U nas zapłacisz kartą
Pęcherzyki z płynem na dłoniach - Przyczyny, Objawy i Skuteczne Metody Leczenia
Egzema na dłoniach – leczenie domowe
Ochrona dłoni jest kluczowa, dlatego zaleca się wykonywanie prac domowych, takich jak sprzątanie czy zmywanie, w rękawicach ochronnych.
Prawidłowa dieta, wolna od alergenów i ciężkostrawnych pokarmów, może przyczynić się do poprawy stanu skóry. Należy unikać żywności bogatej w konserwanty i sztuczne dodatki, a także ograniczyć spożycie alkoholu i fast foodów.
Zalecane jest również używanie mydeł o neutralnym pH i właściwościach nawilżających oraz noszenie ubrań wykonanych z bawełny lub innych przewiewnych materiałów. Niewskazane są też długie kąpiele i ekspozycja na ekstremalnie wysokie temperatury, które wpływają negatywnie na kondycję skóry.
Objawy egzemy – pęcherzyki z płynem na dłoniach
Egzema dłoni manifestuje się poprzez pojawienie się czerwonych wykwitów skórnych, które z czasem przekształcają się w pęcherze. Po ich pęknięciu na skórze tworzą się nadżerki, które następnie mogą pokryć się żółtawymi strupami, będącymi wynikiem wysychania wydzieliny.
W dalszym etapie rozwoju choroby, skóra może ulec obrzękowi, pojawiają się świąd oraz liszaje, a także dochodzi do zmiany koloru oraz utraty jej elastyczności. Zranienia, które zostaną podrapane, mogą zagoić się, przyjmując wygląd i strukturę zdrowej skóry. Pacjenci z egzemą dłoni często zmagają się ze zgrubieniami obszarów dotkniętych chorobą.
Diagnozowanie egzemy dłoni wymaga zidentyfikowania przyczyny schorzenia, co może wymagać konsultacji z różnymi specjalistami, w tym dermatologiem i alergologiem. W procesie diagnozy wykorzystywane są badania krwi, testy alergiczne oraz biopsje skóry.
Egzema rąk – leki na egzemę dłoni
Leczenie egzemy dłoni zależy od przyczyny i może wymagać unikania kontaktu z alergenami lub drażniącymi substancjami. W przypadku egzemy zawodowej, kluczowe jest wyeliminowanie czynnika wywołującego z otoczenia pracy.
Terapia może obejmować stosowanie maści i kremów z glikokortykosteroidami, które dzięki swoim właściwościom przeciwzapalnym, skutecznie redukują zaczerwienienie i obrzęk skóry, pomagając przywrócić jej zdrowy wygląd.
Leczenie sterydami pomaga zmniejszyć świąd i łagodzić stany zapalne, jednak wiąże się z ryzykiem działań niepożądanych, takich jak zanik skóry, zmiany barwnikowe czy stany zapalne.
Ze względu na ryzyko wchłaniania glikokortykosteroidów przez skórę do krwiobiegu, zaleca się ograniczenie czasu leczenia do minimum i stosowanie najmniejszych efektywnych dawek.
Z kolei leki przeciwhistaminowe zmniejszają uczucie swędzenia, które dokucza osobom dotkniętym egzemą dłoni. Wspomagająco w leczeniu egzemy stosowana jest również fototerapia (terapia światłem UV lub leczenie światłem ultrafioletowym). Naświetlanie skóry pomaga ograniczyć stan zapalny oraz łagodzić objawy egzemy, takie jak świąd i zaczerwienienie skóry dłoni.
Pęcherzyca
Pęcherzyca (Pemphigus) to choroba pęcherzowa skóry o podłożu autoimmunologicznym i przewlekłym przebiegu. Występuje w dwóch podstawowych odmianach: pęcherzyca zwykła i liściasta. Cechuje się występowaniem pęcherzy w obrębie naskórka (śródnaskórkowo) i błon śluzowych. Przyczyną powstawania zmian pęcherzowych jest występowanie w surowicy chorego autoprzeciwciał skierowanych przeciw własnym komórkom naskórka (keratynocytom) lub nabłonka. Są to tzw. przeciwciała pemphigus, które po związaniu się z powierzchnią keratynocytów powodują akantolizę, czyli utratę łączności pomiędzy poszczególnymi komórkami warstwy kolczystej naskórka i komórkami błony śluzowej. W wyniku tego powstają pęcherze.
Choroba może mieć podłoże genetyczne, choć nie jest to w pełni wyjaśnione. Znane są przypadki ujawniania się choroby pod wpływem niektórych leków, takich jak penicylamina, leki przeciwnadciśnieniowe z grupy ACE-inhibitorów (np. kaptopryl), niektóre niesteroidowe leki przeciwzapalne (fenylbutazon), i inne lub pod wpływem światła słonecznego lub oparzenia skóry.
Przypadki te dotyczyły chorych, u których występowała wcześniej skłonność do innych chorób autoimmunologicznych, takich jak m.in. myasthenia gravis, reumatoidalne zapalenie stawów czy autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Bywały również przypadki występowania pęcherzycy ograniczonej do błon śluzowych jamy ustnej, które pojawiły się pod wpływem zażywania pokarmów zawierających związki tiolowe i disulfidowe z roślin należących do rodzaju Allium, np. porów, czosnku i cebuli. Wykazano, że u takich chorych odstawienie tych pokarmów powodowało spadek miana przeciwciał pemphigus i ustąpienie objawów.
Uważa się, że poza czynnikiem wyzwalającym chorobę (leki, światło słoneczne) musi istnieć również podatność osobnicza związana z genetyką.
