U nas zapłacisz kartą
Pęcherzyki z płynem surowiczym na skórze - Przyczyny, Objawy i Skuteczne Metody Leczenia
Jak wyglądają przęcherze oparzeniowe?
Oparzenie termiczne z bąblami
Nazywa się je różnie: bąble, pęcherze lub burchle. Tak czy inaczej, są dla nas nieprzyjemną pozostałością po spotkaniu ze źródłem ciepła, promieniowaniem lub substancją żrącą. Najczęstszą i najbardziej znaną przyczyną powstawania pęcherzy na skórze jest oparzenie termiczne drugiego stopnia. Jeżeli po oblaniu wrzątkiem czy olejem w miejscu uszkodzonym pojawiają się bąble, to znaczy, że mamy do czynienia z nieco głębszym oparzeniem. W przypadku poparzeń pierwszego stopnia skóra będzie tylko zaczerwieniona.
Bąble oparzeniowe są wypełnione płynem surowiczym. W ten sposób organizm buduje naturalną ochronę przed zakarzeniami, dlatego nie należy ich przebijać. Trzeba po prostu zaczekać, aż same zejdą.
Kiedy zbyt wcześnie pęknie pęcherz oparzeniowy, może dojść do zakażenia. Najlepiej jest od razu zdezynfekować to miejsce i zakryć czystym opatrunkiem. Bąbli nie dezynfekujemy, jednak jeśli nie pękną. Jeżeli burchel bardzo nam dokucza, to możemy poprosić lekarza czy może przebić go, zapewniając sterylne warunki.
Ponieważ oparzenia wrzątkiem czy olejem najczęściej zdarzają się podczas gotowania, to najbardziej są na nie narażone ręce, okolice kciuka i palca wskazującego oraz nadgarstka. To jeden z powodów, dla których oparzeni w ogóle decydują się przebić pęcherz.
Bąbel lub bąble oparzeniowe mogą się leczyć do około 2 do 3 tygodni. Po tym czasie pęcherz znika i prawdopodobnie unikniemy pojawienia się blizny. Dużo zależy od tego, czy było to powierzchniowe poparzenie wrzątkiem, czy głębokie oparzenie olejem.
Jak wyglądają burchle?
Zanim zaczniemy porównywanie pęcherzy oparzeniowych z innymi, dobrze będzie powiedzieć więcej o ich wyglądzie. W zależności od stopnia i źródła poparzeń będą wyglądać bardzo różnie. Od bąbla oparzeniowego o średnicy kilku milimetrów do wielkich burchli, przesłaniających sporą część kończyny. Z bąblami niedużej wielkości zwykle radzimy sobie we własnym zakresie. Wewnątrz znajduje się biały lub żółty płyn surowiczy, zwany też limfatycznym. To właśnie wypełnianie się miejsca tym płynem powoduje podniesienie naskórka i powstanie czegoś w rodzaju naturalnej poduszki ochronnej. Kiedy pęknie pęcherz, ten naturalny kompres zostaje zniszczony i zarazki mają bezpośredni dostęp do głębszych warstw naszej skóry.
Swędzące bąble na skórze wywołane wirusem HSV
Swędzące bąble na skórze i śluzówce,wywołane przez wirus opryszczki ludzkiej (Herpes Simplex Virus) lokują się w kilku charakterystycznych miejscach ciała. HSV1 infekuje:
- okolice warg,
- błony śluzowe jamy ustnej,
- spojówkę oraz rogówkę.
Sporadycznie zmiany skórne mogą pojawić się też na dłoniach, na szyi i za uszami, w okolicach nosa i na brodzie. Natomiast HSV2 manifestuje swoją obecność głównie w dolnych partiach ciała, w szczególności na skórze i śluzówce narządów płciowych – w tej odmianie zakażenie przenoszone jest drogą kontaktów seksualnych.
Bąble na skórze są białe, mogą się grupować w większe skupiska o nieregularnych kształtach, osadzone na wspólnym rumieniowym podłożu. W pierwszej kolejności bąble wypełniają się przezroczystym płynem surowiczym, później jednak gromadzi się w nich ropa. Na koniec twardnieją, zamieniając się w nieestetyczne, wysuszone strupy.
Pękając mogą tworzyć bolesne nadżerki. Objawom skórnym towarzyszy świąd i lekka bolesność. Infekcja rozwija się około 7 dni, a trwa d0 4 tygodni.
Leczenie pęcherzy na skórze
Pęcherze na skórze, choć mogą wydawać się jedynie problemem estetycznym, często wymagają interwencji lekarskiej i specjalistycznego leczenia. Znając przyczynę ich powstania, można zastosować odpowiednie metody terapii.
Najważniejszym krokiem w terapii jest leczenie przyczynowe, które ma na celu usunięcie bezpośredniego czynnika wywołującego pęcherze:
- leki takie jak acyklowir są stosowane w przypadku infekcji wirusowych, takich jak opryszczka,
- infekcje bakteryjne skóry wymagają leczenia antybiotykami, które są dobierane indywidualnie, w zależności od rodzaju bakterii,
- w przypadku reakcji alergicznych leki mogą pomóc w łagodzeniu objawów, takich jak swędzenie czy zaczerwienienie.
Niektóre pęcherze, mimo leczenia przyczynowego, mogą nadal dawać nieprzyjemne objawy. Tutaj wchodzi leczenie objawowe:
- maści z kortykosteroidami pomagają w redukcji stanu zapalnego i swędzenia. Są one wykorzystywane w leczeniu pęcherzy wywołanych chorobami autoimmunologicznymi czy alergiami,
- chłodzenie może przynieść ulgę i zmniejszyć ryzyko powstania pęcherzy, zwłaszcza w przypadku oparzeń,
- stosowanie aseptycznych opatrunków chroni pęcherze przed zewnętrznymi czynnikami, takimi jak bakterie czy tarcie.
Prawidłowa diagnoza jest kluczowa, dlatego warto skonsultować się ze specjalistami. Dermatolog pomoże określić przyczynę zmian skórnych, alergolog może przeprowadzić odpowiednie testy. Zlecone badania histopatologiczne zmian skórnych pozwalają na dokładne określenie rodzaju zmiany, dzięki czemu leczenie może być jeszcze bardziej precyzyjne.
Rodzaje pęcherzycy
Istnieją rozliczne odmiany kliniczne schorzenia, różniące się od siebie charakterem objawów i przebiegiem. Duża część z nich uwzględniona jest w klasyfikacjach medycznych jako odrębne jednostki chorobowe. Są to:
- Pęcherzyca zwykła (pemphigus vulgaris, ICD-10: L10.0), zwana też pospolitą, najbardziej upowszechniona ze wszystkich. Rozpoczyna się niepozornie i niezbyt gwałtownie. W pierwszej kolejności przeciwciała atakują błony śluzowe policzków, podniebienia miękkiego i twardego oraz dziąseł, prowadząc do powstania nadżerek. Później jednak choroba obejmuje skórę w innych partiach ciała. Typowe dla choroby w tej właśnie odmianie jest uszkadzanie wiązań między komórkami leżącymi w najgłębszej warstwie naskórka, zwanej podstawną. Dlatego też pokrywy powstających pęcherzy są twardsze i mocniejsze. PV uchodzi za najcięższą postać schorzenia.
- Pęcherzyca bujająca (pemphigus vegetans, ICD-10: L10.1), czyli bardzo rzadka postać pęcherzycy zwykłej. W odmianie Neumana charakteryzuje się występowaniem zmian brodawkujących wokół ust, zaś typowe dla odmiany Hallopeau są zmiany krostkowe i bujające w pachach i pachwinach.
- Pęcherzyca liściasta (pemphigus foliaceus, ICD-10: L10.2) w odróżnieniu od pemphigus vulgaris, występuje bardziej powierzchownie, tuż pod zewnętrzną warstwą rogową naskórka. Nie atakuje błon śluzowych, a jedynie skórę. Jej przyczyny zwykle określane są jako idiopatyczne (nieznane), ale wiadomo też, że w niektórych odmianach może być prowokowana działaniem określonych czynników, takich jak leki, składniki pokarmów, czy światło słoneczne. Stąd też różne podtypy, takie jak pęcherzyca rumieniowata, łojotokowa czy endemiczna.
- Pęcherzyca rumieniowata (Pemphigus erythematosus, ICD-10: L10.4) to jedna z odmian liściastej, zwana też chorobą Seneara-Ushera. W obrazie klinicznym przypomina toczeń rumieniowaty. Obejmuje skórę, zwłaszcza twarzy. Występuje pod wpływem promieniowania słonecznego, powodując zmiany rumieniowo-złuszczające.
- Pęcherzyca łojotokowa, także zaliczana do liściastych. Obejmuje owłosioną skórę głowy, twarz oraz górną część klatki piersiowej i pleców, szczególnie w miejscach dużego nagromadzenia gruczołów łojowych. Występujące na ciele pęcherze początkowo są wiotkie, z czasem jednak mogą przeistaczać się w strupy o miodowej barwie.
- Pęcherzycabrazylijska (Fogo selvagem, ICD-10: L10.3) to kolejna z odmian liściastej. Nazywana jest też endemiczną, jako że występuje wyłącznie w wąskim, określonym rejonie świata, głównie w Brazylii. Tym, co również pozwala wyodrębnić ją jako osobną jednostkę, jest czynnik prowokujący wystąpienie zmian na skórze - są nim ukąszenia południowo-amerykańskich owadów.
- Pęcherzyca paraneoplastyczna (paranowotworowa - paraneoplastic pemphigus/paraneoplastic multiorgan syndrome - PNP/PAMS) - trzecia, oprócz zwykłej i liściastej główna odmiana choroby. Występuje u pacjentów cierpiących na choroby nowotworowe, w tym przede wszystkim rozrosty limforetikularne (nieziarnicze chłoniaki, przewlekłą białaczkę limfocytarną, grasiczaka, guza Castlemana). Jej objawy często pojawiają się przed wystąpieniem symptomów samego nowotworu. Główną manifestacją kliniczną są zmiany obejmujące błony śluzowe, a należą do nich m.in. krwotoczne zapalenie warg, wrzodziejące zapalenie jamy ustnej, czy bolesne nadżerki utrudniające połykanie.
- Pęcherzyca opryszczkowata - termin stosowany w odniesieniu do schorzenia, która w obrazie klinicznym przypomina opryszczkowate zapalenie skóry (dermatitis herpetiformis, choroba Duhringa, wbrew nazwie nie związana z wirusem opryszczki, lecz nietolerancją glutenu), jednak wyniki badań immunopatologicznych są w jej przebiegu charakterystyczne dla pęcherzycy. W odróżnieniu od opisanych wyżej klasycznych postaci choroby, przebiega w łagodniejszy sposób.
- Pęcherzyca IgA - wyróżnia sią ją ze względu na rodzaj przeciwciał (IgA) biorących udział w procesach niszczenia wiązań komórkowych. Istnieją dwa jej podtypy: subcorneal pustular dermatosis (SPD), gdzie typowym objawem są krosty na rumieniowej podstawie, a także intra-epidermal neutrophilic type (IEN), gdzie krosty pojawiają się na tułowiu w charakterystycznym układzie obrączkowym.
- Pęcherzyca polekowa (ICD-10: L10.5) - zmiany skórne ujawniają się po zażyciu niektórych środków farmakologicznych, do których zalicza się penicylaminę, leki na nadciśnienie z grupy ACE-inhibitorów (np. kaptopryl) oraz niektóre niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. fenylbutazon).
Bąble na skórze z płynem surowiczym
Obejmuje skórę i błony śluzowe. Powodowana jest pojawieniem się w układzie krążenia oraz w przestrzeniach międzykomórkowych naskórka nieprawidłowych przeciwciał, skierowanych przeciwko białkom tzw. desmogleiny (Dsg 1 i Dsg3). Wyróżnia się kilka postaci pęcherzycy, z których najcięższą jest „zwykła”.
W jej przebiegu występują kolejno po sobie takie objawy, jak:
- nadżerka w obrębie błon śluzowych jamy ustnej, z czasem coraz bardziej bolesna,
- ekspansja nadżerki na błony śluzowe krtani, spojówek, narządów płciowych, odbytu,
- wystąpienie dużych i bolesnych bąbli na ciele, wypełnionych surowicą, z tendencją do samoistnego pękania,
- powstawanie sączących nadżerek na skórze, w miejscu rozerwanych pęcherzy,
- narastające pieczenie i świąd,
Tego typu zmiany skórne rozlewają się na coraz większej powierzchni, mogą obejmować też twarz i owłosioną skórę głowy.
