U nas zapłacisz kartą
Pryszcz na napletku - Przyczyny, Leczenie i Porady
Przyczyny białych krostek na penisie
Białe krosty na penisie mogą mieć różne podłoże, aczkolwiek najczęściej związane są z zaburzeniami układu wydzielania zewnętrznego, odpowiedzialnego za pracę gruczołów łojowych.
Wysypka na penisie może być manifestacją takich dolegliwości jak:
Więcej na temat dwóch pierwszych schorzeń w dalszej części artykułu. Natomiast wspomniane plamki to nic innego, jak gruczoły łojowe o charakterze ektopowym, czyli występujące w niewłaściwych miejscach.
Nie łączą się z mieszkami włosowymi, lecz powstają na powierzchni skóry. Są niewielkimi wykwitami, wypełnionymi łojem. Z reguły mają kolor biały lub lekko żółtawy. Ich średnica wynosi od 1 do 3 milimetrów.
Tego typu białe krostki na członku, po raz pierwszy opisane przez amerykańskiego dermatologa Johna Addison Fordyce’a, najczęściej lokują się na trzonie prącia, natomiast rzadziej na żołędzi.
Może też występować na worku mosznowym. Zmiany te są niebolesne, nie powodują świądu ani pieczenia, nie towarzyszą im żadne inne objawy miejscowe ani ogólnoustrojowe. Skóra wokół jest niezmieniona chorobowo.
Przyczyny powstawania krostek Fordyce'a nie są znane. Wiadomo, że nie mają one podłoża wirusowego, bakteryjnego ani grzybiczego.
Ponieważ często występują w wieku noworodkowym, część hipotez zakłada, iż są one powodowane czynnikami genetycznymi oraz hormonalnymi.
Endokrynologiczne tło potwierdzałoby pojawianie się ich także w wieku dojrzewania, a także w późniejszych fazach życia.
Wykazuje się też pewien związek tego schorzenia z gospodarką lipidową - u starszych pacjentów stosunkowo często korelują one z podniesionym stężeniem cholesterolu całkowitego oraz złej frakcji LDL, a także trójglicerydów.
Generalnie jednak ich podłoże wciąż uznawane jest za idiopatyczne, a więc nie znajdujące wyjaśnienia na gruncie obecnej wiedzy naukowej i dostępnych metod diagnostycznych.
Wiadomo jedynie, że krostki te nie są w żaden sposób zaraźliwe - nie przenoszą się z człowieka na człowieka w czasie zbliżeń seksualnych ani poprzez kontakty fizyczne innego typu.
Lekarz tłumaczy, jak wygląda opryszczka penisa
Dzień dobry, opryszczka narządów płciowych to infekcja wywołana przez wirusa Herpes (HSV), najczęściej typu 2 i jest często występującą infekcją wirusową okolicy urogenitalnej. Do zakażenia dochodzi najczęściej podczas stosunku płciowego, również analnego i oralnego. Kontakt oralny z chorym może prowadzić do opryszczkowego zapalenia gardła.
Największa zakaźność występuje w okresie objawowym, kiedy to wirus powoduje wykwity skórne lub śluzówkowe. Szacuje się, że około 80 proc. przypadków ostrej infekcji wynika z reaktywacji wirusa, który już wcześniej pozostawał w organizmie zakażonej osoby w stanie uśpienia, dlatego jest to choroba nawracająca przez całe życie.
Przenoszenie wirusa HSV następuje głównie poprzez bezpośredni kontakt ze zmianami skórnymi lub śluzówkowymi, a także z wydzielinami, takimi jak ślina, łzy, wydzielina z narządów płciowych (np. pochwy, szyjki macicy, cewki moczowej) oraz nasienie lub mocz.
Może także dojść do przeniesienia drogą kropelkową lub przez kontakt z zakażonymi przedmiotami. Niestety, mimo częstego występowania tego zakażenia, świadomość problemu jest zbyt mała.
Zakażenie pierwotne charakteryzuje się wystąpieniem charakterystycznego zespołu objawów. Skóra staje się żywoczerwona, a na jej powierzchni pojawiają się zmiany w różnych stadiach, począwszy od pęcherzyków i nadżerek, a skończywszy na strupach. Przed pojawieniem się wykwitów na skórze, często występują objawy zwiastujące, takie jak ból, pieczenie i swędzenie skóry.
W przypadku zakażenia wirusem opryszczki u mężczyzn zmiany skórne lokalizują się na napletku, żołędzi, skórze prącia, pośladkach lub okolicy okołoodbytniczej. W przypadku kontaktów doodbytniczych, opryszczka może powodować zapalenie błony śluzowej kanału odbytnicy. Takie zapalenie charakteryzuje się śluzową wydzieliną z odbytu, silnymi bólami i częstym parciem na stolec.
Rozpoznanie opryszczki opiera się głównie na obrazie klinicznym choroby, czasem stosuje się badania pomocnicze (wykrywanie materiału genetycznego wirusa, badania serologiczne). W diagnostyce różnicowej uwzględnia się infekcję liszajcem zakaźnym, choroby gruczołów łojowych, a także infekcje grzybicze i inne choroby, które przenoszone są drogą płciową.
Jak leczyć białe krostki na penisie?
Jak leczyć białe krostki na żołędzi, napletku, trzonie członka czy jądrach? O dostępnych metodach terapii prosaków zostało powiedziane wyżej.
Jeśli chodzi o plamki Fordyce'a, leczenia nie zaleca się w ogóle, a jeśli już, to wyłącznie z przyczyn estetycznych. W grę wchodzą zabiegi elektrokoagulacji oraz wysuszania prądem, może też być zastosowany laser CO2, który wywołuje kontrolowany uraz fototermiczny wybranych tkanek.
Jest to metoda skuteczna, ale droga, dlatego zasadność jej stosowania w leczeniu całkowicie niegroźnych zmian bywa kwestionowana.
Oprócz tego białe pryszcze na penisie można traktować maścią z retinoidami, na przykład tretinoiną albo retinolem, które ułatwiają złuszczanie naskórka i mogą w pewnym stopniu udrażniać kanaliki gruczołów łojowych.
Białe krosty na prąciu i jądrach będące kaszakami usuwa się podobnie, aczkolwiek ze względu na możliwe powikłania w postaci zmian zapalnych, niekiedy jest to nie obligatoryjne, a zalecane.
Najczęściej stosowany jest zabieg chirurgicznego nacinania, po którym znajdująca się wewnątrz treść swobodnie wypływa na zewnątrz. Jeśli jednak wdaje się zapalenie, lekarz powinien usunąć całą torebkę, a w razie konieczności, zaordynować także antybiotykoterapię.
Alternatywą dla działań chirurgicznych są zabiegi wykonywane w gabinetach medycyny estetycznej. Kaszaki można wypalać laserem CO2 lub też wymrażać (krioterapia).
Tak jak zostało już wspomniane wyżej, leczenie powinno być prowadzane przez specjalistów. Konsultacja ma charakter dermatologiczny, a usuwanie - chirurgiczny.
Nie należy podejmować działań na własną rękę, jako że są one nieefektywne, a w dodatku grożą powstawaniem ran lub zakażeń.
W procesie diagnostyki niezwykle ważne jest też różnicowanie z innymi potencjalnymi schorzeniami, które mogą być znacznie groźniejsze, a których pacjent nie jest w stanie samodzielnie rozpoznać.<