U nas zapłacisz kartą
Pęcherzyki na Skórze - Przyczyny, Objawy i Skuteczne Metody Leczenia
Objawy pęcherzycy
Typowym objawem pęcherzycy zwykłej jest występowanie wiotkich pęcherzy śródnaskórkowych, które wykazują dużą tendencję do pękania. W wyniku tego dochodzi do powstania nadżerek oraz zmian złuszczających. Zmiany pojawiają się obwodowo. Najczęściej umiejscawiają się na tułowiu, karku, twarzy, owłosionej skórze głowy, w okolicy pachowej. W zdecydowanej większości przypadków stwierdza się również obecność zmian na błonie śluzowej jamy ustnej.
Rzadziej pęcherze obserwuje się w obrębie strun głosowych, spojówek, przełyku, jamy nosowo-gardłowej. Nierzadko zmiany na błonach śluzowych rozwijają się kilka tygodni, a nawet miesięcy wcześniej niż zmiany na skórze. Wśród objawów pęcherzy zwykłej wymienia się także: zmiany rumieniowe, które są podłożem dla pęcherzy, świąd, ból na skutek powstania ubytków w skórze, a w przypadku ich pojawienia się w błonie śluzowej jamy ustnej chorzy mogą mieć problemy z połykaniem, czyli tzw. dysfagię. Umiejscowienie zmian w obszarze strun głosowych może spowodować bezgłos. Pęcherze znikają bez pozostawiania blizn.
Jakie są sposoby leczenia?
Celem leczenia pęcherzycy jest uzyskanie całkowitego ustąpienia zmian skórnych oraz ujemnych wyników badań immunologicznych.
W przypadku nasilonych rozległych zmian skórnych leczenie jest intensywne.
Leczenie ogólne
Podstawą jest stosowanie glikokortykosteroidów (prednizon, deksametazon) w skojarzeniu z lekami immunosupresyjnymi (cyklofosfamid, azatiopryna, metotreksat), a w szczególnych przypadkach (np. u chorych z przeciwwskazaniami do podawania glikokortykosteroidów lub z opornościa na wcześniejsze leczenie) można stosować dozylne immunoglobuliny, cyklosporynę i inne leki. Leczenie zawsze musi prowadzić specjalista dermatolog.
Leczenie miejscowe
Wskazane są codzienne kąpiele odkażające. Na nadżerki stosuje się aerozole z glikokortykosteroidami i antybiotykami lub lekami odkażającymi. Na ogniska rumieniowo-złuszczające i łojotokowe w pęcherzycy rumieniowatej stosuje się maści glikokortykosteroidowe.
W przypadku zmian na błonach śluzowych wskazane są leki odkażające i zawiesiny kortykosteroidów ze środkami odkażającymi, mieszaniny zawiesin leków przciwbakteryjnych i przeciwdrożdżakowych (natamycyna) lub neomycyny i kortykosteroidów.
Pęcherzyca choroba skóry o podłożu autoimmunologicznym
Choroby autoimmunologiczne mogą dotyczyć różnych narządów. Rozwijają się one z powodu nieprawidłowej pracy układu immunologicznego, który wytwarza przeciwciała niszczące zdrowe tkanki. To skutkuje występowaniem różnych dolegliwości. Pęcherzyca to jedna z rzadkich chorób skóry. Nie wiadomo, dlaczego układ immunologiczny zaczyna błędnie rozpoznawać zagrożenie, niszcząc zdrowe tkanki organizmu. Mechanizm powstawania chorób autoimmunologicznych wpływa na pojawienie się nie tylko trudności diagnostycznych, ale także problemów z doborem efektywnego leczenia.
Jak już zostało wspomniane, pęcherzyca jest chorobą autoimmunologiczną, która atakuje skórę. Brak jest wystarczających danych na temat tego, co może wywołać nieprawidłową odpowiedź immunologiczną. Wiadomo jednak, że wytwarzane przez układ odpornościowy błędne przeciwciała są bezpośrednią przyczyną powstawania na skórze i błonach śluzowych osób chorych wypełnionych treścią surowiczą pęcherzy o różnym kształcie i wielkości. W zależności od typu choroby zmiany mogą mieć inną postać.
Pęcherzyca jest chorobą przewlekłą, która cechuje się okresami remisji oraz zaostrzenia objawów. Istnieje przypuszczenie, że schorzenie to może być dziedziczne, zwiększone ryzyko zachorowania na pęcherzycę dotyczy nie tylko osób, w których rodzinie występowały przypadki choroby, ale także chorych na inne choroby autoimmunologiczne.
Wyzwaniem w przypadku pęcherzycy jest nie tylko zapewnienie osobom chorym odpowiedniego komfortu życia, ale także dobór leków, które pozwolą uniknąć powstawania głębokich, bolesnych i łatwo ulegających nadkażeniu ran i nadżerek. Choroba może powodować powstawanie zmian nie tylko na skórze, ale także błonach śluzowych. Często rozpoczyna się od powstawania zmian w okolicy łojotokowej, które szybko pękają, tworząc strupki.
Pęcherzyca najczęściej rozwija się u osób po 30. roku życia i początkowo może wywoływać niespecyficzne objawy. Może się zdarzyć, że pierwsze zmiany na skórze, które są związane z rozwojem pęcherzycy, mylnie rozpoznawane są jako reakcja alergiczna. Z czasem jednak przybierają specyficzną postać, dlatego warto konsultować z dermatologiem wszystkie nietypowe zmiany skórne.