U nas zapłacisz kartą
Masc ichtiolowa na zapalenie mieszka włosowego
Zapalenia mieszków włosowych - rozpoznanie
Rozpoznanie zapalenia mieszków włosowych ustala się na podstawie stwierdzenia typowych wykwitów związanych z mieszkami włosowymi. Nie są wymagane dodatkowe badania laboratoryjne. W przypadku zmian skórnych zlokalizowanych na skórze twarzy konieczne może być badanie mykologiczne w celu zróżnicowania bakteryjnego zapalenia mieszków włosowych z zakażeniem grzybiczym. W przypadku zmian przewlekłych i nawracających wskazane jest wykonanie badania na nosicielstwo gronkowca złocistego (wymaz z nosa).
Leczenie zapalenia mieszków włosowych o etiologii bakteryjnej polega na stosowaniu antybiotyków miejscowo, takich jak mupirocyna, kwas fusydowy czy retapamulina. W zmianach skórnych o bardziej nasilonym przebiegu wskazana może być antybiotykoterapia ogólna (często z uwzględnieniem antybiogramu). W przypadku figówki leczenie jest trudne i wymaga dłuższego podawania antybiotyków ogólnie.
Klasyczne formy gronkowcowego zapalenia mieszków włosowych reagują dobrze na miejscowe antybiotyki. W postaciach przewlekłych konieczne może być wykonanie dodatkowych badań bakteriologicznych. Figówka natomiast może po sobie pozostawić bliznowacenie, a jej leczenie jest niekiedy kilkumiesięczne.
Objawy zapalenia mieszków włosowych
Pierwotną postacią zapalenia mieszka włosowego jest stosunkowo niewielka krostka, która wypełniona jest ropną treścią. Wokół krostki widoczne jest zaczerwienienie. Zmiany skórne są bolesne, co ma związek z nasilającym się stanem zapalnym na skutek aktywności namnażających się bakterii oraz uruchomienia mechanizmów obronnych organizmu. Charakterystyczna dla zapalenia mieszków włosowych jest lokalizacja ropnych wykwitów skórnych – znajdują się one jedynie w obrębie skóry, na której wyrastają włosy. W szczególnie trudnych przypadkach zakażenia mieszków włosowych jedną z metod leczenia jest trwałe usunięcie owłosienia.
Zapalenie mieszków włosowych może mieć postać powierzchniową lub rozwijać się także w głębszych warstwach skóry, obejmując tkankę okołomieszkową. W przypadku ostrych infekcji bakteryjnych na skórze mogą powstawać osiągające duże rozmiary czyraki, które wymagają odpowiedniego leczenia. Przy dużych czyrakach niezbędne może okazać się leczenie chirurgiczne. Często są one zlokalizowane nie tylko na skórze twarzy, ale także karku, klatce piersiowej oraz w okolicy ramion i na plecach.
Zapalenie mieszków włosowych
Zapalenie mieszków włosowych to częsta jednostka chorobowa, która może mieć podłoże infekcyjne, w tym najczęściej bakteryjne. Typowe wykwity to przymieszkowe krosty, które mogą występować w każdej lokalizacji, przy czym częste jest zajęcie owłosionej skóry głowy czy kończyn.
Zapalenie mieszków włosowych stanowi częsty problem dermatologiczny związany ze stanem zapalnym mieszka włosowego i jego otoczenia. Zapalenie to może być spowodowane zakażeniem, w tym najczęściej bakteryjnym (czynnikiem etiologicznym jest gronkowiec złocisty – Staphylococcus aureus), ale również grzybiczym czy wirusowym.
Do innych czynników odpowiedzialnych za zapalenie mieszków włosowych należą przewlekłe drażnienie czy uraz mechaniczny (pocieranie), co może manifestować się klinicznie w postaci tzw. zespołu niebieskich dżinsów czy zespołu kierowców ciężarówek, gdzie, odpowiednio, zmiany zlokalizowane są na skórze kończyn u osób noszących zbyt ciasne spodnie lub na skórze pośladków u osób przebywających długotrwale w pozycji siedzącej. Inną możliwą przyczyną zapalenia mieszków włosowych są stosowane leki (takie jak glikokortykosteroidy), oleje i smoły (w tym ekspozycja zawodowa), a także stosowane na skórę opatrunki okluzyjne. Warto wspomnieć, że kąpiel w podgrzewanych basenach o zamkniętym obiegu (jaccuzi) może sprzyjać zakażeniu mieszków włosowych wywołanemu przez pałeczkę ropy błękitnej (Pseudomonas aeruginosa).
Do zapalenia mieszków włosowych predysponują nadwaga i nadmierna potliwość. Ponadto częściej chorują pacjenci zakażeni HIV i chorzy na AIDS, a także cukrzycę.
Zapalenie mieszka włosowego - badania
Podstawowe badanie fizykalne, składające się z oglądania i palpacji (badanie dotykiem) jest zwykle wystarczające do postawienia diagnozy. W razie wątpliwości, głównie dotyczących czynnika sprawczego, należy pobrać wymaz ze zmiany. Preparat bezpośredni oglądany pod mikroskopem po wcześniejszym wybarwieniu pozwala uwidocznić obecność bakterii w postaci charakterystycznych fioletowych ziarenek skupionych w większych grupach. Po pobraniu wymazu należy również założyć hodowlę na specjalnych pożywkach bakteryjnych. Umożliwia ona określenie wrażliwości danego szczepu na dostępne na rynku antybiotyki, tym samym zwiększa skuteczność terapii.
Przydatne jest również wykonanie morfologii krwi z rozmazem (leukocytoza z dominacją granulocytów obojętnochłonnych), OB (wzrost), CRP (wzrost).
