U nas zapłacisz kartą
Pęcherzyki z płynem surowiczym na skórze - Przyczyny, Objawy i Skuteczne Metody Leczenia
Jak wyglądają przęcherze oparzeniowe?
Oparzenie termiczne z bąblami
Nazywa się je różnie: bąble, pęcherze lub burchle. Tak czy inaczej, są dla nas nieprzyjemną pozostałością po spotkaniu ze źródłem ciepła, promieniowaniem lub substancją żrącą. Najczęstszą i najbardziej znaną przyczyną powstawania pęcherzy na skórze jest oparzenie termiczne drugiego stopnia. Jeżeli po oblaniu wrzątkiem czy olejem w miejscu uszkodzonym pojawiają się bąble, to znaczy, że mamy do czynienia z nieco głębszym oparzeniem. W przypadku poparzeń pierwszego stopnia skóra będzie tylko zaczerwieniona.
Bąble oparzeniowe są wypełnione płynem surowiczym. W ten sposób organizm buduje naturalną ochronę przed zakarzeniami, dlatego nie należy ich przebijać. Trzeba po prostu zaczekać, aż same zejdą.
Kiedy zbyt wcześnie pęknie pęcherz oparzeniowy, może dojść do zakażenia. Najlepiej jest od razu zdezynfekować to miejsce i zakryć czystym opatrunkiem. Bąbli nie dezynfekujemy, jednak jeśli nie pękną. Jeżeli burchel bardzo nam dokucza, to możemy poprosić lekarza czy może przebić go, zapewniając sterylne warunki.
Ponieważ oparzenia wrzątkiem czy olejem najczęściej zdarzają się podczas gotowania, to najbardziej są na nie narażone ręce, okolice kciuka i palca wskazującego oraz nadgarstka. To jeden z powodów, dla których oparzeni w ogóle decydują się przebić pęcherz.
Bąbel lub bąble oparzeniowe mogą się leczyć do około 2 do 3 tygodni. Po tym czasie pęcherz znika i prawdopodobnie unikniemy pojawienia się blizny. Dużo zależy od tego, czy było to powierzchniowe poparzenie wrzątkiem, czy głębokie oparzenie olejem.
Jak wyglądają burchle?
Zanim zaczniemy porównywanie pęcherzy oparzeniowych z innymi, dobrze będzie powiedzieć więcej o ich wyglądzie. W zależności od stopnia i źródła poparzeń będą wyglądać bardzo różnie. Od bąbla oparzeniowego o średnicy kilku milimetrów do wielkich burchli, przesłaniających sporą część kończyny. Z bąblami niedużej wielkości zwykle radzimy sobie we własnym zakresie. Wewnątrz znajduje się biały lub żółty płyn surowiczy, zwany też limfatycznym. To właśnie wypełnianie się miejsca tym płynem powoduje podniesienie naskórka i powstanie czegoś w rodzaju naturalnej poduszki ochronnej. Kiedy pęknie pęcherz, ten naturalny kompres zostaje zniszczony i zarazki mają bezpośredni dostęp do głębszych warstw naszej skóry.
Bąble na skórze jak po oparzeniu
Najczęstszą przyczyną powstawania bąbli na skórze są oparzenia. Do oparzenia może dojść w wyniku kontaktu skóry z wysoką temperaturą, promieniowaniem lub substancją żrącą. Bąble powstałe na skórze w skutek oparzenia, zazwyczaj są wypełnione płynem surowiczym, który ma na celu ochronę organizmu przed rożnymi zakażeniami. Z tego powodu nie należy ich przebijać.
Często oparzenia powstają przy gotowaniu, a jeśli czynność ta powtarzana jest przez nas codziennie - trudno o to, by bąble szybko i sprawnie się wygoiły. Zazwyczaj ich leczenie na dłoniach może trwać do ok. 2. a nawet 3. tygodni.
Bąble po oparzeniu różnią się wyglądem w zależności od tego, jaki czynnik je spowodował. Zazwyczaj takie bąble mają kilka milimetrów średnicy.
Profilaktyka pęcherzy na skórze
Zapobieganie pojawianiu się pęcherzy na skórze jest równie ważne, co ich leczenie. Działania, które pomogą chronić Twoją skórę przed różnego rodzaju uszkodzeniami i podrażnieniami prowadzącymi do powstawania pęcherzy, to:
- ochrona przed słońcem. Wybieraj kosmetyki o szerokim spektrum ochrony i regularnie je aplikuj, zwłaszcza podczas dłuższej ekspozycji na słońce,
- ograniczenie ekspozycji na słońce w godzinach szczytowego nasłonecznienia, Unikaj słońca między 10:00 a 16:00, kiedy promieniowanie UV jest najmocniejsze,
- dbanie o higienę skóry. Nawet drobne skaleczenia mogą stać się bramą dla bakterii. Pamiętaj o dokładnym czyszczeniu i zabezpieczaniu ran,
- używanie łagodnych kosmetyków. Wybieraj produkty, które nie podrażniają skóry, są pozbawione silnych detergentów i alkoholu,
- unikanie kontaktu z alergenami. Jeśli jesteś alergikiem, unikaj potencjalnych alergenów, które mogą wywołać reakcję skórną,
- ochrona przed czynnikami chemicznymi. Jeżeli pracujesz w miejscach narażonych na kontakt z chemikaliami, zawsze używaj odpowiednich środków ochrony,
- regularne badania dermatologiczne. Dzięki nim możemy w porę wykryć niepokojące zmiany na skórze oraz podjąć odpowiednie kroki w celu ich leczenia,
Określenie przyczyny pojawienia się pęcherzy na skórze jest kluczem do skutecznego leczenia. Jeśli zauważysz niepokojące zmiany na swojej skórze, skonsultuj się z kosmetologiem lub dermatologiem.
Źródła:
- Fitzpatrick, T.B., et al. (2008). Dermatologia w praktyce klinicznej. Elsevier Urban & Partner.
- James, W.D., Elston, D.M., Treat, J.R., Rosenbach, M.A., & Neuhaus, I.M. (2020). Andrews’ Diseases of the Skin: Clinical Dermatology. Elsevier.
- Bolognia, J., Schaffer, J.V., & Cerroni, L. (2017). Dermatology. Elsevier.
- Lebwohl, M.G., Heymann, W.R., Berth-Jones, J., & Coulson, I. (2014). Treatment of Skin Disease: Comprehensive Therapeutic Strategies. Saunders.
Rodzaje pęcherzycy
Istnieją rozliczne odmiany kliniczne schorzenia, różniące się od siebie charakterem objawów i przebiegiem. Duża część z nich uwzględniona jest w klasyfikacjach medycznych jako odrębne jednostki chorobowe. Są to:
- Pęcherzyca zwykła (pemphigus vulgaris, ICD-10: L10.0), zwana też pospolitą, najbardziej upowszechniona ze wszystkich. Rozpoczyna się niepozornie i niezbyt gwałtownie. W pierwszej kolejności przeciwciała atakują błony śluzowe policzków, podniebienia miękkiego i twardego oraz dziąseł, prowadząc do powstania nadżerek. Później jednak choroba obejmuje skórę w innych partiach ciała. Typowe dla choroby w tej właśnie odmianie jest uszkadzanie wiązań między komórkami leżącymi w najgłębszej warstwie naskórka, zwanej podstawną. Dlatego też pokrywy powstających pęcherzy są twardsze i mocniejsze. PV uchodzi za najcięższą postać schorzenia.
- Pęcherzyca bujająca (pemphigus vegetans, ICD-10: L10.1), czyli bardzo rzadka postać pęcherzycy zwykłej. W odmianie Neumana charakteryzuje się występowaniem zmian brodawkujących wokół ust, zaś typowe dla odmiany Hallopeau są zmiany krostkowe i bujające w pachach i pachwinach.
- Pęcherzyca liściasta (pemphigus foliaceus, ICD-10: L10.2) w odróżnieniu od pemphigus vulgaris, występuje bardziej powierzchownie, tuż pod zewnętrzną warstwą rogową naskórka. Nie atakuje błon śluzowych, a jedynie skórę. Jej przyczyny zwykle określane są jako idiopatyczne (nieznane), ale wiadomo też, że w niektórych odmianach może być prowokowana działaniem określonych czynników, takich jak leki, składniki pokarmów, czy światło słoneczne. Stąd też różne podtypy, takie jak pęcherzyca rumieniowata, łojotokowa czy endemiczna.
- Pęcherzyca rumieniowata (Pemphigus erythematosus, ICD-10: L10.4) to jedna z odmian liściastej, zwana też chorobą Seneara-Ushera. W obrazie klinicznym przypomina toczeń rumieniowaty. Obejmuje skórę, zwłaszcza twarzy. Występuje pod wpływem promieniowania słonecznego, powodując zmiany rumieniowo-złuszczające.
- Pęcherzyca łojotokowa, także zaliczana do liściastych. Obejmuje owłosioną skórę głowy, twarz oraz górną część klatki piersiowej i pleców, szczególnie w miejscach dużego nagromadzenia gruczołów łojowych. Występujące na ciele pęcherze początkowo są wiotkie, z czasem jednak mogą przeistaczać się w strupy o miodowej barwie.
- Pęcherzycabrazylijska (Fogo selvagem, ICD-10: L10.3) to kolejna z odmian liściastej. Nazywana jest też endemiczną, jako że występuje wyłącznie w wąskim, określonym rejonie świata, głównie w Brazylii. Tym, co również pozwala wyodrębnić ją jako osobną jednostkę, jest czynnik prowokujący wystąpienie zmian na skórze - są nim ukąszenia południowo-amerykańskich owadów.
- Pęcherzyca paraneoplastyczna (paranowotworowa - paraneoplastic pemphigus/paraneoplastic multiorgan syndrome - PNP/PAMS) - trzecia, oprócz zwykłej i liściastej główna odmiana choroby. Występuje u pacjentów cierpiących na choroby nowotworowe, w tym przede wszystkim rozrosty limforetikularne (nieziarnicze chłoniaki, przewlekłą białaczkę limfocytarną, grasiczaka, guza Castlemana). Jej objawy często pojawiają się przed wystąpieniem symptomów samego nowotworu. Główną manifestacją kliniczną są zmiany obejmujące błony śluzowe, a należą do nich m.in. krwotoczne zapalenie warg, wrzodziejące zapalenie jamy ustnej, czy bolesne nadżerki utrudniające połykanie.
- Pęcherzyca opryszczkowata - termin stosowany w odniesieniu do schorzenia, która w obrazie klinicznym przypomina opryszczkowate zapalenie skóry (dermatitis herpetiformis, choroba Duhringa, wbrew nazwie nie związana z wirusem opryszczki, lecz nietolerancją glutenu), jednak wyniki badań immunopatologicznych są w jej przebiegu charakterystyczne dla pęcherzycy. W odróżnieniu od opisanych wyżej klasycznych postaci choroby, przebiega w łagodniejszy sposób.
- Pęcherzyca IgA - wyróżnia sią ją ze względu na rodzaj przeciwciał (IgA) biorących udział w procesach niszczenia wiązań komórkowych. Istnieją dwa jej podtypy: subcorneal pustular dermatosis (SPD), gdzie typowym objawem są krosty na rumieniowej podstawie, a także intra-epidermal neutrophilic type (IEN), gdzie krosty pojawiają się na tułowiu w charakterystycznym układzie obrączkowym.
- Pęcherzyca polekowa (ICD-10: L10.5) - zmiany skórne ujawniają się po zażyciu niektórych środków farmakologicznych, do których zalicza się penicylaminę, leki na nadciśnienie z grupy ACE-inhibitorów (np. kaptopryl) oraz niektóre niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. fenylbutazon).
Bąble na skórze – skąd się biorą i jak sobie z nimi radzić?
Bąble na skórze stanowią charakterystyczny objaw takich schorzeń, jak opryszczka, ospa, czy pęcherzyca. Wiele osób zastanawia się co mogą oznaczać bąble na skórze jak po oparzeniu, czy ugryzieniu komara. Zobacz, jakie są przyczyny ich powstawania – wodnych i ropnych. Dowiedz się, jak wyglądają zmiany skórne w poszczególnych chorobach.
- Bąble na skórze to wykwity, które pojawiają się w przebiegu różnych schorzeń infekcyjnych oraz alergicznych, a także czynników fizycznych, np. przy oparzeniach.
- Bąble na skórze są pęcherzami, które zazwyczaj są wypełnione treścią jałową (wodą lub osoczem) lub patologiczną (ropą).
- Wygląd i wielkość bąbli na skórze różni się w zależności od czynnika, jaki je wywołuje. Zazwyczaj bąble na skórze osiągają kilka milimetrów średnicy.
- Przyczyny bąbli na skórze
- Bąble na skórze jak po oparzeniu
- Swędzące bąble na skórze wywołane wirusem HSV
- Bąble na ciele w przebiegu ospy wietrznej
- Bąble na skórze z płynem surowiczym
- Ropne bąble na skórze
