U nas zapłacisz kartą
Jak leczyć pęcherzyki na skórze z płynem?
Bąble na ciele w przebiegu ospy wietrznej
Ospa wietrzna wywoływana jest przez wirus VZV. Jest to jedna z najczęściej występujących chorób zakaźnych w Polsce, zwłaszcza u małych dzieci, w wieku przedszkolnym. Rocznie notuje się około 75 tysięcy zachorowań, zwłaszcza późną wiosną i wczesnym latem (jeszcze kilkanaście lat temu liczba ta przekraczała 150 tysięcy).
Choroba jest bardzo zakaźna. Przenosi się drogą kropelkową przez błony śluzowe jamy ustnej, jednak jej objawy dotykają znacznie większych połaci ciała.
Bolesne bąble na ciele w przebiegu ospy są tylko jednymi z kilku objawów skórnych, występujących kolejno po sobie. Choroba ujawnia się po około 14-dniowym okresie inkubacji, początkowo pod postacią plam na ciele. Te zamieniają się w grudki, a następnie w ich miejsce pojawiają się pęcherze.
Zanim choroba przeminie, na ciele pacjenta wykwintną jeszcze krosty, na koniec zaś pojawią się twarde strupy.
Niezwykle charakterystyczne jest rozlokowanie zmian – stanowią one małe punkciki rozrzucone na dużej powierzchni ciała, niczym gwiazdy na niebie. Ospa u dzieci jest względnie niegroźna, aczkolwiek może pozostawić po sobie ślad w postaci nieestetycznych blizn na twarzy.
Faza wysypki: ospa jak wygląda na różnych etapach rozwoju
Drugi etap infekcji to faza wysypki. W tym momencie ospa jak wygląda jest nie do pomylenia z innymi chorobami. Krostki wypełniają się płynem, tworząc pęcherzyki, które po kilku dniach zaczynają pękać i wysychać, tworząc strupki.
- Faza pęcherzykowa: po 1-2 dniach od pojawienia się czerwonych plamek, na ich miejscu pojawiają się drobne pęcherzyki wypełnione płynem.
- Faza pęknięć: pęcherzyki zaczynają pękać po 3-4 dniach, co jest zazwyczaj związane z intensywnym świądem.
- Faza strupków: na miejscu pękniętych pęcherzyków tworzą się strupki, które nie powinny być zdrapywane, by uniknąć blizn.
W przypadku ospa wietrzna jak leczyć , leczenie jest przede wszystkim objawowe, a niezbędne może być stosowanie leków przeciwświądowych i przeciwgorączkowych. Warto pamiętać, że ospa wietrzna jest chorobą zakaźną, a zatem osoba chora powinna pozostać w izolacji do momentu odpadnięcia ostatnich strupków.
W przypadku dorosłych, choroba może przebiegać ciężej, dlatego warto wiedzieć, jak wygląda ospa u dorosłych . Objawy są podobne jak u dzieci, jednak mogą wystąpić powikłania, takie jak zapalenie płuc czy zapalenie mózgu. Dlatego dorosłe osoby, które nie przechodziły ospa wietrzna w dzieciństwie, powinny zdecydować się na szczepienie przeciwko tej chorobie.
Jak wyglądają przęcherze oparzeniowe?
Oparzenie termiczne z bąblami
Nazywa się je różnie: bąble, pęcherze lub burchle. Tak czy inaczej, są dla nas nieprzyjemną pozostałością po spotkaniu ze źródłem ciepła, promieniowaniem lub substancją żrącą. Najczęstszą i najbardziej znaną przyczyną powstawania pęcherzy na skórze jest oparzenie termiczne drugiego stopnia. Jeżeli po oblaniu wrzątkiem czy olejem w miejscu uszkodzonym pojawiają się bąble, to znaczy, że mamy do czynienia z nieco głębszym oparzeniem. W przypadku poparzeń pierwszego stopnia skóra będzie tylko zaczerwieniona.
Bąble oparzeniowe są wypełnione płynem surowiczym. W ten sposób organizm buduje naturalną ochronę przed zakarzeniami, dlatego nie należy ich przebijać. Trzeba po prostu zaczekać, aż same zejdą.
Kiedy zbyt wcześnie pęknie pęcherz oparzeniowy, może dojść do zakażenia. Najlepiej jest od razu zdezynfekować to miejsce i zakryć czystym opatrunkiem. Bąbli nie dezynfekujemy, jednak jeśli nie pękną. Jeżeli burchel bardzo nam dokucza, to możemy poprosić lekarza czy może przebić go, zapewniając sterylne warunki.
Ponieważ oparzenia wrzątkiem czy olejem najczęściej zdarzają się podczas gotowania, to najbardziej są na nie narażone ręce, okolice kciuka i palca wskazującego oraz nadgarstka. To jeden z powodów, dla których oparzeni w ogóle decydują się przebić pęcherz.
Bąbel lub bąble oparzeniowe mogą się leczyć do około 2 do 3 tygodni. Po tym czasie pęcherz znika i prawdopodobnie unikniemy pojawienia się blizny. Dużo zależy od tego, czy było to powierzchniowe poparzenie wrzątkiem, czy głębokie oparzenie olejem.
Jak wyglądają burchle?
Zanim zaczniemy porównywanie pęcherzy oparzeniowych z innymi, dobrze będzie powiedzieć więcej o ich wyglądzie. W zależności od stopnia i źródła poparzeń będą wyglądać bardzo różnie. Od bąbla oparzeniowego o średnicy kilku milimetrów do wielkich burchli, przesłaniających sporą część kończyny. Z bąblami niedużej wielkości zwykle radzimy sobie we własnym zakresie. Wewnątrz znajduje się biały lub żółty płyn surowiczy, zwany też limfatycznym. To właśnie wypełnianie się miejsca tym płynem powoduje podniesienie naskórka i powstanie czegoś w rodzaju naturalnej poduszki ochronnej. Kiedy pęknie pęcherz, ten naturalny kompres zostaje zniszczony i zarazki mają bezpośredni dostęp do głębszych warstw naszej skóry.
Burchle – różne przyczyny powstawania
Nie tylko oparzenia wrzątkiem
Termin "oparzenia" obejmuje nie tylko uszkodzenia tkanek wywołane wysoką temperaturą. Pełna definicja poparzeń to – uszkodzenie tkanek w wyniku działania energii przekraczającej możliwości obronne organizmu. Bąble na skórze jak po oparzeniu mogą być więc wynikiem oparzenia innego niż termiczne. Z bąblami możemy się spotkać po zbyt intensywnym opalaniu lub przebywaniu na słońcu. Mogą też pojawić się w wyniku zetknięcia z substancją chemiczną lub po ugryzieniu niektórych owadów.
Źródło oparzeń jest ważne, bo musimy wiedzieć jak leczyć skórę w każdym przypadku.
Uszkodzenie tkanek w wyniku działania promieni słonecznych należy do oparzeń w wyniku promieniowania. Głównym czynnikiem zagrażającym są promienie UV. Oparzenie z bąblami oznacza, że promienie przeniknęły dość głęboko przez naszą skórę. Dlatego nie można lekceważyć takiego objawu i trzeba udać się do lekarza.
Co do oparzenia chemicznego, to jego najczęstszą przyczyną w domu są środki na bazie chloru. Powstanie burchli po takim oparzeniu może być również niebezpieczne. Dlatego koniecznie trzeba się skonsultować z lekarzem.
Burchle powstałe w wyniku choroby lub podrażnienia
Oprócz pęcherzy oparzeniowych możemy się nabawić bąbli na skórze z różnych innych powodów. Jednym z dość częstych jest podrażnienie mechaniczne naskórka np. w zbyt ciasnych butach. Pojawia się w okolicach palca lub pięty. Ważną zaletą takiego bąbla jest to, że szybko znika. Rośnie już po kilku godzinach chodzenia w obcisłych butach, ale po kilku dniach ustępuje. Oczywiście pod warunkiem, że coś zrobimy z niewygodnymi butami. W przypadku burchla na nodze wiele osób decyduje się go przebić. Zwłaszcza jeżeli przed nami kolejny dzień zwiedzania czy następna wycieczka w góry. Trzeba to zrobić bardzo ostrożnie, z zachowaniem sterylnych warunków. Kiedy pęknie pęcherz w miejscu szczególnie narażonym na zetknięcie z brudem, może to prowadzić do poważnych powikłań.
Pęcherzyca
Pęcherzyca (Pemphigus) to choroba pęcherzowa skóry o podłożu autoimmunologicznym i przewlekłym przebiegu. Występuje w dwóch podstawowych odmianach: pęcherzyca zwykła i liściasta. Cechuje się występowaniem pęcherzy w obrębie naskórka (śródnaskórkowo) i błon śluzowych. Przyczyną powstawania zmian pęcherzowych jest występowanie w surowicy chorego autoprzeciwciał skierowanych przeciw własnym komórkom naskórka (keratynocytom) lub nabłonka. Są to tzw. przeciwciała pemphigus, które po związaniu się z powierzchnią keratynocytów powodują akantolizę, czyli utratę łączności pomiędzy poszczególnymi komórkami warstwy kolczystej naskórka i komórkami błony śluzowej. W wyniku tego powstają pęcherze.
Choroba może mieć podłoże genetyczne, choć nie jest to w pełni wyjaśnione. Znane są przypadki ujawniania się choroby pod wpływem niektórych leków, takich jak penicylamina, leki przeciwnadciśnieniowe z grupy ACE-inhibitorów (np. kaptopryl), niektóre niesteroidowe leki przeciwzapalne (fenylbutazon), i inne lub pod wpływem światła słonecznego lub oparzenia skóry.
Przypadki te dotyczyły chorych, u których występowała wcześniej skłonność do innych chorób autoimmunologicznych, takich jak m.in. myasthenia gravis, reumatoidalne zapalenie stawów czy autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Bywały również przypadki występowania pęcherzycy ograniczonej do błon śluzowych jamy ustnej, które pojawiły się pod wpływem zażywania pokarmów zawierających związki tiolowe i disulfidowe z roślin należących do rodzaju Allium, np. porów, czosnku i cebuli. Wykazano, że u takich chorych odstawienie tych pokarmów powodowało spadek miana przeciwciał pemphigus i ustąpienie objawów.
Uważa się, że poza czynnikiem wyzwalającym chorobę (leki, światło słoneczne) musi istnieć również podatność osobnicza związana z genetyką.
