U nas zapłacisz kartą
"Luszczyca po francusku - Walka z chorobą skórą"
Rodzaje łuszczycy
- łuszczyca krostkowa – jest to uogólniona odmiana łuszczycy, mająca najcięższy przebieg. Powikłania mogą prowadzić do amyloidozy nerek, a nawet do śmierci,
- łuszczyca plackowata (łuszczyca pospolita, łuszczyca zwykła) – jest to najczęściej występująca odmiana łuszczycy, na którą cierpi ponad 85% chorych,
- łuszczyca wysiękowa – to łuszczyca miejsc intymnych oraz fałdów skórnych,
- łuszczyca uogólniona – odmiana o ciężkim przebiegu, w której zmiany występują na całej skórze,
- łuszczyca kroplista (kropelkowata) – może występować po infekcjach,
- łuszczyca odwrócona – zmiany nie są pokryte łuską, są gładkie i pojawiają się głównie w fałdach skórnych,
- łuszczyca brodawkująca – występuje głównie na nogach, zmiany wyglądają jak nierówne guzki, przypominające brodawki,
- łuszczyca zadawniona – nieczynne ogniska pogrubionego naskórka są pokryte grubą warstwą łusek i występują symetrycznie,
- łuszczyca owłosionej skóry głowy – zmiany mogą występować samodzielnie lub towarzyszyć zmianom na innych częściach ciała,
- łuszczyca dłoni i stóp (krostkowica dłoni i stóp) – oddzielna jednostka choroba, która współwystępuje z łuszczycą. Łuszczyca na stopach utrudnia chodzenie,
- łuszczyca stawowa (łuszczycowe zapalenie stawów) – choroba typu reumatoidalnego, mogąca wystąpić po około 10 latach od pojawienia się pierwszych objawów łuszczycy skóry.
Zobacz film: Nie traktuj łuszczycy powierzchownie. Źródło: Dzień Dobry TVN.
U niektórych pacjentów występuje również łuszczyca paznokci, która towarzyszy łuszczycy zwyczajnej lub łuszczycy stawowej. Jej objawem jest naparstkowanie, czyli nieregularne wgłębienia w płytce paznokciowej i często pojawia się ona przed wystąpieniem innych zmian. Łuszczyca u dzieci może przybrać formę uogólnioną i zaatakować całe ciało.Dziedziczenie łuszczycy
Szacuje się, że u niemal 30% chorych łuszczyca występuje rodzinnie. Dziedziczenie jest wieloczynnikowe i wielogenowe. Zdrowi rodzice mają 1-2% szans na urodzenie dziecka z łuszczycą. Gdy choruje jeden rodzic, ryzyko wzrasta do 10-20%, a jeśli łuszczycę mają oboje rodziców, ryzyko pojawienia się łuszczycy u potomstwa wynosi aż 50-70%.
W odniesieniu do czasu rozwoju choroby i jej sposobu ujawniania się, łuszczycę zwykłą dzieli się na dwa typy:
- Łuszczycę dziedziczną . Pojawia się przed 40 rokiem życia – zwykle w dzieciństwie lub wieku młodzieńczym. Dotyczy 85 proc. wszystkich przypadków łuszczycy. Charakteryzuje się cięższym przebiegiem i gorszą odpowiedzią na leczenie.
- Łuszczycę dorosłych . Występuje u osób po 40 roku życia, u których nie obserwuje się zwiększonego ryzyka zachorowań w rodzinie. Ma łagodniejszy przebieg, ale częściej pojawia się na paznokciach i stawach.
Ponadto w klasyfikacji łuszczycy uwzględnia się lokalizację zmian oraz obraz kliniczny schorzenia. Wśród najczęściej występujących odmian wyróżnia się:
- Łuszczycę pospolitą – to najczęstsza postać choroby. Występuje u 80–90 proc. wszystkich chorych. Na skórze pojawiają się wypukłe, zaczerwienione obszary pokryte biało-srebrną łuską.
- Łuszczycę stawową – to jedna z bardziej niebezpiecznych postaci łuszczycy skóry. Proces chorobowy w łuszczycy stawów jest uwarunkowany zaburzeniami ze strony układu odpornościowego. Charakterystyczne dla tej postaci jest zesztywnienie i stan zapalny kręgosłupa, oraz stawów krzyżowo-biodrowych. Objawami łuszczycowego zapalenia stawów są ból, sztywność i obrzęk stawów. Powikłaniem mogą być deformacje stawów, upośledzenie sprawności ruchowej, czasem nawet trwałe kalectwo.
- Łuszczycę kropelkowa – pojawia się w postaci małych, owalnych punkcików o wielkości maksymalnie 1 cm. Ta postać choroby może być powikłaniem paciorkowcowego zapalenia gardła lub innych infekcji bakteryjnych i wirusowych. Często występuje u dzieci jako pierwszy objaw łuszczycy zwykłej.
- Łuszczycę plackowatą – zmiany łuszczycowe są ułożone symetrycznie, przybierają formę dużych i zlewających się ze sobą wykwitów o czerwonym kolorze. Pokryte są srebrną łuską, która szybko się namnaża.
- Łuszczycę odwróconą – pojawia się tylko w miejscach, które na co dzień zginamy – najczęściej w okolicach stawów. Zmiany przybierają formę czerwonych lub różowych, niewielkich placków z łuską. Bardzo często ta postać łuszczycy dotyczy osób starszych.
Łuszczyca – rodzaje, objawy, diagnostyka i leczenie
Łuszczyca to choroba skórna mająca podłoże autoimmunologiczne. Jest uwarunkowana genetycznie i dotyczy 1–3% ludzkiej populacji. Choroba ta ma charakter nawrotowy i przewlekły, a pierwszy atak może pojawić się w każdym wieku.
Łuszczyca jest jedną z najczęściej występujących autoimmunologicznych chorób skóry, która zwykle ujawnia się przed 30. rokiem życia. Przyczyny łuszczycy nie zostały jeszcze dokładnie poznane, ale wiadomo, że jest ona uwarunkowana genetycznie i wynika z zaburzeń układu immunologicznego. Emisję choroby wyzwalają tzw. czynniki prowokujące, do których zalicza się stres, niektóre leki, ciążę, alkohol, a także fizyczne uszkodzenia skóry. Czy łuszczyca jest zaraźliwa? Łuszczycą nie można się zarazić, chociaż zmiany wyglądają nieestetycznie. Szczególnie uciążliwa jest łuszczyca na twarzy, która w okresie emisji może utrudniać normalne funkcjonowanie, np. w pracy czy w szkole.,
Jak leczyć łuszczycę?
Łuszczyca jest chorobą o nie do końca poznanej etiologii, co sprawia, że nie ma możliwości jej całkowitego wyleczenia. Ze względu na nieprzewidywalny przebieg choroby, zapobieganie i leczenie łuszczycy nie należą do łatwych. Celem leczenia jest utrzymanie chorego jak najdłużej w stanie remisji , redukcja objawów, zmniejszenie ryzyka powikłań oraz umożliwienie powrotu do aktywności życiowej i zawodowej.
Dobór odpowiedniej terapii opiera się na ocenie nasilenia zmian chorobowych. Dokonuje się jej przy pomocy skali BSA (Body Surface Area) i PASI (Psoriasis Area and Severity Index). Skala PASI bierze pod uwagę obecność i stopień nasilenia rumienia, nacieku i łuski w skali 0-4 oraz wielkość powierzchni, jaką zajmują wykwity skórne na poszczególnych obszarach ciała – głowie, tułowiu, kończynach górnych i kończynach dolnych. Im wyższy wynik, tym wyższy stopień nasilenia łuszczycy. Skala BSA uwzględnia procentową ocenę powierzchni ciała zajętej przez zmiany łuszczycowe. Jeśli wskaźnik PASI lub BSA wynosi mniej niż 10, rozpoznaje się łuszczycę łagodną, natomiast wynik powyżej 10 wskazuje na łuszczycę umiarkowaną i ciężką.
Objawy łuszczycy
Proces przemiany komórek, czyli rozwój, dojrzewanie i obumieranie, w normalnie funkcjonującej skórze trwa 26–28 dni. W przebiegu łuszczycy proces ten skrócony jest do zaledwie kilku dni. Nowe komórki dojrzewają tak szybko, że stare nie nadążają się złuszczać. W wyniku tego naskórek staje się grubszy, a na ciele gromadzą się martwe komórki przybierające postać twardych łusek.
Początki łuszczycy można łatwo przeoczyć, ponieważ jedynym objawem może być pojawienie się niewielkiej różowej planki, którą pokrywa sucha łuska. Zmiana może być umiejscowiona na owłosionej skórze głowy i dlatego trudno ją dostrzec. Zwykle łuszczyca nie swędzi i nie boli, dlatego często leczenie rozpoczynane jest dopiero wtedy, gdy zmiany obejmą większą część ciała.
Zmiany łuszczycowe mają postać czerwonobrunatnych grudek o okrągłym lub owalnym kształcie. Są płaskie i wyraźnie odgraniczone od zdrowej skóry. Najczęściej występują na kolanach, łokciach, dłoniach, stopach, kości krzyżowej, owłosionej skórze głowy i na pośladkach. Ich powierzchnia jest pokryta srebrzystoszarą łuską, która się nawarstwia – jest to blaszka łuszczycowa. Początkowo zmiany są niewielkie, z czasem powiększają się i mogą mieć nawet kilka centymetrów średnicy.
Rozpoznanie łuszczycy skórnej jest łatwe, ponieważ zmiany wykazują pewne charakterystyczne cechy:
- objaw świecy stearynowej – zmiana po zdrapaniu łuski jest błyszcząca i wygląda, jakby była powleczona woskiem,
- objaw Auspitza – punktowe krwawienie w miejscu zdrapania łusek,
- objaw Koebnera –uszkodzenie naskórka powoduje po 8–14 dniach pojawienie się zmian łuszczycowych w uszkodzonym miejscu,
- objaw Nikolskiego – dotyczy łuszczycy krostkowej i polega na spełzaniu naskórka po potarciu skóry.
