U nas zapłacisz kartą
Zdjęcia pęcherzyków na stopach - Przyczyny, leczenie i zapobieganie
Wyprysk potnicowy – diagnostyka i leczenie
Różnicowanie odmian wyprysku stanowi trudność wynikającą z niejednorodnych, często sprzecznych definicji. Wyprysk potnicowy rozpoznaje się na podstawie obrazu klinicznego oraz wywiadu lekarskiego. Specjalista może również zaproponować przeprowadzenie testów alergicznych w celu ustalenia przyczyny choroby.
Leczenie wyprysku potnicowego polega na miejscowym stosowaniu maści zwalczających dermatozy. Na wyprysk potnicowy dostępne są w aptekach leki sprzedawane bez recepty, np. zawierające metyloprednizolon (aceponian metyloprednizolonu), syntetyczny glikokortykosteroid mający silne oraz długotrwałe działanie przeciwzapalne oraz immunosupresyjne. Dobre efekty daje ekstrakt z propolisu (np. w formie aerozolu, stosowany miejscowo na skórę), a także okłady z trzyprocentowego kwasu bornego (borowego).
Leczenie wyprysku potnicowego najlepiej przeprowadzać pod okiem dermatologa – choroba bardzo często współwystępuje z zakażeniem grzybiczym. Właściwa diagnoza jest kluczowa w celu rozpoczęcia skutecznej terapii. Dermatolog na wyprysk potnicowy może przepisać leki dostępne na receptę (jeśli bez recepty okażą się nieskuteczne) oraz leki przeciwalergiczne. W przypadku współwystępowania zakażenia grzybiczego specjalista zaproponuje ponadto środki przeciwgrzybicze. Może też zalecić stosowanie antybiotyków. Na czas leczenia należy unikać kontaktu z czynnikami mogącymi zaostrzyć objawy choroby.
Zobacz film: Jakie funkcje pełni skóra człowieka? Źródło: Bez skazy
Wyprysk potnicowy – przyczyny
Wyprysk potnicowy (ang. dyshidrotic eczema, pompholyx) należy do najczęściej występujących chorób skóry (dermatoz). Potnica to charakterystyczne zapalenie skóry zlokalizowane na dłoniach oraz stopach, będące reakcją alergiczną organizmu na kontakt z którąś z uczulających substancji. Alergeny mogą być pochodzenia wewnętrznego (endogennego), jak i zewnętrznego (egzogennego). Najczęstszymi alergenami są metale ciężkie (m.in. nikiel, kobalt, chrom) oraz bakterie. Wyprysk potnicowy może się też ujawnić pod wpływem stosowanych leków. Choć nazwa tej dermatozy kojarzy się z potem, to powstające w przebiegu choroby pęcherzyki nie są związane z gruczołami potowymi.
Wyprysk potnicowy ma formę niedużych (maksymalna średnia to ok. 2–3 mm), bezbarwnych pęcherzy wypełnionych surowiczym płynem. Pęcherze powstają w skupiskach. Wyprysk potnicowy czasem, chociaż nie zawsze, powoduje ból. Charakterystyczne dla wyprysku potnicowego jest uporczywe swędzenie. Zmiany skórne pojawiają się głównie na dłoniach (w ok. 70% przypadków), na dłoniach i podeszwach stóp (20% przypadków) albo tylko na podeszwach (10%). Wyprysk potnicowy może mieć związek z zakażeniem grzybiczym (np. obecność pęcherzy na dłoniach może oznaczać grzybicę stóp). Choroba bardzo często występuje u osób z atopowym zapaleniem skóry.
Jak się objawia pęcherzyca?
Pęcherzyca zwykła
Jest to najcięższa odmiana pęcherzycy, w której pęcherze występują w skórze i błonach śluzowych głównie jamy ustnej.
Zwykle zmiany na śluzówkach poprzedzają zmiany w obrębie skóry (nawet o wiele tygodni lub miesięcy), rzadziej występują równocześnie. Na początku pojawiają się nadżerki na błonach śluzowych jamy ustnej, niekiedy powstają również zmiany pęcherzowe w obrębie spojówek, jamy nosowo-gardłowej, strun głosowych, przełyku, cewki moczowej, pochwy i odbytu. W razie rozległości tych zmian może występować bolesność w obrębie jamy ustnej, co niekiedy utrudnia odżywianie, a nadżerki w gardle i na strunach głosowych mogą powodować bezgłos.
Wykwity pęcherzowe w obrębie skóry są rozmaicie zlokalizowane. Okolice predysponowane to skóra owłosiona głowy, twarz oraz okolice drażnione mechanicznie, takie jak okolice fałdów skórnych, pach, pachwin, ramiona, łokcie, plecy, pośladki. Pęcherze są wiotkie, delikatne, łatwo ulegają przerwaniu, co powoduje powstawanie bolesnych nadżerek. Nierzadko obok pęcherzy obecne są zmiany rumieniowe koliste lub obrączkowate, w obrębie których tworzą się nowe pęcherzyki i pęcherze. W okresie aktywnym choroby może występować tzw. objaw Nikolskiego, czyli spełzanie naskórka pod wpływem pocierania palcem. Objaw ten dotyczy skóry otaczającej pęcherze i nadżerki. W aktywnym okresie choroby występuje również pośredni objaw Nikolskiego, w którym po delikatnym uciśnięciu nienaruszonego pęcherza, występuje boczne szerzenie się pęcherza.
Fot. Pęcherzyca
Pęcherzyca liściasta
Postać, w której błony śluzowe nie są zajęte. Występują zmiany nadżerkowo-złuszczające i bardzo powierzchowne, krótkotrwałe pęcherze. Wykwity rozpoczynają się najczęściej na tułowiu, niekiedy zajmując duże powierzchnie ciała, co prowadzi do uogólnionego stanu zapalnego skóry (tzw. erytrodermia).
Czy przebijać pęcherze? Czy zdarte pęcherze na stopach to powód do niepokoju?
Czy pęcherze na stopach można przebijać, czy lepiej poczekać aż same pękną – to pytanie zadaje sobie wiele osób. Zdania ta ten temat są podzielone. Z łatwością można znaleźć zwolenników cierpliwego oczekiwania na samoistne pęknięcie lub wchłonięcie się pęcherza z uwagi na korzystnie działania płynu surowiczego na regenerację skóry. Inni z kolei uważają, że to tylko wydłuży proces gojenia, jednakże zabieg przekłuwania należy przeprowadzić w sterylnych warunkach.
Stopa powinna być czysta, igła i dłonie dokładnie zdezynfekowane, a rana zabezpieczona opatrunkiem. Co zatem wybrać? Zdecydowanie lepiej jest nie przekłuwać pęcherza, jeśli jednak pokusa jest zbyt duża, należy bezwzględnie przestrzegać zasad higieny.
Pęcherze na stopach
Na skutek nadmiernego ucisku lub tarcia, a także zbyt wysokiej temperatury, na skórze mogą powstać pęcherze wypełnione płynem surowiczym. Jest to naturalna reakcja obronna skóry. Pęcherz ma bowiem zabezpieczać skórę przed dalszym uszkodzeniem.
Pęcherze najczęściej powstają na stopach. Są konsekwencją źle dobranego, niewygodnego oraz nierozchodzonego obuwia. Nie należy ich mylić z odciskami, które także często tworzą się na stopach. Odciski również są efektem tarcia lub ucisku, ale charakteryzują się twardymi zgrubieniami na skórze. Wyróżnia się dwa rodzaje odcisków:
- modzele, które przybierają postać dużych powierzchni zrogowaciałego naskórka
- oraz nagniotki w kształcie stożka.