U nas zapłacisz kartą
Pęcherzyki z płynem surowiczym na skórze u dziecka - Przyczyny, Objawy i Sposoby Leczenia
Bąble na skórze jak po oparzeniu
Najczęstszą przyczyną powstawania bąbli na skórze są oparzenia. Do oparzenia może dojść w wyniku kontaktu skóry z wysoką temperaturą, promieniowaniem lub substancją żrącą. Bąble powstałe na skórze w skutek oparzenia, zazwyczaj są wypełnione płynem surowiczym, który ma na celu ochronę organizmu przed rożnymi zakażeniami. Z tego powodu nie należy ich przebijać.
Często oparzenia powstają przy gotowaniu, a jeśli czynność ta powtarzana jest przez nas codziennie - trudno o to, by bąble szybko i sprawnie się wygoiły. Zazwyczaj ich leczenie na dłoniach może trwać do ok. 2. a nawet 3. tygodni.
Bąble po oparzeniu różnią się wyglądem w zależności od tego, jaki czynnik je spowodował. Zazwyczaj takie bąble mają kilka milimetrów średnicy.
Pęcherzyca
Pęcherzyca (Pemphigus) to choroba pęcherzowa skóry o podłożu autoimmunologicznym i przewlekłym przebiegu. Występuje w dwóch podstawowych odmianach: pęcherzyca zwykła i liściasta. Cechuje się występowaniem pęcherzy w obrębie naskórka (śródnaskórkowo) i błon śluzowych. Przyczyną powstawania zmian pęcherzowych jest występowanie w surowicy chorego autoprzeciwciał skierowanych przeciw własnym komórkom naskórka (keratynocytom) lub nabłonka. Są to tzw. przeciwciała pemphigus, które po związaniu się z powierzchnią keratynocytów powodują akantolizę, czyli utratę łączności pomiędzy poszczególnymi komórkami warstwy kolczystej naskórka i komórkami błony śluzowej. W wyniku tego powstają pęcherze.
Choroba może mieć podłoże genetyczne, choć nie jest to w pełni wyjaśnione. Znane są przypadki ujawniania się choroby pod wpływem niektórych leków, takich jak penicylamina, leki przeciwnadciśnieniowe z grupy ACE-inhibitorów (np. kaptopryl), niektóre niesteroidowe leki przeciwzapalne (fenylbutazon), i inne lub pod wpływem światła słonecznego lub oparzenia skóry.
Przypadki te dotyczyły chorych, u których występowała wcześniej skłonność do innych chorób autoimmunologicznych, takich jak m.in. myasthenia gravis, reumatoidalne zapalenie stawów czy autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Bywały również przypadki występowania pęcherzycy ograniczonej do błon śluzowych jamy ustnej, które pojawiły się pod wpływem zażywania pokarmów zawierających związki tiolowe i disulfidowe z roślin należących do rodzaju Allium, np. porów, czosnku i cebuli. Wykazano, że u takich chorych odstawienie tych pokarmów powodowało spadek miana przeciwciał pemphigus i ustąpienie objawów.
Uważa się, że poza czynnikiem wyzwalającym chorobę (leki, światło słoneczne) musi istnieć również podatność osobnicza związana z genetyką.
Profilaktyka pęcherzy na skórze
Zapobieganie pojawianiu się pęcherzy na skórze jest równie ważne, co ich leczenie. Działania, które pomogą chronić Twoją skórę przed różnego rodzaju uszkodzeniami i podrażnieniami prowadzącymi do powstawania pęcherzy, to:
- ochrona przed słońcem. Wybieraj kosmetyki o szerokim spektrum ochrony i regularnie je aplikuj, zwłaszcza podczas dłuższej ekspozycji na słońce,
- ograniczenie ekspozycji na słońce w godzinach szczytowego nasłonecznienia, Unikaj słońca między 10:00 a 16:00, kiedy promieniowanie UV jest najmocniejsze,
- dbanie o higienę skóry. Nawet drobne skaleczenia mogą stać się bramą dla bakterii. Pamiętaj o dokładnym czyszczeniu i zabezpieczaniu ran,
- używanie łagodnych kosmetyków. Wybieraj produkty, które nie podrażniają skóry, są pozbawione silnych detergentów i alkoholu,
- unikanie kontaktu z alergenami. Jeśli jesteś alergikiem, unikaj potencjalnych alergenów, które mogą wywołać reakcję skórną,
- ochrona przed czynnikami chemicznymi. Jeżeli pracujesz w miejscach narażonych na kontakt z chemikaliami, zawsze używaj odpowiednich środków ochrony,
- regularne badania dermatologiczne. Dzięki nim możemy w porę wykryć niepokojące zmiany na skórze oraz podjąć odpowiednie kroki w celu ich leczenia,
Określenie przyczyny pojawienia się pęcherzy na skórze jest kluczem do skutecznego leczenia. Jeśli zauważysz niepokojące zmiany na swojej skórze, skonsultuj się z kosmetologiem lub dermatologiem.
Źródła:
- Fitzpatrick, T.B., et al. (2008). Dermatologia w praktyce klinicznej. Elsevier Urban & Partner.
- James, W.D., Elston, D.M., Treat, J.R., Rosenbach, M.A., & Neuhaus, I.M. (2020). Andrews’ Diseases of the Skin: Clinical Dermatology. Elsevier.
- Bolognia, J., Schaffer, J.V., & Cerroni, L. (2017). Dermatology. Elsevier.
- Lebwohl, M.G., Heymann, W.R., Berth-Jones, J., & Coulson, I. (2014). Treatment of Skin Disease: Comprehensive Therapeutic Strategies. Saunders.