcie, które są pochodnymi węgla, glikokortykosteroidy miejscowe mające działanie przeciwzapalne i przeciwproliferacyjne, cygnolina oraz analogi witaminy D3.
W leczeniu ciężkich postaci łuszczycy stosuje się:
- fototerapię – polega ona na ekspozycji skóry na światło ultrafioletowe wytwarzane przez specjalne lampy. Fotochemioterapia (PUVA) to połączenie leku światłouwrażliwiającego z promieniami UVA. Metody te stosowane są w przypadku łuszczycy opornej na leczenie miejscowe lub w przypadku rozległych zmian skórnych,
- metotreksat – jest lekiem z grupy cytostatyków, dlatego jego stosowanie wymaga ścisłej kontroli lekarskiej, cyklosporyna – ma silne działanie immunosupresyjne, czyli osłabiające odpowiedź zapalną. Posiada sporo działań niepożądanych, dlatego stosuje się ją w przypadku łuszczycy opornej na inne leki,
- retinoidy – mają działanie teratogenne, dlatego nie wolno ich stosować w ciąży. Retinoidy są zalecana w przypadku łuszczycy krostkowej,
- leki biologiczne (adalimumab, etanercept, infliksymab, ustekinumab) oddziałują na cytokiny, które biorą udział w powstawaniu zmian. Stosuje się je w przypadkach ciężkiej łuszczycy lub opornej na leczenie innymi preparatami.
