U nas zapłacisz kartą
Pęcherzyki z płynem surowiczym na skórze u dziecka - Przyczyny, Objawy i Sposoby Leczenia
Rodzaje pęcherzy na skórze
Pęcherze na skórze mogą różnić się pod względem wielkości, zawartości czy pochodzenia. Klasyfikacja tych zmian jest niezwykle ważna, gdyż pozwala na lepsze rozpoznanie zmian oraz właściwe postępowanie terapeutyczne.
Ze względu na wielkość pęcherze dzielimy na:
- mikropęcherze – te niewielkie zmiany o średnicy do 5 mm mogą być trudne do dostrzeżenia gołym okiem, ale często są odczuwalne przez pacjenta ze względu na ból czy swędzenie. Mogą pojawić się w wyniku infekcji, alergii czy innych czynników,
- makropęcherze – o średnicy powyżej 5 mm, są łatwo zauważalne i mogą być wypełnione różnymi płynami. Ich obecność na skórze zazwyczaj sygnalizuje poważniejszy problem dermatologiczny lub choroby ogólnoustrojowe.
Ze względu na zawartość pęcherze dzielimy na:
- pęcherze wodniste – najczęściej spotykane, wypełnione są przezroczystym płynem, który może być wyciekającym surowiczym płynem. Mogą pojawić się na przykład po oparzeniach słonecznych,
- pęcherze krwawe – wypełnione krwią, zazwyczaj są wynikiem urazu, który uszkodził naczynia krwionośne pod skórą,
- pęcherze ropne – zawierające ropę, są zwykle wynikiem infekcji bakteryjnej i wymagają specjalistycznego leczenia.
Kiedy rozważamy przyczyny powstawania pęcherzy na skórze, ważne jest także określenie, czy są one pierwotne, czy wtórne:
- pęcherze pierwotne powstające bezpośrednio z powodu choroby lub czynnika wyzwalającego. Na przykład, mogą być bezpośrednią reakcją na alergen lub skutkiem infekcji wirusowej.
- pęcherze wtórne to zmiany, które wynikają z przekształcenia innych zmian skórnych. Pęcherz, który powstał w miejscu zadrapania lub innej zmiany skórnej, zostanie zaklasyfikowany jako wtórny.
Swędzące bąble na skórze wywołane wirusem HSV
Swędzące bąble na skórze i śluzówce,wywołane przez wirus opryszczki ludzkiej (Herpes Simplex Virus) lokują się w kilku charakterystycznych miejscach ciała. HSV1 infekuje:
- okolice warg,
- błony śluzowe jamy ustnej,
- spojówkę oraz rogówkę.
Sporadycznie zmiany skórne mogą pojawić się też na dłoniach, na szyi i za uszami, w okolicach nosa i na brodzie. Natomiast HSV2 manifestuje swoją obecność głównie w dolnych partiach ciała, w szczególności na skórze i śluzówce narządów płciowych – w tej odmianie zakażenie przenoszone jest drogą kontaktów seksualnych.
Bąble na skórze są białe, mogą się grupować w większe skupiska o nieregularnych kształtach, osadzone na wspólnym rumieniowym podłożu. W pierwszej kolejności bąble wypełniają się przezroczystym płynem surowiczym, później jednak gromadzi się w nich ropa. Na koniec twardnieją, zamieniając się w nieestetyczne, wysuszone strupy.
Pękając mogą tworzyć bolesne nadżerki. Objawom skórnym towarzyszy świąd i lekka bolesność. Infekcja rozwija się około 7 dni, a trwa d0 4 tygodni.
Objawy skórne w pytaniach i odpowiedziach
Zobacz także
Jak chronić dziecko przed słońcem Co zrobić, aby nasz wakacyjny wypoczynek z dziećmi był bezpieczny? Jak zabezpieczyć skórę przed szkodliwym działaniem promieniowania UV?
Choroba dłoni, stóp i jamy ustnej Choroba dłoni, stóp i jamy ustnej jest spowodowana zakażeniem enterowowirusami, a jej objawami są między innymi gorączka, złe samopoczucie oraz charakterystyczna wysypka w jamie ustnej, na skórze rąk i stóp, czasem także na pośladkach i tułowiu. Choroba występuje głównie u dzieci i jest bardzo zakaźna, przenosi się przez kontakt z wydzielinami i wydalinami (choroba brudnych rąk). Bywa błędnie nazywana „bostonką”.
Jakie preparaty stosować do pielęgnacji skóry niemowlęcia i małego dziecka? Wybieraj kosmetyki możliwie bezzapachowe i przeznaczone tylko dla niemowląt. Skład takich preparatów zwykle jest dobrany do rodzaju skóry małego dziecka.
W jaki sposób należy pielęgnować skórę okolicy pieluszkowej Skóra znajdująca się pod pieluszką narażona jest na stały kontakt z moczem i kałem, które działają drażniąco („odparzenie”). Zatem podstawowym elementem właściwej pielęgnacji niemowlęcia jest częsta zmiana pieluszek oraz dokładne umycie skóry z resztek kału i moczu.
Jakie są sposoby leczenia?
Celem leczenia pęcherzycy jest uzyskanie całkowitego ustąpienia zmian skórnych oraz ujemnych wyników badań immunologicznych.
W przypadku nasilonych rozległych zmian skórnych leczenie jest intensywne.
Leczenie ogólne
Podstawą jest stosowanie glikokortykosteroidów (prednizon, deksametazon) w skojarzeniu z lekami immunosupresyjnymi (cyklofosfamid, azatiopryna, metotreksat), a w szczególnych przypadkach (np. u chorych z przeciwwskazaniami do podawania glikokortykosteroidów lub z opornościa na wcześniejsze leczenie) można stosować dozylne immunoglobuliny, cyklosporynę i inne leki. Leczenie zawsze musi prowadzić specjalista dermatolog.
Leczenie miejscowe
Wskazane są codzienne kąpiele odkażające. Na nadżerki stosuje się aerozole z glikokortykosteroidami i antybiotykami lub lekami odkażającymi. Na ogniska rumieniowo-złuszczające i łojotokowe w pęcherzycy rumieniowatej stosuje się maści glikokortykosteroidowe.
W przypadku zmian na błonach śluzowych wskazane są leki odkażające i zawiesiny kortykosteroidów ze środkami odkażającymi, mieszaniny zawiesin leków przciwbakteryjnych i przeciwdrożdżakowych (natamycyna) lub neomycyny i kortykosteroidów.
Co trzeba robić po zakończeniu leczenia?
Po zakończeniu leczenia konieczna jest regularna kontrola w Poradni Dermatologicznej, gdyż choroba może nawracać. W takim wypadku należay wznowić leczenie pod kierunkiem lekarza dermatologa.
Należy unikać leków, które wywołały zmiany skórne w przypadku pęcherzycy polekowej.
Zobacz także
Objawy chorób skóry (wykwity skórne) Wykwity skórne to zmiany na skórze, które są objawami chorób skóry. W poszczególnych chorobach wykwity mają charakterystyczny wygląd – kolor, kształt, postać, lokalizację i na tej podstawie dermatolog zwykle jest w stanie ustalić rozpoznanie. Zmiany skórne się mogą zmieniać w czasie oraz ustępować z pozostawieniem blizny lub bez niej. Do wykwitów należą: plama, grudka, guzek, guz, pęcherzyk, pęcherz, krosta, bąbel, a także nadżerka, przeczos, pęknięcie i rozpadlina, łuska, strup, owrzodzenie oraz blizna.
Reumatoidalne zapalenie stawów Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), nieprawidłowo określane czasem jako „reumatologiczne zapalenie stawów” to najczęstsza zapalna choroba stawów, rozpoczynająca się najczęściej w młodym i średnim wieku. Nieleczona może prowadzić do uszkodzenia stawów i innych powikłań, jednak aktualne metody leczenia u większości chorych pozwalają na utrzymanie sprawności i normalne funkcjonowanie.
Wybrane treści dla Ciebie
Reumatoidalne zapalenie stawów Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), nieprawidłowo określane czasem jako „reumatologiczne zapalenie stawów” to najczęstsza zapalna choroba stawów, rozpoczynająca się najczęściej w młodym i średnim wieku. Nieleczona może prowadzić do uszkodzenia stawów i innych powikłań, jednak aktualne metody leczenia u większości chorych pozwalają na utrzymanie sprawności i normalne funkcjonowanie.
